Einde van een tijdperk

50 Reacties

op 25 07 2007 at 09:13 schreef daniel:

Een kennis wilde mij ooit eens meenemen naar een modern toneelstuk. Hij zat in de cultuur en had er wat goeds over gehoord. "Ik ga mee" zei ik. "Maar alleen als we niet anderhalf uur moeten kijken naar kaal geschoren mannen die naakt op het podium onzin staan te schreeuwen." Want op een of andere manier is dat het beeld wat ik heb van van modern toneel. Grotesk, onbegrijpelijk en afstotelijk.

We waren alletwee nogal verbaast toen het inderdaad een stuk bleek te zijn waarin veel onzin geschreeuwd werd en veel naakte kaalgeschoren mannen op het podium rondliepen. Er is toch iets heel raars aan de hand als zogenaamd moderne kunst zo ontzettend voorspelbaar is.

Het zou best eens kunnen dat staatssubsidie de doodsteek is geweest voor de kunst. Want wat moderne kunst wordt genoemd verschilt niet zo heel veel van wat men 80 jaar geleden al deed. Gedeeltelijk is het wel te verklaren doordat men gewoon alle regels en alle taboes doorbrak. Dat barste allemaal in alle hevigheid los na de eerste wereld oorlog. Maar als je alle regels eenmaal doorbroken hebt, wat dan? Nog een keer doorbreken?

Dat is waar we sinds -+1916 mee te maken hebben. De moderne kunst is eigenlijk hartstikke oude kunst, en daarmee voorspelbaar. Overheidssubsidie neemt de drijfveer weg voor kunstenaars om iets te maken wat het publiek leuk vindt. Dus blijven ze steken in hetzelfde kunstje. Stel je voor zeg, dat je iets maakt wat in de smaak valt. Wat burgerlijk!

De grootste kunst is burgerlijke kunst. Rembrandt schilderde niet uit protest tegen de samenleving, hij schilderde omdat iemand hem geld betaalde om iets moois te maken. Hij zou geen cent hebben gekregen voor een zwart vierkantje, dus maakte hij liever iets moois.

Een ander voorbeeld is Shakespeare. Wanneer de toneelstukken van William Shakespeare in The Globe niet in de smaak vielen, werden de acteurs door het publiek in elkaar geslagen. Aangezien Shakespeare zelf ook acteerde, had hij voldoende motivatie om goeie toneelstukken te schrijven.

op 25 07 2007 at 09:40 schreef luckybee:

Kijk es aan, ik heb gedacht ik heb een afwijking.
50 a 60 jaar geleden op school, heb ik altijd met mijn tekenleraar,ruzie gehad over van Gogh, ik vind zijn schilderijen, vrezelijk,eigenlijk alle werken van beroemde expresionisten, op een paar na, zo als,Renoir.Wat ik van Salvator Dali en Picasso denk??? Ze zijn achterlijk als ze hun schiderijen die ze in 5 minuten voor de zelfde prijs kunnen verkopen, als hun meesterwerken die ze maanden lang moeten herstellen.Maar of ze met hun geklieder tevreden zijn, daar twijvel ik eerlijk gezegd, heel sterk.

op 25 07 2007 at 10:04 schreef Sabian:

hmm, neo-con als ik ben ga ik natuurlijk geheel met Traudl mee. Echter, ik heb ooit Karel Appel mogen ontmoeten op een expositie van hem ter ere van de zoveelste Cobra event. Enorm grote werken van Appel, gebroken glas, centimeters dikke lagen velle kleuren etc. Ergens vond ik het helemaal niets, "zal wel". Maar goed, de man doet er niemand kwaad mee en als er mensen zijn die het kunnen en willen betalen, wie ben ik dan? De man onderscheidt meer dan 64 tinten knalrood…

De kunstenaar is not to blame, maar de non-kunstenaars die z’n zwakke werk kwijt kan omdat het "politiek correct" is of de politicus die kunstenaars gebruikt om "het volk op te voeden".

