Kanker-Marokkaan
Gin Hageman
“Kanker-Marokkaan! Hou die teringhond van je bij je!” schalde het hard over het kleine veldje waar ik als slaperige zombie mijn hond liet plassen. Ik stond letterlijk te tollen op mijn benen, ik had pas een paar uurtjes geslapen, maar de hond moest nodig en dus liepen we daar in alle vroegte. Honden mogen daar loslopen, voordat u daarop blijft haken en de rest van het verhaal niet meepakt. En dus liep mijn hond los naar een geschikt plekje voor haar plasje te zoeken.
Ze was blijkbaar niet de enige die het niet kon ophouden totdat de wekker zou gaan want er liepen meer mensen. En honden. Allemaal loslopend. De mensen ook. Ik had dus niet direct door dat met de scheldschreeuw ‘kanker-Marokkaan’ op mij werd gedoeld. Mijn hond was een meter of twintig bij mij vandaan aan het spelen op het veldje met, ironisch genoeg, een klein wit hondje. Het baasje van het witte hondje stond een heel eind verderop en bleek de trotse eigenaar te zijn van deze prachtige vocabulaire.
Misschien kwam het omdat ik nog zo slaperig was, maar ergens weigerden mijn oren de informatie te vertalen naar mijn hersens. Mijn ogen speurden de omgeving af naar een ‘kanker-Marokkaan’ en een hond die overlast veroorzaakte, maar overal waar ik keek werd er naar míj gestaard. Het baasje van de teckel had een meewarige blik in haar ogen, een meneer met een bouvier gaf me een troostende knipoog, de oudere dame met haar Dalmatiër keek snel van me weg en de uit de kluiten gewassen bodybuilder met zijn eveneens uit de kluiten gewassen Mastino keken me allebei minachtend en dreigend aan. Geen van allen hadden ze een Meditteraan uiterlijk.
Veel tijd om na te denken kreeg ik niet. Aan de overkant van het veldje stevende de Marokkanenhater, van middelbare leeftijd met blond-grijzend haar en een prachtige krulsnor, met grote en kordate passen op mijn hond af. Ik was accuut klaarwakker. Ik rende het gras op, verloor mijn te grote slipper, stapte in de zachte hondenkak en kwam gelukkig eerder bij de spelende honden aan dan bromsnor. Toch probeerde hij nog of hij de hond kon raken door met al zijn tenen gestrekt naar het beestje uit te halen. “Ik zei dat je je hond bij je moest houden, kankerteef! Rot op, terug naar Marokko en neem die tyfushond van je mee, smerige kut-Marokkaan!” riep hij tegen me, terwijl we nu nog maar twee meter van elkaar verwijderd waren.
Natuurlijk weet ik dat het geen zin heeft om te reageren, dat het beter is de eer aan jezelf te houden, je gewoon om te draaien en hem zichzelf belachelijk te laten maken, maar dat kon ik niet. Ik zette nog een stap in zijn richting, probeerde me zo groot en dreigend mogelijk te maken, balde mijn vuisten en zei op een uiterst giftige en agressieve toon: “Wat moet je nou stink-Belg? Raak mijn hond met één teen aan en ik breek al je botten!”
Bromsnor hapte naar adem, werd roodpaars en ontplofte bijna toen hij mij, met consumptie dat recht in mijn gezicht belandde, duidelijk probeerde te maken dat hij geen Belg was. “En ik ben geen Marokkaan,” zei ik koeltjes. Ik draaide me om, gaf zijn hondje nog een aaitje, lijnde mijn eigen tyfushond aan en liet bromsnor daar verbouwereerd achter. En toen ik een paar meter verdergelopen was zodat mijn hond buiten de vuurlinie was, draaide ik me nogmaals om en riep naar de man: “Ik heb overigens niets tegen Belgen!” “Loop nou maar naar huis kut-Turk, voordat er echt ongelukken gebeuren!” antwoordde de man.
Ik bond mijn hond aan een boom waar ik vlakbij stond, liep terug naar Bromsnor en ging uitdagend voor hem staan. “Kom maar op met je ongeluk dan, miezerige racist,” zei ik op kalme toon. Ik maakte indruk. De Bromsnor deinsde achteruit, mompelde iets in de trant van dat hij geen problemen wilde en liep snel de andere kant op. “Racisten, dat zijn pas smerige mensen,” riep ik hem na. “En als je dan toch iemand wil uitschelden om zijn afkomst, zorg er dan voor dat je het goede land kiest!”
