Tool!
Peter Breedveld
Ik heb een van de beste concerten van mijn leven gezien. Tool, gisteren (dinsdag 27 juni) in de Heineken Music Hall. Zulke gecompliceerde composities, zulke snoeiharde muziek (ik wil geloven dat, bij wie vooraan stond, de pijngrens af en toe moet zijn overschreden), en dan geen noot vals spelen. Tool klinkt live net zo strak als op de studioalbums. Wat een vakmannen.
Maar ik heb nog nooit zó’n tam publiek meegemaakt bij een concert in Nederland, dat bij de meeste bands toch bekend staat om zijn enthousiaste publiek. Zanger Maynard James Keenan viel het ook op: “Are you all stoned? Is that why you’re sitting?” vroeg hij en aan het begin al: “You can make more noise than that, I mean seriously”. De zaal kwam maar niet los. Misschien dat Tool daarom maar zo kort speelde. Of ‘kort’, voor mij hadden ze nogal wel een halfuurtje door mogen gaan.
Dit was mijn eerste Tool-concert, ik hoop zeker niet mijn laatste. Visueel vond ik het niet zó’n spektakel als mensen me hadden beloofd. Keenan kwam niet van zijn verhoogde vierkante meter af, achterop het podium. Hij stond spastische bewegingen te maken voor een scherm waarop videoclips en psychedelische projecties werden afgespeeld, waardoor je alleen zijn silhouet zag. Hij leek een kruising tussen Joe Cocker, een wajangpop en een rotzak uit de tweede Mad Max-film. Die stem! Hij kan makkelijk op tegen de muur van geluid van de andere bandleden.
“I guess we’ll be seeing you again in november”, zei hij, voordat het laatste nummer werd ingezet. Aan mij zal het niet liggen.
En Marnix, wat vond jij ervan?
Peter Breedveld twijfelt tussen Sevilla en Granada.
Algemeen, 28.06.2006 @ 14:40
8 Reacties
op 28 06 2006 at 16:19 schreef Marnix:
Dit was mijn derde Tool-concert dus ik wist wel ongeveer wat me te wachten stond. Wie jou dat ‘visuele spektakel’ heeft beloofd is blijkbaar niet veel gewend: de band probeert juist altijd zo nadrukkelijk het Rockster-cliché te vermijden dat er nooit frontale spots op hen worden gericht en Keenan in het donker blijft staan (bij zijn andere band ‘A Perfect Circle’ stond hij zelfs een groot deel van het optreden achter een soort vitrage). Het visuele spektakel moet dan komen van de filmpjes op de achtergrond, die me bij de eerdere shows juist nogal stoorden omdat het afleidt van de muziek. Gelukkig hielden ze het dit keer vnl. op abstracte ‘screensavers’.
Gevolg van deze anti-rockster-houding is dat er weinig contact is met het publiek, vandaar misschien ook de tamheid. Ikzelf heb toch wat pijn in m’n nek van het headbangen, hoor, al is headbangen bij Tool nogal moeilijk vanwege de onnavolgbare ritmewisselingen…
Ik heb het anderhalf uur in een trance ondergaan met regelmatig kippevel in m’n nek.
Natuurlijk had ik graag wat meer nummers van ‘Lateralus’ willen horen én het titelnummer van de nieuwe cd maar dat is zeuren, zeker in de wetenschap dat ze in november terugkomen.
Virtuoze muzikanten die tóch toegankelijke muziek maken: Tool is uniek!
op 28 06 2006 at 17:11 schreef .jrn:
Tool is zeker uniek! Ik zag Tool voor het eerst in 1992 of 1993, in Paradiso. Maynard was toen een zeer mager, verlegen mannetje dat veel met zijn rug naar het publiek stond. Hij bewoog spastisch en maakte nauwelijks contact met het publiek of de andere bandleden. In de loop der jaren is wel extraverter en excentrieker geworden. Erg aardig tegen zijn publiek is hij nooit geweest.
Een paar jaar geleden speelde Tool op Ozzfest, in het Goffertpark in Nijmegen. Ze speelden aan het einde van een prachtige dag, met de ondergaande zon in de rug. Maynard had een pak aan dat aan de ene kant donkergrijs en aan de andere kant oranje was. Hij wisselde steeds met de kant die hij het publiek liet zien. Ik vond het bijna eng. Maar het was een van de mooiste muziekmomenten van mijn leven. Kippevel-en-zweet-in-mijn-bilnaad-muziek!
Dit jaar zag ik ze op Pinkpop, voor het laatst. Ik was een van die mensen die achter het net viste bij de Postbank, de kaartjes voor de HMH waren binnen tien minuten uitverkocht. Jammerrrrrr! Maar ook op Pinkpop speelden ze superstrak. Ik stond redelijk voor aan, en heb een behoorlijke tijd staan kijken naar Maynard. Die is niet van deze wereld, volgens mij. Net als de muziek van Tool. Ik ken geen band die zulke heftige muziek met zulke gelaagde teksten combineert.
