Topinkomens

23 Reacties

op 18 04 2007 at 10:55 schreef Jan:

De argumenten waarmee de beloningen van topbestuurders doorgaans worden verdedigd doen denken aan het sprookje "De nieuwe kleren van de keizer", vandaar dat onbevangen burgers vermoedelijk inderdaad haarfijn het verschil tussen innovatieve ondernemers en graaiers aanvoelen.

De mythe rond de schaarsheid van topmanagers wordt zorgvuldig gecultiveerd en instandgehouden (door henzelf) en zij omringen zich doorgaans met kritiekloze lakeien (niet zelden van Nijenrode) die het feitelijke werk uitvoeren en geconditioneerd applaudiseren als het subject van hun adoratie met plechtige blik een afslankoperatie aankondigt. Het wiel wordt steeds opnieuw uitgevonden en telkens is grote bewondering hun deel, zelfs opzichtig falen wordt riant beloond.

Het kleine groepje "old boys" slaagt er wonderlijk genoeg zelfs in grote paniek bij de aandeelhouders te veroorzaken als zij dreigen met vertrek naar het buitenland, waar ze nòg meer zouden verdienen. Eigenlijk moet de samenleving dankbaar zijn dat zij zich verwaardigen te bijven. Ik vraag me wel eens af of er nou in het hele Oostblok niemand te vinden is die bereid is hetzelfde werk te doen, maar dan voor de helft minder. Kennelijk is talent ook etnisch bepaald.

op 18 04 2007 at 12:21 schreef Sabian:

Willem de Zwijger rules bigtime! Echt een genot zo’n heldere geest.

op 18 04 2007 at 14:07 schreef babs:

Dat veel bazen van beursgenoteerde bedrijven meer krijgen dan strikt noodzakelijk is duidelijk. Helemaal vreemd is dat ze nog steeds bijzonder veel krijgen als ze aantoonbaar slecht presteren (Groenink bijvoorbeeld).

Maar waarom is dat erg? Waarom leidt dat tot onrust? Waarom richten sociaal democraten zich niet op de armoede van velen, maar op de rijkdom van enkelen? Bovendien moeten die sociaal democraten wel beseffen dat van de belasting over elke miljoen die de baas krijgt 500 uitkeringen betaald kunnen worden. Een beetje dankbaarheid zou op zijn plaats zijn.

Ik ben er voorstander van dat aandeelhouders meer zeggenschap krijgen over het salaris van de baas. Maar dat zal alleen maar leiden tot nog hogere salarissen.

En oplichters, die hun eigen bedrijf uitkleden en daar hun eigen bonus van betalen, kunnen gewoon aansprakelijk gesteld worden. Zou wat vaker moeten gebeuren misschien, maar dat is een andere zaak.

Overigens zijn er wel degelijk bazen met unieke talenten. Als bijvoorbeeld ABN-Amro overgenomen zou worden door Fortis-Santander-RBS dan is de opsplitsing die daarna volgt een uitermate moeilijke taak. De verantwoordelijke daarvoor zal vele miljoenen kunnen meepakken als dit succesvol wordt volbracht. Terecht naar mijn mening.

op 18 04 2007 at 14:31 schreef Tjerk:

Ik heb wel eens zitten denken dat er een wettelijke verplichte koppeling zou moeten zijn aan de loonsverhoging van de hoogste CEO (inclusief bonussen) en elke andere werknemer in het bedrijf. Gaat de CEO tien procent meer verdienen, dan ook de koffiejuffrouw. Op die manier zullen CEO’s en raden van commissarissen beter gaan nadenken over het zichzelf toekennen van riante salarissen. Het werkt ook andersom, want wanneer ze hun eigen salaris omhoog willen krikken, gaat de rest van het bedrijf automatisch mee.

Uiteraard levert het ook nadelen op, omdat het de neiging zou kunnen versterken zoveel mogelijk personeel kwijt te raken.

op 18 04 2007 at 14:31 schreef daniel:

Wat mij irriteerd (en het zou de rest van Nederland ook moeten irriteren) is Ed Nijpels.

