Geen bloed maar tomatensap

47 Reacties

op 17 09 2006 at 16:12 schreef Karel:

"Nederlanders zijn in het buitenland ook erg herkenbaar aan het zachtjes praten, alsof ze bang zijn dat mensen hen als Hollanders herkennen."

Daar heb ik jammer genoeg zelf nog niet veel van gemerkt. Het lijkt wel of je ze er altijd bovenuit hoort kakelen. Soms leidt dat zelfs tot een gevoel van plaatsvervangende schaamte.

Leuk stuk verder.

op 17 09 2006 at 18:52 schreef Je grote broer:

Spanje, het land waar het een wonder is dat ze niet nog steeds in de middeleeuwen leven. Zo langzaam zijn ze en dan heb ik het niet alleen over de eenzame ouderen die verkopers zien als sociale contacten. Als ik even wat beltegoed wil halen in een belwinkel moet ik daar een half uur voor uittrekken. Ongeacht de leeftijd van de persoon voor mij. Gezellig kletsen over van alles en nog wat met de verkoopster wordt schaamteloos gedaan. Zelfs een fastfood-keten als Burgerking zie ik als een soulfood-keten. Verder de Corte Ingles die volstaat met personeel die je van alles wat wilt verkopen. Qua dichtheid van verkopers per vierkante meter komt het in de buurt van de bevolkingsdichtheid van Nederland. En dan heb ik het nog geeneens over het gebrek aan kundigheid van het spreken van Engels(ook van die verkopers). Vrijwel niemand die je tegenkomt spreekt ook maar een woord Engels. Schrijven schijnen ze wel te kunnen, maar spreken. Mensen in door oorlog verscheurde gebieden spreken doorgaans beter en meer Engels dan de Spanjaarden.
Begrijp me goed, ik ben gek op Spanje. Het heeft veel te bieden en het is leuk voor een tijdje. Maar na wat weken verlangt iedere cel in mijn lichaam naar Nederland.
Het is erg makkelijk om allemaal negatieve dingen van Nederlanders op te schrijven en jezelf maar ingraven door zijdelings een negatief iets van Spanje te noemen. Nederland heeft veel te bieden, maar misschien moet je maar beter zoeken.

Ps Leuk stuk zoals altijd

op 17 09 2006 at 23:19 schreef Hugo Nierstrasz:

Sander,

Wat wíl je nu eigenlijk? Ben je zelf dan wél trots op Nederland? Vertel mij eens: waar moet ik naar toe in Nederland, behalve Amsterdam?

Verder: goed stuk. Je hebt een goede opleiding genoten.

Groeten,
Hugo

op 17 09 2006 at 23:21 schreef Matthijs (Schiedam):

Inderdaad is Sander een charmeur, zoals onder het stukje staat. Ik heb’m eens ontmoet en ik kan niet anders zeggen.

Een schánde is het! Achter dit anti-Nederlanddenken zit een Spaanse lobby. Het is toch schandálig dat hier een complot achter steekt?

op 17 09 2006 at 23:35 schreef carmo da rosa:

Waarom moeten Spanjaarden Engels spreken? Spreken de Engelse of de Amerikanen ook Spaans?

Voor Nederlanders is het spreken van een andere taal als een nood begonnen, klein land, klein taalgebied, leeft van handel. Nu is het een must geworden. Er zijn ook Nederlanders dat na twee weken New York al Nederlandse spreken met een Amerikaanse accent…

Een Portugese schrijver (polyglot) uit de 19eeuw zei hierover: “Dit is een totaal gebrek aan persoonlijkheid, dit is zich plooien naar de wensen van anderen. Sterker nog, dit is zich bemoeien met andermans zaken.
Nee. Wij moeten de talen van andere patriottische slecht spreken, met een vervelende accent” – zoals Fransen en Spanjaarden dus…

op 18 09 2006 at 12:06 schreef Peter Breedveld:

Een wonderlijke opvatting, als ik het zeggen mag. Bovendien ga je voorbij aan het immense genot dat het leren van een taal je brengt. Er zijn weinig dingen zo bevredigend als het kunnen aanspreken van mensen in hun eigen taal.

op 18 09 2006 at 15:37 schreef Je grote broer:

Het niet spreken van andere talen dan je eigen taal vind ik bekrompen. Ik zie het als gevangen zitten in je eigen cultuurtje, met alle misplaatste trots tot gevolg …

op 18 09 2006 at 15:43 schreef Peter Breedveld:

Wiens grote broer bent u eigenlijk? U kunt nooit die van mij zijn.

op 18 09 2006 at 16:22 schreef Je grote broer:

Jij bent ook niet de schrijver van dit stuk schat. Dat grote is misschien een beetje te veel van het goede.

op 18 09 2006 at 17:40 schreef babs:

.
Tijdens mijn eerste bezoek aan Spanje viel het me ook al op, zelfs in Madrid komen mensen overal bekenden tegen, overal praten mensen met elkaar en maken mensen nieuwe vrienden. Maar is het in Nederland zoveel slechter? De meeste Nederlanders die ik ken hebben voor de komende 3 maanden elk weekend volgepland met familie en vrienden. Vaak op een wat overgeorganiseerde manier, maar a-sociaal is het zeker niet. Tel daarbij het aantal Nederlanders dat wekelijks in clubverband bij elkaar komt en de Nederlanders die minstens 1x per week naar een kroeg of disco gaan en het beeld van aan de buis gekluisterde eenzamen thuis valt in duigen.

De eenzamen wonen in Noord-Frankrijk. Alleen daar zitten de bioscopen vol met eenlingen, zitten mensen alleen in een restaurant en zitten ze met name alleen thuis. Talloze normale, leuke, charmante Fransen kennen helemaal niemand, hebben alleen plichtmatig contact met ver weg wonende familie en gaan hooguit eens per maand een glas drinken met een collega. Al die eenzaamheid wordt uitstekend beschreven door Houellebecq, maar als Nederlander zou je kunnen denken dat hij extreme situaties beschrijft, omdat Nederlanders zich van een dergelijke eenzaamheid geen voorstelling kunnen maken.

op 18 09 2006 at 18:43 schreef Sander:

Madrid is natuurlijk geen goede afspiegeling van Spanje. Het is een buitengewoon grote stad met meer dan drie miljoen inwoners. Spanje is meer dan Madrid alleen. Net als het feit dat Nederland meer is dan alleen Amsterdam.

