Oproep tot verzet
Bart Croughs
Illustratie: Mirjam Vissers
Er wordt heel wat afgepraat over de zorgwekkende jeugdcriminaliteit in Nederland, maar een minstens even zorgwekkend probleem, waar nauwelijks aandacht aan wordt besteed, vormen de kinderen in de leeftijdscategorie waarin nog niet wordt geroofd en gemoord. Brutale, herriemakende kinderen; een ware plaag. Vooral in openbare gelegenheden maken ze de boel onveilig: tikkertje spelen, krijsen, het kan niet op.
Als zijn kroost zich misdraagt, maant de moderne vader het goedmoedig daarmee op te houden; maar het kroost luistert niet, en pappa weigert hieraan consequenties te verbinden. Hoe is deze merkwaardige houding te verklaren? Misschien zijn de jaren-zestig ideeen over anti-autoritaire opvoeding verantwoordelijk voor dit ziekelijke gedrag; best mogelijk dat deze ideeën, die bij de bedenkers ervan inmiddels alweer in discrediet zijn geraakt, nu pas tot grote lagen van de bevolking zijn doorgedrongen.
Misschien ook is het uit angst te werden beschuldigd van kindermishandeling dat pappa geen corrigerende tikken meer durft uit te delen; het gevaar daarop is in deze tijd nu eenmaal bepaald niet denkbeeldig. Een laatste mogelijke oorzaak: schuldgevoelens. Moderne ouders zijn weliswaar niet te beroerd om kinderen de wereld in te schoppen, maar ze hebben het te druk met carriere en zelfontplooiing om veel aandacht aan het kroost te kunnen besteden. Het verzorgen en opvoeden laten ze dus over aan oppas en creche. Als gevolg van het schuldgevoel dat hierover ontstaat, werden de kinderen gedurende de korte periode dat de ouders wel in hun nabijheid verkeren zoveel mogelijk in de watten gelegd; een draai om de oren is dan uiteraard ongepast.
Intussen bent u, als kinderloze of als iemand die nog de moed heeft z’n kinderen af en toe een ouderwetse draai om de oren te geven, het slachtoffer van deze terreur. U wacht tot de ouders ingrijpen, maar tevergeefs. Vervolgens wacht u tot iemand anders ingrijpt, ook tevergeefs. Dan denkt u erover zelf in te grijpen, maar dat doet u niet, want niemand grijpt in. Vervolgens gaat u over tot het werpen van vernietigende blikken naar de kabaalmakende kinderen, maar ook dat is zinloos. Het lijkt erop alsof de monstertjes zich zeer goed bewust zijn van hun onschendbare status.
Echt goede methoden om krijsende en hollende kinderen tot de orde te roepen zijn er niet, maar er zijn wel methoden die een groot gevoel van voldoening teweegbrengen bij degene die ze uitvoert. Het gevoel van frustratie verdwijnt op slag, en maakt plaats voor een stil genot waarmee zelfs het luidste kinderkabaal minimaal een half uur lang kan werden verdragen.
Ik geef twee voorbeelden. Als u wel eens in de trein zit, dan weet u dat het een geliefd tijdverdrijf van kinderen is om zich met beide handen aan de stoelleuningen aan weerszijden van het gangpad vast te klampen, en dan, steunend op de leuningen, de benen naar voren te slingeren; op die manier werken ze zich het gangpad door. Vaak wordt deze manier van voortbewegen gecombineerd met het spelen van tikkertje; onnodig te zeggen dat dit gepaard gaat met veel gekrijs. Als u geluk heeft, werken de kinderen op die manier de hele trein af, maar meestal beperken ze dit spelletje tot het deel van de trein waar u zich bevindt.
Om het enthousiasme van de kinderen wat in te dammen, heb ik de volgende methode ontwikkeld: op het moment dat u merkt dat een kind aanstalten maakt om voor zijn spel gebruik te maken van uw stoelleuning, laat u uw onderarm een paar centimeter boven de betreffende leuning zweven. Zodra u merkt dat het breekbare kinderhandje zich aan de leuning heeft vastgeklampt, drukt u uw elleboog naar beneden, zo krachtig als maar mogelijk is – uiteraard zonder zonder dat dit de aandacht trekt van uw medepassagiers. U dient uw hele lichaamsgewicht over te brengen op uw elleboog; de stoelleuningen in de Nederlandse treinen zijn helaas zacht en vangen de schok enigszins op – een schoolvoorbeeld van de arrogantie van de Nederlandse ontwerpers, die geen rekening wensen te houden met het dagelijkse gebruik van hun ontwerpen.
Als u de instructies goed heeft opgevolgd, hoort u onder uw elleboog iets kraken, direct gevolgd door een luidkeels uitgeschreeuwd ‘au!’, waarna een oorverdovend gehuil losbarst. U zult dan – misschien tot uw eigen verbazing – merken dat een huilend kind niet per definitie uw ergernis hoeft op te wekken; dit gehuil zal u als muziek in de oren klinken, en al zult u dat misschien nu niet geloven, u zult het zelfs jammer vinden als u het gesnik na enige tijd weer langzaam hoort wegebben. Probeer ’t maar!