Nouja niet zozeer Ed, maar de totaal nutteloze functie van Commissaris van de Koningin. Hij kan er niet eens voor worden gekozen, maar toch krijgt hij er voor betaald. En hij krijgt er voor betaald van belastingcenten, maar liefst 122.000 euro per jaar. Een kwart miljoen gulden, niet mis.

Wat bedrijven met hun winsten doen, is in feite hun zaak. Dat de overheid mislukte politici in goed betaalde maar volledig overbodige functies parkeerd vind ik een groter probleem.

op 18 04 2007 at 14:42 schreef Lagonda:

Ik heb helemaal niet de indruk dat dit issue nou zo enorm leeft bij de bevolking. Iedereen aan wie ik het vraag, zegt steevast: "Meuh, zou ik ook wel willen verdienen".

En maximumloon kun je vergeten — dat gaat echt nooit gebeuren. Daarnaast is er geen enkele belastingmaatregel te bedenken waarmee je topinkomens nog eens extra kunt afromen, waar niet gelijk een legertje accountants de vinger achter krijgt. Als de topman van een goedlopend bedrijf 60 miljoen per jaar d’r uit wil hebben voor prive-doeleinden, dan lukt dat. No problem.

op 18 04 2007 at 17:53 schreef babs:

Tjerk,
Het zal je misschien verbazen maar het is bij Amerikaanse managers niet ongebruikelijk dat hun assitenten een vast percentage verdienen van hun eigen salaris. Die assistenten volgen hun baas dan ook overal. En ja, je kunt als secretaresse (PA) dus multi-miljonair worden.

Vaste verhoudingen tussen salarissen kunnen bij sommige bedrijven best een goed idee zijn. Dat heet een loonhuis en dat komt nogal eens voor. Maar waarom zou je zo’n loonhuis wettelijk verplicht willen stellen? Wat is daarmee gewonnen? En waarom zijn salarisverhogingen slecht? En wat is er trouwens slecht aan de neiging zoveel mogelijk personeel te willen kwijtraken?

op 18 04 2007 at 21:38 schreef Thomas:

(1) Hoogleraar Jan Pen schreef al rond 1960 dat het onjuist was dat topmanagers zoveel invloed hadden op het vaststellen van hun eigen salaris.

(2) Helaas is het onderwerp verder genegeerd. Ook Jan Pen heeft geen goed voorstel gedaan.

(3) Sindsdien zijn collega-economen een verkeerde economische theorie gaan najagen, waarin goed-gepraat wordt dat de inkomensverschillen toenemen. Het zou voor de werkgelegenheid goed zijn wanneer topmanagers gestimuleerd worden om veel te verdienen. Een rare theorie. Maar geloofd door de meeste economen, en door kabinetten Kok en Balkenende na-gepapegaaid.

(4) De juiste aanpak is (a) de werkloosheid aanpakken, (b) de zeggenschapsstructuur in bedrijven aanpakken.

(5) Nu kan ik wel, samen met Hans Hulst, deze juiste aanpak beschrijven in "De ontketende kiezer", maar wanneer niemand dat leest dan heeft dat geen effect. Dan stijgen de salarissen van onze top-parasieten, en dan kan Willem de Zwijger tot Sint Juttemis protesteren. Maar wanneer hij niet leest zou hij moeten zwijgen.

(6) Ik ben voorstander van Willem Gaat Lezen.

(7) Overigens zijn die topsalarissen met hun bonussen en optie-aandelen niet zo interessant. Wat interessant is, is survival, het overleven van de mensheid en de beschaving zoals we hem kennen. Tenzij je houdt van bloed en geweld, zoals in die ongetwijfeld mooie film 300 – maar dan echt.

(8) Natuurlijk, ik kan het ook mis hebben. Het is een risico-afweging. Mis hebben. Of gelijk hebben.

op 18 04 2007 at 22:03 schreef ReneR:

Ik las de eerste alinea en ik ben maar direct opgehouden.