Gin Hageman is studente culturele antropologie te Amsterdam. Bovenstaand avontuur beleefde ze voor haar vertrek naar Sierra Leone, waar ze veldonderzoek doet naar (ex-)kindsoldaten in Sierra Leone. Meer op haar weblog.
Algemeen, 15.02.2007 @ 13:07
11 Reacties
op 15 02 2007 at 16:40 schreef BigPete:
Als de foto’s op haar site haar recht doen dan lijkt Gin bepaald niet op een naffer of een turk. Ik zou de man dan ook dringend een bezoek aan een opticien aanbevelen.
op 15 02 2007 at 18:01 schreef Tjerk:
Nou, ze heeft wel degelijk een Mediterraan uiterlijk. En dat staat haar goed. Leuke meid. Leuk verhaal ook.
op 15 02 2007 at 19:40 schreef metatron:
Hoi Gin:
In de tijd dat ik met mijn Bull-terrier over straat ging, stak Jan en Alleman over naar de andere kant. Ik moet zeggen, het zag er ook wel enigzins dreigend uit. 1.86, kale kop, bomber jas aan en mexicaanse puntlaarzen. De meeste aandacht kreeg ik van petjes met oorbellen en een testosteronhond aan de lijn. Ik ben dus bang dat het aan je hond ligt. Laat me raden: een kruising tussen een Shit’su en een dwergkees. Tja, dan durven ze wel. De helden.
op 15 02 2007 at 21:00 schreef carmo da rosa:
Bromsnor is geen racist, ook geen Belg, maar wel een kut-homo Wie anders gaat zo een stuk uitschelden!!!
op 16 02 2007 at 02:27 schreef Dany:
Gin beleeft nog eens avonturen he!
Feit is wel dat mannen vaak een grote bek hebben tegen vrouwen wiens honden ze niet aanstaan, waar ze dat minder of niet hebben tegen mannen met dezelfde hond. Mijn vrouw heeft geregeld gezeur van mensen die mij altijd vriendelijk gedag zeggen, of op zijn ergst ietwat bijziend nastaren.
Vreemd dat.
De man zou overigens nog in een ander opzicht beter moeten weten: Marokkanen hebben (vrijwel) nooit honden. Heeft iets met hun ideologie te maken.
op 16 02 2007 at 08:28 schreef BigPete:
Moslims hebben nooit honden want die zijn onrein….
Gelukig denken de honden hetzelfde over moslims.
op 16 02 2007 at 09:14 schreef Peter Breedveld:
Mijn vrouw heeft geregeld gezeur van mensen die mij altijd vriendelijk gedag zeggen.
Inderdaad onbegrijpelijk.
op 16 02 2007 at 20:55 schreef Cor:
Hoe mensen op je verschijning reageren, kan soms behoorlijk pijnlijk zijn. Het is een intrigerend fenomeen, dat beeld dat de buitenwereld van je maakt, hoe mensen op je verschijning reageren. Je kunt er maar beter de lol van inzien en er af en to eeen beetje mee spelen. In het sociale verkeer is men genoodzaakt een beetje een acteur te zijn.
Bij Dany kun je misschien verwachten dat hij een dominante uitstraling heeft en daarom vooral vriendelijk grimassende mensen tegenkomt; je echtgenote komt wellicht over als iemand die gemakkelijker te ‘piepelen’ is omdat zij haar verschijning het beeld oproept van vriendelijke openheid en spontaniteit, als ik zo vrij mag zijn dat te veronderstellen.
op 16 02 2007 at 21:44 schreef Bernadette:
Nou nou, Cor, je bent helderziend zeker? ;-)
op 16 02 2007 at 22:55 schreef Cor:
Dat ook, maar ik had het genoegen hen beiden eens te ontmoeten.
op 18 02 2007 at 19:40 schreef Dany:
Ik heb mijn vrouw jouw compliment overgebracht Cor. ;)Ik besef ook wel hoe het komt dat mensen zo verschillend reageren. Ik bedoelde er vooral de lafheid mee te benadrukken. Iets is aanstootgevend of niet, maar niet alleen als het iemand betreft die weleens een grote bek terug kon geven, en dat ook nog hard kan maken.
RSS