Shoarma (1)

Lagonda

Jagshemash! Uw columnist is naar Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan geweest, en heeft zich kostelijk vermaakt. De film is schurend en bijtend, ontregelend, anarchistisch, smakeloos en gitzwart, en dus zeker niet voor iedereen geschikt, maar ik heb me gek gelachen. Het typje dat Sasha Baron Cohen van Borat heeft gemaakt, is perfect, en komt onder regie van Larry Charles (die tevens waakt over de nagels-op-het-schoolbord-humor van Curb Your Enthusiasm) hilarisch tot leven. Borat spaart niets of niemand, en het lef en improvisatievermogen van Cohen — die nooit uit zijn rol valt — zijn te prijzen. In een aantal scènes gaat hij zo ver over de schreef, dat je je afvraagt hoe hij het er in hemelsnaam levend van af heeft gebracht. Gaat dat zien!

De grote vraag is echter wie of wat nou precies met deze film op de hak wordt genomen. Hoewel men in Kazakstan, waar ze nog nooit van cultuurrelativisme hebben gehoord, oprecht meent dat de film enkel en alleen gemaakt is om hun land te bespotten, en de film bol staat van de jodenhumor (dat wil zeggen: antisemitische grappen gemaakt door joden), lijkt de consensus toch te zijn dat de film met name moet worden gezien als kritiek op die domme Yanken. Lachen hoor! Preutse Amerikanen die weglopen voor een zoen van een man, en ook nog eens vreselijk antisemitisch blijken te zijn. Tsja — is dat nou zo typisch voor Amerikanen? Ik vraag me af wat een Borat bij Europese intelligentsia boven tafel had weten te krijgen — die zijn ook niet allemaal even dol op joden, moet u weten. Wat had een Anja Meulenbelt zich heimelijk laten ontvallen in een gesprek met Borat? Je vraagt het je af.

Hoewel sommige Amerikanen inderdaad hun masker laten vallen, blijkt dat de meesten toch tamelijk normaal reageren, en Borat vaak zelfs geduldig tegemoet treden, alsof hij een naïef kind is, dat gewoon niet beter weet. Nee, de werkelijke spot die Borat bedrijft is veel gelaagder, want los van die paar Amerikanen die er minder fraai afkomen, zit je ondertussen wel mooi anderhalf uur naar een weinig vleiende karikatuur van een moslim te kijken. Vreemd dat we daar nog niemand over hebben gehoord.

Tijdens een scène waarin een dame geduldig aan Borat uitlegt waar toiletpapier precies voor dient, valt bij mij echter het kwartje: multiculturalisme, flitst het door mijn hoofd — daar gaat deze film over. En dan met name over de bedenkelijke notie dat de cultuur van een vreemdeling een heilig ontzag verdient, en boven elke kritiek verheven is. Zelfs die xenofobe rot-Amerikanen blijken in de praktijk braaf het multiculturele evangelie te belijden. Borat confronteert hen met gedrag dat ze van een landgenoot nooit zouden pikken, maar verreweg de meesten van zijn slachtoffers durven het niet aan hem de oren te wassen. Hij kan gewoon zijn achterlijke gang gaan, en niemand die hem een strobreed in de weg legt. En áls er al sprake is van wederzijds cultureel begrip, dan is dat met betrekking tot zaken waar geen begrip voor zou moeten zijn, namelijk antisemitisme, homofobie en seksisme. Mijn two cents is dat Cohen, zelf Joods, zich ernstige zorgen maakt over hoe in het Westen de meer onwenselijke ideeën uit Islamitische hoek salonfähig gemaakt worden — uiteraard onder de vlag van dat fántástische multiculturalisme.

Tsja. Multiculturalisme. Laten we het daar eens over hebben.

Multiculturalisme — de onnozelste winkeldochter uit de failliete boedel van Marx, en de meest stupide ideologie uit het rode wonderland. Behept met dezelfde schizofrene agenda die ook zo al typerend is voor het socialisme; enerzijds de hallelujaverhalen over een glorieuze toekomst vol gelijkwaardigheid en mensenliefde; anderzijds de messenslijperij van de rancuneuze onderdrukten die staan te popelen om, uiteraard volkomen rechtmatig, de boze onderdrukker te garrotteren. Want zoals het marxisme de Westerse economie wil vernietigen, zo is het de intentie van het multiculturalisme om de Westerse cultuur naar het schavot te slepen. Onze cultuur is namelijk volkomen leeg, nietszeggend en waardeloos, en mag op haar eigen grondgebied geen voorrang claimen, maar moet inbinden om al dat prachtigs uit andere landen de ruimte te geven. Deze andere culturen bevatten namelijk nog wel de diepe waarheden en nobele menswaardigheid die nodig zijn om tot het aards paradijs te komen.