Wat een onzin zeg. Compleet uit de duim gezogen.

"De aandeelhouders vinden het prachtig"

Gisteren op radio 1 anders de voorzitter gehoort van effectenhandelaren; die dat helemaal niet prachtig vonden en deze kwam met een lijst van de 10 meest graaiende topbestuurders; waarbij dus ook de beruchte niet functionerende personen; die daarvoor met miljoenen worden beloont. In de opvoedkunde is dit het slechtse wat een ouder kan doen: Slecht en onwenselijk gedrag belonen….

verder is het slecht voor het bredrijf; als mensen mee gaan in het graaigedrag van hun directeuren. Want looneisen zullen leiden tot een slechtere concurentie en dan kan het bedrijf wel eens zijn zaakjes gaan opdoeken.

op 18 04 2007 at 23:54 schreef Tjerk:

Als de aandeelhouders het niet goed vinden moeten ze er op de aandeelhoudersvergaderingen protest tegen aantekenen. Het is tenslotte hun geld waar het om gaat.

Verder geloof ik niet dat mensen meegaan in het graaigedrag van hun directeuren. Eerder voorzie ik een balans tussen het belang van het bedrijf en het belang van de individuen in het bedrijf. Nu kan de top zich enorme bedragen aanmeten. Wanneer ze iedereen zo’n loonsverhoging moeten geven, gaan ze wel twee, drie keer nadenken voor ze dat doen.

op 19 04 2007 at 10:34 schreef babs:

Mensen gaan wel mee in graaigedrag van directeuren. Zelf gezien. Graaigedrag is heel slecht voor een bedrijf. Maar waar slechte bedrijven kapot gaan komen er betere voor in de plaats.

Andersom heb ik ook gezien trouwens. Bazen die zich keurig gedragen en binnen een maand een graaicultuur veranderen in een nette bedrijfscultuur.

op 19 04 2007 at 21:04 schreef EH:

"Als de aandeelhouders het niet goed vinden moeten ze er op de aandeelhoudersvergaderingen protest tegen aantekenen. Het is tenslotte hun geld waar het om gaat."

Was het maar zo mooi. In het kapitalistofobische nederland kun je wel geld in een bedrijf stoppen, echt eigendomsrecht vergaar je er nooit mee. Je kunt nog zo veel aandelen in een bedrijf hebben, eigenaar wordt je nooit. Bestuurders krijgen vanuit het nederlands recht veel eigen macht toegekend, wat de essentie is van dit probleem.

Zelfs al heeft een bestuurder geen directe inspraak in zijn beloning, hij zit in een positie waar hij zijn werkgevers een poot uit kan draaien. Dat is ook waarom aandeelhouders met aandelenpakketten strooien: om de labiele rechtspositie die ze hebben te corrigeren, en zodanig de belangen van de bestuurders en zijzelf enigzins op een lijn te brengen. Het lijkt mij veilig om aan te nemen dat het niet komt omdat ze nou zo houden van geld weggeven.

De hele stork discussie illustreert het mooi. Een fonds koopt een belang in stork, en vervolgens gaat iedereen doodleuk zitten debatteren over de vraag of ze dat wel enige zeggenschap over het management oplevert. Schijnbaar niemand die zich afvraagt: wat doet de mening van die bestuurders er eigenlijk toe? Wie heeft dit bedrijf (een deel ervan althans) nou werkelijk gekocht? Wie is nou de eigenaar van dit bedrijf? Wat zou nou werkelijk de partij zijn die het beste voor heeft met dit bedrijf? Wat is dat voor slap gelul over ‘korte termijn belang’? Zon fonds probeert toch geld te verdienen? Dat doe je toch niet door je eigen eigendom schade te berokkenen? Aandelen waarvan BEKEND is dat ze op de lange termijn waardeloos zijn, die wil toch niemand meer hebben, die zijn dat per definitie toch op de korte termijn ook?

