Zeepbel Israel
Hanna Bouaicha
Illustratie: Miriam Pertegato
Mijn bezoek aan Israël onderbrak ik met een reisje naar Italië om daar de bruiloft van een dierbare vriendin bij te wonen. Iedereen waarschuwde voor de intensieve veiligheidscontrole, met name als je Ben Gurion verlaat. Dus net zoals op de heenweg was ik weer op het ergste voorbereid en zorgde ik dat ik ruim voor vertrek op het vliegveld was (wat me een nacht slaap koste). Dit keer werd mijzelf nauwelijks wat gevraagd en lag de focus vooral op mijn bagage. Zeker vier mensen hebben werkelijk elke millimeter van mijn bagage gecheckt en uitvoerig geheimzinnig met elkaar hebben besproken.
Israëlische veiligheidsprocedures vormen een geolied proces waar ik ook bewondering en fascinatie voor heb. Het prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Het is moeilijk om me te dwingen niet allerlei vragen te stellen als: Wat zijn dat voor mysterieuze apparaatjes waar alle spullen zo sensueel mee worden betast? Waarom worden sommige spullen in speciale machines bekeken? Wat bespreken jullie steeds met elkaar? Hoe worden jullie getraind? Op welke basis worden mensen random‘ gekozen voor een bepaalde controlelevel‘?
Maar ik kan niet teveel vragen stellen. Ten eerste weet ik dat ze nauwelijks antwoord kunnen geven en ten tweede wil ik niet onnodig aandacht op mezelf vestigen, want ik ben al verdacht genoeg met mijn Arabische naam.
Terwijl ik daar stond te mijmeren, werd ik abrupt uit mijn roes gehaald. Er was iets mis met mijn camera en ik mocht deze niet als handbagage meenemen, wel inchecken in mijn grote tas. Maar mijn camera is als mijn kind en daarom is het ondenkbaar die in handen van derden mee te geven, vooral ook omdat ik weet hoe er op vliegvelden wordt omgegaan met bagage. Toch viel het, achteraf gezien, nog mee vergeleken met mijn buurman, wiens externe harde schijf in een aparte doos met een volgende vlucht moest worden nagestuurd.
In eerste instantie weigerde ik mijn camera mee te geven en al snel werd de supervisor er bijgehaald. Op rustige toon deelde ze me mee dat, als ik met de vlucht meewilde, dit de enige optie was. Punt. Doorvragen naar een verklaring is zinloos want het enige antwoord is: We don’t explain the reason, it is for security purposes‘. Dat is dus een blinde muur. Al gauw realiseerde ik me dat noch een betoog over hoe belangrijk mijn camera voor mij was (bovendien werd ik de volgende dag geacht trouwfoto’s te maken) noch heftige stellingname over individuele rechten enig effect had. Dus legde ik me neer bij de situatie. Maar mijn irritatiegrens was bereikt. Zo ging ik op weg naar Milaan.
Op het moment dat ik een beetje versuft het vliegtuig uitkom, heb ik vaak geen zin om al na te denken over de looprichting in de luchthaven. Meestal ga ik dan met de stroom mee en over het algemeen gaat dat wel goed. Bij de paspoortcontrole was er een bordje EU paspoorten’. Voor de verandering voelde dit als een soort privilege’ voor mij. Misschien hebben die EU-promotiespotjes dan toch zin gehad, want bij aankomst bespeurde ik ook al enig wij-gevoel bij mezelf toen ik voet zette op Europese grond. In ieder geval bevond ik me nu niet langer op grondgebied waar ik mijn aanwezigheid moest verantwoorden en waar ik het risico liep om binnenstebuiten gekeerd te worden. De paspoortcontrole duurde twee seconden en ik vervolgde naar de bagage.
