Partij kiezen

Hanna Bouaicha

Schonheit02 (95k image)

Onpartijdigheid is geen optie. Voordat ik naar Israël kwam, heb ik ter voorbereiding voor mijn onderzoek hier een vak gevolgd over het Israëlisch-Palestijns conflict. Natuurlijk heb ik mezelf afgevraagd waar ik stond. Ik startte de cursus met een onschuldige neutraliteit. Een enigszins genuanceerde houding waarbij ik het perspectief van beide partijen in beschouwing nam, zonder echt stelling te nemen. Ik had simpelweg die behoefte niet en voelde me ook niet voldoende geïnformeerd.

Dat is trouwens iets, vooral in dit conflict, waar je je enorm achter kunt verschuilen. Eén van de dingen die ik leerde in de cursus is hoe complex de materie is. Er is een duizelingwekkende hoeveelheid informatie en geschiedkundige feiten. In deze zes maanden durende cursus heb ik slechts een minimaal laagje informatie kunnen verwerken. Typisch geval van hoe meer je weet, hoe minder je weet’.

Toch heb ik een zekere transformatie meegemaakt tijdens deze cursus. Ik ging van een neutrale, enigszins genuanceerde maar ook lichtelijk ideologische houding (ik geloofde dat er toch wel zeker een oplossing zou kunnen komen), naar een volledig pessimistisch perspectief. Ik geloof niet meer in een oplossing! Niet op korte en niet op middellange termijn en misschien wel nooit. Een oplossing vergt namelijk minstens enige vorm van vertrouwen en dat is er niet meer.

Naast het normale academische programma bestond het vak uit een simulatie spel. Het doel was om fictief, binnen realistische grenzen, op diplomatieke wijze te werken aan een oplossing. Ik besloot om Israël te vertegenwoordigen. Het spel heeft pas succes als je het serieus neemt en je inleeft in de situatie. Dat deed ik. Het gevolg was dat ik bijna aan den lijve heb gevoeld hoe het is om Israël te zijn. Hoe het is om totáál omringd te worden door landen die het niet goed met je voor hebben. Een claustrofobisch gevoel, en dan ben je blij dat Amerika je vriend is, zelfs onder Bush. Je onderhandelt je suf, je stimuleert een zogenaamd United Government‘, zelfs met Fatah (die het voordeel van de twijfel krijgt), maar een organisatie als Hamas is totaal onbetrouwbaar en onacceptabel als gesprekspartner!

Met enig empathisch vermogen zie ik natuurlijk ook het tegengestelde. Het verlies van de Palestijnen en hoe zij onmenselijk behandeld worden door sommige Israëlische soldaten. Diepgeworteld wantrouwen verlamt elke potentiële diplomatie. Alles slaat dood. Het is een politieke impasse die ik niet zie veranderen.

Er is in nog een lange weg te gaan als het gesprek al spaak loopt op een minimale basiskwestie, namelijk erkenning van het bestaansrecht van Israël. Erkenning moet het uitgangspunt zijn, het is een voorwaarde voor een respectvolle dialoog. Hoe triviaal mijn mening ook is en eigenlijk ook vanzelfsprekend, laat ik daar duidelijk over zijn: ik vind dat Israël absoluut recht heeft van bestaan. De vraag hoe de staat in te richten is een andere, met name gezien ingewikkelde praktische zaken zoals de exacte territoriale grenzen, of het probleem van recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen.

Het is hard, maar realisme dwingt tot inzicht dat de tijd voorbij is dat Palestijnen het volledige Palestina, zoals het ooit was, kunnen terugeisen. Israël bestaat en zeven miljoen Israëliërs (waarvan vijf miljoen Joods) zijn een feit. De focus moet liggen op hoe pragmatisch om te gaan met de realiteit zoals hij is, gericht op de toekomst. Voor de de principiële houding (waarin Israël wordt gezien als de onrechtvaardige kolonisator die alsnog verdreven moet worden) wordt mijns inziens een grote prijs betaald. Het is de vraag wie daar baat bij heeft. De armoedige Palestijnse bevolking in de Westbank en Gaza in ieder geval niet.