Je slaat de spijker op z’n kop door woorden te bezigen als ‘volgepland’ en ‘overgeorganiseerde manier’. De Nederlander heeft zijn agenda nodig om zijn familie en vrienden te zien. Ik heb sterk de indruk dat mensen in Spanje elkaar ook veel vaker op straat treffen. Onafgesproken. Spontaan. Ik heb de opvatting dat de Nederlander alle spontaniteit heeft verloren. Het hele sociale leven wordt geregeld door de agenda, maar zonder dit boekje zie je je familie/ vrienden op den duur helemaal niet meer. Waarom? We zijn te druk met onszelf bezig (carriere en geld verdienen).
Je noemt het ‘wekelijkse clubverband’ van de Nederlander. Nu, de Amerikaanse wetenschapper Robert Putnam zegt in zijn boek ‘Bowling Alone’, dat burgers opvallend veel minder burgerzin hebben, minder politiek geëngageerd, minder sociaal betrokken, wantrouwiger en minder bekommerd zijn om het algemeen welzijn. Mensen gaan steeds minder naar clubbijeenkomsten of naar de kerk. Eveneens worden er minder etentjes georganiseerd en vrienden ontvangen. Bovendien maken burgers zich steeds meer los van hun families. Sinds het midden van de jaren 70 is de frequentie waarmee familieleden met elkaar eten namelijk afgenomen met ongeveer 30 procent. Kortom, het sociaal kapitaal verdwijnt.

Bekend is dat in Spanje familie nog heel erg belangrijk is. Ook om de reden dat de lonen daar relatief laag liggen én de huren relatief hoog. Veel jonge Spanjaarden wonen tot hun 30ste om die reden gewoon bij hun ouders. In Nederland zijn we rijk en hebben we familie in principe niet meer nodig. Hoe sociaal is dat?

op 18 09 2006 at 18:45 schreef Paardestaart:

‘el nazi Holandés’

El nazi Holandès??
Waarom?
Omdat ‘ie een fan is van Wilders?
Of omdat ‘ie provoceert?
Ik ben toch zo verschrikkelijk benieuwd hoe de stemming nu werkelijk is ‘onder het volk’ nu de media het nieuws weer filteren..!
Zijn onze kids gehersenspoeld door de sociaal wenselijke teneur van het schoolboekenpakket van de laatste veertig jaar en het pc-bombardement van de media, of kijken ze daardoorheen?
En al die van ressentiment vervulde ‘blanke mannen van boven de veertig’ die verheugd and ever so unlikely opveerden door Fortuyn’s verschijning vijf jaar geleden; zijn die geëmigreerd, tot zwijgen gebracht of debriefed?
Gloeit er nog ergens een vonkje?

op 18 09 2006 at 18:51 schreef Paardestaart:

Het niet spreken van andere talen dan je eigen taal

Waar komt die achterlijke, afschuwelijke inversie toch vandaan??
Keer het eens om?
Zeg eens gewoon ‘geen andere talen spreken’!??

De consequentie van deze zinsbouw, die als een veenbrand om zich heen grijpt is afzichtelijke strompelconstructies als ‘het hebben van gelijk’, ‘het doen van onderzoek’ of god betere zelfs ‘het hebben van balbezit’!! Hou toch op!!

Òmkeren, nu het nog kan, en anders maar direct engels gaan spreken!! Téter!!

op 18 09 2006 at 20:15 schreef babs:

Volgepland en overgeorganiseerd is niet ideaal, maar er valt in elk geval nog wat te plannen. Ik vraag me dan ook af of je boek van Putman wel voor Nederland geldt. De bevindingen van Putman zijn in elk geval tegenstrijdig met de volgeplande agenda die ik bij iedereen zie.

op 18 09 2006 at 20:36 schreef Peter Breedveld:

Godallemachtig zeg, ik zit te schuddebuiken van het lachen om Paardestaart. Die heeft een zware dag achter de rug.

El nazi Holandès??
Waarom?

Hé Sander, wat had je ook alweer gedaan, dat-ie je een nazi noemde?

op 18 09 2006 at 21:04 schreef Sander:

@Babs: Inderdaad, Putnam heeft louter de gegevens in de V.S. onderzocht. Aannemelijk is dat dit ook voor Nederland (Westerse wereld) geldt. Als je bijvoorbeeld twee avonden in de week naar de sportschool gaat, is dat dan ook sociaal? Tuurlijk, je komt onder de mensen, maar je bent eigenlijk alleen met jezelf bezig.

@Peter: Politieke discussies in de klas (met Spaans als voertaal!) kwamen wel eens voor. Ik kies dan altijd de rechterkant op. Dus als je zegt, en dat zei ik volgens mij toen ook, dat Nederland relatief veel te veel geld bijdraagt aan Europa, word je al gauw voor nationalist/ nazi uitgemaakt.
Maar in Spanje is die tegenstelling tussen links en rechts trouwens nog wel enorm. Ik heb veel hakenkruizen en hamer&sikkel symbolen gezien. En er zijn heel wat dorpjes in bijvoorbeeld Andalucía waar de burgemeester communist is. Bovendien is het altijd makkelijk voor linksgeorienteerde mensen om je voor nazi uit te maken als je een beetje rechts bent. Rechtse mensen zijn naar mijn idee ietwat toleranter dan linkse mensen. Ach, ik lig er niet wakker van hoor als iemand me voor nazi uitmaakt.
Zo, en nu ga ik eerst eens een heerlijk Spaans filmpje kijken: Te doy mis ojos.

op 19 09 2006 at 09:31 schreef Peter Breedveld:

Oeps.

op 19 09 2006 at 12:14 schreef babs:

Die links-rechts tegenstelling is inderdaad enorm hier. Heb eens onder vrienden een grap over Franco gemaakt, wordt er meteen rondgekeken of niet de verkeerde heeft meegeluisterd. Het op een lijn zetten van slachtoffers van terreur en linkse slachtoffers van Franco, zoals Zapatero doet, helpt niet bij het dichten van de kloof.

op 19 09 2006 at 12:19 schreef Paardestaart:

Ik geef je m’n ogen??

op 19 09 2006 at 12:22 schreef Paardestaart:

Gotteklere! Ik zie dat jij het ook al doet, Peter!
het kunnen aanspreken van mensen in hun eigen taal

Bejje gèk geworden?!
Als je mensen kunt aanspreken in hun eigen taal!
Niet omkeren!

op 19 09 2006 at 17:31 schreef Sander:

@Babs: Woon je in Madrid. Zo ja, wat doe je daar als ik zo vrij mag zijn.
Zo’n grap over Franco in Spanje kun je denk ik een beetje vergelijken met zo’n grap over Hitler in Duitsland.
Waarom zou je de kloof willen dichten? Ik vind een tegenstelling wel prettig. Anders krijg je straks Nederlandse taferelen waarbij de linkse en rechtse politieke partijen enorm op elkaar lijken. Neem de VVD, dat is gewoon een linkse partij! Een linkse partij in schaapskleding welteverstaan.
Ik ga vanavond een ticket naar Madrid boeken. Die Spaanse schone (zie foto)ga ik een bezoekje brengen. We zullen zien wat dit gaat brengen.

op 19 09 2006 at 21:06 schreef carmo da rosa:

Peter op 18.09:
“Bovendien ga je voorbij aan het immense genot dat het leren van een taal je brengt.”