De subsidie-kultur-kammer-sturm-fuhrers, docenten op kunstopleidingen en volkskrant scribenten…….brrrrrrrrr maar de kunstenaar zelf, ach, die is meestal erg leuk en hardwerkend is mijn ervaring athans.

op 25 07 2007 at 10:14 schreef Sabian:

by the way, Traudl is zelf een kunstenaar;-]

op 25 07 2007 at 10:59 schreef babs:

Ik vind dat Picasso hier onterecht wordt genoemd. Kubisme is niet abstract.

Picasso is met name ontzettend geil. Bij zijn kubistische vrouwen lijkt het wel alsof hij een nacht wilde sex weergeeft, waarin hij de vrouw en haar lichaamsdelen steeds vanuit een andere hoek ziet. Extreem figuratief dus.

Sinds de uitvinding van het fototoestel wordt van schilders verwacht dat ze iets meer doen dan een mooi plaatje maken. Lijkt me logisch. Dat kan figuratief, maar dat hoeft natuurlijk niet.

op 25 07 2007 at 12:27 schreef Nico:

"Abstracte schilderijen zijn nu alleen nog geschikt als keukengordijntje. Op het moment dat er geen overheidssubsidie meer wordt verstrekt aan abstracte schilders zijn we er helemaal van af. "

Dream on: In mei is bij Sotheby’s in New York nog voor 72.8 miljoen dollar een schilderij verkocht van de Amerikaanse abstracte schilder Mark Rothko. Het gaat om het werk ‘White Center’ (Yellow, Pink and Lavender on Rose). Niet gek voor een keukengordijntje…
Buiten Nederland bepaalt de markt (= grote bedrijven en rijke verzamelaars) de prijs van kunstwerken.

op 25 07 2007 at 12:46 schreef EH:

Analoog aan daniels verhaal: Wie zegt de zin: ‘Gay cowboys eating pudding’ iets?

En jaren later brokeback mountain, gelauwerd op een ‘independant film festival’. Goede film overigens, maar ik vond het toch erg grappig.

op 25 07 2007 at 12:46 schreef Tofuburger:

Het rare is dat veel (gesubsidieerde) kunstenaars ontzettend links zijn, maar evengoed voor het volk onbegrijpelijke kunst maken.

De conclusie moet zijn dat kunst maken die wél bij het volk in de smaak valt, niet mogelijk wordt geacht door de huidige kunstenaarsgeneraties.

Zelfs op de Parade lopen heel weinig echte arbeiders.

op 25 07 2007 at 13:00 schreef Lagonda:

Ach, het bekende "wat nou kunst mijn peuter van vijf kan dat ook"-argument. Er worden appels met peren vergeleken. Kunst is iets wezenlijks anders dan "goed kunnen schilderen".

op 25 07 2007 at 13:04 schreef Peter Breedveld:

Ik vind er niks mis mee dat kunstenaars onbegrijpelijke kunst maken. Ik ben wel tegen kunstsubsidies. Die heb je in Amerika ook niet, en daar komt vandaag de dag de interessantste kunst vandaan. Uit China heb ik inmiddels ook al veel moois gezien, ook ongesubsidieerd. Daar wordt, las ik NRC, op neergekeken door mensen als Rudi Fuchs, maar in Amerika lusten kunstliefhebbers er pap van.

Ik ben het totaal oneens met Traudl. Hierboven merkt iemand op dat, sinds de komst van de fotografie, van schilders meer wordt verwacht dan het natuurgetrouw weergeven van mensen en dieren. Zo is het, maar ook in de Gouden Eeuw ging het echt om veel meer dan dat. Mijn favoriete kunstperiode is trouwens de Romaanse tijd, waarin werd gebeeldhouwd en geschilderd op een wijze die doet denken aan Afrikaanse primitieve en Westerse moderne kunst. Maar zoveel gevoel en mystiek als in die kunst zie ik zelden ergens anders.

Ik hou niet van wetenschappelijke verhandelingen over kunst. Dan krijg je al gauw een soort hogepriesterklasse, die tegen dwarse nay-sayers minzaam zal opmerken dat ze niks van kunst snappen omdat ze de taal niet spreken, precies zoals André Richard laatst beweerde dat Hafid niks van geloven snapt vanwege die speciale ’taal’.