Post ’67 en gezien vanuit internationaal recht is de bezetting volledige onrechtvaardig. Maar feitelijk is deze bezetting een voortvloeisel van een voortdurende oorlog en dan veranderen de regels. Ondanks dat Israël ten aanzien van het Israëlisch-Palestijns conflict de winnaar lijkt, de kaarten in handen heeft, ligt dit minuscule landje klem. Klem in een afhankelijkheidsrelatie met Amerika. Klem in het haardvuur van het geconstrueerde clash of civilizations’. Klem tussen Arabische en Islamitische machten die meer baat hebben bij olie op het terroristische vuur dan bij investeringen in de opbouw van hun zogenaamd geliefde Palestijns gebied. Klem in de onderliggende business‘ dat het conflict inmiddels geworden is. Deze sluimerende oorlog levert geld op voor de investeerders, dus vrede is onvoordelig en men is gebaat bij de handhaving van de status quo. Uiteindelijk is vooral het normale volk, aan beide kanten, de dupe.

Nu bevind ik me niet in een simulatiespel. Ik sta in de sociale realiteit, in Israël, nota bene in het omstreden Jeruzalem. Er is niet veel nodig om hier een politieke discussie te doen ontvlammen. Of het nu expliciet of impliciet is, je kunt bijna niet anders dan partij kiezen. Het gesprek dwingt je ertoe. Discussie met Israëliërs kan er fel aan toe gaan, passie en emotie wordt niet geschuwd. Soms probeer ik bij een veilige academische beschouwing te blijven, maar dat lukt niet altijd.

Theoretiseren stopt als de situatie reële gevolgen heeft, als je eigen leven bedreigd wordt en zeker als je hier kinderen opvoedt, zo stelt een vurige Israëliër terecht. Volgens hem kunnen we vanuit het veilige Nederlandse perspectief nauwelijks oordelen omdat we het probleem niet van binnenuit kennen. De doorleefde angst. Hij vervolgt: Om de Palestijnen te begrijpen moet je tussen hen leven. Om de Israëliërs te begrijpen moet je tussen hen zijn als het misgaat. Niet als het relatief stil is, dan lijken zij de boosdoener’.

Natuurlijk kan ik me als atheïst totaal niet verenigen met de religieuze grondslag van de staat Israël of de maatschappelijke discriminatie van niet-Joden. Dat de staat en de maatschappij soms zelfs wat krampachtig gericht zijn op de joodse identiteit is waarschijnlijk deels toe te schuiven aan de huidige bedreigende situatie. Ik hoop dat Israël ooit een volledige seculiere democratie kan zijn waarin gelijkwaardigheid bestaat op basis van burgerschap los van etnische of religieuze gronden. Als er een land is in het Midden-Oosten waar reële hoop is op deze ideologie, dan is het wat mij betreft Israël. Dit in tegenstelling tot de meerdere Arabische landen in de regio wier leiders vooral bezig zijn met het in evenwicht houden van corrupt eigenbelang en strategische controle en handhaving van Islamitisch fundamentalisme. Er is veel te zeggen over het falend beleid en handelen van Israël, maar dat Israël het land succesvol heeft ontwikkeld, staat buiten kijf.

Het gebruikelijke argument dat dit vooral komt door overvloedig Amerikaanse financiering is niet helemaal terecht. Die financiering (ook uit Amerikaans eigenbelang) gaat vooral naar, helaas noodzakelijke, militaire doeleinden, en dat is toch niet het enige waar de Israëlische ontwikkeling op is gebaseerd. Bovendien is geld geen garantie voor ontwikkeling, de vraag is wat ermee gedaan wordt. Zowel de Palestijnen, die veel geld ontvangen van de internationale gemeenschap, als andere Arabische landen, die hun rijkdom te danken hebben aan hun oliebronnen, geven er duidelijk blijk van dat je er met geld alleen niet komt. Ontwikkeling vergt een redelijk niveau van democratie (met basisvoorwaarden als liberalisme, onafhankelijk rechtsysteem en vrijheid van meningsuiting), organisatie, visie en misschien vooral een bepaalde vorm van saamhorigheid. Dit laatste is wat naar mijn idee ontbreekt in vele Arabische landen, het onvermogen om het collectieve belang boven het eigenbelang te stellen.