Het is uiteraard wel zaak om uw gezicht goed in de plooi te houden bij het aanhoren van het door u veroorzaakte kinderverdriet. Als u na het krachtig neerplanten van uw elleboog de inleidende schreeuw van het kind hoort, dient u verbaasd en enigszins geirriteerd, dan wel verschrikt op te kijken; dit is van groot belang, aangezien op dat moment alle blikken in het treinstel op u gericht zullen zijn, meestal ook die van de verwekkers van het betreffende kind. Als uw gezicht de verkeerde uitdrukking heeft – een van grote vreugde bijvoorbeeld – dan kunt u problemen verwachten met de ouders of met andere passagiers.
Tot slot nog wat details waarop u bij de uitvoering speciaal dient te letten. De afstand tussen uw onderarm en de stoelleuning is zeer belangrijk. U moet uw onderarm niet te laag boven de leuning te houden – dan zien de kinderen niet dat er plaats is om hun handen neer te zetten, en loopt u het risico dat ze uw stoel overslaan – maar ook niet te hoog, want dan loopt de neerwaartse beweging van uw elleboog teveel in het oog voor uw medepassagiers. Dit luistert zeer nauw; de ervaring leert dat de ideale afstand zo om en nabij de vier centimeter ligt.
Een andere moeilijkheid wordt gevormd door de plaats waar het kind zijn hand neerzet. Dit dient exact onder de elleboog te geschieden; wordt de hand te ver naar voren geplaatst, dan verliest uw arm z’n kracht, en kunt u het kind, tenzij het erg jong is, onmogelijk aan het huilen krijgen; een korte schreeuw is dan doorgaans alles waarop u kunt hopen. Merkt u dat de hand van het kind te ver naar voren is geplaatst, houdt u daar dan rekening mee bij het neerdrukken van uw elleboog – het is weliswaar niet erg elegant, maar er valt op die manier nog heel wat te corrigeren.
Mocht u van nature niet zo handig zijn, mocht u bij de eerste schreden op uw pad aan uw slachtoffertjes niet meer dan een zwak kreetje kunnen ontlokken, mocht u uitgescholden of zelfs bedreigd werden door medepassagiers – doorgaans met een baard, zo leert de ervaring – laat u zich dan vooral niet ontmoedigen: oefening baart kunst.
Als u een kind op de hierboven geschetste manier met succes bewerkt heeft – en met succes bedoel ik: een flinke huilbui – dan valt het niet aan te raden om tijdens dezelfde rit nog meer slachtoffers te maken; dit loopt eenvoudig te zeer in de gaten. Deze aanwijzing mag eenvoudig klinken, de praktijk leert dat het niet eenvoudig is om op te houden als men eenmaal succes heeft geboekt; men zou kunnen zeggen dat het kindergehuil op veel mensen een verslavende uitwerking heeft. Bij half succes – een kreet – kunt u rustig een tweede poging wagen; ook als u overstapt, kunt u uiteraard een tweede keer toeslaan.
Een tweede voorbeeld: de openbare bibliotheek. Bood zo’n instelling vroeger nog een oase van eerbiedige rust, tegenwoordig doet de atmosfeer denken aan die van een zwembad. In de bibliotheek is het spelen van tikkertje gelukkig zeer effectief te bestrijden. Komt er zo’n hummel luid schreeuwend langsgerend – niets is eenvoudiger dan even de voet uit te steken. Het voorwaarts uitsteken van de voet is het eenvoudigst, maar ook achterwaarts valt er met enige oefening een verbluffend resultaat te behalen.
U bent uiterlijk geheel in het boek verdiept dat u zojuist uit de kast hebt gehaald, u stelt zich op de juiste plaats op – ongeveer een meter van de boekenkast – en steekt terloops, als het ware zonder er bij na te denken, uw voet uit. Het effect is weldadig: met een harde klap slaat de kleuter tegen de grond. Of dit gevolgd wordt door een huilbui, hangt voornamelijk af van de leeftijd en het geslacht van het betreffende kind. Bij meisjes onder de zes jaar is de kans hierop het grootst; deze categorie vormt dan ook het meest dankbare soort slachtoffer. Mocht u bang zijn voor ontdekking van uw daad, trekt u dan een bezorgd gezicht, ga op het kind af, spreek “ach, jongetje/meisje toch, heb je je pijn gedaan?” en help het kind overeind. Als u deze procedure volgt, dan kunt u uw kleine verzetsdaad later nog een keer herhalen bij een ander kind.