See you in november: betekent dat dat ze weer in de MHM spelen?
op 28 06 2006 at 19:51 schreef Lieve Meneer:
Tool heeft één werelds nummer gemaakt: Sober van het album Undertow uit ’93. Voor de rest kan het me niet zo bekoren. Het is (steeds) meer van het zelfde.
op 29 06 2006 at 13:48 schreef anti:
Ik ben sinds 2 jaar diep fan van Tool en A perfect circle, een goede vriend wees me erop.
Draai het nu bijna elke dag in mijn auto, heb nogal een uitgebreide instalatie in den automobiel, dus lekker hard is dan heerlijk, zo moet je Tool ook horen, lekker hard.
Het nieuwe album is ook weer van grote klasse, al zitten er een paar nummers op die ik niet helemaal begrijpt, maarja.
Ze zijn inderdaad vaag die gasten, maar hun muziek is, hoe raar het ook klinkt, uniek.
op 29 06 2006 at 13:56 schreef Peter Breedveld:
Het is (steeds) meer van het zelfde.
Dat is hetzelfde als zeggen dat Beethoven steeds hetzelfde is, of Mozart.
De muziek is altijd herkenbaar Tool, maar het zijn steeds unieke composities en uitvoeringen, waarin steeds weer nieuwe paden worden ingeslagen. Geestverruimende muziek is het.
op 29 06 2006 at 23:02 schreef AVe:
In de NRC van 29 juni 2006:
Tool figurant in eigen soundtrack
Door Frank Provoost
Concert: Tool. Gehoord: 27/6, HMH Amsterdam.
Het zou het saaiste én indrukwekkendste rockconcert van het jaar kunnen zijn geweest. Want ongeveer alles klopte aan het optreden van de Amerikaanse band Tool in de Heineken Music Hall. Geluid, uitvoering en decor: het bezat allemaal de beruchte perfectie die zorgt dat de wachttijd voor een nieuw album gemiddeld vijf jaar bedraagt.
Nu zijn fans van Tool geduldig en trouw. Het net verschenen 10.000 Days belandde uit het niets op nummer één van de Nederlandse Mega Album Top 100. De kaarten voor het concert waren binnen een half uur uitverkocht. Er kon nauwelijks iets misgaan.
Dat gebeurde ook niet. Tool bewees zichzelf als metalband al lang te zijn ontstegen. Hoe hun uithoek in het genre ook mag heten – van art rock tot metal for the thinking men – en hoe complex en gelaagd de nummers ook mogen zijn, nergens klinkt Tool gemaakt moeil ijk.
Vrolijk is het evenmin. I need to watch things die, biechtte zanger Maynard James Keenan op in Vica- rious. Maar hoe gemeen hij zijn verwensingen ook hijgde, gromde of schreeuwde, uiteindelijk smeedden de zweverige zanglijnen het grimmige Tool-geluid tot een harmonieus geheel.
Zoveel muzikale dynamiek past niet bij zon statische band. De vier grote schermen die het visuele geweld moesten verzorgen, toonden de angstaanjagende gnomen en ondergrondse schepsels die ook de To o l -v i d e o s bevolken. Het effect was overdonderend, maar maakte de bandleden wel tot figurant in hun eigen soundtrack.
Bassist Justin Chancellor durfde hooguit te headbangen, gitarist Adam Jones schuifelde wat rond.
Zelfs zanger Keenan, voorheen niet te beroerd zijn in enkel een onderbroek gehulde lijf zwart of blauw-wit te verven, zocht bewust de schaduw op. Het hele concert stond hij eenzaam achteraan.
De enige die anderhalf uur een spotlight kon verdragen, was drummer Danny Carey. Achter zijn enorme drumstel hanteerde hij een algeheel verbod op vierkwartsmaten en maakte zonder zichtbare inspanning de onmogelijke ritmes van Right in Two het hoogtepunt van de set.
Maar perfectie werkt beangstigend voor het publiek. Een enkele keer, bij Stinkfist en Schism, gingen voorin vuisten omhoog, en wiegde de tribune door headbangende fans.
Dat Tool een volle zaal in stilte liet genieten, verbaasde ook Keenan.
Vandaar zijn advies bij de aankondiging dat Tool in november terugkomt: Get some rest.
op 30 06 2006 at 11:22 schreef Peter Breedveld:
Faire recensie, lijkt me.
op 01 07 2006 at 19:36 schreef anti:
Idd een redelijk recensie.
Het Tool geluid, de muziek, zijn stem, de teksten, gitaar, bas, drum, het luistert om te luisteren, in jezelf compleet los gaan, eigenlijk wachtend wanneer ze nu echt gaan beginnen, maar de muziek is zo betoverend, het neemt je mee, bijna spiritueel, gespannen blijf je kijken en luisteren, diep genietend, zweverig..
De muziek maakt endorfine los, die zorgt dat je gespannen maar toch relaxt blijft luisteren inplaats van hard door elkaar heen te springen, headbangend, duwend, van god los.
RSS