Ik ga nergens aan voorbij. Ik ben zelf gek op talen. Peter, het wordt misschien tijd, als er genoeg interesse voor is, om de brief van de Portugese schrijver (Eça de Queirós) te vertalen die hij aan een vriendin in 1867 schreef over vreemde talen leren, en die op FN te plaatsen.
Daarin poneerde hij dat “accentloos een andere taal willen spreken, behalve een verlies van karakter, betekent ook een inmenging in wat de andere als meest dierbare ervaart – zijn eigen taal. En alleen in taal huist de ware nationaliteit van een mens.” Een zeer actueel onderwerp, lijk me.

Pas op! hij was niet tegen leren – zoals ik eerder zei, hij sprak zelf veel talen – maar wel tegen coûte que coûte ACCENTLOOS een andere taal willen uitspreken.
Maar in dit land, waar iedereen kikt op het imiteren van vreemde klanken, waar Mart Smeets vroeger Maradona niet genoeg Spaans vond klinken, en Marado(ñ)a van maakt, en waar de andere coryfeeën van de buis nog steeds, overdreven, hun bek breken over Luisssss Henrique en Barccccelona, waar accentloos spreken altijd gezien wordt als een taal goed kennen, en met een accent spreken wordt (bijna altijd) als onvoldoende ervaren. Waar bijna iedereen gruwt van de sympathieke Martin Simek, en hem beschuldigt van koketteren met zijn accentje, alsof hij er iets aan kan doen. En waarom HIJ wel en Eric Hulzebos NIET!!!. Waar Max Pam in zijn vroegere column van de NRC het noodzakelijk vond om Ahmed Aboutaleb te corrigeren met de slag bij Nieuwpoort i.p.v. Nieuw(s)poort, met een cynische opmerking – ‘Nederlands is toch moeilijker dan men denkt, eh’ (of zoiets in die geest), waar Plasterk, nog niet zolang geleden, over Ellian letterlijk zei: ‘Men vindt dat hij voor een buitenlander al redelijk Nederlands spreekt’, waar lang geleden, wéér Max Pam, in een recensie van Zomergasten over Kader Abdolah zei ‘dat hij klanken uitstoot die men in de verte als Nederlands herkende’ (of zoiets dergelijks), omdat hij ‘buiten’ als ‘bouten’ uitspraak, terwijl die Abdollah, afgezien van dat sterk accent, voor de tien jaar die hij toen in dit land vertoefd, de taal zeer goed bleek te kennen, en ook een enorme belangstelling voor de Nederlandse letteren aan de dag legde. In Frankrijk zou zo een type gezien (en gebruikt worden) als een goed voorbeeld van de ‘mission civilisatrice’. Niet hier! Hier pronkt men liever met Ali B…

In dit land, zei ik, klinkt mijn opmerking al heel snel als een provocatie, als bekrompen nationalisme! Zelfs bij Frontaal Naakt. Toch mensen die niet vies zijn van controversiële onderwerpen. Nooit heb ik in dit land enig begrip voor deze (grappige!) stelling kunnen vinden. ‘Wonderlijke opvatting’ is tot nu toe het sympathiekst wat ik geoorde heb! Meestal is het ‘ach, onzien’. Tegenover Fransen en Spanjaarden waar zoiets vanzelfsprekende is – wat, spreekt niet iedereen patriottische slecht vreemde talen?

In de NRC van zaterdag zegt Joke Mat in het begin van de inleiding op het interview van Buruma, over Buruma: ‘Hij spreekt bijna accentloos Nederlands.’

Zo’n opmerking is in Frankrijk of Spanje ondenkbaar, maar hier, ben ik de enige gek wie het opvalt. Maar ik ben ook partijdig en zeer bevooroordeeld, als jullie begrijpen wat ik bedoel…

op 20 09 2006 at 11:52 schreef babs:

@ Sander
Ik woon in Sevilla. Die tegenstellingen vind ik ook wel aardig, maar heb het idee dat ze verdiept worden momenteel en dat verontrust me een beetje. Ik woon hier nog te kort om te kunnen inschatten hoe gevaarlijk die scherpe tegenstellingen zijn en het is heel goed mogelijk dat ik de risico’s overschat, omdat ik als Nederlander nu eenmaal niet aan dit soort tegenstellingen gewend ben.

op 20 09 2006 at 12:18 schreef Sander:

@Babs
Wat toevallig zeg! Vorig jaar heb ik twee maanden in Sevilla gezeten. Deze zomer weer een maand. In Sevilla heb ik dan ook Peter leren kennen. Mag ik zo brutaal zijn te vragen wat je daar in Sevilla doet? Ik krijg meteen weer heimwee die stad…
Waar is een Nederlander nu wel aan gewend. Het is pappen en nathouden hier. De gulden middenweg.

op 20 09 2006 at 14:15 schreef babs:

Ik woon in Sevilla, omdat mijn vrouw daar woont. Voor mijn werk heb ik alleen een computer en een adsl lijn nodig, kan verder vanuit waar dan ook in de wereld worden gedaan. Laat het weten als je weer in Sevilla bent, Peter heeft mijn gegevens.

op 20 09 2006 at 17:26 schreef Sander:

Je komt oorspronkelijk uit Brabant geloof ik. Breda om precies te zijn. Peter zocht toen nog het restaurant in de gouden gids waar jullie zouden gaan eten. Grappig.

op 20 09 2006 at 18:35 schreef Paardestaart:

Hee! Babs is een jongetje!
Of is dat voorbarig en incorrect? :-)

op 21 09 2006 at 09:57 schreef Peter Breedveld:

Weet je wát Frontaal Naakt nodig heeft? Een chat room. Of is dat alweer helemaal uit?

op 21 09 2006 at 22:57 schreef Paardestaart:

Hihihihi…Het wordt soms wel heel gezellie hè?
Maar ik heb eigenlijk liever de optie om je gegevens op te laten slaan – ik krijg er wat van om steeds opnieuw mijn gegevens in te tikken…!
Dit brede scherm is wel een stap vooruit, trouwens

op 22 09 2006 at 15:13 schreef Sabian:

Ik vind het wel opmerkelijk dat nog niemand ingegaan is op de teneur van Sander’s stuk, "waarom zijn Nederlanders niet net zo trots en enthausiast op hun land als de Spanjaarden?"