Rationeel bekeken kun je stellen dat als Israël hier nooit was gesticht, de ontwikkeling van Palestina waarschijnlijk vergelijkbaar zou zijn geweest met ieder ander Arabisch land in de regio. Ik realiseer me dat paradoxaal genoeg diezelfde Westers-democratische waarden wijzen op een universalistische morele standaard. Israël wordt dagelijks blootgesteld aan de hoogste morele standaard, en heeft op dit gebied nog heel wat te verbeteren. Maar ik kan me ook ergeren aan de dubbele standaard, wanneer het terroristische Hamas door Europa weer eens de hand boven het hoofd wordt gehouden. Nog een manier om de dichotomie in stand te houden.

Willekeurig of niet, ik bevind me nu geografisch aan deze kant. Aan de Israëlische kant. En wat mijn partij-keuze betreft, neig ik blijkbaar ook naar deze kant (waarmee ik niet alles goedkeur wat Israël doet, zeg ik er maar expliciet bij). Als je uit Nederland komt (en dan heb ik het nog niet eens over mijn Arabische’ afkomst) wordt je door de gemiddelde Israëliër gezien als pro-Palestijns, en dus anti-Israël. Zoals in eerdere stukken vermeld, heb ik een hekel aan de voorgeprogrammeerde hokjesgeest. Daarom waak ik ook voor indoctrinatie. Ik streef ernaar om op basis van kennis, gevoel en persoonlijke intuïtie een individuele visie en mening te vormen waar ik achter kan staan. Ik heb geen illusies over de waarheid. Er bestaat slechts een contextueel perspectief, en voor nu is dit de mijne.

Hanna Bouaicha (1974), bijna afgestudeerd socioloog, is Arabier en geïnteresseerd in Joden. Bij voorbaat verdacht! Voor Frontaal Naakt bericht ze regelmatig vanuit Jeruzalem, waar ze de secularisering van joden onderzoekt. Lees hier en hier haar eerdere verslagen.

Algemeen, 13.06.2007 @ 07:18

[Home]

31 Reacties

op 13 06 2007 at 10:46 schreef Sabian:

@H.Bouaicha.

Strong mind, all I can say, strong mind!

Indrukwekkend mens ben je, liefde voor waarheids vinding, je bent een compliment voor je vakgebied en je schrijft zo helder als glas.

Be safe.

op 13 06 2007 at 11:02 schreef daniel:

Dag Hanna

Mooi stuk, een opluchting ook om het te lezen. Nogmaals, de meeste Israeli’s kunnen zich het bestaan van Arabieren die hen niet in zee willen drijven bijna niet voorstellen. Er bestaat geen Arabische vredesbeweging, geen Arabier gaat de straat op om te demonstreren voor een 2 staten oplossing. Misschien zijn er wel, maar we zien ze niet. Het beste wat we kunnen hopen is dat men ons accepteerd als een soort kiespijn waar niets tegen blijkt te werken.

Israel kan pas een volledig seculaire democratie worden, wanneer mensen zoals jij de meerderheid vormen in de Arabische wereld. Zodra we ons geen zorgen hoeven te maken over demografie en het geen donder uitmaakt of de premier van Israel joods is of niet, kan dat.

Misschien heb je het al gedaan, maar ik raad je aan om je te informeren over mensen zoals Achmed Tibi en Azmi Bishara. Dat zijn Israelische Arabieren die in de Israelische politiek actief zijn, en zetels hebben in het parlament. Azmi Bishara reisde een poosje geleden naar Syrie. Daar adviseerde hij om de strijd tegen Israel voort te zetten en geen vredes accoorden te tekenen.

We hebben dus een Arabisch parlamentslid die oproept om oorlog te voeren tegen het land wat hij vertegenwoordigd. Dat is de realiteit waarin men leeft, en je kunt je voorstellen dat we mensen zoals Azmi Bishara gewoon niet vertrouwen. En dat is nog een moderne seculaire man.