Maar daar kwam plotseling een tegengesteld, Israëlisch wij-gevoel opzetten. Ik twijfelde even of ik zelf zou uitzoeken welke loopband mij mijn bagage zou afleveren, of dat ik gewoon weer achter de massa zou aanhobbelen. De voorbijflitsende kippa (joodse hoofdbedekking) was het antwoord. Ineens bleek zo’n kippa wel een handige speurfunctie te krijgen, in dit geval richting de bagage. Maar gek genoeg gaf dat óók een gevoel van herkenning. Dat het de allerlaatste band bleek te zijn, is volgens de bijbehorende vrouw van de kippa geen toeval: we are always moved to a separate area, far from everybody else‘. Ik voelde mee in dit exclusiviteitsprincipe, dat ineens een zure bijsmaak kreeg. Dat was het moment dat ik besefte dat ik uit de bubbel was gestapt die Israel’ heet. In Milaan zijn we’ een minderheid. In Israel is het een variatie aan Joden die de norm bepaalt en dit gaat gepaard met een enorm veiligheidsapparaat om hen te beschermen. Deze veilige inkapseling valt weg buiten de grenzen van Israël.
Plotseling moest ik omschakelen van het Hebreeuwse slicha‘ (sorry) en toda‘ (bedankt), wat toch al redelijk hardnekkig in mijn systeem bleek te zitten, naar het locale scuzi‘ en grazie‘. Langzaam drong het tot me door dat dit Europa de normale wereld moest zijn.
Typerend aan het welvarende en vredige Italië is natuurlijk het toerisme. Daar had ik even geen rekening mee gehouden. Maar welk weldenkend mens gaat dan ook hartje zomer naar Florence en Venetië? Om belaagd te worden door hordes, echt busladingen vol toeristen, in alle kleuren en maten, van die gelukzalige toeristen. Niet doen! Niet als je niet bijna-blijvende-traumatisch-post-toerisme-irritatie-letsel wil overhouden. Gelukkig was de echte Italiaanse, sprookjesachtige, traditionele bruiloft in een klein Italiaans stadje meer dan de moeite waard.
De reis terug was weer spannend. Op Malpensa zijn het alleen de vluchten naar Israël en de VS die een speciale veiligheidscontrole ondergaan. Op het moment dat ik heftig met wapens en kogelvrije vesten toegeruste beveiligingsmannen zag, wist ik dat ik op de juiste plek was aangekomen. Dit keer was mijn bagage totaal oninteressant en werd ze tot mijn verbazing de hele reis niet aangeraakt. Ikzelf werd echter als een filmster lang en uitgebreid geïnterviewd. Met een glimlach en wat geduld kwam ik er goed doorheen. En zo vloog ik probleemloos weer terug naar de zeepbel, mijn tijdelijke thuis.
Want zo voelde het wel toen ik Jeruzalem weer binnenreed. Een beetje als thuiskomen. Europa lijkt enigszins saai en verbleekt tegenover Israël als het gaan om de intensiteit van leven, de realiteit en de spanning. Het kan niet anders dan dat dit surrealisme zijn grenzen heeft. Maar voor zolang het duurt ben ik blij dit te kunnen ervaren.
Hanna Bouaicha (1974), bijna afgestudeerd socioloog, is Arabier en geïnteresseerd in Joden. Bij voorbaat verdacht! Voor Frontaal Naakt bericht ze regelmatig vanuit Jeruzalem, waar ze de secularisering van joden onderzoekt. Lees hier, hier, hier en hier haar eerdere verslagen.
Algemeen, 24.07.2007 @ 07:57
23 Reacties
op 24 07 2007 at 08:51 schreef daniel:
Het lijkt best wel vreemd dat een Arabische vrouw langdurig op bezoek in Israel, bij aankomst in Milaan opeens een Israelisch wij-gevoel krijgt. Maar ik denk dat als je in een land leeft waar een bepaalde identiteit heel vanzelfsprekend is, dat je daardoor aangetrokken wordt. Daar wil je dan op een of andere manier deel van worden.