In plaats daarvan gaat men, zoals de vorige keer na het relaas van Peter weer zitten zeiken over dat het allemaal helemaal niet zo geweldig is in Spanje of dat de schrijver boter op het hoofd zou hebben.

De strekking is niet dat Spanje "geweldig" is maar dat de Spanjaarden zou "geweldig" van hun land houden.

Ik vind het niet gering als iemand z’n eigen "hollandse ogen" kan zien en z’n eigen omgeving kan spiegelen aan een andere zonder de realiteit geweld aan te doen…nog met zelfspot ook.

op 22 09 2006 at 15:39 schreef ae.:

Tenzij u een andere interpretatie hebt van ‘bescheidenheid’ dan ik, valt dat in de verste verte niet te rijmen met Holland. ‘Holland, gidsland’ en het opgeheven vingertje en bescheidenheid? Komaan zeg! De reden waarom de gemiddelde Hollander z’n schouders ophaalt als je ‘m vraagt wat je in Nederland moet bezoeken is gewoon omdat die cultuurbarbaar er zelf geen flauw benul van heeft. Da’s geen bescheidenheid maar onmacht. En van dat zachtjes praten heb ik in den vreemde nooit iets gemerkt. je hoort ze op een kilometer afstand en je vlucht een zijsteeg in van , inderdaad , plaatsvervangende schaamte want dààr wil je toch zeker niet mee geidentificeerd worden. Let wel, ik heb het over Hollanders. In de provincie is het anders. Na 30 jaar Amsterdam trok m’n schoonzus op vakantie beneden de Moerdijk en vertelde, stomverbaasd: "Hier zijn ze nog beleefd en aardig.". Waarop m’n goede vader glunderde, want die had ons al jaren voorgehouden dat de beschaving boven de Moerdijk ophoud.

op 22 09 2006 at 16:44 schreef Peter Breedveld:

Neem me niet kwalijk, ae, maar is het u echt niet opgevallen dat het tegenwoordig de Vlamingen zijn die met opgeheven vinger het buitenland op luide toon vertellen hoe het moet? Er zijn er steeds meer die precies weten te ontleden wat er in Nederland allemaal fout gaat met de intolerantie, de ‘xenofobie’ en wat niet al, terwijl achter hun rug hun eigen land op het punt staat door de aarde te worden verzwolgen. Het is werkelijk een mal gezicht.

op 22 09 2006 at 18:05 schreef carmo da rosa:

Wat gezellig, ik ben in een Hollandse verjaardagspartij terechtgekomen… Wij moeten vooral de verzuiling niet storen en de thematiek respecteren. Daarom ga ik het hebben over mijn laatste bezoek aan Málaga, bij mijn grote vriend Fernando Robles.

Na een dag zweten aan dat kutstrand, zegt Fernando, die al lang door heeft dat ik niet van strand, zon, natuur en oude stenen houd, hij ook niet trouwens, maar moet soms wel van zijn vrouw en vaak voor de kinderen, tegen mij: José, esta noche vamos por aí a beber algo (vanavond gaan wij stappen). Bueno! (gaan we, zeg ik ongeduldig). Met enige moeite krijgt Fernando de nodige toestemming van zijn eega.
A dónde vas con tanta prisa Fernandooooo? (waar ga je naar toe met zo’n haast? Hij, slim als hij is, maakt gebruik van mijn aanwezigheid. ‘Maria, José is hier op vakantie, hij kan niet de hele tijd binnen blijven, ik moet hem de stad laten zien…’ Ik, hypocriet, zei: Nee! Nee! ik vind alles best hoor, maar ik denk, alles behalve strand, natuur en oude stenen…

Oef, het is ons gelukt, wij zijn buiten en stappen snel in zijn auto. Moet ik opeens denken, hoe zeg je in het Spaans ‘blij dat ik rij’. Fernando heeft mij eerst, op een mooi plein in het oude deel van de stad, het huis van Picasso laten zien. Ja, Picasso komt uit Málaga en dat wist ik niet! Daarna het museum, ook van buiten gezien (‘s avonds is de cultuur dicht). Geen probleem, want Fernando, die kunstschilder is en kunstgeschiedenis doceert op een middelbare school, weet alles van Picasso. Tijdens het drinken in de eerste bar, heeft hij mij alles verteld over de stadsschilder. In de tweede bar vinden we (allebei) het welletjes, wat Picasso betreft dan. Wij hebben onze portie cultuur gehad. Wij gaan nu over op een andere onderwerp, waar ik me meer in thuis voel – Los Moros! Fernando is niet Rinus Duikersloot, maar is ook goed geïnformeerd. Hij weet precies wie Theo van Gogh was, hij heeft de Deense cartoonrellen gevolgd en hij is op de hoogt van de nieuwe/oude ideetjes van de islam over een (re)reconquista van Al Andalus. Kortom, ik hoeft hem niets te vertellen. Gelukkig maar, want, met het verstrijken van de tijd – en la barra – begint mijn tong steeds meer moeite te hebben met het uitspreken van de Spaanse, uit het arabische afkomstig, ‘ceta’s’ en ‘jota’s’.

Fernando vind mij wat stilletjes en zegt: je ziet moe uit José, zullen wij naar huis gaan? Si Fernando, zeg ik kijkend op mijn oorloge dat 2:15 uur aangeeft. Fernando rijd nog voorzichtiger dan hij normaliter doet. Als wij bij zijn huis aankomen en uit de auto stappen, merkt Fernando plotseling dat zijn sigaretten (de verschrikkelijke Ducados) op zijn. En Fernando zonder zijn Ducados kan niet goed slapen. Kom José, wij lopen even naar die bar daarginds en kijken of hij nog open is. De bar was nog open! De eigenaar, el señor Mata, is een goede bekende van Fernando.

