Interventie moet

José Carmo da Rosa

Illustratie: Pieter Hogenbirk

Links, volgens Ian Buruma’s uitstekende analyse ‘moreel verlamd’, heeft de gewoonte de bezetting van Irak in dezelfde categorie te plaatsen als de onderdrukking van Tsjetsjenië door de Russen. Voor haar is de invasie van Irak net zo ernstig als de aanval op de Twin Towers. Bush en Hamadinejad zijn niets anders dan de twee kanten van dezelfde medaille. Precies wat normaliter wordt gepubliceerd in de Arabische landen, die nooit een vrije pers hebben gekend en die graag geloven in de broodje aap-verhalen van Thierry Meissans boek L’ Éffroyable Imposture’ (The Frightening Fraud) – ‘de aanslag op de Twin Towers is het werk van de CIA en Joden zijn niet op het werk verschenen omdat zij zijn via SMS gewaarschuwd door de Mossad’ -, met 250.000 exemplaren een bestseller in de Arabische wereld. Bovendien is dit een racistisch standpunt. Zelfs deze kleine overwinning wordt de moslims niet gegund – het was toch niet Bin Laden, het was weer de CIA…

Een ander argument, waar links zeer aan gehecht is, en vanuit een moralistisch standpunt kan men haar niet ongelijk geven, is het feit dat de Amerikanen de landen van de ‘as van het kwaad’ (Iran, Syrië, Noord-Korea) onder druk zetten en vergelijkbare regimes als Saoedi-Arabië met rust laten, terwijl die stilzwijgend (maar niet alleen) fundamentalistische bewegingen steunen. Of Pakistan, die de Taliban hielp ontstaan en waar Bin Laden zich zeer waarschijnlijk nog steeds schuil houdt. Het antwoord is eenvoudig maar, zoals altijd met politiek, het heeft weinig met moraal te maken: Omdat deze landen bondgenoten van de V.S. zijn!

Door de gangbare moralistische benadering van de politiek, vooral als die kan dienen om Israël of de V.S. te bekritiseren, heeft links veel moeite om te begrijpen dat Amerikanen in eerste instantie niet andere landen aanvallen om democratische regimes in het zadel te helpen, en ook niet om ze ergens voor te bekeren. Het gaat slechts om hun strategische belangen. Wordt er een of ander land (per ongeluk!) democratisch, prachtig. Zo niet, niets staat de business as usual in de weg. De schoorsteen moet roken…

Het Marshall Plan kwam ook niet uit een Amerikaanse charitatieve instelling, bedoeld als een subsidie voor een goed doel. Het was een financiële inspanning om het communisme een halt toe te roepen. En toch heeft West-Europa, met al die Amerikaanse poen, de wederopbouw kunnen betalen en democratieën kunnen stichten.

Maar stel dat die landen geen democratische regimes waren geworden, dan hadden de Amerikanen zeker niet hun geld teruggevraagd. Hetzelfde geldt, bijvoorbeeld, voor de miljarden die Egypte van de V.S. ontvangt. Zij zijn ook niet bedoeld voor projecten ter bescherming van de piramides. Ook niet om democratie te promoten. Slechts om een goedgezind regime nog een tijdje aan de macht te houden en de opkomst van de Moslimbroeders zo lang mogelijk af te remmen, die de sharia willen invoeren, Israël van de wereldkaart schrappen en nog meer van die vervelende anti-imperialistische rottigheid. Het behoeft geen betoog dat dit niet in het belang is van de V.S., noch van Europa.

Er zijn nu ook mensen die denken (en niet alleen maar linkse) dat de interventie in Afghanistan een fout was. Met het argument dat Afghanistan alle recht heeft om te wroeten in hun middeleeuwen, meisjes onderwijs te ontzeggen, homo’s op te hangen en muziek en televisie te verbieden. Ik vind dat Afghanistan, binnen zijn grenzen en zoals iedereen, recht heeft op zijn achterlijkheid. Maar als zij nog lang en gelukkig van hun nare hebbelijkheden hadden willen genieten, hadden ze nooit moeten toestaan dat Bin Laden vanuit hun territorium aanslagen voorbereidde tegen een vreemde mogendheid. In het leven moet je soms kiezen. Zoals Bush zou zeggen (vooral nu): We can’t win them all…

