Bericht uit de Méditerranée
Stoethaspel
Illustratie: Mirjam Vissers
Laat u niets wijsmaken; emigreren is niet zo eenvoudig als het lijkt. Natuurlijk, je pakt je spullen in en vertrekt. Als je geluk hebt is er een plek in het land van aankomst waar je wonen kunt, zijn er mensen die voor je klaarstaan om te helpen, maar dergelijke zaken, hoewel van primair belang, zijn niet genoeg om een emigratie succesvol te maken.
Wat wonen betreft hebben vrouwlief en ik niets te klagen; het is als God in Spanje en we zien beiden dat het goed is. We wonen ruimer, groter dan in Nederland ooit voor mogelijk werd gehouden. De eerste weken na aankomst kon ik me maar niet onttrekken aan de vergelijking tussen Amsterdam en ons nieuwe thuis. Telkens weer die verbazing: Hoeveel boom heeft een Amsterdammer tot zijn beschikking staan? Wij kijken om ons heen en op ons stukje aarde tellen we grofweg een stuk of zestig, zeventig bomen. In Amsterdam kan dat niet meer dan 0,04 boom geweest zijn, optimistisch beschouwd… Het luxe gevoel een hangmat op te hangen tussen de eucalyptus en de tweehonderd jaar oude olijfboom, het doet een stoethaspel’s hart telkens opnieuw vreugdesprongetjes maken.
Er zijn mensen die ons helpen met het regelen van allerlei zaken, we hebben familie om ons heen met wie we het vinden kunnen. De maaltijden die we soms getweeën, maar niet zelden ook in groter gezelschap nuttigen, zijn altijd van een uitmuntende kwaliteit, met voedsel dat in Nederland onbetaalbaar zou zijn, want enkel verkrijgbaar bij de winkels van de eco-maffia. In plaats van een modaal maandsalaris af te geven aan die oplichters, lopen we nu onze moestuin in en nemen eruit waar we op dat moment trek in hebben. Als ik een appeltaart bakken wil, zijn op het meel en de boter na alle ingrediënten van eigen bodem beschikbaar. Iedere door mij geplukte citroen wordt met een brede grijns naar binnen gebracht, hoezo drie stuks voor 1 euro in een geel netje?
In de avond ga ik geregeld met mijn mp3-speler op het platte dak liggen en kijk een uur of wat naar de lucht. Een helderder zicht had ik nog nooit; gitzwarte hemel, fonkelende sterren, zo nu en dan een vallende. Als het beschikbaar is rook ik een hash-jointje, de ingrediënten daarvoor worden ons verstrekt door een politieman in opleiding, die ik bij een zwart baantje heb leren kennen. Contemplatie in deze omstandigheden lijkt constructiever dan het in Nederland was, waar ik werd afgeleid door politiek, die tussen mensen of die van dagelijks bestuur. Ik maak me zelden tot nooit meer boos over de trivialiteiten die het Nederlands leven van alledag zo beheersen.
Hoewel we afgelegen wonen, ruim een uur rijden van Palma, hebben we nog altijd genoeg cultuur van niveau tot onze beschikking staan. De kring om ons heen bestaat voor negentig procent uit kunstenaars; schrijvers, acteurs, zangers, drummers, gitaristen, alles van een kwaliteit die normaal gesproken alleen de beter gesitueerden tot zich kunnen nemen. Voorwaar een rijkdom waar we beiden gelukkig van worden.
Maar, als gezegd, het is niet allemaal even gemakkelijk. Zo lijkt men in Nederland bijvoorbeeld te denken dat het wonen op Mallorca gelijk staat aan een eeuwigdurende vakantie. Men nodigt zichzelf ongevraagd uit, dringt zich in ons bestaan met emotionele chantage als “ons gezin is zo verschrikkelijk hard aan een vakantie toe, daar kun je toch geen nee tegen zeggen? Mijn bloedjes van kinderen…” En dat is niet slechts één gezin, er zijn tientallen mensen. Lieden die ik in jaren niet sprak in Nederland, lieden die mij weerzinwekkend racistisch vonden omdat ik een fundamenteel probleem heb met de islam, lijken plots over hun afkeer heen te zijn gestapt en bellen doodleuk op om te melden dat ze over twee weken graag van het vliegveld afgehaald zouden worden. Nederlandse hypocrisie volgt je over de aarde, hoe ver je er ook vandaan denkt te zijn.