Maar bij veel moderne werken, ongetwijfeld door Traudl behoond, krijg ik een bijna religieus gevoel, een gelukzalige vereniging met het universum. Dat is zonder voorkennis, want ik lees de kritieken niet, ik heb ook geen kunstgeschiedenis gestudeerd, het interesseert me niet wat anderen denken, het werk staat op zichzelf en doet iets met me. Het ontroert.

Het is wel zo dat ik Mondriaan pas ben gaan waarderen toen ik op een tentoonstelling kon zien hoe zijn werk zich steeds meer abstraheerde, en dat er een vrij natuurlijke lijn loopt, een volkomen logische ontwikkeling, van een natuurgetrouwe boom naar de Victory Boogie Woogie.

U mag me nu uitlachen.

op 25 07 2007 at 13:12 schreef Hannah:

Wat een reactionaire meninkjes hier.

Natuurlijk heeft moderne abstracte kunst tegen grenzen aangetrapt. Maar om wat voor reden? Er zit een verhaal achter. Als schilderkunst gedefinieerd wordt door verf in een tweedimensionaal vlak, dan moet je niet meer pretenderen dan DAT te bieden vonden some, en niet meer de illusie opwekken van een 3e dimensie. Alsof het echt is.

Een beetje vreemd: in de literatuur kunnen we wel intertekstualiteit, ecclectisisme, meerdere lagen en chaos waarderen en in de schilderkunst niet. Terwijl daar in de schilderkunst natuurlijk ook sprake van is, of juist een weigering om te verwijzen.

Ik vind het verhaal erachter wel interessant en vind het een beetje raar dat literatuurliefhebbers hier daar niet in kunnen meegaan.

op 25 07 2007 at 13:18 schreef Hannah:

Trouwens het zwarte vierkant daar zijn boeken vol over geschreven. Kandinsky stelde het schilderij tentoon als volgt: in een hoek tussen twee wanden en dan gekanteld (als ruit). Dit was de manier waarop de icoon wordt opgehangen in een orthodox huis. Het meest heilige in een ruimte. Dit werd opgevat door de russisch orthodoxe kerk en een groot deel van de russische elite als onwijs affront.
Hij deed dus meer dan verf terugbrengen tot zijn gemengde staat of tot een tweedimensionaal vlak. Hij had ook allerlei ideeën over de Harmonie der sferen (waar hebben we dat eerder gehoord) en ideeën over de samenhang tussen de kleuren en muziek. Beetje antroposofisch geloof ik. Er zitten dus wel grote ideeën achter meer dan bij de conceptuele / ideetjeskunst van nu.

op 25 07 2007 at 13:44 schreef Peter Breedveld:

‘Wat een reactionaire meninkjes hier’ is geen argument, maar een moreel oordeel. In de rest van je betoog kan ik me uitstekend vinden.

op 25 07 2007 at 13:45 schreef babs:

abstract gedicht:

675255
650956
103890
708009
602522
936205
391665

op 25 07 2007 at 14:15 schreef Lagonda:

"Victory Boogie Woogie" is een van mijn favoriete schilderijen. Soort van gevisualiseerde jazz. Maar jazz — daar zal Traudl ook wel niet van houden.

op 25 07 2007 at 14:36 schreef Lagonda:

Voor de liefhebbers: prachtige kubistische animatie op "Giant Steps" van Coltrane.

http://www.michalevy.com/gs_download.html

op 25 07 2007 at 15:02 schreef Paardestaart:

Kunst is iets wezenlijks anders dan "goed kunnen schilderen"

O ja? Wat dan? Als het wezenlijk is moet je het bijna in éen woord kunnen zeggen. Wedden dat jij dat ook niet kunt?

Er zitten dus wel grote ideeën achter meer dan bij de conceptuele/ideetjeskunst van nu

Aha – een soort blanco cheque dus, zo’n kunstwerk.