Wat van ver komt, is namelijk lekker — maar dan moet het natuurlijk wel gaan om culturen waar het leven slechter is dan bij ons, en de mensen een stuk donkerder zijn. Amerikaanse cultuur telt niet; multicultuurminnaars die in extase raken van Surinaamse kipvleugeltjes, halen ineens hun neus op als het om McDonald’s en Walt Disney gaat. Zo is een Amerikaanse immigrant gewoon “een Amerikaan die hier komt wonen om zich de hele dag suf te blowen”, maar is een meneer die uit Iran komt en daar een boekje over schrijft ineens “een ontworteld mens”. En zo is een gezette Newyorkse theatermaakster iemand “aan wie de welvaart van haar vaderland niet voorbij is gegaan”, maar is de nog dikkere, maar zwarte, leidster van een groep poppenspelers uit Ghana “een wijze, krachtige en indrukwekkende vrouw; een ware oermoeder”.

Uiteraard is het multiculturele ideaal niet echt nieuw; de mens heeft altijd gefantaseerd over een toekomst waarin wij allen als broeders met elkaar omgaan. Maar ja, dat is er nog nooit van gekomen zoals u gemerkt heeft: de geschiedenis heeft uitgewezen dat de broederschap der mensheid op zijn best een romantische illusie is, zonder veel praktische waarde of inhoud. Het multiculturalisme gaat mank aan hetzelfde euvel; veel verder dan een paar bevlogen kreten gaat het namelijk niet. Het biedt geen enkel praktisch bestuurlijk kader, het biedt geen kwantificeerbare doelen, en heeft geen enkel idee of benul hoe een multiculturele samenleving geschapen, gereguleerd of beoordeeld kan worden.

Want wat is een multicultuur eigenlijk? Hoe bereiken we die? En waarom zou een multicultuur überhaupt levensvatbaar zijn — er is immers geen empirisch bewijs waarmee de werkzaamheid van het multiculturele model wordt ondersteunt, en ook de geschiedenis kent geen voorbeelden van succesvolle multiculturen. En als de te implementeren multicultuur zichzelf niet gelijk opblaast, wanneer en hoe stellen we dan vast in hoeverre de multicultuur een succes is? Wat doen we met onoverbrugbare culturele verschillen? Wat zijn eigenlijk de voordelen van een multicultuur, en wegen deze wel op tegen de nadelen? En: waarom zouden wij eigenlijk een multicultuur moeten wensen voor onszelf? Is dat hoger, beter, mooier? En waarom dan? Op al deze vragen heeft geen enkele multiculturalist het antwoord; hij babbelt wat over “tolerantie”, “global village” en “stuitend kolonialisme”, en dat was het dan wel. De interne constructvaliditeit van het multiculturele model — dus: de mate waarin dit model er in slaagt het begrip ‘multicultuur’ van een eenduidige en hanteerbare inhoud te voorzien — staat op drijfzand.

En met de externe validiteit is het al niet veel beter gesteld: het multiculturalisme heeft zich nog nergens bewezen. Sterker nog — de multicultuur bestaat helemaal niet eens. Of dacht u soms dat Nederland een multiculturele samenleving was omdat u tegenwoordig met uw zatte discoharses een broodje shoarma gaat scoren in plaats van een zak met friet? Welnee! We hebben gewoon opportuun rondgeshopt in al het moois dat al die vreemdelingen brachten, en naar believen de krenten uit de pap aan de reeds aanwezige cultuur geplakt. De Turkse groenteman, het broodje shoarma, de iftar — maar net zo goed ook de Argentijnse tango en het line-dancen — ze horen inmiddels gewoon bij de Nederlandse cultuur. Voor culturele gebruiken waarvan *wij* de meerwaarde *voor onze eigen* cultuur niet zien, bestaat geen enkele interesse.