Nee, in nederland staan de beste stuurlui aan wal, de jan marijnissens, de willems de zwijgers, en noem maar op. Het idee dat een bedrijf een eigendom zou kunnen zijn waar iemand zeggenschap over zou hebben en vrijelijk zou kunnen verhandelen, dat is toch eigenlijk een ondenkbare gedachte in marxistisch nederland.

op 20 04 2007 at 19:20 schreef Dewanand:

bekijk eens een concreet voorbeeld.

twee topmanagers Jan en Piet ontvangen een bonus van 1 miljoen euro, via een vijfjarige optieregeling.

Manager Jan is een consumptiebeest en koopt verwoed in zijn stad en maakt alles in drie maanden op. Hij vernieuwt zijn hele huis, nieuwe keuken, ligbad met bubbelmachine, hele huis goudkleurig behang, dus foetsie die 1 miljoen euro.
Door Jan’s consumptiedrang stroomt die 1 miljoen binnen drie maanden in de lokale economie van zijn stad en hierom boekt een flink aantal winkels een aardige omzetstijging. Dus die bonus van 1 miljoen is prima voor zijn stad en hij is een brave burger door alles lekker in drie maanden te consumeren.
Bravo Jan.

Maar manager Piet is een krentejager en neemt zelfs water mee van LIdl naar cafes om geld te besparen tijdens borrels. Zijn 1 miljoen pompt hij in een vijfjarige deposito tegen 15 procent rente per jaar. Maar juist door deze deposito van PIet beschikt de bank over een miljoen extra en kan hiermee goedkopere leningen verstrekken aan arme startende ondernemers. Dus Piet helpt arme starters op deze manier en is dus heel sociaal bezig, zonder dat hij het zelf beseft.

De geldkringloop in een zuiver kapitalistisch land is altijd voordelig voor alle partijen, mits het maar blijft stromen. De burger en de bedrijven pompen via banken alles rond elk jaar. Enige spelbreker is de staat, want die is uiterst inefficient en produceert praktisch niets.

begrijpen jullie nu dat topinkomens juist een positief effect hebben op de lokale of nationale economie? Links kan oprotten.

Dewanand

op 21 04 2007 at 11:36 schreef Jan:

Als de topinkomens een positief effect hebben op de lokale of nationale economie dan maakt het eigenlijk niet eens wat uit wie die topinkomens opstrijkt (timmerman of bankdirecteur), er zou zelfs om geloot kunnen worden. Iedereen kan tenslotte geld laten rollen en iedereen kan sparen. Het zou natuurlijk wel prettig zijn als men dat vooral in eigen land doet en niet in een belastingparadijs.

En dan zijn we al heel snel bij de kern van de zaak; het is eigenlijk net als met de Postcode-loterij. Iedereen vindt de prijzen absurd hoog, maar we willen allemaal winnen.

En tja, de unieke meerwaarde van een topmanager is toch een kwestie van perceptie. Een voetbalvergelijking: als de trainer van Kozakken Boys de beschikking krijgt over de selectie van Barcelona dan wordt hij er kampioen mee, klaar! Zet de trainer van Chelsea een jaartje bij Kozakken Boys en het is maar zeer de vraag of hij hetzelfde resultaat behaalt.

Als een topmanager al over unieke talenten beschikt, dan is het dat hij zich weet te omringen met de juiste mensen die ofwel zijn status versterken binnen zijn netwerk, ofwel in staat zijn hem te parachuteren in de gewenste functie, ofwel bereid zijn in de luwte te opereren om hun baas de lauweren in ontvangst te laten nemen.