Je gaat er in beschaafd gezelschap nu eenmaal in goed vertrouwen vanuit dat er een groot idee achter je kostbare artefact zit, en dat mag je dan vervolgens eerbiedig in éen van die ontelbare boeken thuis gaan nalezen..
Maar waar heb je het kunstwerk dan nog voor nodig? En stoort het je niet dat je iets koopt, en dan van een ander moet horen wat je gekocht hebt? En kun je die grote ideeën niet zèlf bedenken? Is het wel zo’n groot idee trouwens?
Waarom is Malewitsch dan niet gewoon schrijver geworden, of een heilige – of liever gezegd: waarom zeuren anderen hem aan het hoofd terwijl hij zo overduidelijk niets wil prijsgeven en helemaal geen behoefte heeft aan communicatie?
Waarom heeft hij dat dan niet gewoon gedaan?

(Mensen die het over ‘ideetjes’ hebben hebben de dikke, onleesbare boeken van anderen hard nódig…:-)

op 25 07 2007 at 15:09 schreef Lagonda:

"O ja? Wat dan? Als het wezenlijk is moet je het bijna in éen woord kunnen zeggen. Wedden dat jij dat ook niet kunt?"

Kunst is… kunst.

op 25 07 2007 at 15:36 schreef Peter Breedveld:

En stoort het je niet dat je iets koopt, en dan van een ander moet horen wat je gekocht hebt?

Dat geldt blijkbaar voor jou, maar niet voor alle andere mensen die kunst kopen, Paardje.

Onoprechtheid en fakers heb je overal, ook in de kunstwereld. Maar net zoals verkrachters niet de maat bepalen in de wondere wereld van de seksualiteit, zo doen de fakers dat niet in de kunst.

Zo gaat het bij jou altijd, met elk onderwerp: je ziet de negatieve verschijnselen en die bepalen voor jou het beeld.

Het lijkt me vreselijk om zo te leven.

op 25 07 2007 at 15:59 schreef janpet@gmail.com:

Diegene die de achtergonden van abstract expressionisme wil begrijpen zou ‘het geschilderde woord’ van Tom Wolfe moeten lezen.

Wolfe beschijft op een onderhoudende manier waarom er wat geschilderd werd in die tijd en vanuit welke gedachte / theorie. En vooral beschijft Wolfe hoe ‘le monde’ achter elke nieuwe stroming aanhobbelde zonder de kunst echt wezenlijk te waarderen. Dat veranderde pas met de komst van popart, sinds die tijd waren herkenbare ‘plaatjes’ weer toegestaan.

op 25 07 2007 at 16:22 schreef DvR:

Hahaha, leuk gedaan. Traudl’s knuppel in het kakelende hoenderhok ontmoet meer begrip dan ik gehoopt had. Ik schat haarzelf in als een heimelijke Kandinsky-liefhebster.

op 25 07 2007 at 16:24 schreef Hannah:

Bedoelde natuurlijk Malevich ipv Kandinsky

op 25 07 2007 at 16:52 schreef daniel:

Er bestaat best mooie abstracte kunst, daar gaat het mij niet om. Als ik bezwaar heb tegen moderne kunst dan gaat mij meer om het groteske. Daar heb ik weinig behoefte aan, en dat is juist het enige wat je met subsidie bereikt.

Laat kunst aan de markt over en zult kunstenaars krijgen die mooie dingen maken die mensen ook willen hebben.

Weet iemand overigens hoeveel surrealistische kunstenaars je nodig hebt om één lamp te vervangen?

op 25 07 2007 at 17:11 schreef DvR:

Nee, Malevich is echt voor gevorderen. Kandinsky is zwieriger, kleurrijker, harmonieuzer, wat meisjesachtiger.

op 25 07 2007 at 17:36 schreef Peter Breedveld:

Malevich is echt voor gevorderen. Kandinsky is zwieriger, kleurrijker, harmonieuzer, wat meisjesachtiger.

Echt voer voor psychologen, deze kunstkritiek.

op 25 07 2007 at 17:59 schreef Jimmy:

Die Traudl mept altijd wel fijn met boerenwijsheid – alle idealisten, die dat lezen, vliegen dan gelijk in de gordijnen. Prachtig.

Abstracte kunst is natuurlijk ook kunst, maar er wordt m.i. vaak wel te gewichtig over abstracte kunst gedaan. Wie is hier wel eens in centre pompidou geweest en een dag later in het Louvre; Damien Hirst vs. de Venus van Milo? Dan ben ik liever reactionair.