U heeft nu een idee gekregen van de bestaande methodieken. Tot slot zou ik iedereen die zelf geen herrieschoppende kinderen heeft, willen oproepen dit soort methoden zo vaak als maar enigszins mogelijk is zelf toe te passen. Niet alleen in trein of bibliotheek, nee, overal: bij familiebezoek, op de camping, in het buitenland – vooral Franse kinderen dienen hard aangepakt te werden – op straat, in het postkantoor, kortom, overal waar kinderen komen. Laat uw creativiteit de vrije loop en verzint u zelf eens wat nieuws; deel met anderen uw pasverworven kennis, en spoor ze aan hetzelfde te doen.
Alleen samen kunnen we de pest van dat kabaalmakende tuig uitroeien.
Bart Croughs (1966) is filosoof en tot voor kort columnist bij HP/De Tijd. Daar is hij mee gestopt omdat het dagelijks doornemen van kranten vol onzin en opiniebladen vol domheid hem na een paar jaar ‘de strot uit kwam’. Deze tekst is afkomstig uit zijn boek In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon.
Algemeen, 08.01.2007 @ 23:30
24 Reacties
op 09 01 2007 at 01:20 schreef CoJo:
Tip:
Ziet u Bart Croughs in een teincoupé zitten, loop dan ontspannen door het gangpad en benader Croughs van achteren. Op het moment dat uw elleboog ter hoogt van het gezich van deze gefrustreerde traagzaadklant is, beweegt u de elleboog naar voren en vervolgens ferm en welgemikt naar achteren in het gezicht van deze gemankeerde wensvader.
Als u een *krak* hoort, bent u in uw opzet geslaagd.
Maakt u zich geen zorgen. Het uiterlijk van dit steriel excuus voor mannelijkheid kan onmogelijk schade oplopen van uw aktie.
Bart, jongen, wat een frustratie. Als je er echt wat mee moet doen van je therapeut, is het een idee om de vader voor z’n muil te peren en hem te manen z’n kinderen op te voeden.
Laat me raden, daar ben je waarschijnlijk niet mans genoeg voor.
op 09 01 2007 at 02:16 schreef Frans Groenendijk:
Dewanand gelezen en nu Croughs. Het stukje over de naaktsekte (adamieten?) heb ik niet meer bekeken. De tekening van Cordelia is dit keer ook een beetje raar en bij Gregorius zie ik dit keer ook de diepere betekenis niet.
Hm.
En nummer over psychiatrie van Frontaal Naakt?
op 09 01 2007 at 05:16 schreef Paardestaart:
Psychiatrie??!
Wàt nou psychiatrie!!?
Ik pas deze methode toe sinds ik hem gelezen heb – en het is hard nodig..!
Je kunt wel vreemde vaders en moeders peren, maar waarom zou je als onschuldig roepende in de woestijn opeens opdraaien voor wat je al zag aankomen, en wat nu zijn beslag heeft gekregen??
Zodra de lijfstraffen en de bangmakerij onpedagogisch werden verklaard zijn we van het ene uiterste tot het andere vervallen…
Na jaren begrepen te hebben van de weldenkende meute dat je kinderen geen strobreed in de weg mag leggen, in verband met geestelijke scheefgroei bij de lieve kleinen,op straffe van sociale uitsluiting en een sterk gereduceerde status moeten de burgers opeens weer helpen opvoeden zeker!
De sociale blik laten wijden, opdat rondslingerende staats- en persoonlijke eigendommen niet gevandaliseerd worden; zegenend ingrijpen als onschuldige passanten dreigen gemolesteerd te worden..112 bellen en de onverlaten bestraffend toespreken..bij het slachtoffer blijven, met gevaar voor eigen leven…
Nóoit een welgemikte dreun uitdelen, want dat is eigen rechter spelen; mòcht lichamelijk geweld onvermijdelijk zijn om levens te redden: dat uw woede proportioneel is…!
Als het kalf verdronken is dempt men de put; dat hij hoognodig gedempt moet worden, bij voorkeur afgevuld met cement, is vooralsnog taboe..Zo lang ook hier niet krachtig ingegrepen wordt door de labbekakkende boven-ons-gestelden blijft de zich verbijtende burger niets over dan ongezien nijpen, slinks beentje-lichten en het boze oog richten.
Het is een schrale troost, maar beter dan niets…:)
Beppe Costa vertelde dat hij in een groot hoofdstedelijk café genoeglijk lezend in zijn verse krantje ernstig werd gebruskeerd door het klaaglijk loeiende jong van een moderne, vermoedelijk hoogopgeleide snelle jonge moeder, die de ouderlijke zorg even had overgedragen aan de rest van de samenleving, omdat zij even bezig was aan de bar met een al even hoogopgeleide moderne vriendin, zodat de kreten en gekrijs van het verbolgen jong om zijn moeder al schriller en schriller klonken, ver van haar verwijderd, maar zéer dicht bij de stomende Costa, zodat het hem voorkwam dat er kleine, puntige paaltjes samengeperst misbaar recht in zijn kleine hersenen geschoten werden..Hij werd door een diepe deernis bevangen natuurlijk, en lokte het lijdende wurm naderbij..alsof hij een prettige mededeling had
Toen het onbeheerde jong dicht genoeg genaderd was siste hij: MAMA IS DÓOD!!
