Toontje lager

8 Reacties

op 08 06 2007 at 12:09 schreef daniel:

Dat gedoe met provocaties is een heel interesant verhaal. Wat is een provocatie?

Dat maakt diegene uit die geprovoceerd wordt. Zou ik een fanatieke Nederlandse nationalist zijn, dan zou ik wellicht het gebruik van de naam ‘Willem de Zwijger’ als een niet te tolereren provocatie kunnen ervaren. Als ik dan je kop af hak (wat geen provocatie schijnt te zijn) roep ik "ja maar ik werd geprovoceerd". En het grappige is dan dat jij de schuld krijgt van het hele voorval.

Dit betekend dat een provocatie eigenlijk niets meer is dan een excuus om geweld te mogen gebruiken. Een man die een vrouw verkracht en beweerd dat haar korte rokje hem provoceerde, redeneerd niet anders: "Ik kon er niets aan doen, het is haar schuld". Maar de waarheid is natuurlijk dat het niet aan dat korte rokje (de zogenaamde provocatie) ligt. Het ligt aan de persoon die zich laat provoceren, die heeft ergens de behoefte om geprovoceerd te zijn (sex te hebben). Hij wil iets (sex), en zoekt een excuus (kort rokje). Dat excuus kan alles zijn. Een wandeling op de Tempelberg door Ariel Sharon, een cartoon over de Profeet, of de beslissing van een moslim om geen moslim meer te zijn. Overigens is de geweldadige agressieve reactie op de zogenaamde provocatie nooit een zelf provocatie, maar daar hebben we het zo over.

Hoe intoleranter iemand is, des te sneller wordt ie geprovoceerd. Intolerante ideeen neigen naar geweld, aanhangers van die ideeen gebruiken geweld om hun idealen te realiseren en hebben daarom provocaties nodig. Door steeds maar weer geprovoceerd te zijn, tonen deze mensen het intolerante character van hun gedachtengoed.

De vraag hoe we met die ideeen omgaan, geeft een antwoord op de vraag wie wij zijn. Onderwerpen wij ons aan die intolerantie, of verzetten wij ons daartegen? Ik heb altijd gedacht dat het laatste ’t geval was. Daarom geloof ik dat het belangrijk is om wie geprovoceerd wordt te blijven provoceren. Spot en provocaties waren de enige manier waarop Fritz Gerlich in het blad ‘Der Gerade Weg’ Hitler kon ontmaskeren. Niet voor niets is ‘de Lof der Zotheid’ van Erasmus het startschot van de verlichting. Provocaties liggen aan de kern van de vrijheid van meningsuiting.

Natuurlijk zijn er grenzen, maar gek genoeg laten we die grenzen bepalen door achterlijke idioten die woestijnregels van 1400 jaar geleden hanteren. Het is wel makkelijker dat is waar. Je hoeft er niet over na te denken, als ze boos op een neer springen hebben we de grens blijkbaar bereikt.

Maar vergeten wordt dat wanneer iemand zich geprovoceerd voelt, dat nog niet betekend dat ie geprovoceerd is. Immers kan alles een provocatie zijn (homo’s, niet gesluierde vrouwen, joden die hardnekkig blijven ademen etc).

Nog vreemder is het fenomeen dat de geweldadige reactie op een provocatie, niet als provocatie wordt gezien. Dat is waarschijnlijk de reden waarom de geprovoceerden zo extreem reageren. Immers weten ze dat ze zich zo kunnen gedragen zonder dat er nare konsekwenties zijn.

Zo is het heel normaal als een Deense Ambassade in Teheran in de fik wordt gestoken vanwege een plaatje in een krant. Gek genoeg vinden de Denen dat dan weer geen provocatie. We zien geen woedende Deense volksmassa’s Iraanse ambassades plat walsen. Da’s raar, en wie zich op zo’n vreemde manier gedraagd moet niet verbaast zijn als de geprovoceerden zich vaker geprovoceerd voelen.

