Zwemmen in een meer bij maanlicht
Peter Breedveld
Nu heb ik godverdomme nóg de nieuwe Tool niet! Terwijl Jan en alleman me komen vertellen dat de nieuwe Tool zo goed is, omdat-ie alweer twee weken in de winkel ligt, is mijn bestelling bij Play.com, die ik al weken tevoren had gedaan, nog altijd niet aangekomen.
Maar!
Ik heb intussen wel iets nieuws en spectaculairs ontdekt: Jesca Hoop! Luister hier en hier en wie niet vindt dat dit één van de mooiste dingen is die hij ooit hoorde, die… daar wil ik gewoon liever niks mee te maken hebben. Wat mankéért zo iemand? Heeft vast ook een hond. Kán niet anders. Hier kunt u een filmopname van veertig minuten van een fantastisch live-optreden van haar zien. Te gék! Hier is een goeie fansite die er niet erg fraai uitziet, maar waar wel met veel opnames van live-optredens, foto’s en informatie.
Jesca Hoop is het tegenovergestelde van Juana Molina. Juana is zwoel, broeierig, geurend naar een zomerse namiddag en naar verse liefdessappen, troostrijk. Jesca Hoop klinkt koel, spookachtig, mysterieus en onheilspellend. Als ik haar hoor zingen moet ik aan een dood meisje denken. In fact, ik moest nog steeds aan een dood meisje denken toen ik de foto’s op haar website bekeek. Ik bedoel dat niet negatief, ik vind haar erg mooi, ze is een sexy dood meisje. U bent nog nooit verliefd geweest op een dood meisje? Wat bént u voor iemand. Ik vind dode meisjes superaantrekkelijk, omdat ze zo onbereikbaar zijn. Misschien word ik daarom ook wel zo wild van gehoofddoekte meisjes, omdat ze niet te krijgen zijn. Althans, we worden geacht dat te denken. In werkelijkheid… maar goed. Dode meisjes en hoofddoekmeisjes, daar kun je me ’s nachts voor wakker maken.
Jesca Hoops muziek is als zwemmen in een meer bij maanlicht, zegt Tom Waits. Ik heb net even gecheckt maar dat klopt niet helemaal. Swimming in a lake at night, dat zijn Toms letterlijke woorden. Dat maanlicht denk ik er dan zelf meteen bij. Eén van Jesca’s ouders is folkmuzikant en ik geloof dat ze ook veel tijd heeft doorgebracht in het kerkkoor, dat is duidelijk te horen. Ik moet denken aan Poe, M.R. James en zeker ook aan Charles Burns.
Ik merk dat ik de neiging heb om muziek te beschrijven zoals een wijnkenner wijn beschrijft: Gekonfijt fruit met romige cassis, in een weelderige voering van velours’. Of in het geval van Jesca: Kruisbes- en citrusaroma’s worden geperst uit ’s nachts geoogste Viura en Verdejo. Knisperstrak wit’. Vooral als er over een wijn wordt gezegd dat de druiven ’s nachts zijn geoogst, wil ik m meteen hebben. Het geeft de wijn iets Middeleeuws-magisch, maar er zit natuurlijk een volstrekt wetenschappelijke reden achter dat ’s nachts plukken iets met het suikergehalte van de druiven, geloof ik.
U zult vergeefs naar de CD-winkel rennen om daar iets van Jesca Hoop aan te schaffen. Jesca heeft nog maar één CD uit, gemaakt in eigen beheer en te bestellen via haar website: Silverscreen demos. Vijf dollar kost-ie maar, dat is nog minder dan vijf euri. Jesca gaat natuurlijk snel ontdekt worden door een grote platenmaatschappij, of zal al wel bezig zijn een album te maken voor een grote platenmaatschappij, en laten we hopen dat die er niet zo’n hyperactieve, hippe producer op zet die een bombastische muur van geluid achter haar sobere, glaszuivere uitvoeringen gaat optrekken. Het feit dat Tom Waits en ook Stewart Copeland zich over haar hebben ontfermd, geeft echter goede hoop.