Mata is een charismatisch figuur van ± 1,70 meter met een enorme snor en dito pens die hem automatisch op 1,20 meter afstand van de bar en zijn klanten houdt. Een ruwe bolster blanke pit type, sympathiek voor vrienden, maar iemand die geen tegenspraak duldt. Fernando ook niet. Daarom gaat Fernando alleen naar Mata toe wanneer zijn sigaretten op zijn. Ik wordt door Fernando aan Mata voorgesteld als ‘el portugués-holandés’. Don Mata vind het blijkbaar niet zo erg, want hij vind dat mijn aanwezigheid gevierd moet worden, op zijn kosten. Fernando probeert er, zonder overtuiging en ook zonder succes, onderuit te komen. Mata beveelt zijn nog aanwezige ober, ‘schiet op, schenk die heren die vinito die wij daar hebben’. De ober, een klein mannetje met een louche uiterlijk, in de buurt bij iedereen bekend als ‘El Pingüino’, is een bajesklant die op afroep bij Mata werkt. Mata, die een vader-zoon relatie onderhoud met El Pingüino, vertelt ons vertrouwelijk dat hij hem aan werk helpt om vervelende klanten op afstand te houden…

Als wij met z’n vieren buiten staan en Mata inmiddels zijn tent al dichtgedaan heeft, vraagt Mata Fernando: ‘Kent onze ‘portugués-holandés’ nog niet de tapas bar huppelepup, de beste boquerones van Málaga’. (Men moet weten dat Málaga dé stad van de boquerones is). Nee, ik was er nooit geweest! ‘Ni tarde ni temprano, dan gaan wij er godverdomme nu naar toe’, zegt Mata in een toon die geen tegenspraak duldt, er aan toevoegend ‘los invito’, om duidelijk te maken dat weigering als een belediging zou worden opgevat. El Pingüino en ik doen niet mee aan deze discussie. Fernando zegt tegen Mata nee, dit kan niet, het is al veel te laat! Maar het maakt weinig indruk, hij begeleidt ook zijn weigering met schaterlach en steunt zijn hoofd op mijn schouder, alsof hij tegen mij wil zeggen asi va España (zo gaat Spanje naar de klote!).
Er blijft niets anders over. Wij stappen met z’n vieren in Mata’s auto. Aan het stuur Don Mata, naast hem zijn trouwe medewerker El Pingüino, Fernando en ik achter.

De boquerones zijn verrukkelijk, ik heb ze nooit zo lekker gegeten en dat wil Mata horen. Señor Mata Los boquerones estan de reputísima madre, zei ik, in mijn beste Spaans… Don Mata lacht tevreden. Na veel porties boquerones gepaard met veel tinto de la casa, stappen we weer in de auto, Mata zou ons thuis brengen. Tijdens de autorit, in dezelfde opstelling als net, begint El Pingüino, die tot op dat moment amper wat zei, tegen Mata over vage problemen in zijn relationele sfeer. Mata luistert aandachtig en geduldig, wetende dat El Pingüino van hem een goede advies verwacht. Bewust van de aanwezigheid van iemand met de sociale status van Fernando (leraar kunstgeschiedenis) en ik, als vriend van Fernando zou ik ook in iets een status hebben, vermoed hij, kiest Mata zorgvuldig zijn woorden. El problema, zegt Mata retorisch, met zijn rechter hand in de lucht (de linker bleef wijselijk aan het stuur) en met zijn hoofd schuin naar achter gericht – naar ons tweeën. Duidelijk een teken dat wij, vanaf nu, ook bij het probleem van El Pingüino betrokken zijn. Ik hoop alleen maar dat ik, als buitenlander, geen mening hoeft te hebben…

‘El problema is dat zijn vrouw (de vrouw van El Pingüino) te dik is! Gewoon veel te dik’, herhaalt Mata met gevoel voor timing. Wij hangen aan zijn lippen, maar, was is nou el problema ? Wij blijven nog even in het ongewisse. Tja, te dik!!! Is dat een probleem? Mata begint langzaam opnieuw: ‘El problema is dat hij niet over de geschikte polla beschikt om haar te neuken – Le falta Polla! ‘ (mist centimeters, zegt Mata met behulp van beide handen, die ongeveer 18 cm van elkaar verwijderd zijn). Polla! vraag ik verbaast. Penis, verduidelijkt Mata ongeduldig. ‘Hij heeft een te kleine snikkel om haar te kunnen bevredigen – zij is gewoon te dik. Dat is nou El problema! ‘
Zonder te kijken naar El Pingüino (te gênant), ook niet naar Fernando (om niet te lachen), die nu een cynische lachje op z’n bek heeft, probeer ik een zo neutraal mogelijke uitdrukking uit te stralen. Alsof ik in Nederland dagelijks met zulke problemen geconfronteerd wordt.

Wij stappen uit de auto bij Fernando’s huis, en Marta rijt weg met een Pingüino en een onopgelost problema… Fernando schiet in de lach en zegt: ‘José dat is nou ‘la España profunda’ waar ik het net over had. En voordat wij zijn huis binnengaan stamel ik nog het beroemde liedje MALAGUEÑA SALEROSA, waarop Fernando antwoord dubbel van het lachen BESAR TUS LABIOS QUISIERA, Y DECIRTE…….. Y DECIRTE……………ESTÁS MUY GORDA!!!

op 22 09 2006 at 22:33 schreef Paardestaart:

Hihihihihi..Gaan wij volgend jaar gezelig met z’n allen naar Salerosa??
Ik wil het allemaal meemaken..met jullie:)

op 23 09 2006 at 12:09 schreef carmo da rosa:

Sander, je ziet de boom heel duidelijk en je laat gelijk je analytische vermogen op los maar je vergeet het bos.
De dikke vrouw is niet de thematiek, de thematiek is VAKANTIE IN SPANJE. Is ook, inderdaad, heel goed gezien, dat ‘hij moest en zou mij boquerones laten proeven’. Maar ook het niet plannen, fatalistisch (ik hoop da Rinus dit niet leest) het leven nemen zoals het komt. De relatie tussen Mata, die zich gedraagt als een oude stamleider, en bajesklant El Pingüino. De zeer gecultiveerde Fernando die zich als vis in het water voelt tussen die lumpen proletariaat van zijn wijk en daarom mag ik hem zo graag.