Ik mis dat erg in Nederland. Hier is iedereen wereldburger of zoiets vaags. En ze zijn er nog trots op ook. Je hebt geen identiteit waar je je mee verbonden kan voelen. Voetbal, hagelslag en misschien de koningin. Maar dat trekt nauwlijks iemand aan. Zou willen dat het anders was, een beetje verbondenheid met elkaar is wel zo prettig.
Overigens is wat Hanna in Israel merkt datgene wat heel veel mensen aan dat land aantrekkelijk of juist hevig afstotend vinden. Misschien is het wel vanwege haar Arabische afkomst dat ze neigt naar het eerste.
op 24 07 2007 at 10:12 schreef Karim:
Volgens mij valt het best wel mee met die vage identiteit, Daniel. Het is alleen wat minder verstikkend, en daar prijs ik Nederland voor.
op 24 07 2007 at 11:22 schreef Tofuburger:
Als er ergens EU-bewustzijn wordt gekweekt, is dat wel op luchthavens inderdaad. Zou dat bewust zijn? De autoriteiten zouden dat nog wat kunnen aandikken met ‘welcome home’ of een Beethoven-herkenningsmelodie. Mijn EU-patriotisme is twee stappen na paspoortcontrole alweer verdwenen.
Maar: hoe sterk is het pan-Arabisch gevoel?
op 24 07 2007 at 11:56 schreef BigPete:
Het valt, zoals Karim al zegt, best mee met de identiteitscrisis van de gemiddelde Nederlander. Die "crisis" wordt hem voornamelijk aangepraat door de linkse weg met ons club, die elke patriottische gedachte meteen als rechts, eng en nazistisch bestempelt. Aangezien die idioten ruim baan krijgen in de (gesubsidieerde) media lijkt het weleens alsof zij de meerderheid vormen.
op 24 07 2007 at 12:22 schreef Klaplong:
"Maar mijn irritatiegrens was bereikt. Zo ging ik op weg naar Milaan."
Joh ? Kort lontje wellicht ? Gek he dat ze je doorlichten, het schijnt iets te maken te hebben met arabische terroristen die El Al vliegtuigen kaapten in de jaren 70… Je mag in je handjes knijpen dat je als arabier uberhaupt mee mag in Israelische toestellen.
Hoe stel je je de Air-Hamas balie op het Yasser Arafat vliegveld in oost Jeruzalem voor mocht het ooit zover komen dat de palestijnen zelfbeschikkingsrecht krijgen ?
Zie je de rijen van joodse mensen al voor je die gebruik willen maken van de snelle incheck van Air-Hamas ? Air-Hamas is de enige maatschappij die vliegt zoals bij ons de trein reidt. Geen controles op baggage en geen security personeel.
Dat moet heerlijk zijn toch ? Net zo heerlijk als het feit dat je de spanning waaronder de Israeliers moeten leven als "prettig" ervaart ? Je drukt het allemaal plastisch uit maar het komt er op neer dat je opkijkt van het sterke "wij" gevoel dat er onder de joden heerst. Waar zou die sterke ervaring van hun identiteit nou vandaan komen ?
Zou je nog meer van dit soort gewauwel neerpennen als je voor je ogen een bus de lucht in hebt zien gaan ? Of beter nog, als je je eigen been 5 meter verderop in een plas bloed ziet liggen ? Het schijnt dat je het niet eens voelt als door een explosie een ledemaat wordt afgerukt. Lekker spannend he ?
op 24 07 2007 at 12:30 schreef Karim:
Meid, laat de boel toch de boel daar en kom terug naar het overzichtelijke en vreedzame Holland. Je bent hier van veel meer nut dan daar, voor zover ik het kan overzien.
op 24 07 2007 at 12:33 schreef daniel:
Wie het korte lontje heeft ben jij, klaplong
Iedere keer als ik aan een stukje van Hanna begin denk ik ‘nu komt het’, maar het komt steeds maar niet. Het zijn genuanceerde en vriendelijk geintereseerde verhalen. Ze heeft haar blik met cliché’s blijkbaar in Nederland laten liggen.
