Kort Amerikaans
Peter Breedveld
Ik heb een stempel van Jan Wolkers! Het authentieke, gepatenteerde stempel van The Man himself, in mijn exemplaar van Kort Amerikaans, de stripversie van Dick Matena, die vandaag in Leiden werd gepresenteerd. Het is een rood stempel, omdat ik een jongen ben. Meisjes krijgen altijd een blauw. Althans, dat vertelde Hafid me.
En hij heeft tot me gesproken! Jan Wolkers heeft tot me gesproken! “Je moet er nog even je vinger tussen houden, want hij is nog nat”. Dat zei hij tegen me, terwijl hij me zorgelijk aankeek. Ik wist niks intelligenters uit te brengen dan “Dankuwel!” en toen nog een keer: “Dankuwel!” Aanvankelijk piekerde ik er niet over om Jan Wolkers – Jan Wolkers! – lastig te vallen voor een stempel, maar iedereen deed het, zelfs Hafid deed het. Toen dacht ik: ‘Godverdomme, maar dan ík ook!’ Ik word steeds assertiever nu ik eind-dertiger ben. Ik ben erg trots op mezelf.
U begrijpt: ik heb de week van mijn leven. Een avond doorgebracht met Dick Matena en Hafid Bouazza, een bibliofiele uitgave gescoord van Hafids bundel Het lied van de regen en een echte, onvervalste rode Jan Wolkers-stempel in mijn exemplaar van Kort Amerikaans. Yes! Toch ook wel kut, want hoe leuk kan volgende week nou eigenlijk nog worden? Daarvoor moet ik minstens David Bowie ontmoeten.
Ja, ik weet dat ik klink als een dertienjarige bakvis. So fucking what. Ik ben in een uitzonderlijk goeie bui. Mijn vrouw zegt dat ik net een kind ben. Maar het doet de sfeer wel goed, zegt ze. Ziet u, ik druk de sfeer thuis nogal, met mijn heftige stemmingswisselingen.
En wat ziet dat stripalbum er fucking goed uit, zeg. De Avonden was prachtig, maar hier heeft Matena zich weer overtroffen. Wat een kleuren, wat een composities, wat een beeldritme! De verhouding tekst-tekeningen is mijns inziens meer in evenwicht dan in De Avonden, waar soms wel erg veel tekst op een pagina stond. Kort Amerikaans heeft veel meer lucht.
Kort Amerikaans is het eerste literaire werk dat ik ooit las, op de bijbel en de sprookjes van Grimm na, dan. Of is Jules Verne ook literatuur? Who gives a fuck. Ik vind Carl Barks literatuur.
Voor het gewone volk (hèhèhè) is Kort Amerikaans trouwens pas volgende week in de winkel verkrijgbaar. Als u in de regio Haaglanden woont: De Haagse Stripshop aan de Stille Veerkade en doe Peter de groeten van me.
In de trein naar huis overkwam me weer zoiets raars. Ik zat naast twee jonge meiden, ietsiepietsie te ordinair maar wel knap, een jaar of twintig of misschien zeventien, ik kan dat nooit goed beoordelen. Die twee hadden het over hun vriend, ik geloof dat één van hen het net had uitgemaakt en ze zei dat ze opgelucht was dat ze geen kind van hem had, want dan had ze daar mooi mee opgescheept gezeten. Ze was namelijk gestopt met de pil om zwanger te worden zodat hij niet bij haar weg zou gaan of zo. Maar hij was vreemdgegaan en haar vriendin zei dat dat toch altijd moeilijk was om te verkroppen, “want het is heel gek, maar op de één of andere manier zie je zijn lul als iets dat alleen van jou is.”
‘Wat krijgen we Gódverdomme nou?’ dacht ik. Zaten ze daar uitgebreid hun seksleven te bespreken terwijl ik naast ze zat! Over dat ze het niet met condooms deden enzo, en die ene was al eens zwanger geweest, hoewel ze de pil slikte. “Maar hoe kan dat dan?” “Ja, door de pil heen, hè.”