Roy Lichtenstein (pop-art) trekt me persoonlijk meer dan Vermeer, maar je kan toch moeilijk volhouden dat Lichtenstein een betere kunstenaar is of dat zijn werken meer eeuwigheidswaarde hebben.

op 25 07 2007 at 18:00 schreef Peter Breedveld:

Ik hou van allebei.

op 25 07 2007 at 18:28 schreef Nico:

"Laat kunst aan de markt over en zult kunstenaars krijgen die mooie dingen maken die mensen ook willen hebben"

Zo is het maar net Daniel. Kunstenaars als Damien Hirst bijvoorbeeld, bekend van de doorgezaagde koeien en de schedel met de diamanten. Groot gemaakt door verzamelaar en reclame-guru Charles Saatchi (die er in 1979 voor zorgde dat Margaret Thatcher premier werd met de briljante slogan "Labour Isn’t Working"). Hirst (41) is inmiddels een van de rijkste nog levende kunstenaars, zijn pillenkabinet werd onlangs geveild voor 19,3 miljoen pond.

op 25 07 2007 at 18:58 schreef Paardestaart:

Zo gaat het bij jou altijd, met elk onderwerp: je ziet de negatieve verschijnselen en die bepalen voor jou het beeld.

Het lijkt me vreselijk om zo te leven

Hihihihihi…Het gaat heel best met mij hoor; ik heb werkelijk een prima leventje
En het is een hele opluchting nooit als een dwaas te hebben staan juichen als inderdaad blijkt dat de keizer geen kleren aan heeft, Petert
You wilfully misinterpret me, maar dat weet jij natuurlijk ook wel…’Het beeld’ heb ik vrij helder voor ogen, geloof ik; ik heb alleen geen zin om mee te huilen in het koor van onnozelaars die denken dat there is safety in numbers.
Ik hoef echt niet naar verkrachting te wijzen om te vermoeden dat ‘de wondere wereld der sexualiteit’ een boel rokende puinhopen achterlaat waar eerst gelukkige kindertjes leefden.
Wou jij dat ontkennen? Of wil je soms beweren dat je geen idee hebt waar ik dan op doel?

op 25 07 2007 at 19:05 schreef DvR:

Echt voer voor psychologen, deze kunstkritiek.

Sssht! Zie je dan niet dat ik die enigmatische Traudl door middel van lichte belediging tot reageren tracht te bewegen? Want te zeggen dat zij de interactieve potentie van dit medium ten volle benut zou toch overdreven zijn. Hafid en Loor lullen er lustig op terug, maar ons Traudl houdt zich zó stil dat ik me afvraag of zij uberhaupt bestaat (ook omdat ik meende dat ze haar nom-de-plume ietwat provocatief naar Hitler’s secretaresse Traudl Junge had gekozen. Wampie beschreef haar laatst echter als een charmante verschijning, wat toch impliceert dat ze daadwerkelijk bestaat).

op 25 07 2007 at 19:09 schreef Paardestaart:

(je) zou ‘het geschilderde woord’ van Tom Wolfe moeten lezen

Wolfe heeft inderdaad een feilloze bullshit-detector..’t Is dat hij zó grappig was dat het ondoenlijk was hem als zure reactionair weg te zetten, anders was ‘ie zeker als ideologisch onbetrouwbare ausradiert door de pc-maffia van de afgelopen eeuw.
Als het me echt allemaal te gortig word grijp ik nog weleens naar ’the Flakcatchers’, met de hoopgevende gedachte dat ik me nog altijd met een kist boeken in het leeglopende oost-europa kan vestigen..:-)

op 25 07 2007 at 19:36 schreef DvR:

Laat kunst aan de markt over en zult kunstenaars krijgen die mooie dingen maken die mensen ook willen hebben

Het mooie, en tevens vervelende, van moderne kunst is dat ze de kunstenaar bevrijd heeft van het realiteitscriterium. Het gaat niet meer om de werkelijkheid, of om hoe Jan Publiek dat ziet, maar om de individuele beleving en expressie van de kunstenaar. En terecht, want daar is men immers een unieke kunstenaar voor. Een kubistisch vrouwenportret, dat voor de ongeoefende waarnemer een verwrongen monster afbeeldt maar voor de liefhebber een multiperspectivische schoonheid, is zo ineens helemaal legitiem. De beschouwer heeft er immers niets mee te maken hoe de kunstenaar iets ziet.