Stil wordt het niet, van zo’n mededeling, maar het verzacht de ergernis aanmerkelijk, liet hij weten. ’t Is een variant op het ik zal je wat te janken géven! hetgeen in rauwer tijden nog wel eens uit de mond van een pedagogisch onverlichte te beluisteren viel..Dat verschafte geplaagde omstanders genoegdoening, zodat ze terstond de hand over het hart haalden, en het zondigende jong een waardevolle les had geleerd..
Helaas zijn deze beproefde interactieve methodes (die toch zo de gemeenschap kunnen versterken tussen ouders en kinderlozen) door geschoolde zielknijpers uit den boze verklaard, en het eind lijkt nog lang niet in zicht te zijn..
Ook hier moet de wal vermoedelijk het scheepje keren, als er nog iets te keren valt..tot schade van ons dwalend volk
Ik hou in the meantime de methode Croughs/Costa aan, als u mij toestaat..:-)
op 09 01 2007 at 10:03 schreef Wolverine:
Koop en reis met de auto….
op 09 01 2007 at 15:09 schreef Björn Roose:
Misschien toch even op wijzen dat Croughs niet noodzakelijk autobiografisch schrijft ? Trouwens, ik heb het boek in m’n boekenkast zitten en heb, onder andere, het stukje hierboven al een vijftal keer gelezen. Ik blijf het hilarisch vinden. Heb ik nu een psychiater nodig, CoJo ? (Antwoorden hoeft niet als het antwoord "ja" is :-) )
op 09 01 2007 at 17:43 schreef Dany:
Ik heb mijn kinderen beter opgevoed dan de hierboven beschreven etters. Desondanks moet niemand een dergelijk grapje maken over mijn kinderen waar ik bij sta. Want ik daag hem uit ernaar te handelen, en dan maak ik hem invalide.
Dit is niet grappig bedoeld. Een grapje maken over kinderen moet kunnen. Grapjes maken over geweld tegen kinderen niet. De beschreven fantasie overtreedt een taboe.
De moraal van dit verhaal: Er zijn wel belangrijkere zaken om je aan te ergeren dan levendige, wellicht zelfs aanstootgevende kinderen. Maar er is niets belangrijker dan kinderen. Trespass at your peril.
op 09 01 2007 at 19:12 schreef maris:
Wat is er heerlijker dan spelen en rondlopen in de trein. Ik laat mijn kinderen alles doen. In de palen klimmen. In winkels mogen ze overal aanzitten. Ze leggen het netjes terug.Ze maken nooit iets kapot, doen nooit iemand pijn. Maar lachen en schreeuwen kunnen ze! Ze ontdekken hun lijf en de dingen om hen heen. Plezier! Ik en heel veel anderen genieten.
Er zijn mensen die van orde en rust houden. Dat hun wereld dan even verstoord wordt is naar voor hen. Belangentegenstelling. Komt vaker voor.
Maar waarom ben je zo verzuurd. Denk er eens over na. Vanwaar dat serieuze en gewichtige? Heb je zelf lekker gespeeld en zo door een trein gejonast toen je nog de goede maat had? Heb je nu ooit nog wel eens lol en doe je weleens ondeugend?
Laat het los! Even geen controle.
op 09 01 2007 at 20:20 schreef Marij van Eck:
Ik vond het een dolkomisch stuk van Bart Croughs. Hartelijk om gelachen. Vooral de alinea over de bibliotheek vond ik geweldig. Ik heb een paar keer last gehad van kruipende peuters, die constant rond mijn voeten kringelden. De vader keek me daarbij lachend aan.Ik was verplicht dat hartstikke leuk te vinden. Nou het irriteerde me mateloos. Laat je dat aan die moderne vaders merken, trekken ze meteen een chagrijnige kop.Zelf kunnen ze helemaal niks hebben.
@Maris, Ik laat mijn kinderen alles doen.
Spelen en rondlopen in treinen, in winkels overal aanzitten. Maar gelukkig doen ze niemand pijn.Dat meen je niet echt hè? Of wel soms? Als komische reactie vind ik het zeker geslaagd.
op 09 01 2007 at 20:36 schreef CoJo:
Ook ik erger me kapot aan dat slecht opgevoede tuig. Maar om dan de elleboog op een handje te zetten tot het kraakt, tsja. Dat is een bepaald slag mensen.
Gezien de grootte van de frustratie lijkt mij de conclusie gerechtvaardigd dat Bart Croughs steriel is en Marij de biologische klok wel hoorde luiden, maar geen klepel bereid kon vinden.
op 09 01 2007 at 20:51 schreef Frans Groenendijk:
"Laat je dat aan die moderne vaders merken, trekken ze meteen een chagrijnige kop"
Nou en?
op 09 01 2007 at 23:45 schreef kindervriend:
Ooit een bevriend echtpaar op bezoek gehad met 2 zoontjes 4 en 6 jaar oud.