Natuurlijk hebben jullie wat te bieden! Wat een defaitisme! Inderdaad haring, dat in mijn BESCHEIDEN MENING veel lekkerder (en gezonder) is dan dat overdreven duur en zoute smurrie troep in blik genaamd kaviaar. Een goede gemaakt snert is ook niet te versmaden. Overigens, als ik buitenlanders op bezoek krijg, en laatste had ik mevrouw doctor Tereza Siza (directrice van de Centro Português de Fotografia) en haar man, en ik bracht ze gaan eten bij het restaurant Hollandse Glorie (in de kerkstraat in Amsterdam) – ouderwets Hollandse kost. Zij vonden het fantastisch….

op 23 09 2006 at 12:37 schreef Sander:

Leuk verhaal! Erg vermakelijk. Maar wat bedoel je eigenlijk met het volgende: ‘Wij moeten (…) de thematiek respecteren’. Uit jouw verhaal maak ik op dat een ‘dikke vrouw’ de thematiek is?
Trouwens, in je verhaal moet ik weer opmerken dat de Spanjaard buitengewoon veel passie heeft. Mata moest en zou jou boquerones laten proeven. Dat vind ik geweldig. In Nederland hebben we niet eens wat we kunnen laten proeven aan buitenlanders. Haring misschien. Verder hebben we weinig te bieden.

op 23 09 2006 at 13:33 schreef Sabian:

haha, volgens mij is het "self-defense"…we hebber er ervaring mee als de Spanjool graag en masse naar Hollant wil ende koomen.

…"het is hier kut mensen, stay home."

op 23 09 2006 at 15:30 schreef Sander:

Ok, Carmo da Rosa. Waar je ook je vakantie doorbrengt, het is er altijd fantastisch. Het gras bij de buren is altijd groener…
Maar dat, zoals jij het omschrijft, ‘fatalistische’ en ‘niet plannen’ van Mata kun je óók anders zien: spontaniteit. Alles moet hier in Nederland worden gepland. Afspraken met vrienden, ja, zélfs familie. Het is zelfs zó erg, dat ik niet spontaan bij vrienden op bezoek durf. Uit angst hen te zullen storen. Daarom maak ik altijd maar weer een afspraak. Alsof ik naar de dokter ga. Het is gewoon een feit dat wij Nederlanders ‘más frio’ zijn dan Spanjaarden.
Die eigenschap van Mata herken ik overigens heel erg in iemand die ik in Sevilla ken. Conchi, de Spaanse die vindt dat ik geen bloed maar tomatensap heb, moest en zou mij haar ouderlijk dorp laten zien, en daar met mij het beste voedsel van Andalucía eten. Ik vond het een van de mooiere avonden van mijn verblijf in Spanje.
Het kan zijn dat Tereza Siza en man de ouderwetse Hollandse kost fantastisch vonden, maar ook dát kan anders worden bekeken: pure beleefdheid. Ook al vind je iets niet te vreten, je zegt gewoon dat je het lekker vindt. Je bent beleefd. Je wilt de ander niet kwetsen. Je wilt al helemaal niet die ander zijn cultuur aanvallen. Trouwens Carmo da Rosa, je gaat toch niet de Hollandse keuken vergelijken met bijvoorbeeld de Spaanse? Niet voor niets bestaat de Hollandse keuken tegenwoordig uit een mix van allerlei buitenlandse keukens. Waarom? Nu, wij hebben nauwelijks iets te bieden! En dáárom is de Nederlandse cultuur niet de dominante, en verliezen wij onze identiteit… We zijn mietjes. Als volk. als natie. Kijk naar onze politieagenten. Daar kún je gewoonweg geen respect voor hebben.

op 23 09 2006 at 19:19 schreef ae.:

ja, heer Breedveld, dat was me heus opgevallen. Onze Boerkens van Bachten de Kupe zijn Botte betweters geworden (dat klinkt als een Suske en Wiske titel) het zijn net Hollanders. Gelukkig hebben we de walen nog om het een beetje treffelijk te houden. Maar dat opzwelgen valt best mee hoor. Alles wat hier gebeurd is voor Belgie doodnormaal. Een heerlijk absurd, om niet te zeggen surrealistisch land, als het niet bestond moesten ze het uitvinden. Al was het maar opdat de Hollanders erover kunnen gniffelen. Maar al met al weten die gekke Belgen toch maar de boel bijeen te houden, en dat al 175 jaar lang.

op 24 09 2006 at 12:45 schreef carmo da rosa:

Sander je zei:
“Het gras bij de buren is altijd groener…” Dit zegt me niks!!! Want ik weet al niet meer of ik thuis ben of bij de buren…

Ik bedoel NIET het fatalisme van Mata, maar meer van Fernando en ik, die inderdaad nooit plannen en vaak terecht komen in bizarre situaties. Deze houding is oorzaak van enorme ruzies, tijdens vakantie, tussen mij en mijn Nederlandse vriendin… Bijvoorbeeld: Wij zijn van plan om naar Granada te gaan maar in Sevilla ontmoet ik iemand die mij in Córdoba iets wil laten zien, dan ben ik Granada zo vergeten. Bij mij is het zo erg dat ik zelfs moeite heb om boodschappen te doen als ik op dat moment geen honger heb…Ik ben dus heel blij dat mijn vriendin zo planmatig is.

“Afspraken met vrienden, ja, zélfs familie.”

Dit is inderdaad heel vervelend in dit land, ik voel met je mee. Bij mij de enige die zonder afspraak langskomen zijn inderdaad de allochtonen (meestal Portugezen).

Dat Nederlanders ‘más frios’ zijn dan Spanjaarden zou ik niet durven zeggen. Complexe materie! Wat ik weet is dat in dit land ‘spontaan-zijn’ wordt als iets heel erg positief gezien. Kijk naar (man zoekt vrouw) advertenties, iedereen is zeer spontaan en heeft bovendien veel gevoel voor humor!!! In de middellandse zeegebied is spontaan zijn minder positief, want iedereen is min of meer spontaan. Dus, als je je wil onderscheiden, kan je je beter afstandelijk en rationeel gedragen. Normaal dus, want iedereen om je heen doet al gek (spontaan) genoeg…

“Conchi, de Spaanse die vindt dat ik geen bloed maar tomatensap heb”

Zeg maar tegen Conchita dat dat zijn van die nergens op gebaseerd ideetjes dat alle Latijnen hebben over ‘gringos’. Duitsers worden bv ‘Cabeza cuadrada’ genoemd! Alsof ze zelf een toppunt van ‘esprit’ zijn…

“Tereza Siza wilt niet die ander cultuur aanvallen. Uit pure beleefdheid.”