De topmanager heeft dan ook vaak de beschikking over een hele batterij getalenteerde medewerkers die feitelijk al het werk doen (hij neemt ze zelfs mee van het ene bedrijf naar het andere). De doortastendheid die ten toon wordt gespreid op aandeelhoudersvergaderingen is het gevolg van de inmiddels onmisbare mediatrainingen, hetgeen illustreert dat de taak van de topmanager tegenwoordig vooral nog een ceremoniële is. Men ziet ook steeds dezelfde gezichten van elkaar de bal toespelende (weer een voetbalvergelijking), netwerkende captains of industry, doorgaans in gezelschap van een protegé.
Let maar eens op: in de periferie rond topmanagers bevinden zich meestal de kroonprinsjes, die zich de felste verdedigers van de topinkomens tonen. Zij likken, slijmen, duwen en trekken niet jarenlang om uiteindelijk tegen een bonus cap aan te lopen nietwaar?

Het schijnt in deze, nogal feodaal aandoende kringen verschrikkelijk te worden gevonden als men als topmanager instapt in een winstgevend bedrijf om het na enkele jaren verliesgevend achter te laten. De goede naam van de manager is dan beschadigd en dat wordt ook vaak genoemd als reden om toch maar de bonussen, de gouden handdrukken en de optieregelingen te aanvaarden. Ter compensatie dus, en om te laten blijken dat hun reputatie belangrijker is dan geld, hoe nobel. Vreemd genoeg hebben financiële fiasco’s nauwelijks effect op hun carrière, dus het risico-argument kunnen we ook doorstrepen (fraude overigens wel).

Toegegeven, ik zou ook best een enorme zak geld willen verdien. Ik ben zelfs bereid om mijn reputatie op het spel te zetten (als ik er tenminste enkele tientallen miljoenen op mijn bankrekening aan zou overhouden), maar ik blijf erbij dat er dertien topbestuurders en -managers in een dozijn gaan.

op 23 04 2007 at 10:58 schreef babs:

Mooi staaltje iedereen kan alles en we zijn allemaal gelijk van Jan. Misschien moeten we alles maar aan de staat overlaten en dan geeft de staat iedereen een gelijk inkomen.

En topposities worden verloot, want iedereen kan alles en Van Nistelrooy scoort alleen zo makkelijk omdat hij van die goede ballen van Beckham krijgt.

op 23 04 2007 at 12:38 schreef Jan:

Babs,

Ik zei, iedereen kan geld laten rollen en iedereen kan sparen (waarmee ik inhaakte op de voorbeelden van Dewanand). Aan de hand daarvan dicht u mij (u moest eens weten hoever u de plank misslaat) marxistische sympathieën toe.

Ik ben zelfs een groot voorstander van marktwerking en ik zit dichter bij het vuur dan u waarschijnlijk denkt. Helaas heeft de beloning van topmanagers en -bestuurders nauwelijks nog iets met marktwerking van doen. Integendeel, ik verzeker u dat het aanbod van (aankomend) talent meer dan toereikend is.
De manier waarop de topbanen (onderling) worden verdeeld lijkt meer op staatsingrijpen dan men ooit zal durven toegeven. Kunstmatig en welhaast protectionistisch wordt het wereldje klein gehouden volgens het vestzak-broek principe.

U kunt mij dus hooguit verwijten dat ik poog mythes te ontkrachten waaraan u kennelijk geloof hecht. Naar de oorzaak hiervan kan ik slechts gissen. In elk geval is het evident dat men, overtuigd als men is van de eigen onmisbaarheid, geconfronteerd wordt met lieden die daar vraagtekens bij zetten.

Het is natuurlijk uw goed recht het niet met mij eens te zijn en dat respecteer ik dan ook.

Niettemin, mocht u ook manager zijn dan adviseer ik u om uw correspondentie uit te besteden want u legt verbanden die er niet zijn en en dat zou funest kunnen zijn voor uw zakelijke relaties. Zelfs uw voetbalvergelijking deugt niet, de verhouding van Beckham en Van Nistelrooy staat niet als die van manager tot ondergeschikte.

op 23 04 2007 at 12:46 schreef Jan:

Gelieve te lezen in mijn vorige reactie:

In elk geval is het evident dat men het doorgaans niet leuk vindt, overtuigd als men is van de eigen onmisbaarheid, om geconfronteerd te worden met lieden die daar vraagtekens bij zetten.

op 23 04 2007 at 15:18 schreef babs:

Jan, je stelt dat een trainer Kozakken Boys met de selectie van Barcelona kampioen zou worden.

