Geburtstagskleid
Lydia Vermeer
Gelukkig maakt Pierre het niet zo ingewikkeld. Net zoals hij het altijd een aantrekkelijk vooruitzicht vindt dat ik hem naakt verwelkom en een naakte gastvrouw ben, wil hij ook graag dat ik bij hem thuis kom als een echte nudiste. Ik kom binnen en hij helpt me galant bij het uittrekken van mijn mantel. Dan trek ik een truitje of zo iets uit en daarna gaat het anders dan bij een gewoon bezoek. Ik ga er rustig mee door, me te ontdoen van mijn kledingstukken en beiden spelen we dat we dat vanzelfsprekend vinden.
In feite is hij het vooral die het speelt. Zelf ben ik gewend, bij thuiskomst alles uit te trekken. Je zou het een nudistische levensstijl kunnen noemen. Soms vind ik het aardig klinken en wil ik wel zo worden aangeduid, vooral als ik merk dat ik daarmee iemand een plezier bezorg. In mijn hart vind ik mezelf te veel individualist voor een etiketje. Als ik autorijd ben ik op dat moment een automobiliste. Daarom ben ik toch nog geen aanhanger van het automobilisme? Hoogstens hang ik het individualisme aan. Een individualistische nudiste, dat etiket zou kunnen passen bij mijn gewoonten.
Naturisme is een camouflageterm die ook zijn voordelen kan hebben, afhankelijk van de mensen in je omgeving. Maar ik heb geen andere band met de natuur dan mijn tijdgenoten. Niemand kan volhouden een natuurmens te zijn. Zodra je je nagels knipt, vijlt of lakt grijp je al in in de natuur. Indoor-naturisme is een heel vreemd begrip. Wat doet de term er trouwens toe? A rose by any other name would smell as sweet. En ziet er op een bijzondere plaats nog leuker uit.
Ik heb geen last van geremdheid en valse schaamte. Ik ga op mijn gevoel af en hoef geen argumenten te verzinnen waarom het prettig is zo vaak mogelijk naakt te zijn. Er zijn ook gedachten die ik voor me houd. Het lijkt me bijvoorbeeld heel gezond voor het lichaam, als het over de hele oppervlakte van de huid kan ademhalen, maar dat lijkt natuurlijk op een rationalisatie. Wat de geestelijke gezondheid betreft, leve de individuele vrijheid om zelf te kunnen bepalen wat goed voor je is. Voor mij is het vanzelfsprekend dat naaktheid een natuurlijke levensvorm is. Laten de anderen maar uitleggen waarom zij het zo nodig vinden kleren aan te hebben in omstandigheden waarin dat niet hoeft. Aangenomen dat een verjaardag een prettige dag is, omdat je kunt vieren dat je weer een jaar redelijk tot goed bent doorgekomen, zou ik, als ik een Duits meisje was, kunnen zeggen dat ik het liefst iedere dag mijn Geburtstagskleid zou willen dragen.
Een rare tegenstelling, natuur en cultuur. Menselijke emancipatie houdt in dat je een voortdurend toenemende rijkdom aan keuzemogelijkheden hebt. De Belg Amandus Raskin had in zijn tijd niet zo veel te kiezen, behalve een beetje preuts of heel erg preuts. Volgens zijn kleindochter Brigitte beroemde hij zich er op dat hij nooit de borsten van zijn vrouw had gezien. Serieus. Ik vind mijn zogenaamde nudisme een culturele verworvenheid. Langzamerhand begrijp ik steeds beter dat je kunt spreken van een extra mogelijkheid en dus van een verrijking.
Allebei vinden we het een leuk vooruitzicht dat ons weerzien zo begint. Ook achteraf gezien vinden we dat deze manier om het bezoek te beginnen ons leven extra fleur geeft. Vervelende kanten aan je leven zijn er al meer dan genoeg. De gewoonte om me direct al bij de kapstok helemaal uit te kleden neemt maar een paar minuten in beslag, maar werkt door. De uitstraling van iets prettigs naar de perioden ervoor en erna geeft dikwijls meer verkwikking aan het gemoed dan wat je op het moment zelf beleeft.
Kan ik mijn grote verjaarscadeau met zo iets vergelijken? De werking vooraf dààrvan is nog heel wat intensiever dan het warme gevoel bij het vooruitzicht me direct bij aankomst naakt uit te kleden. Nu gaat het steeds opnieuw om een heel bijzondere belevenis. Laat ik er maar niet te veel over zeggen. Je bent dikwijls afhankelijk van de samenloop van een paar gelukkige omstandigheden.
Het was kort na mijn sessie met John. Hij had traditionele Evafoto’s van me gemaakt waarop ik met een verleidelijk gezicht een appeltje aanbied. Intussen had hij zijn visie op het paradijsverhaal gegeven. Mijn beste vriend was bij me en vroeg wat ik voor mijn verjaardag over een paar weken wilde hebben. Zonder nadenken zei ik: drieëntwintig saluutschoten, ik zal je dat nog wel uitleggen.
Het hoort tot de beroepscode dat ik geen verhalen doorvertel over wat ik allemaal heb beleefd. Maar hoe het gegaan kon zijn met Eva’s avontuurlijke ontdekkingen vond ik toch te leuk om niet aan mijn vriend voor te leggen. Als we gaan vrijen begint hij altijd mijn borsten te strelen. fluisterend, half in zichzelf, maakt hij dan, voor zijn eigen plezier en voor mijn plezier, vleiende opmerkingen, zoals: “Wat een heerlijke tietjes heb je, liefje, tegelijk zacht en stevig. Wat een prachtige, betoverende borstjes voel ik, hier en hier”.
Nu leefde hij zich goed in in de rol van Adam, terwijl hij me begon te strelen. – Jij zegt dus dat ik je hert ben en overal mag grazen. Je lieve mooie tietjes noem je pleasant fountains en verderop is een liefelijk bosschage? – Ja, en ik ontdek bij jou een beweeglijk, opblaasbaar slurfje.
Als hij zijn bril heeft afgezet, ziet zijn gezicht er heel anders uit, zo dicht bij me. Soms is het prettig elkaar te zien, elkaars mond te voelen, maar meestal concentreer ik me op het geluksgevoel, met hem in me, diep in me. Maar voordat ik me liet wegglijden zei ik zachtjes: – Ik zou je nog iets uitleggen. Ik denk dat je me verkeerd hebt verstaan. Ik bedoel niet saluutschoten, maar saluutstoten. Een mooi verjaarscadeau, om te beginnen evenveel stoten als het aantal jaren dat ik zal volmaken. Natuurlijk een afwisseling in ritme. Een veelvoud van drieëntwintig is nog mooier, maar ik zal ophouden met tellen. Je mag nu beginnen met oefenen.
Eén herinnering heb ik nog. Ik moest me bedwingen om niet te zeggen dat het jammer was dat ik niet honderd werd.
We waren het erover eens dat het een goed voornemen was om regelmatig te oefenen en om veel herhalingsoefeningen in te lassen.
Fragment uit Terug naar Ariadne: bespiegelingen van een naaktmodel, uitgeverij Panta Menei, 1998.
Algemeen, 02.06.2007 @ 08:53
RSS