Ik voel me dan toch niet helemaal serieus genomen. Maakt het ze dan helemaal niks uit hoe ik over ze denk? En hoe word ik geacht me hierbij te gedragen? Ik keek een keer opzij, maar ze gingen gewoon door. Ik deed er helemaal niet toe. Ik hoorde hoe de vriend van de ene was vreemdgegaan toen ze samen op vakantie waren, met het Turkse meisje van de animatie, 24 jaar was ze. “Zit ik op het balkon even een peuk te roken, zie ik Ramsey op het strand met dat meisje zitten”. Zij er naartoe, Ramsey schrikken, ruzie natuurlijk, maar toen heeft Ramsey – ik zweer het bij God – een gouwen ketting gekocht en bloemen en een dienblad met allemaal eten d’r op, weet-je-wel. “En dan… ja, dan trap je d’r toch weer in.”
Als je de missing link bent, ja. Dan trap je d’r misschien weer in. Ik denk niet dat ík het moet proberen mijn vrouw met een gouwe ketting te paaien.
Peter Breedveld wou dat het al 1 mei was, want dan verschijnt de nieuwe Tool.
Algemeen, 27.04.2006 @ 23:44
16 Reacties
op 28 04 2006 at 01:39 schreef CoJo:
Ik heb een buurman die een enorme Tool fan is, van mij mag het nog wel even duren tot het 1 mei is…
De overtuigingsdrang die hij altijd aan de dag weet te leggen, om mij duidelijk te maken dat Tool toch echt godsgeschenk voor de muziek is, kijk… dat maakt mijn dag altijd weer goed. Ik hou van genieters.
op 28 04 2006 at 10:13 schreef Compli:
"Het is lente en met al dat gezeik over de islam dreigen we wel eens te vergeten dat er dingen zijn die het leven de moeite waard maken."
Een driewerf hoera en een diepe buiging mijnerzijds. Lente, jeugd der seizoenen, als katalysator van puur genieten. Dan WIL je het toch even niet meerover moslims hebben?
op 28 04 2006 at 10:29 schreef Bitterzoet:
Stimmt genau. Ik wil het eigenlijk NOOIT over moslims hebben, maar ja — negeren helpt niet, zo is gebleken, krije alleen maar ellende van.
MAAR HET IS WEL LENTE JA!
Heerlijk :))))))
op 28 04 2006 at 11:33 schreef Elke:
Wat is Tool trouwens voor iets?
op 28 04 2006 at 12:03 schreef Michiel Mans:
Ik kan het me wel voorstellen, de week van je leven. Leuk.
Zo had ik ooit het weekend van mijn leven. Dat was iets met hoog-octaan benzine en kerosinedamp in de ochtend. Met veel hemelse herrie ook. Heerlijk. Maar dit is waarschijnlijk niet de plek om er over te beginnen.
op 28 04 2006 at 12:08 schreef Peter Breedveld:
Leef je helemaal uit, Michiel. Het is lente en met al dat gezeik over de islam dreigen we wel eens te vergeten dat er dingen zijn die het leven de moeite waard maken.
op 28 04 2006 at 12:33 schreef Peter Breedveld:
Alles wat ik over Tool zeg, zet je toch op het verkeerde been. Tool is snoeiharde, melodieuze, ritmische, avantgardistische, geestverruimende en cerebrale rock. King Crimson, Living Colour, Verdi en Bach, dat zit er allemaal in.
Samples kun je beluisteren op de site van de band.
op 28 04 2006 at 12:40 schreef Michiel Mans:
Ik zal kijken of ik van het weekend, ‘het weekend, kan schrijven (of andere titel). En inderdaad, van al die bloedserieuze zaken word je depressief. Tijd voor wat lentelol.
op 28 04 2006 at 12:56 schreef Elke:
Toch ook wel kut, want hoe leuk kan volgende week nou eigenlijk nog worden?
Stil maar.
Volgende week komt je nieuwe tool.
op 28 04 2006 at 16:02 schreef Max J. Molovich:
Nu we het toch over melodieuze, ritmische, avantgardistische, geestverruimende en cerebrale rock hebben: houdt iemand hier van ‘Godspeed You! Black Emperor’? Die zou dan eens hier naar moeten luisteren, naar de Japanse, wat mildere variant daarop.
Maar goed. Gefeli met uw bibliofielenweekje. Het kan nooit kwaad je zo nu en dan als een kind in een snoepwinkel te voelen.