Moeilijk ook, is het vinden van betaalde arbeid. Tuurlijk, tijdelijke baantjes zijn er altijd wel, maar een degelijke baan met verzekering en een redelijk salaris om twee mensen van te kunnen onderhouden, dat is niet zo eenvoudig. En als je dan twee maanden moet wachten om het Spaanse equivalent van een sofi-nummer te bemachtigen, dan blijven de vacatures daar natuurlijk niet op wachten. En soms zit het lot een stoethaspel gewoon tegen. Nog geen twee, drie dagen nadat ik mijn NIE-nummer dan eindelijk bemachtigd had, werd in Palma mijn paspoort gestolen. Opnieuw een probleem want zonder legitimatie mag je niet werken en alle grote hotels zijn als de dood voor zwartwerkers gezien de veelvuldige arbeidsinspecties. Zo komt het dus dat ik inmiddels een half jaar in Spanje ben en nog altijd geen serieuze baan heb weten te bemachtigen. Het Nederlands consulaat heeft drie maanden moeten wachten voor de idioten van stadsdeel Westerpark te Amsterdam een keer van hun luie reten opstonden om de vereiste controle documenten te ondertekenen en naar Madrid te sturen. Na zes maanden zijn de papieren dus eindelijk in zoverre op orde dat er officieel gewerkt mag worden. Helaas is het toeristenseizoen voorbij en met een beetje pech moet ik wachten tot het nieuwe seizoen weer aanbreekt.
Laat u dus niets wijsmaken; emigreren is niet zo eenvoudig als het lijkt. Ook als de meeste zaken op orde zijn, blijven er tal van losse eindjes over om je des nachts zorgen over te kunnen maken. Maar eerlijk is eerlijk, ik maak me liever bezorgd vanuit het Middellandse zeegebied, dan vanuit het Amsterdamse.
Ik hoop dat het u goed gaat.
Stoethaspel is politiek geëngageerd sinds de Arend Glas-affaire.
Algemeen, 16.01.2007 @ 10:32
19 Reacties
op 16 01 2007 at 12:34 schreef Quasimodo:
Stoethaspel droomt zich af…………..
Tjonge jonge, je mag van mij alles plaatsen, maar dit trekt het niveau wel erg naar beneden.
op 16 01 2007 at 13:24 schreef BigPete:
Toch knap dat mensen die je al jaren niet gezien hebt opeens jouw telefoonnummer in Spanje hebben…
Mensen die zo’n sprong wagen moeten natuurlijk niet zeuren dat ze geen baan kunnen vinden, dat had je misschien beter van te voren kunen regelen. Verder wensik je veel sterkte.
op 16 01 2007 at 15:15 schreef Bentster:
Ik hoop, dat je tenminste wel een goed mondje spaans spreekt. De laatste tijd mogen we via de TV al teveel genieten van landgenoten die emigreren ZONDER de taal te spreken. Ook hun kinderen niet! Dit vind ik persoonlijk het allerdomste overkomen: doe joe spiek inglisj? Wie wil nou wonen in een land waar je nog geen menukaart kunt lezen?
op 16 01 2007 at 15:47 schreef Dany:
Wat een hoop negatieve reacties op dit stuk. Stoethaspel noemt de voor- en nadelen op van het wonen in Spanje tov Nederland. Het komt op mij niet over als klagen.
Wat mij betreft maakt het weer zo’n beetje alles goed. Ik heb ook ooit ruim zeven maanden in Spanje gewoond, en ik heb Nederland geen moment gemist. Ik vind geld/goed werk wel belangrijk, als ik een soortgelijk inkomen in Spanje kon vinden als dat ik in Nederland geniet, dan zou ik hier geen week meer blijven.
Spaans is een mooie taal. En als ik de kinderen wijsmaak dat we dan dichter bij Sinterklaas wonen gaan die ook graag mee!
op 16 01 2007 at 15:52 schreef Peter Breedveld:
Hoezo ‘wijsmaak’? In Spanje wóón je toch dichterbij Sinterklaas?
op 16 01 2007 at 16:11 schreef Dany:
*bloost* Dat bedoel ik ook Petertje!
op 16 01 2007 at 16:47 schreef BigPete:
Jammer alleen dat de goedheilig man in Spanje zelf geen cadeautjes uitdeelt…
op 16 01 2007 at 17:10 schreef alex dee:
ja inderdaad, ik ken het fenomeen. mensen die je jaaaaren niet gezien hebt, en die je ineens bellen en niet vragen of ze langs kunnen komen, maar het min of meer melden: ik kom twee weken naar vancouver.
omgekeerd, als je dan eindelijk weer eens naar het moederland terug gaat, zijn het dezelfde mensen die heel hard gaan zeiken als je in je vakantie niet enorm je best gaat doen om toch vooral een bezoekje te plannen maar je kan niet blijven slapen eten en hangen,want we hebben niet allemaal vakantie.
ik zie hier steeds meer mensen uut holland die al 10 of 20 jaar niet terug geweest zijn en ik ben hard op weg hetzelfde te doen.
om met jan cremer af te sluiten: " oh nederland oh nederland jij klein kut klote klere land"
op 17 01 2007 at 15:22 schreef stoethaspel:
@Quasimodo,
voor klachten moet u bij de redactie zijn. Ik vind dit stuk van mijn eigen site hier op deze site terug maar wist van niks. Ik aanvaard dan ook geen enkele verantwoordelijkheid voor uw verveling.