Deze grappige mannekes klommen op een gegeven moment rechtstandig mijn boekenkast in.Pappie en Mammie keken er vertederd lachend naar,maar ik had graag geroepen ‘sodemieter op met je gebroed’, maar tja,dat dóet men niet he ?
Kinderen moeten zich toch kunnen uitleven op andermans spullen ???
op 10 01 2007 at 01:57 schreef CoJo:
@kindervriend
Omdat men een kakkebroek is wellicht?
Jij hebt twee problemen zo te zien:
1. je hebt verkeerde vrienden
2. je zou eens een assertiviteitscursus moeten volgen.
op 10 01 2007 at 02:56 schreef Tjerk:
Dit is al weer twintig jaar geleden: kind klimt voor het schoolplein op een auto. De ouder trekt een verontschuldigende blik: ‘Het is een fase’.
Dom, want ze hoeft het kind niet eens te straffen, maar alleen een schrik-prikkel te geven door te brullen en een boos gezicht te trekken. Een collega vertelde me ooit, dat de wijze waarop hij zijn kinderen opvoedde, was niet te wachten totdat de dingen een kritische grens bereikten, maar bij het eerste moment waarop ze een grens overgingen, ze flink aan het schrikken te maken. Handje in de suikerpot, bam! een enorme klap naast de suikerpot waardoor de lepel al roterend in de lucht vloog.
Die ouders die hun kinderen niet opvoeden: het is lafheid, gecombineerd met de wil om door te zetten. Het kind weet dat het de ouder kan irriteren door te gaan huilen, zeuren en jengelen.
Doet het in de supermarkt ook. Een flinke tik zou voldoende zijn, maar ja … dat mag niet meer.
En de ouder voelt zichzelf niet sterk genoeg voor die confrontatie.Maar ach; hoeveel mensen hebben de hond niet op de bank … of in bed?
Ik ken zelfs volwassenen die maar blijven dreinen totdat je toegeeft. Er helpt slechts een methode tegen: volhouden aan je beslissing, in het besef dat als je toegeeft, ze de volgende keer eveneens net zo lang doorzeuren totdat ze van je gedaan krijgen wat ze willen; maar als je volhoudt, ze langzaam tot het besef komen dat het trucje bij jou niet werkt.
op 10 01 2007 at 02:57 schreef Paardestaart:
Hihiihihi…Nou CoJo, ik geloof dat kindervriend helemaal niks hoeft, hoor.
Ouders moeten gewoon hun nare etterjes in bedwang houden.
Je kunt wel streng anderman’s kindertjes manen, maar dat komt de vriendschap echt niet ten goede bij dat soort idioten..
Ik zou je reactie billijken dat adhd-gedrag een unicum was, maar dat is het helaas niet. Mensen met kinderen vragen gewoon of de omgeving ‘kindvriendelijk’- dwz bomvrij- is in plaats van het hinerlijke gespuis op te voeden.
En de rest van de mensheid moet ondertussen maar ff afzien..belachelijke tokkie-types
Zo’n schaamteloos idolate moeder bij mij op bezoek vroeg of haar baby "even een blad van de plant mocht afbreken…om ‘m te ‘onderzoeken’":-)
Ik zei maar niet dat de onderzoekende geest háar in elk geval weinig wijsheid had opgeleverd, of dat je een onderzoekende dreutel vooral niet ook de ervaring moet ontzeggen te leren dat je met je kleverige vingertjes van anderman’s gerief moet àfblijven..omdat ik ernstig in de verleiding werd gebracht..: daar had me die vreselijke moedermuts – die haar gebroed zo adoreert dat ze denkt dat anderen dat vanzelfsprekend óok doen – toch bijna haar baby om zeep geholpen…..!
Want afgezien van het feit dat je nieuwe blaadjes aan je planten natuurlijk naar buiten zit te kijken, en er dus echt niet op zit te wachten om behalve de kat ook nog de kindertjes in de gaten te houden: het was nota bene een Dieffenbacchia..!
op 10 01 2007 at 15:11 schreef Bernadette:
Dany, als jij je kinderen goed hebt opgevoed, dan zullen ze zich neem ik aan niet in de trein, een supermarkt of horecagelegenheid zo gedragen als Bart Croughs beschrijft.
Daarmee voorkom je onverkwikkelijke situaties, veel beter voor iedereen.
Ik ben mijn ouders, grootouders en tantes & ooms nog steeds dankbaar dat ze ons goede manieren hebben geleerd in het openbaar. We waren keurige kinderen in de winkel (ook leuk voor mijn moeder, vanwege de complimenten).