Bovendien, ik kan best wel begrijpen waarom mensen het niet leuk vinden om van top tot teen onderzocht te worden en geen uitleg te krijgen waarom ze hun camera niet mee mogen nemen.
Hoef je geen kort lontje voor te hebben.
op 24 07 2007 at 19:31 schreef EH:
Denk eraan wat de dokter gezegd heeft klaplong: elke ochtend na het ontbijt je pilletje. Wel zo prettig, voor jezelf en je omgeving.
op 24 07 2007 at 23:31 schreef carmo da rosa:
Daniel:
Voetbal, hagelslag en misschien de koningin. Maar dat trekt nauwlijks iemand aan. Zou willen dat het anders was, een beetje verbondenheid met elkaar is wel zo prettig.
Dat trekt nauwelijks iemand aan!!!
Met voetbal, hagelslag en de koningin noemt Daniel en passant juist drie sterke ingrediënten waar praktisch het hele Nederlandse volk zijn identiteit aan ontleent. Op een paar intellectuelen en te verwaarlozen linkse minderheden na, die niet van voetbal en hagelslag houden wegens een in hun jeugd opgelopen trauma, zie ik om mij heen een en al verbondenheid. Verbondenheid die op straat in oranje uitgedost gaat, die hele straaten t.z.t. oranje verft – voor diegenen die nog enige twijfels zouden kunnen koesteren. Om maar te zwijgen over al die 4-daagsen, waar men van A naar B loopt zonder enige aanwijsbare reden, maar ik vermoed verbondenheid.
Het is waar dat Nederlanders prat op gaan dat ze de woorden van hun eigen volkslied niet kennen – ik bespeur helaas de laatste tijden een lichte verbetering. Iets dat vroeger veel indruk op mij maakte. Maakte indruk tot ik de taal genoeg beheerste om te begrijpen waar Het Wilhelmus over ging, en dan kon ik me opeens goed voorstellen dat een tekst met ben ik van Duitse (of Dietse) bloed, en den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd, gedoemd is te vergeten. In ieder geval is begrijpelijk dat men dergelijk onpatriottische quatsch zo snel mogelijk wil verdringen
Sprekend over quatsch hebben de Duitsers, wat dit betreft, het veel moeilijker met Das Lied der Deutschen. Ik bedoel, met zon superieure volkslied waar een sterk gedicht – Deutsche Frauen, deutsche Treue, deutscher Wein und deutscher Sang door een wonderschoon melodie wordt gedragen, kan je, na zoiets te hebben gehoord, en dat in de intens spanning van één minuut voor de aanvang van een voetbalwedstrijd, moeilijk iets anders sein dan eine Patriot.
Als u mij niet gelooft raad ik iedereen aan, óók Israëliërs en Arabieren, te luisteren naar Das Lied der Deutschen, maar dan in de versie van Nico (The Velvet Underground). Het effect wordt versterkt als op dat moment de kinderen in bed zijn, onze vrouwen tot rust zijn gekomen, de TV aan is en Nederland-Duitsland gaat beginnen. En dan zal je merken dat je het gevoel hebt dat de Duitsers 2-0 voor staan zonder nog een bal te hebben aangeraakt. Das pas verbondenheid…
op 24 07 2007 at 23:33 schreef Louis:
@Klaplong. Ik weet niet of jezelf weleens reist (ja dat schrijf je wel met ei, rijden niet), maar ook al probeer je er begrip voor te hebben, je wordt doodziek van alle controles waarbij iedere reis weer wat anders niet mee mag.
op 25 07 2007 at 08:36 schreef daniel:
Carmo
Je stelt vast dat Nederlanders Nederlanders zijn. Dat is inderdaad zo.