@BigPete,
Klagen deed ik niet. En het telefoonnummer, vroeg u zich af? Wat dacht u van de hier reeds wonende familie?
@Bentser
Ik zit op spaanse les, maar belangrijker hier is eigenlijk het mallorqui, dat een dialect van het catalaans is. Helaas is de leraar zonder opgaaf van redenen vertrokken en is er nog geen vervanger gevonden. Ergo, geen catalaanse les.
op 18 01 2007 at 07:42 schreef Vriend:
éh stoet, ik ben je telefoonnummer kwijt kan je deze even naar me door mailen
op 19 01 2007 at 04:16 schreef Ibrahim:
Dan zijn de 100.000 gepensioneerde Noren die naar Turkije en Roemenië emigreren, en er vanaf 2015 grote lappen land annexeren, wel goed bezig. Wat nou talenkennis! We verhuizen gewoon een compleet Noors dorpje met vijfduizend bejaarde inwoners. Dit project schijnt een wereldprimeur te zijn. Het wachten nu is op de slimme Hollandse ondernemer die dit even gladjes naspeelt, maar dan met jonge harde werkers als Stoethaspel.
op 19 01 2007 at 14:28 schreef BigPete:
Het verschil met de "gastarbeiders" uit Turkije en Marokko is natuurlijk dat de pensionado’s niemand lastig vallen en ook niet op de zak tering van de plaatselijke autochtonen…
op 19 01 2007 at 17:06 schreef Ibrahim:
Een briljante constatering BigPete. De gepensioneerde gastarbeiders wonen na zoveel jaar uit de naad te hebben gewerkt, netjes belasting te hebben betaald, in een achterstandswijk waar jij nu wellicht middenin zit en last hebt van hun schreeuwerige kleinkinderen aldaar. Waar heb je anders last van?
op 19 01 2007 at 17:25 schreef stoethaspel:
@Ibrahim.
In Roemenië is dat niets nieuws. In de 16e eeuw zijn daar heel wat Saksen naartoe verhuisd. Zij werden daartoe uitgenodigd door de Roemeense autoriteiten zelf, die met het binnenhalen van de Saksen, zijn grondgebied wilde beschermen tegen de Turken. Vandaar dus dat je in Transsylvanië een gebied hebt dat Siebenburgen wordt genoemd, naar de zeven burchten die de Saksen daar hebben neergezet. Geen wereldprimeur dus.
op 20 01 2007 at 12:42 schreef Bob:
Ik woon al jaren in Denemarken. Wat mij meestal stoort is dat als ik een keertje in Nederland op bezoek ben dat ik dan juist overal "verplicht" op bezoek moet (tantes, ooms, enz.) zodat ik niet de tijd heb de mensen te bezoeken die ik graag wil bezoeken (oude vrienden) enz. Wel word ik overal welkom geheten en slaap plaatsen zijn nooit een probleem (zelfs niet met een familie van 5).
Paspoorten en zo zijn inderdaad een probleem. Ik heb dat opgelost door een tweede paspoort aan te vragen. Het heeft bijna een jaar geduurd voordat ik alle nodige papieren om te mogen trouwen met een Deense te verzamelen. De meeste gemeente zijn erg erg langzaam.
Leuk stukje.
Bob
op 20 01 2007 at 18:57 schreef BigPete:
Hoeveel gastarbeiders hebben werkend hun pensioen gehaald Ibrahim? Eén of twee?
op 20 01 2007 at 21:36 schreef Ibrahim:
Klopt BigPete. Het is mijn vader niet gelukt om de pensioensgerechtigde leeftijd te halen. Doe eens aardig tegen mij en mijn voorgangers. Is toch niet zo moeilijk?
op 21 01 2007 at 21:24 schreef Rinus Duikersloot:
Hey Stoet! Kom je dit jaar naar Nederland? Anders kom ik(met aanhang) wel bij je langs om eens lekker tot rust te komen. ;-)
Praat je met die kunstenaars over waar het met Europa naar toe gaat?
op 28 01 2007 at 17:23 schreef stoethaspel:
@Rinus,
Eh, nee, ik praat zo goed als niet meer over politiek. Voelt goed joh, ik glimlach steeds vaker…
RSS