Wat ik je ook zou willen aanraden om eens naar te kijken is The Parents Circle. Een groep van Israelische en Palestijnse ouders die een kind, soms meer, hebben verloren.

http://www.theparentscircle.com/

Ik heb daar een keer iemand van ontmoet, een voormalig Fatah activist die z’n broer had verloren. Ik realiseerde me op dat moment dat praten op zich zinloos is. Want met die jongen zou ik in 15 minuten een vredesverdrag in elkaar kunnen flansen. (Ik ben tegen iedere consessie mbt tot Jeruzalem, maar met zo iemand zou ik die stad met heel veel plezier willen delen.) Dat komt omdat hij Israel niet als kiespijn ziet, maar begreep dat Israel de logische konsekwentie is van de joodse cultuur, religie en historie. Het gaat er dus niet om dat je praat, maar met wie je praat. Praten met Arafat en Hamas is een ramp gebleken. We moeten met mensen praten waar we iets mee kunnen. De vraag is of Israeli’s überhaupt nog de behoefte voelen om te praten. De ramp die we het Oslo vredesprocess noemen heeft z’n sporen achtergelaten.

Maarja wat jij gemeen hebt met die jongen is dat jullie alletwee seculair zijn. Het conflict is niet langer met de Arabieren, want uiteindelijk is het Arabisch nationalisme in staat gebleken om consessies te maken. Ons conflict is met de radicale Islam. De dag dat de Palestijnen er achter komen dat die ideologie niet minder een bedreiging voor hun is als voor Israel, is vrede niet langer fantasie.

op 13 06 2007 at 11:07 schreef Sabian:

"Het gaat er dus niet om dat je praat, maar met wie je praat."

geldt voor het hele leven, omlijsten en boven de schoorsteenmantel!

op 13 06 2007 at 19:32 schreef vander F:

Ik ben er 2 x geweest, Israel.
Maandje Kibbutz, maandje zwart werken in Eilat,
weekje vakantie in Dahab, Sinai, toen een dorpje met welgeteld 6 toeristen, mezelf incluis.
Bomaanslag hier, schietpartij daar, iedere 5’e burger zit zo ongeveer in het leger en loopt achteloos met zijn/haar persoonlijke wapen te winkelen.

Zeker ook het feit dat vrouwen dienstplichtig zijn en prominent militair aanwezig geeft te denken.
Hoe bewust en voorbereid op een ‘Eindstrijd’ ben je dan wel niet?
Alles of niets, Massada.

Als Nederlander daar kon ik het soms bijna voelen, de boel is charged maar daardoor ook heel levend, elektrificerend, en soms eng, heel eng.
Ook hoe Palestijnse arbeiders werden behandeld, ik werkte in een fabriek en moest een machine bedienen,
helemaal aan het eind, fysiek ook verder weg, achter in de hal, moesten de Pali’s de boel inpakken.
Ik mocht met de Israelies samen schaften, lekker eten, Pizza’s, Chinees of Schnitzels met gebakken aardappelen.

De ‘natives’ ,zoals ze werden genoemd, op de machine zittend met zelf meegenomen lunch pakket.

Zat ik dan, in een inherent ongelijkwaardige situatie.
Ik als Hollander, gast arbeider, werd behandeld als gelijkwaardige, althans, ik mocht in ieder geval gezellig mee eten.
De ‘natives’ moest ik maar niet teveel aandacht aan besteden, linke Arabieren.

En ik was, bouwjaar ’65, in een zeer pro-Israël maatschappij opgegroeid.
Na mijn ervaringen in Israël heb ik wat meer ‘begrip’ gekregen voor de situatie.
deze reizen hebben mij zeker gevormd.

Het werd mij volstrekt duidelijk dat het mij niet meer duidelijk was, meine schöne heile welt aan diggelen.

Wat Hanna Bouaicha schrijft is voor mij heel herkenbaar en prachtig beschreven.

Maar WTF gebeurd daar nu in de Palestijnse gebieden?

de Jerusalem post zegt het zo:

"Whatever decision Abbas and his Fatah lieutenants take, it will be hard to change the new reality that has been created on the ground, especially in the Gaza Strip. As of today, the Palestinians can boast that they have two entities – one in the Gaza Strip run by Muslim fundamentalists and another one in the West Bank under the control of secular Fatah leaders.