Nog een voorbeeld. Amerika zit in Irak en dat maakt Moslims boos. Begrijpelijk. Maar was 9/11 eigenlijk niet een provocatie? Is 9/11 niet een reden voor Amerikanen om de Islamitisch/Arabisch wereld op z’n kop te willen zetten? En als dat niet zo wordt ervaren, is het dan een verassing dat de VS met haar Irak politiek zo geisoleerd staat?

Wie zijn jeugd in discotheken, cafe’s of restaurants laat opblazen, zonder dat als provocatie te ervaren moet niet verbaast zijn als het begrip voor die moordpartijen toeneemt.

Ik stel een hele eenvoudige regel voor. Het woord is nooit een provocatie. Niets wat je zegt kan een provocatie zijn. Wel geweld in reactie op woorden, dat is wel een provocatie en niet zo’n kleintje ook. Wanneer men met geweld reageerd op woorden denk ik dat wij gerechtvaardigd zijn om ook geweld te gebruiken. Of tenminste om daar mee te dreigen. De andere kant zal zich dan realiseren dat het beter is om tot 10 te tellen en tot rust te komen.

We hoeven dus niet Mekka met kernwapens te gaan bestoken of relschoppers neer te schieten. Maar terugbijten, dat mag wel. Het komt er op neer dat we een klein beetje intolerantie moeten ontwikkelen jegens intolerantie. Zodat de mensen die zich de ganse dag geprovoceerd voelen begrijpen dat hun gedrag ons begint te provoceren.

op 08 06 2007 at 12:27 schreef filantroop:

Ja, de befaamde “beeldreligie” uit “Zo is het toevallig ook nog eens een keer” van de Vara. Het was de tijd dat het fulmineren tegen religie nog een graag gebezigde activiteit was binnen linkse kringen. En vice versa, want trouwe katholieken sneden ook graag in het Limburgse een microfoonkabel door bij een PvdA-bijeenkomst. Beeldreligie leidde tot een heuse regeringscrisis. Bisschop Beckers zag er overigens geen kwaad in, en vooral de Telegraaf wakkerde de commotie aan. Toen nog met oud NSB’er en oud-WA-man Leo Riemens als televisiecriticus, die zelfs bij een toneelstuk van Harold Pinter enorme stampij wist te maken wegens het door hem geconstateerde obscene gehalte.
Er is inmiddels veel veranderd, en vooral omdat men gewoon doorging met satire over en kritiek op religie. Tot…de religie islam zich hier vestigde. Opeens was satire over en kritiek op religie zoiets als “Der ewige jude”.
Gerard Reve, ook medewerker van “Zo is het toevallig ook nog eens een keer” haalde de gramschap van Ir van Dis van de SGP op z’n hals met een “blasfemische” ezel-metafoor, doch verder dan een rechtszaak kwam het niet. Ik herinner me in ieder geval niet dat er een furie van de mannenbroeders ontstond en de brave Gerard moest onderduiken.
Toen Joop den Uyl de christenheid van superioriteitsgedrag betichtte, werd hij niet door bezorgde partijgenoten apart genomen. Evenmin werd de oprichter van D’66, Hans Gruyters, door partijgenoten mentaal bijgemasseerd nadat hij opgemerkt had dat hij zijn vingers moest natellen na het handje schudden met een christen-democraat. En uiteraard behoefde Gruyters ook geen beveiliging in te roepen.
Binnen links moet er een merkwaardige omslag hebben plaatsgevonden waardoor satire over en kritiek op religie opeens niet meer gewaardeerd werd. Hoewel, de zwartkousen weer eens door de lolbroekerij halen gaat er nog steeds in als gesneden Pijnenburg.
Zodra je Femke wijst op de gevaren van het moslimfundamentalisme, schiet ze meteen terug met een “En de Veluwe dan?”. Ja, het is daar ook niet pluis. Soms danst men er van dolle pret als ergens vliegentuigen zich door torens boren, maar niet door de zwartkousen.
We moeten ons afvragen waarom Gerard Reve niet en Ayaan Hirsi Ali wel moest onderduiken, en waarom de PvdA toch zo tot inkeer gekomen is over satire over en kritiek op religie. Misschien weet de cineast Terstall daar het antwoord op. Waarom ik opeens aan zijn film “Hufters & hofdames” moet denken, weet ik niet.