Maar als ik het heb over aantrekkingskracht, dan denk ik toch eigenlijk net iets meer aan mensen van niet Nederlandse oorsprong. Voelen die zich aangetrokken tot hagelslag?
Blijkbaar niet.
op 25 07 2007 at 09:48 schreef luckybee:
Arabieren zijn nergens behalve in het Arabische schiereiland echte bewoners.
De echte egyptenaren. En zo ligt de zaak ook in Palestina.
op 25 07 2007 at 13:04 schreef carmo da rosa:
Daniel,
Mijn excuses. Je zou graag willen zien dat het hele meute van mensen-van-niet-Nederlandse-oorsprong zich aangetrokken zou voelen tot voetbal, hagelslag en de koningin?
Heel sympathieke streven, ben ik ook voor, de oranje melting pot,
maar met iets meer gevoel voor humor jouwerzijds zou dat nog voor het einde van deze eeuw te bereiken zijn.
op 25 07 2007 at 13:13 schreef Peter Breedveld:
Mensen zouden zich tot Nederland aangetrokken moeten voelen vanwege de vrijheid om jezelf te zijn, die je hier hebt. Had, totdat een grote, progressieve elite het recht begon te verdedigen van middeleeuwse baardapen en inteeltboeren om ons te verhinderen, desnoods met veel en misselijkmakend geweld, onszelf te zijn.
Ja, we hebben hagelslag en vooral ook kruidnoten met een chocoladelaagje en ik ben nog geen buitenlander tegengekomen die daaraan niet onmiddellijk verslaafd is geraakt. Maar bovenal is hier de Verlichting verwekt en er is geen enkele andere plaats op aarde waar dat had kunnen gebeuren.
Nederlanders zijn plat en laf en opportunistisch, ongastvrij, ze kunnen niet koken (maar gelukkig komt daar verandering in), ze zijn ziekelijk conformistisch en Ad Melkert zet ons allemaal voor schut, Nederlanders kleden zich bovendien afgrijselijk slecht, maar toch:
Nederland über alles.
op 25 07 2007 at 13:44 schreef Paysley:
Nou, nou, Peter… Hoewel, die kruidnoten in chocola zijn jammie.
op 25 07 2007 at 13:53 schreef Peter Breedveld:
Hoewel, die kruidnoten in chocola zijn jammie.
Dat zeg ik. Zeker ook een buitenlander.
op 25 07 2007 at 17:02 schreef daniel:
Men zou zich bewust moeten zijn van de unieke situatie waar wij in verkeren. Nog nooit zijn mensen zo vrij geweest als hier in dit landje. Dat is fantastisch, en je krijgt er als bonus nog hagelslag bij ook.
Zoiets.
op 25 07 2007 at 18:15 schreef Paysley:
"Dat zeg ik. Zeker ook een buitenlander."
Nee hoor, helemaal niet. Ha!
op 25 07 2007 at 18:56 schreef DvR:
Ja, we hebben hagelslag en vooral ook kruidnoten met een chocoladelaagje en ik ben nog geen buitenlander tegengekomen die daaraan niet onmiddellijk verslaafd is geraakt.
Goede tip. Ik heb het jarenlang tevergeefs met drop geprobeerd, maar dat schijn je al voor je zevende te hebben moeten leren kennen om het later te kunnen waarderen. Ik heb daarom ooit een hele doos kokindjes opgestuurd naar de kinderen van een Amerikaanse vriend die ik maar niet verslaafd kon krijgen (met voor hem een pakje stroopwafels erbij, die gingen er wel in). Het is nu zo’n tien jaar later, ik zou eens moeten checken of ik ze nu aan de muntdrop, bodemschatten of manneken piesjes kan krijgen. Laurierkatjes lijken me nog wat hoog gegrepen.