Hetzelfde geldt nu voor Libanon. De Libanese autoriteiten hadden nooit een tot de tanden bewapende militie binnen hun grenzen moeten toestaan, bovendien een met een door een vreemde land gedicteerde agenda. Hezbollah, met 2 ministers en 14 parlementsleden, maakt handig gebruik van de situatie en eet van twee wallen. Wat Hezbollah mijns inziens moet doen, als het zo populair is onder de bevolking van Zuid-Libanon als het zelf zegt (en ik wil het best geloven), is de onafhankelijkheid uitroepen in het territorium tussen de Litanie-rivier en de noordgrens van Israël. Op deze manier zijn ze verantwoordelijk voor hun wilde acties. En Israël valt, bij een conflict, alleen Hezbollandia aan, en zo worden anderen niet meegesleept in een oorlog waar ze niet om gevraagd hebben.

Maar ik geloof niet dat Hezbollah naar mij wil luisteren. Het is niet in hun voordeel. Deze vage situatie is zeer voordelig. Aan de ene kant hebben ze een dikke vinger in de Libanese pap en, aan de andere kant, ontvangen ze wapens en geld uit Iran en Syrië – en daarmee kunnen ze respectievelijk Israël op afroep aanvallen en de adhesie van de sjiitische bevolking kopen.

Bij een conflict met Israël, is dit land strategisch verplicht het gehele land te bombarderen, wat een golf van geforceerde solidariteit van broeders in het nauw teweeg brengt. Hezbollah, die zijn militie alleen maar tijdens parades geüniformeerd laat optreden, kan zich makkelijk achter vrouwen en kinderen verschuilen. En kinderen, als ze dood zijn, zijn een formidabel propagandawapen gebleken in de Arabische wereld, maar óók bij onnozele westerlingen van het soort Noam Chomsky of Harry van Bommel…

Het laatste nieuws over dit conflict laat zien dat Hezbollah misschien toch naar mij wil luisteren. Want ondanks hun populariteit en grootspraak, dat ze de oorlog hebben gewonnen, schijnt het dat ze al spijt hebben dat ze de hostiliteiten zijn begonnen. Een teken dat ze toch niet zo zegevierend zijn geweest! Het bewijs is de laatste verklaring van Hassan Nasrallah: Hezbollah chief Sheikh Hassan Nasrallah has said he would not have ordered the capture of two Israeli soldiers if he had realised it would lead to war.

Bombarderen had toch wel zin! Voor de volgende keer bezint Nasrallah eer hij begint. En de Libanese autoriteiten zullen meer politieke loyaliteit vragen aan de partijen die deel uitmaken van zijn regering. Dit zeg ik om links een beetje te pesten, als zij zeggen “dat democratie, volgens onze definitie, niet met bommen en van buiten kan worden afgedwongen, en altijd door de eigen bevolking wordt veroverd.”

Wat natuurlijk niet waar is! Niet altijd. Zonder de bommenspuwende B-52’s tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden wij waarschijnlijk geen democratie in West-Europa gehad. In ieder geval, het heeft het proces danig versneld. Gelijk daarna, twéé atoombommen waren genoeg om Japan van een feodale samenleving om te toveren in een democratie. Misschien niet helemaal ‘volgens onze definitie, maar gezien de omstandigheden en de korte tijd, niet slecht…

In de jaren tachtig was slechts Ronald Reagan’s dreiging Pershing II raketten in Europa te plaatsen, voldoende om de Berlijnse Muur neer te hallen en democratische regimes te scheppen dat een lieve lust was. Tot de (rijke) westerse Europese landen STOP gingen roepen en vol = vol…

Eind jaren negentig werden miljoenen Kosovaren (etnische Albanezen en moslims) gered van etnische zuiveringen door bombardementen op Belgrado, die een eind maakten aan het regime van Slobodan Milocevic. En dat schiep wéér nieuwe perspectieven voor democratische regimes in de Balkans, die vroeg of laat deel gaan uitmaken van de Europese Unie. Zo kunnen wij de terughoudendheid van West-Europa ten opzichte van de interventionistische politiek van de Bush-administratie beter begrijpen. Europa heeft moeite om zoveel democratie te beheren…

José Carmo da Rosa is een in Marokko geboren Portugees die in 1972 vanwege de koloniale oorlog tegen Angola, Mozambique en Guinee-Bissau naar Nederland vluchtte. In zijn jeugd was hij Marxist, maar George Orwells Animal Farm en Jung Changs Wilde Zwanen hebben uiteindelijk geleid tot zijn ontnuchtering.

Tweet

Algemeen, 17.09.2006 @ 02:18

[Home]
 

Δ