"The two-state solution has finally worked," a Palestinian journalist in the Gaza Strip commented sarcastically. "Today, all our enemies have good reason to celebrate."

op 14 06 2007 at 08:03 schreef Peter Breedveld:

Een edit-knop komt er zeker niet, want dan gaan mensen hun reacties veranderen, waardoor de reacties op hun reacties misschien nergens meer op slaan en dan is er voor de eenvoudige lurker niks meer van een discussie te volgen.

Mooie bijdrage weer, Daniel. Ik wil ‘m opnemen als aparte entry in de volgende editie.

Frontaal Naakt lijkt een beetje een Israël-forum te gaan worden, maar what the heck. Ik zou de naam kunnen omdopen in een Ánder Ander Joods/Arabisch/What have you Geluid.

op 14 06 2007 at 09:34 schreef daniel:

Een ander ander Arabisch-Joods geluid, dat zie ik wel zitten.

Als je ‘em wilt opnemen ga ik ‘em wel eerst herschrijven. Het rammelt nog een beetje.

op 14 06 2007 at 10:59 schreef Peter Breedveld:

Opschieten, dan!

op 14 06 2007 at 11:31 schreef Peter Breedveld:

Ik moet zo lachen om de laatste Elsevier-column van Leon de Winter:

‘Die joden hebben zich namelijk eenzijdig teruggetrokken, en daar zijn de Palestijnen zo boos over dat ze elkaar van het dak sodemieteren.’

Van Anja Meulenbelt valt niks anders te verwachten, maar toch kon ik bijna niet geloven wat zij over de kwestie schrijft:

dat de Palestijnen vernederend zijn verslagen door Israel, en dat de hele wereld toekijkt en niets doet, veroorzaakt een implosie van geweld: waar de grote vijand niet verslagen kan worden, richt het geweld zich op de kleine vijanden binnen de grote gevangenis die Gaza heet. En nog een factor: een groot deel van met name de mannelijke bevolking is zelf meermalen slachtoffer geweest van vergaand geweld, in de Israelische gevangenissen, waar martelen nog steeds heel gewoon is. En ook dat is een mechanisme dat we kennen: mannen die vernederd en geslagen zijn kunnen zelf verruwen, geweld wordt gewoon, ze kunnen vaak geen maat meer houden.

Israel krijgt hoe dan ook de schuld. De klootzakken die in ziekenhuizen zwaargewonden door hun hoofd schieten, kunnen er niks aan doen. Nee, het zijn die gore rotjoden.

Wat een waanzin.

op 14 06 2007 at 12:01 schreef Lagonda:

Ik kwam van Daniel ergens een stuk tegen over het verschil tussen dode joden en levende joden; daar moest ik erg om lachen — zeker een aanrader voor frontaal naakt.

op 14 06 2007 at 12:03 schreef Lagonda:

Geweldig inzicht van Meulendoos: Palestijnse mannen hebben het geweld geleerd van de Israeliers; niet van, pak ‘m beet, Allah en Mohammed, en ook niet van, pak ‘m beet, hun televisie en hun onderwijs.

De Joden even neerzetten als geweldadig gewetenloos onderras, en bron van alle ellende in de wereld. Hmmm, waar hebben we dat toch meer gehoord?

op 14 06 2007 at 12:22 schreef daniel:

Ja dat is typisch, jullie hadden een ideaalbeeld en toen de joden niet aan het ideaal bleken te voldoen was de teleurstelling enorm. Wat een gekke tijden waren dat. Als ze in Israel een flatgebouw optrokken was dat in Nederland voorpagina nieuws. "Kijk die joden toch eens".

Ik vraag me af of je ervaringen anders waren geweest als je in plaats van op een afstandje naar die Palestijnen te kijken, naar ze toe was gegaan en samen met ze had opgetrokken. Ik werkte in het Windmill hotel in Jeruzalem en al mijn collega’s waren Palestijnen. Mijn manager Taha, mijn collega’s in de receptie, de mensen die in de keuken werkten, de keukenmanager, de schoonmakers en de reparatie dienst.

De eigenaren van dat hotel waren de gebroeders Cohen. Als de ene broer binnen wandelde deed ie het licht aan, schoof een schilderij recht en liep naar z’n kantoor. Liep de volgende broer binnen, deed ie het licht weer uit, vroeg mij waarom de schilderijen scheef hingen en leende zichzelf 2000 shekel uit de kas.