Dropanecdote: een zoetwarenfabrikant die een interessante nieuwe drop-afzetmarkt in Afrika meende te kunnen ontginnen, zag zijn plannen gefrustreerd door de Keniaanse douane. Die stuurde zijn eerste containerlading drop retour met de aantekening "unidentified rubber objects".
op 26 07 2007 at 13:46 schreef carmo da rosa:
Met zoveel humor moet het lukken, een oranje melting pot. De jongere onder de bezoekers van FN gaan het nog voor 2053 meemaken:
Marokkanen met Ruud-Gullit-oranje-dreadlocks. In een hand een glaasje bier, in de andere een haring in hagelslag gedopt, en een geactualiseerde Wilhelmus uit volle borst zingende:
Wilhelmus van Nassouwe
ben ik, van heteroloog bloed*
den Verlichting getrouwe
blijf ik hagelslag (en kruidnoten) eten
tot in den dood.
Een Prins onder mijn familie
ben ik, helaas niet meer
Ondanks mij twee pasporten
Den Koning van Holland
heb ik altijd geëerd.
*lees Vinokoerov epo affaire
op 26 07 2007 at 15:09 schreef daniel:
Het is altijd een rare gewaarwording om op dodenherdenking met z’n allen te zingen dat we van Duits bloed zijn. Vooral omdat de Duitse obsessie met bloed 60 jaar geleden de reden is waarom we op die dagen überhaupt de doden herdenken. Daarmee vergeleken is de klacht van Israelische Arabieren dat ze het Israelische volkslied niet kunnen zingen omdat er melding wordt gemaakt van een joodse ziel, eigenlijk maar onzin.
Ha, toch weer ontopic!
op 28 07 2007 at 16:22 schreef luckybee:
Wat een verassing;’De Turken die zich zelf als de zwaard van Allah noemden, zijn eigenlijk de vijanden van Allah; dat meent tenminste de grote profeet aller moslims.
Volume 4, Book 52, Number 178:
Narrated ‘Amr bin Taghlib:
The Prophet said, "One of the portents of the Hour is that you will fight with people wearing shoes made of hair; and one of the portents of the Hour is that you will fight with broad-faced people whose faces will look like shields coated with leather."
Volume 4, Book 52, Number 179:
Narrated Abu Huraira:
Allah’s Apostle said, "The Hour will not be established until you fight with the Turks; people with small eyes, red faces, and flat noses. Their faces will look like shields coated with leather. The Hour will not be established till you fight with people whose shoes are made of hair."
Volume 4, Book 52, Number 180:
Narrated Abu Huraira:
The Prophet said, "The Hour will not be established till you fight with people wearing shoes made of hair. And the Hour will not be established till you fight with people whose faces look like shields coated with leather. " (Abu Huraira added, "They will be) small-eyed, flat nosed, and their faces will look like shields coated with leather.")
Is dat de oorzaak warom odalisken in Anatolie,bij de Seljuken de voorkeur hebben op eigen vrouwen???Zo dat ze niet meer op Turkmenen lijken????
op 31 07 2007 at 09:52 schreef luckybee:
Book 020, Number 4609:
It has been narrated on the authority of Ibn ‘Umar that the Messenger of Allah (may peace be upon him) said: Do not take the Qur’an on a journey with you, for I am afraid lost it should fall into the hands of the enemy. Ayyub (one of the narrators in the chain of transmitters) said: The enemy may seize it and may quarrel with you over it.
Book 020, Number 4608:
It has been narrated on the authority of Abdullah b. Umar that the Messenger of Allah (may peace be upon him) used to forbid that one should travel to the land of the enemy taking the Qur’an (with him) lest it should fall into the hands of the enemy.
Tsia deze plannen is tegenwoordig onuitvoerbaar geloof ik; de Qoran reist veel sneller als de moslims,het graag hebben willen.De enige probleem is, dat wij in het westen niet voor mogelijk houden, dat er mensen zijn, die zo’n psychopatische geloof aanhangen kunnen.
RSS