Sander, geloof me, Tereza Siza is een vrouwelijke Napoleon, direct, autoritair en alleen beleefd als het echt moet. En ik heb de rekening niet betaald, zij ook niet (de Portugese staat), dus, geen enkele belemmeringen voor haar om te zeggen wat ze vond. En trouwens, IK VOND DIE HACHEE WEL LEKKER, en ik heb een geraffineerde smaak…

“je gaat toch niet de Hollandse keuken vergelijken met bijvoorbeeld de Spaanse?”

Dat ga ik zeker niet doen! Maar vergeet niet dat ik al een tijdje in Nederland woon, en de verbetering in eetgewoontes zijn in dit land de laatste jaren exponentieel omhoog gegaan … In Amsterdam bv kan men zeer goed eten, je betaalt alleen iets meer dan in Spanje, maar dat is omdat in Nederland het personeel wordt beter betaald.

“de Nederlandse cultuur is niet de dominante, en verliezen wij onze identiteit…”

Ik merk helemaal niets van, van verliezen van identiteit… En de Nederlandse cultuur is hier zeer dominante aanwezig en moeilijk te doorbreken. Je geeft het zelf aan met “alles moet hier in Nederland worden gepland. Afspraken met vrienden, ja, zélfs familie. Het is zelfs zó erg, dat ik niet spontaan bij vrienden op bezoek durf. Uit angst hen te zullen storen.”

Al die landen die teveel zwaaien met hun vlag is juist omdat ze bang zijn hun cultuur te verliezen. Omdat ze niet zo zeker van hun zaak zijn…

op 24 09 2006 at 19:15 schreef Sander:

Carmo da Rosa, wat is jouw motivatie geweest naar Nederland te komen? Het is me duidelijk dat je een Nederlandse vrouw hebt getroffen. Maar waarom is zij bijvoorbeeld niet naar Portugal gegaan? Het lijkt mij dat het in Portugal beter toeven is.

Je hebt trouwens wel een punt met die contactadvertenties. Interessant. Zouden ze in bijvoorbeeld Spanje meer vragen naar ‘rationaliteit’ in die contactadvertenties? Het lijkt me op zich wel interessant om dat eens te onderzoeken.

Ik weet niet of de Nederlandse keuken is verbeterd. Hoe was het dan toen jij naar Nederland kwam? En hoe is het nu? Wat is volgens jou de oorzaak daarvan?

op 26 09 2006 at 18:07 schreef carmo da rosa:

Sander:
“Carmo, wat is jouw motivatie geweest naar Nederland te komen?

Specifiek naar Nederland, geen enkele, puur toeval. Voor hetzelfde geld was ik in Frankrijk of Duitsland terecht gekomen. Spanje was toentertijd uitgesloten wegens de aanwezigheid van Don Francisco Franco Bahamonde, Caudillo de Espãna por la gracia de Dios. Toen ik nog heel erg marxistisch was, ben ik eens uit Nederland vertrokken met de bedoeling naar Roemenië van Ceauscescu te gaan. Godzijdank ben ik door de Grensschutzpolizei opgepakt en teruggestuurd naar Nederland…Oef!

Waarom zou mijn (huidige) vriendin naar Portugal moeten gaan? Ik heb haar hier leren kennen, ze is een onverbeterlijke kaaskop (zoals het hoort), ze houdt van dit land en ze houdt (terecht) niet van avonturen in vreemde landen…
In Portugal is zeker lekker toeven, maar in Nederland óók… Voor de gastronomie hoef ik ook niet meer terug te gaan. En in Portugal hebben ze geen VPRO-radio, en de Nederlandse meisjes hebben de mooiste benen ter wereld – sommige zeggen dat het komt door veel fietsen!!!

“Zouden ze in bijvoorbeeld Spanje meer vragen naar ‘rationaliteit’ in die contactadvertenties?”

Dat weet ik niet. Maar een ding is zeker, alleen maar hier wordt je zo vaak doodgeknuppeld met dat gemaakt en irritante SPONTANITEIT – in advertenties en op TV – die iedereen MOET hebben, anders is iets met je mis…

“Ik weet niet of de Nederlandse keuken is verbeterd.”

Iedereen boven de 40 kan je dat vertellen… Denk bv aan het boek van Reve, De Avonden, en vooral aan de scène met de moeder die dacht wijn te hebben gekocht voor oudejaarsavond, maar het was … cider. Vroeger was bv in Nederland wijn drinken gereserveerd voor bijzondere (feestelijk) gelegenheden, nu is het normaal geworden.

Leuk anekdote…Ongeveer twintig jaar geleden, is mijn broer, die in Frankrijk woont, tijdens kerstdagen bij mij op bezoek geweest. Toen wij op straat liepen zag hij, voor een winkel, een reclamebord met een tekening van een baguette met daarbij een tekst die hij niet kon begrijpen. Wat staat erop? vroeg hij. Ik zei: het staat ‘koop hier uw franse baguette voor uw feestdagen’. Waarop mijn broer antwoord: ‘in Frankrijk geven ze iedere dag een baguette aan elke gevangenen…’

op 26 09 2006 at 19:26 schreef Michiel Mans:

-"Iedereen boven de 40 kan je dat vertellen… Denk bv aan het boek van Reve, De Avonden, en vooral aan de scène met de moeder die dacht wijn te hebben gekocht voor oudejaarsavond, maar het was … cider. Vroeger was bv in Nederland wijn drinken gereserveerd voor bijzondere (feestelijk) gelegenheden, nu is het normaal geworden."-

Ik kreeg onmiddellijk weer de smaak van het afbijtmiddel ‘Pinard’ in mijn mond. Dat verkocht Appie een tijd in kartonnen literpakken. Heel feestelijk.

op 26 09 2006 at 20:33 schreef Sander:

Waarom zou iemand terecht (?) niet van avonturen in vreemde landen moeten houden? Er is meer dan alleen Nederland. VPRO-radio. Nederlandse benen. Over smaakt valt natuurlijk te twisten. Ik kijk nooit televisie en ik luister nooit radio, dus dat van de VPRO-radio weet ik niet. Maar dat Nederlandse benen de mooiste zijn, dáár kan ik het toch echt niet over eens zijn. Met alle respect, maar Nederlandse vrouwen zijn boerinnen, dokwerkers.

‘die iedereen MOET hebben, anders is iets met je mis…’Je slaat de spijker op zijn kop. In Nederland MOET zoveel. Oók in de contactadvertenties.