Het kwam niet bij me op om niet om te gaan met de mensen met wie ik werkte. Bij een Christelijke collega ben nog een paar keer op bezoek geweest, met de Moslims waren de relaties minder vriendelijk. Maar je sprak wel met elkaar. Toen Israel zich uit Libanon terugtrok barste er euforie uit. Alsof Hezbollah naar Jeruzalem optrok, zo blij waren ze. Toen de onderhandelingen in Camp David in Augustus 2000 mislukten was er weer euforie. Ik begreep er helemaal niets van. Maar die mensen woonden allemaal in oostelijk Jeruzalem en hadden helemaal geen zin om in handen te vallen van Arafat. Dat was nieuw voor mij, en ik had moeite ze te geloven. "Jullie willen toch een Palestijnse staat? "Ja, maar wij willen in Israel blijven wonen want hier verdienen we drie keer zoveel".

Later werkte ik in het Prima Kings hotel, en daar waren de zaken anders ingedeeld. De Russen hadden de schoonmaak in handen, de Palestijnen de keuken en de koffers, de receptie was gemengd gebied en het management was in handen van de geboren Israeli’s, de Sabra’s. Toen de 2e intifada uitbrak, raakten vrijwel al die mensen hun werk kwijt. De touristen kwamen niet meer, het hotel stond zo goed als leeg. Ik was een van de weinigen die bleef, omdat ik relatief veel talen sprak (4). Veel van die mensen die ontslagen werden konden geen ander werk vinden. De Russen werden met een busje uit Kiryat Gat gehaald, een wat achtergebleven stadje uit de Negev waar grote werkeloosheid heerst. En de Palestijnen, die konden ook geen ander werk vinden. Je raakte bovendien meer dan alleen je job kwijt.

Want bijna iedereen at een keer per dag in het hotel, daarvoor betaalde je 5 euro ofzo per maand. Gasten betaalden al snel 30 euro per maaltijd. Ik heb daar enorm veel geld mee kunnen besparen, door alleen in het hotel te eten. Toen de eerste grote massa ontslagen vielen, driekwart van de keukenstaff werd er uitgegooid, kregen we te horen dat iedereen één maaltijd mocht blijven komen halen uit die keuken, ook al waren was je in feite ontslagen. Ik weet niet precies hoelang ze er mee zijn doorgegaan, maar in iedergeval een jaar. Want zo lang heb ik er nog gewerkt.

Ooit verhuisde ik een keer, en had ik een Israelische verhuisdienst geregeld. Dat koste 1500 shekel. (5 euro is 1 shekel) Ik had met m’n huisgenoten al onze dingen al naar beneden gehaald, en we waren bezig die in de vrachtwagen in te laden. Tova, een 70 jarige Jemenitische dame waar ik paar jaar eerder een flatje had gehuurd was er ook. Tova bemoederde mij en m’n huisgenoten nogal, een lieve dame maar wel een beetje gestoort. Het was vrijdagmiddag, vlak voor Shabbat. Ik ging pinnen om geld voor de verhuizers te halen. Toen ik terugkwam was de vrachtwagen weg en stond alles op straat. Tova had besloten dat 1500 shekel veel te veel was en had de verhuizers, zonder eerst te overleggen met mij, weggestuurd. Ik in paniek, waar haal je op vrijdagmiddag vlak voor Shabbat nog verhuizers vandaan? "Niets aan de hand", zei Tova, sprong in een taxi en vertrok naar oostelijk Jeruzalem. Daar vond ze op een of andere manier twee Arabieren met een busje, die voor 600 shekel dat werk wel wilden doen. Drie kwartier werken en ze hadden een maandsalaris verdient. De kosten in de Palestijnse gebieden zijn lager, ze betalen minder huur, en het voedsel is er goedkoper. In feite is het een laag lonenland om de hoek. Zij voordeel, wij voordeel en iedereen gelukkig. In Ook dat was na het begin van de tweede intifada afgelopen.