Misschien bedoel je kampioen van de 4e klasse onderbond, maar in dat geval is je vergelijking vreemd, want topvoetballers gaan net zo min in de 4e klasse onderbond spelen als toptalenten winkelbediende worden.

Misschien bedoel je kampioen van Spanje, daarmee suggereer je dan dat elke winkeleigenaar prima Shell kan leiden en dat lijkt me nogal gechargeerd.

Zo gechargeerd dat je hele verhaal absurd wordt en er eenvoudig marxistische trekjes in te lezen zijn. Want dat het niet zo eenvoudig is toptalenten gemotiveerd te houden en op de juiste plek neer te zetten blijkt nu juist altijd als de verkeerde persoon de leiding krijgt.

op 23 04 2007 at 16:54 schreef Jan:

Beste Babs,

Met uw welnemen laat ik het vousvoyeren vanaf hier ook maar achterwege.

Het 1e elftal van Kozakken Boys speelt in de Hoofdklasse. Het voorbeeld is een bewuste keuze omdat ik (overduidelijk for argument’s sake) weliswaar een chargering wilde maken, maar geen al te grove, e.e.a. om te vermijden dat de lezer conclusies trekt zoals jij dat doet in de voorlaatste alinea van je reactie. Ik realiseer mij dat ik daar klaarblijkelijk niet in geslaagd ben.

In concreto: natuurlijk kan niet elke winkeleigenaar Shell leiden. Wat ik wèl bedoel is dat het óók niet telkens een geparachuteerde arrivé uit de inner circle hoeft (ja, zelfs hoort) te zijn, plus dat zijn/haar capaciteiten vaak worden overdreven en bepaald niet uniek zijn.

Heel wat getalenteerde managers en (bedrijfs)economen die niet voorkomen in de "who’s who" zijn heel wel in staat om een grote onderneming te leiden, zij beschikken alleen niet over het netwerk dat noodzakelijk is om de kans daartoe te krijgen.

De stelling dat, vermits een topmanager zijn eigen staf (de loopjongens- en meisjes) van de sprinkhanen) mag samenstellen, je eigenlijk niet veel meer dan dàt hoeft te kunnen, is weliswaar gechargeerd, maar kennelijk pijnlijk accuraat.

Ik ben wellicht niet al te sterk in het geven van voorbeelden want het ontgaat me nog steeds hoe je er in slaagt marxische trekjes te ontdekken in mijn betoog, het zou natuurlijk ook kunnen dat jij niet al te sterk bent in het trekken van conclusies. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, zullen we het daar maar op houden?

Met je laatste zin ben ik het overigens eens, je geeft impliciet een reden te meer om de markt nou eens echt zijn werk te laten doen. Complimenten verder voor je voetbalkennis ;)

op 23 04 2007 at 17:54 schreef Fritzie:

Weg met de vrijheid !

Dat is nu het enge van Willems betoog.

Hij vindt iets (invoering maximum salaris) en dat zou dan aan iedereen opgelegd moeten worden. Een totalitaire houding dus.

Ook als andere mensen daar totaal anders over denken en zelfs als het mensen betreft die particulier bezit hebben en hun eigendom zelf willen beheren.

Aandeelhouders, bijvoorbeeld, stemmen in met zulke groteske beloningen.

Enkel zij, als eigenaren van hun (!) bedrijf, hebben de bevoegdheid om te oordelen over het aangestelde bestuur, niet de samenleving, niet de politiek .

Het zijn de aandeelhouders die een investering hebben gedaan en die risico lopen, niet Willem.

Dus waarom volwaardige burgers als aandeelhouders, eigenaren van particulier bezit, hun rechten ontnemen ?
Omdat er jaloerse, onverdraagzame mensen met een intolerante houding rondlopen ?

