Resolutie 799

Daniel T. Boom

Illustratie: Ilah

Nadat Hamas in de vroege jaren 90 de verantwoordelijkheid voor een aantal aanslagen op Israëlische burgers had opgeëist, besloot Israëls kersverse premier Yitschak Rabin de belangrijkste Hamasleden te deporteren naar Libanon.

Ik woonde toen nog in Nederland en kon overal lezen en van iedereen horen, dat dit een een bijzonder onrechtvaardige beslissing was. Gelukkig greep op 18 December 1992 de Internationale Gemeenschap middels Resolutie 799 in. Deze resolutie eiste, met steun van de Verenigde Staten, de onmiddellijke terugkeer van de Hamas-leiders. Israël pruttelde nog wat tegen en beweerde dat Hamas een groot gevaar was, omdat hun leden er een religieuze hobby van gemaakt hadden om Israëlische burgers dood te steken. Gek genoeg verkeerde men in Israël op een of andere manier in de veronderstelling dat zoiets Hamas in een kwaad daglicht zou stellen.

Maar Israël werd met sancties bedreigd en uiteindelijk ging Rabin door de knieën. In het kader van het Oslo vredesverdrag, dat in September 1993 met de PLO werd gesloten, mochten de leiders terug naar huis. Ze waren net op tijd om het vredesproces op te blazen. De eerste zelfmoordaanslagen van Hamas vonden in het voorjaar van 1994 plaats. In Afula op 6 April, waarbij 5 doden vielen, en in Hadera op 13 April, waarbij 6 mensen omkwamen.

Sommige mensen zeggen dat het Israëls eigen schuld was dat het getroffen werd door zelfmoordaanslagen. Hamas zou namelijk, dankzij de gedwongen ballingschapbezoek aan Libanon, voor de eerste keer kennis hebben gemaakt met deze door Hezbollah ontwikkelde tactiek. Dat zou best eens kunnen, er bestonden immers in 1992 nog geen moderne communicatiemiddelen zoals telefoon, televisie of fax. Bovendien is het totaal ondenkbaar dat Palestijnen vóór 1992 contacten zouden hebben gelegd met gelijkgestemden in het buitenland. Waarschijnlijk wisten ze voor deze gebeurtenis niet eens van het bestaan van een buitenland af, vandaar dat Palestijnen pertinent weigeren om Palestina te delen met de Joden. Dat zou best kunnen, toch is het maar vreemd dat er zomaar in de Palestijnse gebieden een afdeling van de Egyptische Moslimbroederschap werd opgericht. Overigens steunde Israël in de jaren 80 nog dit initiatief. Logisch natuurlijk, Islam is immers de religie van vrede.

Rabin had tijdens zijn verkiezingscampagne beloofd nooit met Yasser Arafat of de PLO te onderhandelen. Arafat was namelijk een onbetrouwbare terrorist die talloze overeenkomsten met zijn Arabische bondgenoten had geschonden. Het leek niet aannemelijk dat hij voor aartsvijand Israël een uitzondering zou maken. Bovendien had de PLO in 1974 een plan aangenomen waarin het openlijk toegaf Israël in fasen te willen vernietigen. Fase 1 bestond uit het door onderhandelingen of gewapende strijd bevrijden van een stukje Palestina (artikel 2). Tijdens fase 2 zou vanuit dat gebied de strijd tegen Israël worden hervat (artikel 4) om dan uit te komen bij fase 3, het provoceren van een oorlog tussen Israël en de buurlanden waarbij hopelijk Israël het onderspit zou delven (artikel 8). “Een fantastisch plan”, moet men in Europa gedacht hebben, en sinds die tijd drongen Europese leiders bij Israël aan om met de PLO te gaan onderhandelen.

Een van de redenen waarom Rabin het aandurfde om met Arafat te praten, was omdat de PLO in 1992 bijna uitgeschakeld was. Rabin dacht dat als hij de PLO zou redden en een vredesverdrag met Arafat zou sluiten, de PLO-leider eventuele terroristen beter zou kunnen aanpakken dan Israël. De PLO had na de eerste Golf Oorlog alle steun van de Arabische bondgenoten verloren, omdat Arafat Saddam Hoessein had gesteund bij zijn invasie van Koeweit. Daarbij komt dat Koeweit wraak had genomen door 400.000 Palestijnen het land uit te gooien, dit overigens zonder protest van de Internationale Gemeenschap, gezien het feit dat het hier om hardwerkende mensen ging en niet om terroristen. Zonder inkomsten van Palestijnse gastarbeiders uit Koeweit en zonder giften van Arabische bondgenoten, was het afgelopen met de PLO. Toch twijfelde Rabin, maar Yossi Beilin en Shimon Peres wisten hem te overtuigen. Bovendien kreeg Israël garanties dat als Arafat de boel belazerde, Israël gesteund zou worden door Europa en de VS. Wat kon er dus mis gaan?