In diezelfde buurt reed af en toe een busje rond met tweede hands meubelen. Dat waren Palestijnen die regelmatig tweede hands meubelen kwamen verkopen. Ze hadden een megafoon en daarmee riepen ze "Alte Sachen, alte Sachen". Da’s uit het Yiddisch. Moet je voorstellen, Palestijnen die Yiddisch kennen. Zelfde verhaal weer. Ik heb ze na het begin van de 2e intifada niet meer gezien.

Er wordt gesproken over de muur en de roadblocks, maar dat is allemaal onzin. Nog voor dat de muur er kwam en zonder de roadblocks sloeg de economische ellende al toe. Ik heb een periode meegemaakt dat er iedere dag bommen ontploften. Ik woonde in het centrum van de stad zo goed als tegenover Sbarro. Er is een auto bij mij om de hoek ontploft, ik werd ’s ochtends wakker en kon niet naar buiten omdat de politie in de buurt overal niet ontplofte mortiergranaten aan het opsporen was. Die waren in de nacht neergelegd. Cafe Moment, tegenover het hotel waar ik werkte werd opgeblazen maar daar was ik niet bij. Een echtpaar vroeg mij een zaterdag avond in het hotel, waar ze gezellig konden uitgaan. Migrash haRusi, The Russian Compound raade ik ze aan. Ik had nog geen taxi besteld of het bericht kwam binnen dat daar een cafe was opgeblazen. Die twee zijn niet toen meer naar buitengegaan.

Ik deed veel nachtdiensten en dan was ik om 7 uur klaar. Dat was ideaal, want de meeste aanvallen kwamen na 8 uur en dat gebeurde allemaal in het centrum waar ik woonde. Dus ik kwam thuis, ging slapen, hoorde een paar uur later de knal of de schoten, want dat gebeurde ook, ging checken op het nieuws hoeveel doden en kroop me nest weer in. De zelfmoordaanslag van de dag hadden we weer eens gehad. Het leek natuurlijk alsof het dagelijkse kost was. Maar ik heb ze bijgehouden, ik heb er in anderhalf jaar niet meer dan 25 meegemaakt.

Maar dat de Israeli’s een zekere mate van achterdocht voelen jegens Palestijnen, lijkt me alleen maar verstandig.

op 14 06 2007 at 12:23 schreef Lagonda:

Ja die! Nou ja — die heb ik helemaal gemist. Heb inderdaad de link naar het Trouw-artikel gelezen.

op 14 06 2007 at 12:24 schreef Peter Breedveld:

Ik kwam van Daniel ergens een stuk tegen over het verschil tussen dode joden en levende joden

Ja leuk, was dat toevallig hier? Of was het een paar weken later in dagblad Trouw? Op de redactie van dat blad is Frontaal Naakt vaste kost en een rijke bron van inspiratie, maar daar publiekelijk voor uitkomen, ho maar.

op 14 06 2007 at 12:24 schreef daniel:

1 euro is natuurlijk 5 shekel…zucht.

Een edit knop misschien?

op 14 06 2007 at 13:50 schreef daniel:

Nu nog hopen dat ze me vaker ‘willen’, daar bij Trouw. Nieuw stukje is overigens bijna klaar, maar wordt nu even nagekeken door iemand met iets meer gevoel voor gramatika dan ik.

Waar kwam je dat artiekeltje van me tegen, Lagonda?

Overigens zijn er wat reacties van EAJG op wat ik schreef:

http://www.stopoorlog.nl/content/view/105/31/

Heel erg enthausiast waren ze daar niet. Wat raar eigenlijk, ik heb toch alleen maar aardige dingen gezegd?

op 14 06 2007 at 13:59 schreef daniel:

Hoe krijgen we Leon de Winter zo ver dat ie ook FN gaat lezen? Zou goed voor ‘em zijn.

op 14 06 2007 at 14:06 schreef Peter Breedveld:

Doet-ie allang, twijfel ik niet aan. Noem de site anders steevast in je reacties op zijn stukken.

op 14 06 2007 at 14:09 schreef Lagonda:

@Daniel: Op GeenStijl, een topic van een paar dagen geleden.