Is Zij/Hij, de investeerder, niet in staat om het eigen belang te behartigen ?

Wordt dat de nieuwe vrije open samenleving, die Willem voorstaat ?

Waarom zouden anderen dan de rechtmatige eigenaren moeten oordelen over hoe het bezit moet worden bestuurd ?
Hoe kan een buitenstaander, zoals Willem, oordelen of de hoogte van het salaris van Boonstra fout is en dat van Kleisterlee niet ?
Of omgekeerd ?
En Borsato niet en Rijkam Groenink wel ?
Wat zijn de criteria, en Wie gaat deze uitvoeren ?

En wat, indien later zou blijken, dat het een verkeerd standpunt blijkt te zijn ?
Neemt Willem de zwijger dan ook de gevolgen voor zijn rekening, als fervent voorstander van rechtvaardigheid ? Of doet hij zijn naam eer aan ?

Hij heeft enkel gelijk, indien het salariering betreft bij nuts-bedrijven of instellingen die met Gemeenschapsgeld gerund worden.Zoals ziekenhuizen, scholen, spoorwegen, KPN, Nuon, enz .
Enkel in dat geval mag de gemeenschap zich met de zaak bemoeien.
Men is immers eigenaar en moet dan zelf de last dragen bij fout genomen beslissingen.

Weg met het totalitarisme van Willem en c.s. !

Leve de vrijheid !

op 23 04 2007 at 18:02 schreef babs:

Ben het redelijk met je eens Jan. Hoe zou je de markt meer zijn werk willen laten doen?

op 23 04 2007 at 19:43 schreef Jan:

Tja Babs, dat is het hem nou net. Dat gaat dus niet op deze manier (ons-kent-ons), en ik vermoed dat dat onderdeel uitmaakt van de kritiek. Er is niets tegen te doen zolang het niemand opvalt dat de keizer naakt is.

Het zal je overigens geruststellen dat ik fel tegen overheidsingrijpen ben. Enig relativeringsvermogen is echter op z’n plaats. Al vertrekken alle Nederlandse topbestuurders tegelijkertijd naar het buitenland, de wereld (en het concern) zullen gewoon blijven doordraaien, geloof me.

We hebben onszelf wijsgemaakt dat je alleen een topbestuurder/manager kunt zijn als je regelmatig in de Quote staat en zo houdt deze microkosmos zichzelf in stand.
De stelling dat topmanagers schaars en/of uniek zijn is van dezelfde orde van grootte als de stelling dat negers goed kunnen dansen, of dat Nederlanders tolerant zijn.

Ik stop er nu mee Babs, want volgens mij leest niemand deze draad nog. Ik wens je het allerbeste verder.

op 24 04 2007 at 02:11 schreef ReneR:

@Dewanand qUOTE:

" Maar juist door deze deposito van PIet beschikt de bank over een miljoen extra en kan hiermee goedkopere leningen verstrekken aan arme startende ondernemers."

Wat een krankjoreme onzin.

banken verlenen geen goedkope kredieten als ze extra veel geld hebben van wie dan ook.
De debetrente wordt bepaald door gasten als Greenspan en zijn opvolgers. En dat is hetgene waar banken zich aan houden, want hun aandeelhouders hebben geen zin in filantropie.

Het zijn juist de armeren die goed zijn voor de economie.

Ga maar na.

Als je een miljoen hebt; dan koop je een wasmaschine die minstens 20 jaar meegaat; een dure Miele en geen LG uit Maleisie. Maar doordat armere mensen zich geen dure Miele kunnen veroorloven; zijn ze genoodzaakt om de goedkopere troep te kopen wat om de 3 jaar kapot gaat en soms na 1 jaar al een reparateur nodig heeft.

Die rijke stinkerd koopt kwaliteit eens in lengte van jaren en de rest troep wat na een paar jaar al af is. Waar heeft die winkelier de meeste omzet dan van???????????????????????????

Rechtse kapitalistische graaicultuur is het slechtse voor de economie!