God in Spanje

Peter Breedveld

Illustratie: EROTICARS 2006

Toen ik op Schiphol door het vliegtuigraampje naar buiten keek, dacht ik even dat ik in de verte de blauwgrijze silhouetten van bergen zag. Maar ik realiseerde me meteen dat ik in Nederland was en dat dat dus geen bergen konden zijn. Het was de donkere lucht die het uitzicht belemmerde, als een knoerthoge, ondoordringbare wand. Alsof iemand een dikke, vochtige theemuts over Nederland had gezet.

Slechts enkele uren daarvoor had ik in het station van Valencia staan staren naar de borden waarop de vertrektijden stonden aangegeven. Ik zag dat er een rechtstreekse verbinding was met Teruel , een met de auto niet eenvoudig te bereiken stad, die ik een paar jaar eerder had bezocht. Teruel is een bijzonder mooie en plezierige stad met een fraaie kathedraal in de moors-christelijke mudejarstijl en veel gevels in een stijl die een mix lijkt tussen Jugendstil en de Stijl. Er komen bijna uitsluitend Spaanse toeristen en er is een bizarre bezienswaardigheid: een graftombe waar je achter glas de skeletten van de Spaanse Romeo en Julia kunt zien liggen. Het gaat om een jongen en een meisje die in de dertiende eeuw leefden en wier liefde voor elkaar hen door de wereld werd misgund. De jongen pleegde zelfmoord, het meisje, uitgehuwelijkt, volgde hem spoedig in de dood en eeuwen later werden hun stoffelijke resten gevonden en werden ze net niet verenigd (ze liggen nog steeds gescheiden van elkaar) in een kitscherig mausoleum, dat sindsdien een bedevaartsoort voor Spaanse stelletjes is. Een middelbare Spaanse mevrouw houdt toezicht en blaft af en toe een chagrijnig bevel naar de bezoekers. Ze neemt evenwel met alle soorten van genoegen een foto van jou en je geliefde bij de tombe, dat dan weer wel. Heel typisch vind ik dat voor Spaanse middelbare vrouwen, die intimiderende norsigheid in combinatie met een vanzelfsprekende toeschietelijkheid.

Maar goed, Teruel, daar heb ik het toen enorm naar mijn zin gehad en een fractie van een seconde overwoog ik om, in plaats van de bus naar het vliegveld te nemen, met de trein naar Teruel te vluchten. Teruel ligt diep verborgen in de Spaanse hoogvlakte en het zou lang duren voor ik daar zou zijn opgespoord. Ik heb het toch maar niet gedaan.

Valencia is een mooie stad met veel spectaculaire architectuur. Helaas verdraag ik het zomerse zeeklimaat slecht – te benauwd. Bovendien ken ik geen stad waar het verkeer zo waanzinnig, zo gekmakend alomtegenwoordig is. In álle Spaanse steden zijn veel auto’s die je tot in de smalste zijstraatjes achtervolgen, maar in Valencia zijn echt, om met Rik Zaal te spreken, ‘heel erg verschrikkelijk veel auto’s’.

Ten westen van Valencia, op ongeveer drie kwartier rijden, bevindt zich in de bergen één van de weinige naturistencampings die Spanje rijk is, Sierra Natura , waar ik drie weken met mijn gezin een huisje heb gehuurd. Sierra Natura ligt in een prachtig natuurgebied met indrukwekkende ravijnen en waanzinnig mooie rotspartijen. Eigenaren van de camping zijn Diego Lozano en zijn vrouw Carmen, die met een flinke Europese subsidie een soort Flintstone-achtig dorp hebben neergezet in dit toeristisch nog onontwikkelde gebied. De meeste gasten zijn vaste bezoekers die elkaar al jaren kennen, waardoor er een gemoedelijke familiesfeer heerst. ’s Morgens zit iedereen met elkaar bij het zwembad, om twee uur is er een gezamenlijke maaltijd, dan de siësta, daarna weer het zwembad, om negen uur weer een gezamenlijke maaltijd die uitloopt op een avondje drinken, praten en zingen.

Het klinkt misschien saai, maar ik had dit best nog een paar weken kunnen uithouden. Mijn middelste zoon was jarig en toen hebben we op taart getrakteerd, werd er natuurlijk weer gezongen en geproost. De vrouwen wilden voortdurend onze babyzoon vasthouden. Eén vrouw kwam elke dag in het zwembad met smachtende blik vragen of ze hem even mocht vasthouden. Van een afstandje zag haar man het met een zuinig gezicht aan. Het was volstrekt duidelijk dat hij geen kinderen wilde, maar zo vreselijk als zij er aan toe was heb ik nooit eerder een vrouw aan baby’s toe zien zijn.

Er was daar een man die op Salman Rushdie leek. Hij keek quasi-benauwd toen ik hem dat zei. “Asjeblieft niet, krijg ik dát gedonder”. Ach, zei ik, “Op deze naturistencamping zullen niet veel mensen rondlopen die Khomeini’s fatwa willen uitvoeren”. Toen vertelde hij me dat er twee vaste gasten op de camping waren die Marokkaans én moslim waren. Ik was erg nieuwsgierig naar ze, maar helaas heb ik ze niet gesproken. Ik heb wel eens een moslima ontmoet op een naaktstrand bij Leidschendam. Ze kwam uit Syrië en toen ik vroeg wat Allah daar nou van vond, dat ze haar sieraden zomaar aan iedereen toonde, zei ze dat ze zich met de beste wil van de wereld niet kon voorstellen dat Allah zich met zulke triviale zaken bezighield.

Niet ver van de camping is een stad, Xativa. Rik Zaal noemt de stad niet in zijn gids en je ziet er inderdaad geen Nederlandse toeristen, wel veel Engelse en Franse. Het is een stad met een zeer interessant historisch centrum met daar omheen een afschuwelijk lelijke korst van moderne woonwijken en winkelstraten. De Spaanse Koning Filips de Vijfde heeft de stad gedeeltelijk in de as gelegd (ik ben vergeten waarom) en uit wraak hangt zijn portret nu ondersteboven in het gemeentemuseum.

De belangrijkste bezienswaardigheid is een groot kasteel op een bergkam, waarvan het oudste gedeelte is gebouwd door de Moren. Er is daar ook een hotel met een terras vanwaar je over de stad uitkijkt en waar je voor belachelijk weinig geld enorm lekker eet.

Mijn persoonlijke favoriete bezienswaardigheid was trouwens een dertiende-eeuws kerkje aan de voet van de berg, de Iglesia de Sant Feliu. Romaans, fresco’s, ik word daar altijd heel gelukkig van. Mijn kinderen vinden het verschrikkelijk om naar al die monumenten te moeten. Ze gaan altijd ergens in een hoekje zitten met hun gameboy. Mijn oudste zoon wordt er tegenwoordig ballorig van. In een lelijke basiliek liep hij linea recta naar het wijwatervat en schepte met een stoïcijns gezicht wat van het gewijde water in zijn haar, om het in model te brengen. Ik had hem daar natuurlijk voor moeten berispen maar mijn bewondering won het van mijn vaderlijke plichtsgevoel.

Hetzelfde geintje heb ik namelijk zelf ook eens uitgehaald in de Sint Pieter in Rome. Ik deed het om mijn Rooms-katholieke vriendin te provoceren, maar toen het vliegtuig terug naar huis heel hard begon te schudden, had ik er geweldig spijt van.

Peter Breedveld zou best een verse horchata lusten.

Tweet

Peter Breedveld, Reizen, 02.09.2006 @ 02:31

[Home]
 

Δ