Ik ben de laatste tijd toch erg into zangeressen. Onlangs verscheen de nieuwe CD van de Italiaanse jazzzangeres Amalia Gré. Die maakt hele mooie liedjes met een vleugje melancholie, zoals dat hoort bij jazzzangeressen. Haar ijle, koele stemgeluid wordt omfloerst door warme muziek, zoals hoe zal ik dat nou weer eens omschrijven vanille-ijs, geserveerd met warme kersen.
Ik ontdekte haar twee jaar geleden, toen ik Bologna binnenreed en ik op de radio een Italiaanse zangeres hoorde die me vreselijk aansprak. Maar natuurlijk zei die kut-DJ weer niet wie het was, dat doen ze namelijk nooit op de Italiaanse radio. Veel en lang kwekken, maar iets zinnigs zeggen ho maar. Bij de eerste de beste CD-winkel beschreef ik zo goed als ik kon wat ik had gehoord: een kruising tussen Roberta Flack en Billy Holiday, maar dan Italiaans. Toen lieten ze me Amalia Gré horen en Patrizia Laquidara en die leken allebei niet op wat ik had gehoord, maar ik vond het wel mooi.
Patrizia Laquidara is een stuk poppiger dan Amalia Gré, maar ze heeft een mooie stem en de liedjes liggen erg prettig in het gehoor. Ze is ook nog eens een bloedmooie vrouw. Volstrekt onbekend in Nederland, deze dames en daar begrijp ik niks van. Ik begríjp het gewoon niet dat mensen liever naar het pretentieuze, behaagzieke gekraai luisteren van iemand als Ricardo Cocciante, waar Marco Borsato altijd van jat, of Fabrizio de André, dan naar deze móóie muziek van mensen die niet toondoof zijn en nog eens de moeite nemen om een melodie te schrijven.
Er staat trouwens in de liner notes van de nieuwe CD van Amalia Gré een oer-Hollandse naam, Berend Mulder, die op sommige nummers viool speelt. Eens kijken of ik met hem in contact kan komen, voor een interviewtje op Frontaal Naakt. Leuk, toch?
Algemeen, 07.05.2006 @ 22:53
5 Reacties
op 09 05 2006 at 12:20 schreef reviaan:
Een andere Italiaan, Nicola Conte, heeft vorig jaar een heerlijke jazz cd gemaakt genaamd ‘other directions’, met oa Till Bronner en diverse zangeressen.
op 09 05 2006 at 12:32 schreef Peter Breedveld:
Klinkt heel lekker. Goeie tip, Bedankt!
op 12 05 2006 at 23:48 schreef Dennis:
Peter, laat je het even weten zodra je de nieuwe Tool dan eindelijk wèl in huis hebt? Ben benieuwd wat je ervan vindt. Ik herinner me dat je het trommelwerk op Lateralus wel kon waarderen. Wat dat betreft zal "10,000 days" je in ieder geval niet teleurstellen.
Zo, eindelijk weer eens het gevoel ergens over mee te kunnen praten.
op 12 05 2006 at 23:53 schreef Peter Breedveld:
Ik heb vandaag van Play.com de toezegging gekregen dat ze me een ‘replacement’ sturen.
Niet verder vertellen, maar Tool speelt op 27 mei in de Heineken Music Hall. Dat schijnen we nu nog niet te mogen weten, vanwege Pinkpop.
op 13 05 2006 at 01:34 schreef Dennis:
Dat is grappig en het zou één en ander verklaren. Een maand of 2 geleden stond "HMH Amsterdam" tot mijn grote vreugde al op http://www.toolband.com vermeld bij de tourdata, maar, oh anti-climax, een dag later was hij ineens uit de lijst verdwenen. Klote, dacht ik, want van festivals heb ik m’n portie inmiddels wel gehad. Pinkpop zou ik sowieso mijden om gezondheidsredenen (Giel Beelen presenteert.)
Maar dit geeft de burger weer moed.
Er staat op 27 mei nog wel één of ander dance event op de agenda van de HMH.
Nou ja, de kaartverkoop maar in de gaten houden dus, ik wil het toch een keer meemaken. Tool schijnt er ook altijd een visueel spektakel van te maken.
RSS