Thuis en bij opa & oma enz. mochten we een kinderwereld hebben waarin we naar hartelust konden spelen zonder steeds te worden gecorrigeerd. Alleen als we iets gevaarlijks deden, gebeurde dat (andere mensen lastig vallen of andere kinderen pesten kwam niet in ons hoofd op).
Het narcisme van die lakse moderne ouders is stuitend. Dan kun je negatieve grappen verwachten over kinderen die geen grenzen hebben geleerd.
Reuze sneu voor die kinderen dat het zo gaat.
op 10 01 2007 at 20:23 schreef Paardestaart:
Ik laat mijn kinderen alles doen. In de palen klimmen. In winkels mogen ze overal aanzitten. Ze leggen het netjes terug.Ze maken nooit iets kapot, doen nooit iemand pijn. Maar lachen en schreeuwen kunnen ze! Ze ontdekken hun lijf en de dingen om hen heen. Plezier! Ik en heel veel anderen genieten
…….!
Dit dus..’Ik en veel anderen genieten…’
Tja – je moet wel hè?
op 10 01 2007 at 21:07 schreef Benedictus:
Gewoon je gevoel en nuchtere verstand volgen. Niets uit de boeken overnemen. Grenzen aangeven wordt door kinderen op prijs gesteld, bovendien blijf je dan ook bij anderen welkom. Mijn moeder ging vroeger met 9 kinderen wekelijks bij opa en oma op bezoek zonder dat de kinderen zich hinderlijk gedroegen. Voorbeelden van thuis heb ik wel overgenomen. Duidelijkheid warmte en regelmaat. Het geeft kinderen ook zekerheid en geborgenheid. Zonder drillen of er op los rammen zijn kinderen goed op te voeden, als je er maar op tijd mee begint. Dus niet pas wanneer het uit de hand is gelopen. Bij de kleuter beginnen dus. Neem er ook de tijd voor. Veel moderne ouders gunnen zich te weinig tijd voor hun kinderen. Doe wat met de kinderen! Praat veel met ze, speel met ze en ga geen discussie uit de weg. Sta open voor hun problemen enz. Natuurlijk zijn er krachtmetingen en dan is het volhouden geblazen. Elk kind probeert de eigen grenzen te verleggen als jij even geen tijd hebt. Pas dan moet je volhouden. Natuurlijk gaat het ook wel eens mis en oordeel je onrechtvaardig. Meerdere keren heb ik in de opvoeding gefaald. Het bijzondere van kinderen is, dat zij jou dit direct vergeven zodra jij laat weten dat je te snel hebt geoordeeld of gestraft. Aan een corrigerende tik heb ik mij ook weleens schuldig gemaakt. Gelukkig werd dit mij nooit kwalijk genomen door mijn kinderen.
Mijn drietal funktioneert prima en zij hebben verantwoordelijke banen. De samenleving heeft er duidelijk voordeel van, de wetenschap ook.
Voor mij vooral belangrijk: zij zijn reuze blij met de door ons gegeven opvoeding en hopen het zo ook te doen met hun eigen kinderen. Geen mooier kado dan zo’n toespraak van je kinderen op een jubileum. Zo kan het dus ook.
En…niet alles van vroeger was slechter.
op 11 01 2007 at 16:31 schreef Klaplong:
Op de kinderboerderij.
Op de kinderboerderij zijn de kleine guiten ook altijd in hun sas. Lekker met een konijn in de armen rondrennen of klieren met de geit en de pony. Toch moet dit kinderparadijs voor de rechtgeaarde kinderhater (can I join the club Bart ?) om te toveren zijn in een ware hel voor hummels. Als beheerder van de kinderboerderij zou ik, na sluitingstijd, de dieren trainen om op commando bepaalde al dan niet subtiele handelingen te verrichten. Als je een tijger kunt leren door een brandende hoepel te springen dan kun je een geit leren om van de jas van een kind de mouw op te vreten tot aan de oksel. En wel in 12 seconden want geiten zijn gulzige beesten. Komt de moeder verhaal halen ? "Mevrouw de kleine zou niet zoveel ijs en mayonaise moeten morsen op de kleding want dan zou Demonica (dat is de geit) de jas niet blieven… "
Maar ook de lievelingen van veel kleine meisjes, de konijnen Slamper en Pamper, kunnen met wat bijscholing goede resultaten behalen. Zo dient het van konijnen bekend te zijn dat deze vocht vrij goed vasthouden en over het algemeen een zeer penetrant riekende urine produceren. U voelt hem al, potty training voor Slamper en Pamper zodat ze op een wenk van de kindervriend de boel laten lopen over de rose jurkjes. Wederom tot ongenoegen van de begeleidende ouder ? Een konijn is nou eenmaal niet zindelijk te krijgen dus helaas pindakaas. En die lucht trekt uiteindelijk wel uit de achterbank van de auto. Na een jaar.