In de praktijk blijkt dus dat het multiculturalisme (of wat daarvoor door moet gaan) slechts bestaat bij de gratie van een zeer oppervlakkige interesse in andere culturen. De multiculturalisten bepalen in hun deftige en arrogante bedilzucht dat alles en iedereen mee dient te gaan in de rijkgeschakeerde lappendeken die zij voor ogen hebben, maar de lappendeken die zo is ontstaan, is helemaal geen multicultuur; het is gewoon óns speeltje, ónze staalkaart van exotische smaken en kleurtjes. Al die zogenaamde “andere culturen” zijn eerst netjes door ons postmoderne slachthuis gehaald, beoordeeld op modieuze relevantie, en vervolgens uitgebeend, gestript en gedroogd. Het zijn icoontjes geworden, stijltjes, jasjes die je aan en uit kunt trekken. Getemd, gevaarloos, en klaar om *onze* films, reclamespotjes, muziek en gerechten naar believen mee te larderen.

Het multiculturalisme — dat graag de Westerse cultuur ziet verdwijnen — blijkt dus in de praktijk paradoxaal genoeg alleen te werken omdát de Westerse cultuur zo rijk ontwikkeld is. Juist omdát onze cultuur zo allesomvattend is geworden, zijn wij in staat andere cultuuruitingen probleemloos te absorberen en aan te wenden om onze *eigen* cultuur van nieuwe uitingsvormen te voorzien. Multiculturalisten menen dat met dit proces de Westerse cultuur wordt uitgehold, en de vreemde cultuur wordt bekrachtigd en geëerd, maar het is juist andersom: het is de Westerse cultuur die er meer vlees van op de botten krijgt en haar voorsprong verder vergroot, en het is de vreemde cultuur die als een halfverorberd kadaver langs de weg blijft liggen.

Want aan die andere culturen wordt helemaal niks gevraagd. Die moeten het maar best vinden dat hun traditionele gerechten in onze fusionkeuken met schorseneren en kleibintjes versneden worden. Die moeten het maar best vinden dat hun krijgsdansen worden gebruikt in de videoclips van de Spice Girls; dat hun klederdracht wordt gebruikt om wasverzachter mee aan te prijzen; dat de beelden van hun Goden als achtergrondje opduiken in de laatste videogame. Het multiculturalisme is er namelijk enkel en alleen voor óns; om óns te vertellen hoe goed we zijn; om óns te dienen als morele meetlat voor ónze navelstaarderige zieltjes. Verder gaat de multiculturele interesse voor andere culturen niet.

En dus: immigranten, allochtonen, huis-tuin-en-keuken moslims! Zie en begrijp! U bent hier alleen met open armen binnengehaald om als exotische figurant aan onze grote blanke morality-play deel te nemen. Daarom dient u als kasplantje zorgvuldig bewaterd, bemest en afgeknepen te worden; u bent namelijk alleen politiek interessant in de rol van onherroepelijk slachtoffer, zodat u door blanke marxisten kan worden ingezet om blanke niet-marxisten tot schuldbewuste volgzaamheid te bewegen. Snapt u dat er mensen zijn die macht ontlenen aan uw achtergestelde positie? Beseft u wel dat multiculturalisten zich enkel over u en uw belangen ontfermen opdat u in de strijd tegen de burgermaatschappij als kanonnenvlees kunt worden ingezet? Snapt u dat u nooit hogerop zult komen in Nederland zolang het multiculturalisme door onze overheid wordt beleden? Snapt u dat allochtone rijlessen en gesubsidieerde Arabische ondertiteling u hier uiteindelijk geen stap verder gaan brengen?

Wordt vervolgd…

Lagonda schreef al teksten op een weblog, puur voor het eigen plezier, totdat FrontaalNaakt besloot hem aan de vergetelheid te ontrukken. Lagonda is 49% mannelijk, 51% vrouwelijk en 100% esotericus. Haar schrijfstijl wordt door sommigen ervaren als ‘een warm bad’, door anderen weer als ’totaal genadeloos’. Het is maar hoe de pet staat. Meer op de Lagonda blogspot.

Tweet

Algemeen, 21.11.2006 @ 09:53

[Home]
 

Δ