In de Gaza-Jericho akkoorden van Mei 1994 werd vastgesteld dat de Palestijnse Autoriteit de beschikking kon hebben over 9000 politie-agenten (Annex I, Art. III, 3). Dat werden er al snel 20.000, wat niet helemaal de bedoeling was maar ja, Arafat had ze nodig om de orde te handhaven. Latere overeenkomsten gaven de PA toestemming om 24.000 man te bewapenen. Niet geheel onverwacht bleken er dat al gauw meer dan 50.000 te zijn, die onderverdeeld werden in een wirwar van speciale eenheden.

Het Israëlische leger telt overigens zonder reservetroepen ongeveer 135.000 mannen en vrouwen. Het was de bedoeling dat die 50.000 Palestijnse politie agenten de confrontatie zouden aangaan met Hamas en andere terreur organisaties. Maar Arafat beweerde dat hij dit niet kon uit angst voor een burgeroorlog. Hamas telde in die dagen niet meer dan 1500 gewapende leden, de Islamitische Jihad had er nog eens 500.

Ondanks de steun die Arafat kreeg van Israël, Amerika, Europa en de Arabische Liga weigerde hij om Hamas te ontwapenen. Hamas was namelijk voor Arafat van essentieel belang om fase 2 uit te voeren, daar het ongestraft aanslagen kon plegen. In de zeven jaren van het vredesproces, 1993 tot 2000, kwamen er meer Israëlische burgers om het leven dan in de vijftig jaar daarvoor. Toen eenmaal werd overgegaan naar fase 3 en Arafat Baraks vredesvoorstel met de tweede Intifada beantwoordde, stond Israël er alleen voor. Maar van een oorlog met de Arabische landen is het niet gekomen, die hadden daar geen zin meer in. Wel is er in plaats daarvan een wereldwijde oorlog met de radicale Islam uitgebroken, maar die concentreert zich hoe langer hoe meer in Irak.

Nu de PLO bijna van niemand meer steun krijgt, vecht het wel tegen Hamas. Ze kunnen niet anders. Vanzelfsprekend gaat de strijd om macht, maar dat niet alleen. Het is niet voor niets dat Arabische nationalistische en seculaire staten, zoals Egypte en Syrië, de Moslimbroederschap jarenlang hebben bestreden. De Moslimbroeders hebben geen boodschap aan Arabische nationalisme, als dat nationalisme niet tot de oprichting van een Shariastaat leidt. Arafat dacht dat hij de fundamentalisten kon gebruiken, maar in plaats daarvan gebruikten zij hem. Terwijl de PLO er met de centen vandoor ging konden zij zich profileren als heldhaftige Mujihadeen die compromisloos verder streden tegen de zionistische vijand. Dat resoneert heel sterk bij een Islamitisch publiek. Al jaren is Hamas bij de Palestijnen erg populair, maar ze wonnen geen verkiezingen omdat ze nooit meededen. Dat heeft te maken met de Islamistische ideologie, maar ook met het feit dat men de confrontatie met Arafat niet aandurfde.

Maar Arafat is er niet meer en sinds de wisseling van de wacht in januari 2006 zijn meer dan vierhonderd Palestijnen bij onderlinge gevechten omgekomen. Het einde is nog lang niet in zicht. Het ene na het andere staakt-het-vuren wordt verbroken, interventies door invloedrijke landen zoals Saudi-Arabië hebben geen enkel effect. Dat betekent dat riskante vredesplannen die Israëls toekomst in gevaar brengen volledig van de baan zijn, tenzij het iemand een goed idee lijkt om de Palestijnse burgeroorlog naar de Westbank te exporteren. Terwijl in Gaza het Palestijnse nationalisme bezig is ten onder te gaan, is Israëls torenhoge staatschuld veranderd in een overschot van 37 miljard dollar, groeit de economie met vijf procent, zit de inflatie op nul procent en ligt het gemiddelde inkomen rond de 22.000 dollar.

Het is afgelopen met de Palestijnse droom, althans totdat de Palestijnen zich bevrijden van de Islamistische nachtmerrie. Het vreemde is dat meeste Israëli’s zich al lang niet meer verzetten tegen het idee van een Palestijnse staat. In theorie is dit natuurlijk ook de oplossing. Maar in de praktijk is Palestijnse onafhankelijkheid hoofdzakelijk een ramp voor Palestijnen en dat allemaal dankzij resolutie 799.

Toch wel handig, die VN.

Daniel T. Boom (1972), heeft acht jaar in Israel gewoond en daar Engelse en Duitse literatuur gestudeerd. Hij is nu IT-er. Zijn devies: Aardbeien met slagroom. Deze column is eerder gepubliceerd op Het Vrije Volk

Tweet

Algemeen, 24.05.2007 @ 11:35

[Home]
 

Δ