En natuurlijk op de zaterdagmiddag kindergezichten als clown schminken. Maar dan wel met verf die voor 60 procent bestaat uit tijgerbalsem. Kijk die huid eens rood worden rond de ogen, ook al had je er groene verf opgesmeerd. De kleine heeft uiteraard een allergie wanneer een moeder op hoge poten verhaal komt halen.
We hebben speciaal voor de moeilijk opvoedbare kinderen de nazi gans Gunther. Gunther heeft een tijdje op zo’n Duitse ganzenvetmest boerderij gewoond alwaar hij dagelijks een trechter in zijn strot kreeg waardoor vervolgens een kilo krachtvoer werd gepropt. Maar vlak voordat hij tot pate vermaakt zou worden is hij ontsnapt en na de nodige omzwervingen bij ons op de kinderboerderij terecht gekomen. Al die avonturen hebben zijn persoonlijkheid niet in positieve zin beinvloed. Vooral als hij beetgepakt wordt wil hij nog wel eens agressief reageren en met een spanwijdte van 1 meter 20 kan hij de meeste kindertjes wel overvleugelen. En zijn snavel…. hij gaat altijd voor de ogen en een kinderbrilletje kan zijn gepik niet weerstaan. Het zal niet de eerste keer zijn dat woedende ouders een verklaring willen hebben voor het gedrag van Gunther en die krijgen ze dan ook van me, ondertekend en wel door de dierenarts met daarop de bevestiging dat Gunther ontoerekeningsvatbaar is en een meervoudige persoonlijkheidsstoornis heeft. Daarom woont hij ook bij ons en er staat niet voor niets een bordje bij zijn uitloophok met daarop "De Gans houdt niet van kinderen".
op 12 01 2007 at 11:58 schreef j.de zeeuw:
Een kennis van mij staat wel eens met een een zweefmolentje braderieen en zo.
Laatst een keer in Den Haag. het koste niets dus plezier,druk maar op de knop en draaien maar.
Maar helaas het gehalte van de wijk was 99,9% allochtoon en dus de kindertjes ook.
Krijsen ,gillen,tekeer gaan en vechten, constant vechten, het kind in de stoel voor je schoppen, in de stoeltjes gaan staan, er uit gaan lang voordat de molen stilstaat,(gevaarlijk), en hij was nog bezig met de vastzet kettingkjes, begint de molen ineens te draaien, en hij had gezien wie het deed en toen hij het jongetje beetpakte om hem duidelijk te maken dat dat niet mocht rende het ventje weg en kwam terug met een aantal grotere jongens waarvan er een zei dat hij wel naar huis zou gaan om een mes te halen en hem te steken.Alleen is een allochtone jongere niet zo gevaarlijk maar in groepsverband hebben ze in Rotterdam al verscheidene malen voor de vulling van een lijkkist gezorgd en dat is weer een onmisbaar ingredient voor het organiseren van een stille tocht
Na deze bedreiging is hij toen maar het molentje af gaan breken en het had zo gezellig kunnen zijn
op 12 01 2007 at 12:00 schreef j. de zeeuw:
dit is een test
op 12 01 2007 at 15:45 schreef elke:
Mja.
Ik zie dat Nederland verdeeld is in pro-anti-authoritaire opvoeding en anti-anti-authoritaire opvoeding.
U weet wel.
Die non-opvoedingsmethode die stamt uit de tijd, dat onder druk van het oprukkende geitenwollesokkenmarxisme, de puber tot ultiem wijsheidsideaal werd uitgeroepen, en de meer ervaren volwassenen "ouwe zakken, esjteblisjment, rejaksjoonair, vuile kapiteliste en boersjwa" werden.
Toen werd beslist, dat het natuurlijke kindergedrag om door middel van uittesten de grenzen van sociaal gedrag uit te vinden, beantwoord moest worden met het in het geheel niet aanreiken van grenzen.
Dat daarmee gedrag werd aangemoedigd, dat stelselmatig over de grenzen van de medemens heenwalst, werd als niet terzake doend afgedaan.
Of, nog erger, beantwoord met het ad nauseam gemauwde credo "een kind moet zich kunnen ontplooien".
Uiteraard is het alleen de puber die meent, dat het aanleren van sociale grenzen zijn persoonlijke ontplooiing remt.
Maar ja, die puber was dus tot wijsheidsmodel verheven, hè.
Vandaar.
Hadden de ouders uit de jaren 60/70 tenminste nog enige vaardigheden meegekregen van hun oude…eh, ouwe zakken, hún kinderen moesten dat vanwege dat absurde geloof in een Puberaal Shangri-la geheel ontberen.
Die anti-authoritair opgevoede en daardoor matig-gesocialiseerde kindertjes van toen zijn nu zelf volwassen.
Ze doen het nog niet eens zo heel erg slecht, die arme schapen.
Als ik ze keihard zie werken voor de materiele behoeften die zij als ik-gericht-opgevoedden vanzelfsprekend heilig hebben verklaard, hun schouders redelijk vreedzaam zie ophalen voor misstanden in de maatschappij; dan gaat mijn hart naar ze uit.