Ok, je hebt me overtuigd. De Nederlandse keuken is beter geworden. Maar wat ik aan de Nederlandse keuken mis, is identiteit. In veel landen kun je typische gerechten eten. In Nederland ook, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde… Dan blijf ik uitkomen op die haring. Als ik een buitenlander uit eten neem, zou ik diegene geen hutspot of andijvie durven voorschotelen…

op 27 09 2006 at 02:14 schreef carmo da rosa:

Vergeet de ‘terecht’. Inderdaad, waarom niet avonturen beleven in vreemde landen, vooral als je jong bent. En de best manier om Nederland (jouw eigen land) te kennen is het, zoals jij het nu doet, van buiten te zien, met enige afstand.
Met die Conchi altijd in de buurt kan ik me voorstellen dat je geen zin heb om naar de radio te luisteren – zelfs VPRO-radio…
Nederlandse vrouwen! Stevige meiden wil ik wel geloven. Weer geen weer, stappen ze op de fiets en daar gaan ze wéér, maar dokwerkers nee!!! Sorry, hier kan ik niet met jou eens zijn… (trouwens, het zou ook mijn kop kunnen kosten).

Over gastronomie, het is niet zozeer de Nederlandse keuken die beter is geworden, want die is als een rots in de branding altijd dezelfde gebleven, maar zijn de Nederlanders die veel beter eten dan vroeger. Ze hebben vanaf de jaren zestig veel gereisd, vaak in Frankrijk op vakantie geweest, ze hebben ontdekt dat het anders kan, en iedereen had opeens veel geld.
En omdat nooit een (grote) culinair traditie heeft bestaan, staan Nederlanders open voor andere smaken, en missen natuurlijk dé identiteit die je terecht zegt te missen. De meeste goede restaurants in Amsterdam koken ook Frans. Toen ik in de jaren 70 in Nederland kwam heeft het me zeer verbaast de enorme hoeveelheden Chinezen Restaurants die hier bestonden… In Porto (500 duizend inwoners), waar ik vandaan kom, was er toen één.

“geen hutspot of andijvie durven voorschotelen aan buitenlanders…”

Tja, inderdaad niet makkelijk, maar als je ze waarschuwt van te voren, als je dat brengt als ‘couleur locale…’
Maar Nederland heeft ook andere dingen om te laten zien dan de keuken. De Deltawerk, de Afsluitdijk, de wallen, Amsterdam (de mooiste grote dorp van de wereld), Friesland, de vlaktes van Groningen. Overal mooie dorpen (jammer dat vaak een goede restaurant ontbreekt, maar er is altijd een grote stad in de buurt). In Brabant snel de peel bekijken en natuurlijk Deurne bezoeken, de mooiste plaats van de hele provincie, en daarna naar de mooi Limburgse landschap, Maastricht, etc.

op 27 09 2006 at 12:34 schreef Sander:

Eigenlijk zou iedereen zijn/ haar land van enige afstand moeten bekijken (Nederland is nog niet eens een postzegel groot op die wereldbol). Máár dat moet niet ten koste gaan van de trotsheid op de driekleur wat bij mij dus wel het geval is.
Die Conchi is niet altijd in de buurt hoor. Dat was mijn ‘vriendin’ in Sevilla. Nu zit ik weer in Rotterdam. Maar ik luister al jaren geen radio meer. Ook televisie kijk ik sinds ruim een jaar niet meer. Hier heb ik zo mijn persoonlijke redenen voor. Wat radio betreft: ik wil mijn eigen muzieksmaak ontwikkelen, en niet slikken wat mensen in Hilversum ons voorschotelen.
Ik kan me voorstellen, dat je bang bent voor je vrouw. Maar als iemand zich door zo’n opmerking (dokwerker) aangesproken voelt, moet er toch een kern van waarheid inzitten? Ik ben voor el nazi holandés uitgemaakt. Ik kan er niet wakker van liggen.

Je hebt waarschijnlijk gelijk over het culinaire Nederland. Het is verbeterd. En ja, je hebt gelijk dat er ook mooie gebieden zijn in Nederland. Onlangs ging ik met Peter lunchen en hij nam me mee naar een prachtig gebied in Rijswijk. Zoals ik Spaanse steden en dorpjes heb bezocht, zo moet ik dat eigenlijk ook doen met de Nederlandse varianten. Ik ken eigenlijk alleen de randstad. Ik moet me diep schamen.

Tóch komen er soms Nederlandse eigenschappen bovendrijven bij mij. Net bijvoorbeeld: ik wil een bos rozen laten bezorgen in Madrid. Ik heb een kaartje gekocht, een persoonlijk tekstje in het Spaans geschreven en dan zegt de mevrouw van Fleurop: ‘Sorry meneer, maar dat kaartje is niet mogelijk. Wél kunt u een tekst doorgeven en dan drukken wij een kaartje.’
Hoezo kan niet? Wat is dit voor wereld? Alles kan toch? Uiterst merkwaardig dat zoiets simpels niet mogelijk is.
Niet dus.

op 28 09 2006 at 15:26 schreef carmo da rosa:

Sander, je zegt:
“Ik kan me voorstellen, dat je bang bent voor je vrouw.”

Het klopt wel, maar, hoe weet je dat? En hoe kan je je dat voorstellen?

Dan ga ik je weer een waar gebeurd verhaal vertellen. Een paar jaren geleden, op weg naar het zuiden van Spanje, stopten we om te eten (mijn huidige vriendin en ik) in Aranjuez (55 km ten zuiden van Madrid). Ik besloot in Aranjuez te stoppen alleen maar wegens de ‘Concierto de Aranjuez’, van Rodrigo – geen andere reden.
Op vier/vijf meter afstand van onze tafel zat een groep Spaanse mannen gezellig te drinken aan te praten. De kok van het restaurant was ook bij en ik had sterk de indruk dat ze allemaal vrienden van elkaar waren. Tijdens het eten luisterde ik soms wat ze zeiden en vertaald ik het voor mijn vriendin. Op een gegeven moment hoor ik de kok zeggen: ‘NATUURLIJK IS MIJN VROUW THUIS DE BAAS, WIE ANDERS? DE BUURVROUW, JOUW VROUW SOMS’.
Ik begon een beetje opzichtig te lachen waardoor ze door hadden dat ik hun conversatie volgde, en de bevestiging kregen ze kort daarna toen ze zagen dat ik tegen mijn vriendin iets in een vreemde taal vertelde waardoor zij bijna van de stoel viel van het lachen.
Als zelfs de stoere Spaanse macho’s met zulke dingen gaan spotten, wie zijn wij om de matriarchale heerschappij te betwisten…