Alles bij het oude
Gin Hageman
Twee weken terug in Nederland en mijn leven is alweer net zo chaotisch als voordat ik naar Sierra Leone vertrok. Ik doe het zelf, dat zie ik natuurlijk ook wel in, maar op één of andere manier kan ik het niet in de hand houden. Ik zit nu in de trein naar Zandvoort. De hele middag wijn gedronken en met mijn toch al oververmoeide en uitgedroogde lichaam in het zonnetje gelegen. Soms is het net alsof ik niet weg ben geweest. De nieuwe telefoon om mijn nek, die MP3-tjes uit Sierra Leone afspeelt, is de enige getuigenis. Ik voel me nog steeds vreemd in Nederland. Het is een beetje alsof ik op vakantie ben….
…maar intussen ligt er een berg achterstallige administratie van de afgelopen vier maanden op me te wachten. Ik kan me er niet toe zetten. Het is alsof ik op die manier nog even weg kan blijven. Mijn tas is nu eindelijk helemaal uitgepakt. Mijn kleren zijn gewassen. De helft van de tijd breng ik in mijn herinneringen door.
Het verlangen het eerste vliegtuig terug te nemen is groot. Zwemmen in de Atlantische Oceaan aan Aberdeen Beach. Een Star Beer en een flauw smakende shawarma, in plaats van de prikkende Hollandsche lentezon op Zandvoort aan Zee met een flesje gekoelde rosé en een broodje met chique beleg met pesto of mierikswortelsaus en een bedje van rucolasla. Ik mis de harde muziek in de podapoda (een tot openbaar vervoer omgebouwde minibus), de levendigheid en de nabijheid van andere mensen.
Ik verbaas me over het fortuin dat zich in mijn treincoupé bevindt. En dan mag ik mezelf niet uitsluiten. Ik luister naar de MP3-speler die is ingebouwd in mijn megadure Samsung Ladyphone die aan een duur designkettinkje aan mijn nek hangt te bungelen. Mijn telefoon zou in Sierra Leone goed in de smaak gevallen zijn, bedenk ik me. Want ook daar geilen ze op mooie en dure dingen. Toch een menselijk defect dus. Het gaat in het leven om bezittingen en voor mij is het niet anders. Wat was het eerste wat ik deed toen ik in Sierra Leone was? Kleding kopen. Wat was het eerste wat ik deed toen ik terug in Nederland was? Exact hetzelfde. Ja tuurlijk, ik ben bijna acht kilo aangekomen (nou ja, wel meer maar dat hoeven jullie niet te weten). Geoorloofd dus. En anders geeft het verschijnsel ’troostkopen’ me wel een goed excuus.
De dame die naast me is komen zitten confronteert me met iets wat ik absoluut niet gemist heb; een parfumlucht waar je accuut een kloppende en zuigende koppijn van krijgt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dan kan je toch beter naar een beetje zweet ruiken dunkt mij. En stippen en strepen zijn weer in de mode dit jaar zie ik. Ook daar kan je een schreeuwende koppijn van krijgen, trouwens. Ik kijk naar mijn eigen babyblauwe topje en bruine ruchesrokje met babyblauwe bloemen en glittertjes uit Freetown. Ik val volkomen uit de toon. Mijn open hakjes met Jaguarprint die ik na terugkomst per se, voor veel te veel geld, móest aanschaffen, maken het geheel iets minder zoetig, maar ik zie eruit als een snoepje in het verkeerde doosje.
Gin Hageman is studente culturele antropologie te Amsterdam. Meer op haar weblog.
Algemeen, 24.04.2007 @ 02:03
3 Reacties
op 24 04 2007 at 12:09 schreef Cor:
Alles kan ik verdragen,
Het verdorren van bonen,
Stervende bloemen, het hoekje
Aardappelen kan ik met droge ogen
Zien rooien, daar ben ik
Werkelijk hard in.
Maar materialistische wijven,
Slap, in vochtige bedjes,
Neeeeeeeeeee!
op 26 04 2007 at 01:10 schreef mescaline:
ooowww …. —- zijn weer in de mode. OMG je houdt je er zelfs aan !!111!. Too (So) much for Ms. "Personality" ?
op 28 04 2007 at 22:30 schreef Hansje Castorp:
Als u over een paar maandjes nog eens terugschouwt op uw opgedane ervaringen, dan ben ik zeer benieuwd hoe u dat verwoord.
RSS