Wat te denken, dat hun gebrek aan grenzen-besef zich slechts uit in het wegflikkeren van patatbakjes terwijl er een prullenbak op twee meter afstand staat te lonken, of een klein bedriegerijtje met de verzekering?
Knap.
Als je nauwelijks grenzen hebt aangeleerd gekregen, bedoel ik.
Daar hadden hun door wazige ideologieen stekeblind geworden ouders in ieder geval gelijk in: de meesten van hen zijn wel degelijk schatjes.
Zij proberen nu zelf wanhopig hun eigen kindertjes op te voeden, zonder enig idee hoe dat moet.
Geen voorbeeld om aan te refereren.
Clueless.
Arme schapen.
De opvoedingsprogramma’s op teevee trekkken derhalve stelselmatig 800.000 -het dubbele gebeurt ook- kijkers per aflevering.
Grotendeels jonge ouders, die volledig geschift raken van al die vrije ontplooiing waarmee hun koters hun eigen tent en die van anderen afbreken, joelen, tieren, driftaanvallen krijgen, zeuren, weigeren, manipuleren.
En wat is de korte inhoud van deze leerzame programma’s?
A. Beloon goed gedrag, ga niet in op onwenselijk gedrag.
Doe je het anders, verhef je het disfunctionele gedrag als succesvol. Raad eens wat Koter vervolgens doet?
B. Stel grenzen en wees consequent in het handhaven ervan. Anders blijft Koter net zo lang duwen, stoten en prikken tot hij/zij De Echte Grens eindelijk gevonden heeft…desnoods 20 jaar lang.
Of meer.
Hm…
Waar doet me dat nu toch aan denken?
Ach ja – de opvoeding die mijn Oma (geb. 1896) mij gaf.
Ik heb het druk.
Met hardnekkig eten weigerende kindertjes (die uitgekookt geconstateerd hebben dat pappie en mammie daar gemakkelijk mee op de knieen te krijgen zijn) het principe van de voedingsinname bij te brengen.
Met van schuldgevoel en medelijden krimpende oudertjes leren, om hun hysterisch op de grond trappelende kinderen volstrekt te negeren (vooral in beschamende situaties, zoals midden in een restaurant, want als het kotertje doorkrijgt dat in beschamende situaties wél wordt toegegeven, ja dán…zul je zien hoe vaak het misgaat in beschamende situaties…).
Om ouders met behulp van een webcammetje te laten zien, dat hun "verdrietig huilende, wanhopig om zijn ouders roepende" kind ontspannen zit te spelen, en pas begint te janken zodra zij in zicht komen…
Met ouders bij te brengen, hoe simpel het is, om gewoon een beetje op je kind te letten, en bij gewenst gedrag de wonderdoende ouderlijke zegenformule uit te spreken: "Grote jongen! Wat een knappe meid ben jij!".
Ach…
Het komt wel weer goed.
Ze houden echt van hun kinderen, en zijn bereid om de voor hen wezensvreemde structuren zoals orde en huisregels aan te leren, zodra de zien dat deze in de Swiet Siksties verduivelde begrippen hun geliefde kotertjes opeens in ontspannen engeltjes doen veranderen, die druk bezig zijn om zich voor te bereiden op alle ins en outs van het later-groot-zijn.
O tempora, o mores.
op 13 01 2007 at 15:16 schreef Frans Groenendijk:
He, dat is leuk. Elke is er weer. Lekker razen en generaliseren. Maar wel met zinnige waarschuwingen wanneer je dat (generaliseren) laat voor wat het is.
op 13 01 2007 at 15:30 schreef Frans Groenendijk:
En inhoudelijk heeft Dany een en ander al kernachteig beschreven:
Desondanks moet niemand een dergelijk grapje maken over mijn kinderen waar ik bij sta. Want ik daag hem uit ernaar te handelen, en dan maak ik hem invalide.
Dit is niet grappig bedoeld. Een grapje maken over kinderen moet kunnen. Grapjes maken over geweld tegen kinderen niet. De beschreven fantasie overtreedt een taboe.
De moraal van dit verhaal: Er zijn wel belangrijkere zaken om je aan te ergeren dan levendige, wellicht zelfs aanstootgevende kinderen. Maar er is niets belangrijker dan kinderen.
Mijn nadruk.
Er is in mijn ogen géén vorm van verwording van de samenleving erger dan een hedonisme dat de vorm aanneemt van jalouzie van volwassen kinderlozen op de kinderlijkheid van kinderen.
op 13 01 2007 at 16:20 schreef Elke:
Dat heb je zo.
Zinnige waarschuwingen gaan al eeuwenlang verloren in stropige lawines van jamaars, ooks, niettemins, alhoewels, tenzijs, mitsen en andere reuze apologetische en relativerende, maar helaas weinig constructieve details.
Ik hou het derhalve maar op "plain".
RSS