En Francisco van Jole maar volhouden dat GeenStijl geen inhoud heeft; in een gemiddeld topic over de multiculturele samenleving komt meer interessants voorbij dan in een heel seizoen ‘Zomergasten’.

op 14 06 2007 at 14:25 schreef Peter Breedveld:

Toch gebeurt het me de laatste tijd steeds vaker dat ik een nare smaak van Geenstijl in mijn bek krijg. Wat ze laatst over Hafid schreven was ranzige bagger, van A tot Z gelogen. De aanleiding was zijn stuk over de affaire Ehsan Jami, maar het ging alleen maar over zijn vermeende levensstijl. In zo’n geval moet ik Van Jole (die zelf ook de diepgang van een boterhambordje heeft) gelijk geven: veel dom geblaat en nul inhoud. Lees eens een boek van ‘m, Prittstift of De Chileen of welke bijdehandte etterbak dat stukje ook heeft geschreven. Maar dat zal wel te hoog gegrepen zijn.

op 14 06 2007 at 14:42 schreef Lagonda:

Ach ja, GeenStijl heeft natuurlijk die kenmerkende kort-door-de-bocht benadering. Op zich bevalt me die wel — er kleeft ook een soort van humor aan. Ik had het ook niet zozeer over de topics, als wel de commentaren die gepost worden. En daar zit inderdaad een boel vreselijk dom geblaat tussen, alleen is Van Jole bij uitstek de verkeerde persoon om me daar op te wijzen.

Overigens kan ik me herinneren dat dat stukje over Bouazza nogal lovend bedoeld was. Hij werd nogal cool en tegendraads neergezet, meen ik? Volgens mij scoor je dan hoog bij GeenStijl.

op 14 06 2007 at 14:52 schreef Peter Breedveld:

Ja, echt hartstikke cool om te worden neergezet als een hoerenloper die eyeliner onder z’n ogen smeert. In Geenstijl-kringen zal je het dan wel helemaal hebben gemaakt. Dan zijn die boeken maar een triviale bijzaak.

op 14 06 2007 at 15:02 schreef Lagonda:

Tsja, zijn boeken zullen ze inderdaad niet gelezen hebben, nee.

Ik vond de omschrijving "getalenteerde levensjunk" wel wat hebben. Het wekte mijn interesse, eigenlijk. N.a.v. van dat stukje heb ik zelfs even op hem gegoogled, en toen kwam ik er achter dat hij schijnt te componeren. Schrijvers die ook componeren — dat mag ik wel.

op 14 06 2007 at 15:11 schreef Peter Breedveld:

Toevallig is Hafid op dit moment, op deze site bezig te vertellen over de opera waaraan hij werkt.

op 14 06 2007 at 15:29 schreef Lagonda:

Dat had ik gelezen, maar daar werkt een andere componist aan, las ik? Ben benieuwd naar wat Haffid zelf heeft geschreven aan muziek.

op 14 06 2007 at 15:35 schreef Peter Breedveld:

Wat let je? Vraag ’t hem!

op 14 06 2007 at 17:11 schreef Lagonda:

Tsja, dat is wel een idee natuurlijk, haha!

op 14 06 2007 at 23:08 schreef Piscator:

@Daniel

‘Overigens zijn er wat reacties van EAJG op wat ik schreef:

http://www.stopoorlog.nl/content/view/105/31/

Heel erg enthausiast waren ze daar niet. Wat raar eigenlijk, ik heb toch alleen maar aardige dingen gezegd?’

Ik vond de karakterisering van de bijeenkomst die je bezocht als een soort mini-Wansee conferentie erg mooi. Het kan haast geen toeval zijn dat in de stukken op stopoorlog.nl niemand daarop terug komt. Opeens stonden ze daar hulpeloos met de broek op hun schoenen.

op 22 06 2007 at 14:58 schreef Sara:

Het blijft vreemd dat hier altijd gesproken wordt ook door Hanna, over een ‘Palestijns- Israelisch conflict’ alsof het hier een om relatieproblemen gaat in een huwelijk. HET GAAT HIER OM DE BEZETTING VAN PALESTIJNSE GEBIEDEN DOOR ISRAEL. Wij noemen de tweede wereldoorlog toch ook geen Duits- Nederlands conflict?

op 22 06 2007 at 14:59 schreef Sara:

Partij kiezen

LINKS