Het valt niet te ontkennen dat menig poetsenbakker onder het mom van ‘moderne kunst’ alleen maar gedrochten heeft voortgebracht die de hele scene een slechte naam hebben bezorgd, maar dat doet niets af aan het genie van de echte groten, waarvan Traudl er hierboven ten onrechte een aantal op hun plaats trachtte te zetten. Gelukkig noemde ze mijn held Karel Appel niet, want dan had ik opa’s guillotine uit het vet moeten halen en moeizaam naar het Stutterheim Del Ferro Instituut moeten voortduwen.

Een mooi commentaar op de doorgeschoten en soms infantiele verering van het individu waaraan de moderne kunst ten prooi is gevallen werd begin jaren zestig geleverd door Piero Manzoni, die zijn eigen drollen inblikte en duur verkocht. De 90 blikjes á 30 gram "artist’s shit" vonden paradoxaal genoeg gretig aftrek, en alhoewel ze inmiddels flink roesten of zelfs door gisting spontaan ontploffen in het gezicht van de trotse verzamelaar, is er onlangs nog eentje voor meer dan een ton bij Sotheby’s geveild.

op 25 07 2007 at 21:54 schreef Peter Breedveld:

Ik hoef echt niet naar verkrachting te wijzen om te vermoeden dat ‘de wondere wereld der sexualiteit’ een boel rokende puinhopen achterlaat waar eerst gelukkige kindertjes leefden.
Wou jij dat ontkennen? Of wil je soms beweren dat je geen idee hebt waar ik dan op doel?

Nou, ‘willen’ is een sterk werkwoord. Maar boven mijn hoofd hangt wel zo’n grote, witte ballon met een enorm vraagteken erin. Doel je op iets specifieks?

Hoe dan ook, ik weet dat seks slachtoffers maakt. Die rokende puinhopen van jou zijn wel erg apocalyptisch. Zelf denk ik bij seks altijd aan grazige weiden, bloemetjes, en zoemende bijtjes. Wie is er dan gelukkiger, jij of ik?

op 25 07 2007 at 22:37 schreef Sabian:

Arjan Ederveen zei; "Kunst komt van kunnen, als het van willen zou komen heette het wel Wunst"

Hahaha ;-]

op 25 07 2007 at 23:36 schreef Paardestaart:

Zelf denk ik bij seks altijd aan grazige weiden, bloemetjes, en zoemende bijtjes

Ach, Peter – die rokende puinhopen zijn net zo overdrachtelijk als die bijtjes van jou. De trap is al goed als de constellatie gunstig is – of anders het aanrecht.
Maar als de bijtjes nu niet meer zoemen? En de zon niet meer zo vaak schijnt?
Ga je dan een weitje verder?
Want op die verlaten weitjes doel ik natuurlijk – het stikt er van, en er staan van die ontgoochelde hutjes, weet je wel – met van die sippe koppies erin, omdat die aardige papameneer op een mooie morgen achter zijn speelmannetje aan moest. Hij móest gewoon – even goeie vrienden hoor…!

Dus wie is er nou de baas – jij of je bovenbaasje?

op 25 07 2007 at 23:48 schreef Peter Breedveld:

Wat een zielig sprookje, Paardestaart. Ik ben helemaal overtuigd: seks is verschrikkelijk en we zouden er niet meer aan moeten doen. Dan is het meteen ook afgelopen met die sippe kopjes.

op 26 07 2007 at 01:51 schreef Paardestaart:

Tja – het is alleen geen sprookje hè?

op 26 07 2007 at 04:46 schreef DvR:

Ha Loesje,

Het is waar dat een jeugdige Appel (vzmh) zich dat in een onbezonnen bui heeft laten ontvallen, daarmee aan de toenmalige vooroordelen beantwoordend, maar in werkelijkheid stak hij veel meer zorg en deskundigheid in zijn werken dan die uitspraak suggereert, vooral later in zijn leven. Alleen al aan de keuze tussen loodwit, titaanwit, zinkwit of zilverwit konden toen uren van gepeins vooraf gaan. De intensiteit waarmee hij schilderde, was toen veel meer mentaal dan fysiek geworden; hij ervaarde het schilderen zelfs als een spirituele bezigheid (dat heb ik soms met het kijken naar de resultaten ervan :)

Dat gerotzooi van hem heeft een grote invloed gehad, op latere schilders maar vooral ook als inspiratie voor tijdgenoten, voor wie hij met zijn vitaliteit, naieve onschuld en kleurrijke optimisme een weg bood uit het grauwe naoorlogse. In een andere discussie ging het over de verminderde samenhang in de maatschappij. Iedere samenleving heeft ‘dwazen’ nodig die als iconen het karakter van hun tijd duiden en nieuwe wegen uitzetten, zoals Appel deed. Een probleem van deze tijd is dat de iconen van nu kunstmatig gecreëerd worden en dat de enkele authentieke dwaas die nog op eigen kracht weet op te staan, blijkbaar zoveel weerstand oproept dat hij letterlijk afgeschoten moet worden.

Daniel: Ik heb ernaar moeten googelen, maar het toch wel hilarische antwoord op je vraag naar het aantal surrealistische schilders dat benodigd is om een gloeilamp te verwisselen, luidt: een vis.

op 26 07 2007 at 09:40 schreef daniel:

Dvr

je vraag naar het aantal surrealistische schilders dat benodigd is om een gloeilamp te verwisselen, luidt: een vis.

Wat een totale onzin! Het antwoord is banaan!

:P

op 26 07 2007 at 09:42 schreef Peter Breedveld:

Tja – het is alleen geen sprookje hè?

Toch wel. Je moet niet alles geloven wat ze je vertellen.

op 26 07 2007 at 11:51 schreef Lagonda:

Ceci, n’est pas un gloeilamp.

op 26 07 2007 at 12:19 schreef loesje:

Beste DvR,
Was het niet Karel Appel zelf, die tijdens een interview zei :" Ach, ik rotzooi maar wat aan",?

op 26 07 2007 at 13:01 schreef DvR:

Daniel: Maar natuurlijk! Als naamgenoot had ik me moeten realiseren dat dat antwoord je voor op de tong zou liggen. Noemden ze jou vroeger ook Daan Banaan? En zou Peter (dropveter..) inmiddels de door hem begeerde Bananenbox bemachtigd hebben?

op 26 07 2007 at 14:59 schreef daniel:

Nee zo ben ik nou nooit genoemt. Wij gingen, zoals ik al eens verteld heb, elkaar met stokken te lijf. Voor schelden was geen tijd.

op 26 07 2007 at 15:51 schreef ReneR:

Ik kan me met het onderwerp wel vinden qua inhoud.

Maar naar het schijnt; schilderde Mondriaan of picasso in hun vroege tijden wel realistischer en nog mooi ook. Ik denk dat later bij veel kunstenaars als ze gebrek aan fantasie gaan krijgen steeds abstracter gingen schilderen tot ze het nivo hebben bereikt van die schilderende Chimpansees en die Olifanten, welk hun doeken voor grof geld ook de deur uitgaan. Is dat kunst? Nee natuurlijk niet. Maar vindingrijk kan ik het wel noemen als je voor zulke bedragen je "werk" kunt verkopen plus een boek erbij leveren om de stijl voor leken begrijpelijk te krijgen….

op 26 07 2007 at 17:11 schreef filantroop:

Mooie kunststromingen zijn, niet geheel ontdaan van de schuld van opkomende ideologieën, bruut verdreven door de oorlogen. Het symbolisme verdronk in de blubber van de eerste wereldoorlog. Stromingen als het fauvisme werden letterlijk door een art brut weggeslagen. Driftige jongeren, waarvan sommigen nog tijdens de bezetting in de fout gingen, dan wel op het punt stonden dat te doen, werden de naoorlogse extremisten in de kunst en letteren. Van de ene op de andere dag werd Karel Appel van handophouder bij de bezetter cobra-marxist.
Musea liepen vroeger achter, nu voor. Na de oorlog moest men met terugwerkende kracht het expressionisme van Herman Kruyder nog even afschaffen vanwege de ontstane leemte. Na de oorlog kocht men er op los, zonder enig inzicht in de toekomstwaarde van de betreffende kunst.
Musea strijden nu met veel kosten voor de conservering van kunst die minder dan tien jaar geleden vervaardigd is, want sommige kunstenaars besloten afstand te nemen van de eeuwigheidswaarde van kunst, en gebruikten ondeugdelijke materialen, hetgeen echter niet in de aanschafprijzen verdisconteerd werd. Soms wreef iemand twee natte doeken tegen elkaar, en werd het tot geweldig kunst gepromoveerd, om binnen tien jaar al weer in vergetelheid te raken.
Musea zullen decennia nodig hebben om kunst die ze jarenlang gemeden hebben, alsnog in de collecties op te nemen.
De Amsterdamse schilder Nicolaas Wijnberg sprak in de jaren tachtig van de “kleine apartheid in de kunst”, en die door schreeuwerige museumpotentaten veroorzaakte achterstelling zal nooit meer goedgemaakt kunnen worden.

Zodra de overheid zich met kunst bemoeit gaat het mis. Dat had men kunnen leren van het Departement van Volksvoorlichting en Kunsten, onder Tobie Goedewaagen, die ideologie en mecenaat tijdens de bezettingsjaren tot een eenheid vormde. Maar men had natuurlijk ook naar de Sovjet-Unie en China kunnen kijken, waar de kunst ook in een monocultuur oploste.

op 27 07 2007 at 12:05 schreef Benedictus:

Kunst is zo subjectief als wat, en ook aan mode onderhevig. Hoe subjectief het was en is, weet ik uit eigen ervaring.

Vanwege familieleden die niet geheel onbekend waren en zijn, werd er op school al vanuit gegaan, dat ik talent had. Mijn "tekenkunst" werd, zeker weten, duidelijk hoger gewaardeerd door de tekenleraar, die ook les van een van mijn ooms heeft gehad op de kunstacademie, dan verdiend. Er werd gewoon van mij verwacht dat ik talent had, dus was hetgeen ik op papier zette bij voorbaat goed.

Wat de betaling betreft. In het verleden werden de schilderstukken van o.a. mijn oom geruild voor melk en brood. Mijn vader is zowel melkboer als bakker geweest.

Overigens zijn er geen familieleden in de kunst die hun hand bij de overheid ophouden.

op 30 07 2007 at 15:38 schreef luckybee:

Onlangs heb ik in de TV een strijd over een schilder, die zijn mooie schilderijen in het Groningse museum, geen plaats kan vinden, ondanks dat de schilder een groninger is.De directeur beweerd dat wat de man schilderd, geen kunst maar een kopie is, het is een,gebruiks ontwerp, of zo iets.Je kan ook van de moderne ferf klotsen,beweren dat het een mislukte wand papier zijn, die niemand hebben wil.Daar om hangen ze in dat museum, betaald met onze geld.

op 30 07 2007 at 17:15 schreef Lagonda:

Ja, dat hauw je tog, want zo ging ik laatst naar de V en d en daar stonden seven van die inkaas op een panfluit te blazen, muziek te spelen en ook cedees te verkopen.Dan zijn er mensen die zeggen dat dat geen dat kunsdt helemaal niet is, want die lauwwarme pismuziek vinden ze het maar, maar com on!!!! Voor iemant die Mozrt speelt krijgt ook subsiedie, en die is al duizent jaar doot!!! Dan ook voor die inkaas, ook al verkopen ze sedees, of niet soms???

op 31 07 2007 at 09:40 schreef luckybee:

Je ziet maar Lagonda, dat een bericht goed kan aankomen ondanks spel fouten, als berichten met helemaal geen boodschappen der in, ondanks goeie grammatika, en spelling.