op 08 06 2007 at 13:30 schreef Lagonda:

Links is alleen in tegendraadsheid en provocatie geinteresseerd. Je bent pas een interessant en goed mens zodra je de brave burgermaatschappij de stuipen op het lijf jaagt, en de zegeltjesplakkende burgerman op de kast krijgt; dat is waar het hart van linkse mensen pas echt sneller van gaat kloppen.

Vrouwenemancipatie was alleen maar interessant omdat het een afwijkende mening was. Idem voor homo-emancipatie. En niet religie an sich, maar specifiek het christendom is altijd door links aangevallen, omdat dit het geloof van de fatsoenlijke burgerman was. Daarom wordt de islam *juist* niet aangevallen, maar juist aangewend als middel om weer mee te kunnen provoceren. Vandaar dat vrouwenrechten of homo-emancipatie m.b.t. islam ineens geen issues meer zijn voor links, want dat boeit ze namelijk helemaal niet.

op 09 06 2007 at 12:19 schreef Jan:

Inderdaad Lagonda, hiermee is tegelijkertijd het even plotselinge als massale pro-Palestina media-offensief bij de publieke omroepen verklaard, evenals het (sedert enige tijd) geforceerde parachuteren van allerlei zogenaamde gewone moslims (ook wel gematigde moslims genoemd) op tv.

Ik noem in dit verband matig getalenteerde cabaretiers, rappers en acteurs die kennelijk niet zozeer als rolmodel voor moslims dienen te fungeren, als wel voor de nog altijd brave, maar twijfelende burgermannen en -vrouwen die niet meer overtuigd zijn van het welslagen en het waarheidsgehalte van de linkse fata morgana (de welhaast ongelooflijke inspanningen ten spijt).

op 09 06 2007 at 13:53 schreef metatron:

Onderstaande tekst vond ik ergens op een weblog van een nog onontdekte weblogger die ik een groot talent toedicht. Helaas is zijn naam mij ontschoten maar wil ik u deze boeiende regels niet onthouden. Ze dekt de lading van het ‘linkse fenomeen’ op een meesterlijke wijze

‘En dus: immigranten, allochtonen, huis-tuin-en-keuken moslims: U bent namelijk alleen politiek interessant in de rol van onherroepelijk slachtoffer, zodat u door blanke marxisten kan worden ingezet om blanke niet-marxisten tot schuldbewuste volgzaamheid te bewegen.’

‘Beseft u wel dat multiculturalisten zich enkel over u en uw belangen ontfermen opdat u in de strijd tegen de burgermaatschappij als kanonnenvlees kunt worden ingezet?’

op 09 06 2007 at 23:45 schreef Lagonda:

Godverdomme, ik sta paf! Zoveel waarheid in maar twéé zinnen, en dan ook nog zo prachtig geformuleerd! Nah, wie is dit exorbitante genie?

op 10 06 2007 at 12:18 schreef metatron:

Zin in Shoarma. Of doe maar 2! En een beetje snel. Ik wacht al te lang.

op 21 06 2007 at 17:57 schreef Benedictus:

Het blijvende stemgedrag op de PvdA heeft ook te maken met de grote verschillen tussen stad, kleinere plaatsen en het platteland. In kleine steden en dorpen zijn bijna geen allochtonen en is de PvdA nog de PvdA van de jaren 70. Er is dan geen reden voor veel mensen om op een andere partij te stemmen. Men blijft de PvdA trouw, zoals altijd. Hoe het in Amsterdam gaat weet men vaak niet. Ook in de Tweede Kamer is de meerderheid van de PvdA nog autochtoon. De centen blijven de hoofdrol spelen evenals betaalbare huizen, hoewel dat laatste meestal tekort blijft schieten. Van een multiculturele samenleving heeft men de nadelen nog niet gemerkt.