En wat dat voorval in de trein betreft: het is godsgeklaagd met de jeugd van tegenwoordig. Het is exemplarisch zeg ik u. Men heeft geen respect meer voor de openbare ruimte. Men denkt dat alles van zichzelf is, dat je kunt doen en laten wat je wilt. Dat je al je intimiteiten op straat kunt gooien. Wat interesseert jou het dat degene voor je er niet van gediend is? Je ziet ‘m toch nooit meer. En als je er wat van zegt – wat ik overigens nooit doe, omdat ik het vermoedelijk meestal niet durf (te groot gevoel voor schaamte) en omdat ik het bovendien stiekem, hoe verderfelijk ook, meestal wel leuk vind om naar te luisteren – dan krijg je een ‘bemoei je met je eigen zaken bloedmongool’ naar je hoofd geslingerd.
Onlangs heb ik iemand horen zeggen, dat je dan moet antwoorden: "Maar het zijn mijn zaken, net zoals het de uwe zijn, want de ruimte waarin wij ons thans begeven is net zoveel van u als van mij." Dan krijg je vermoedelijk wel een stoot voor je harses, maar dat moet misschien dan maar. Zolang ze Ramsey met z’n gouden ketting er maar niet bij halen. Want die zal wel weer twaalf keer zo sterk zijn als ik.
op 28 04 2006 at 16:40 schreef Peter Breedveld:
Zulke dingen zijn natuurlijk héél leuk om naar te luisteren, maar wel stiekem. Als die meiden er geen erg in hadden gehad dat ik alles kon horen, dan had ik een goede tijd gehad. Maar nu moest ik me een houding aanmeten, ik kon hier niet neutraal onder blijven. Ik heb overwogen om weg te lopen, maar wilde de aandacht niet op me vestigen.
op 28 04 2006 at 16:59 schreef Max J. Molovich:
Wellicht had u enige erotische passages uit Kort Amerikaans kunnen voorlezen. Schreeuwend. Ik heb het eerlijk gezegd nooit gelezen, maar u gaat mij niet vertellen dat er een boek van Wolkers bestaat waarin niet geneukt wordt.
op 28 04 2006 at 17:09 schreef Peter Breedveld:
Ja, dat is de l’esprit de la corridor. Maar op dat moment voelde ik me als een konijn in het licht van een paar in razendsnel tempo naderende koplampen.
op 03 05 2006 at 15:49 schreef fandinges:
waaah. een stempel van Wolker doesn’t impress me! Ik heb een handtekening van Freek de Jonge! Ook stoer! ;-)
op 07 05 2006 at 13:24 schreef Paardestaart:
Ha! Peter op zijn best! :)
Als ‘ie uitzinnig aan het genieten is, of helemaal geschokt en in de war van brutale meisjes die zomaar gewoon over hem heen lopen
Ooit schreef ik – naar aanleiding van óok zo’n plastisch artikel over Barcelona – dat ik er gráag van werd, en dat leidde toen tot enig heen en weer geschrijf dat uitdraaide op een beetje genante verklaring van iemand anders, omdat Peter niet begreep wat ik daarmee bedoelde.
Dus alsnog, Peter, bij deze: met "graag" bedoel ik dat je maakt dat ik óok opeens naar Barcelona wil, bijvoorbeeld – of onmiddellijk Kort Amerikaans wil gaan kopen en wel in de stripuitvoering van Dick Matena, ook al raak ik normaal eigenlijk helemaal niet zo over m’n toeren van strips
Ik moet zeggen dat het wel een erg evocatief plaatje is trouwens, wat je hier hebt neergezet..Mooi weemoedig en erg van voorbij. Je vóelt bijna de zwaar-soepele stof van je trench-coat om je benen swingen…en dat je aanstonds een sigaret zou gaan opsteken, zomaar in de trein; en wat een vieze, lekkere koffie je kon drinken op het Staatsspoor …
(Als je tenminste in Den Haag woonde, natuurlijk..Op de plaats waar het mosnterlijke, ordinaire en nu al voor de derde keer opgebroken gallemiezen-visioen van het Centraal Station ligt als een dikke, domme puist, stond vroeger het prachtige oude Staatspoor dat net als zoveel karakteristieke panden in Den Haag is neergehaald voor de heerszuchtige fascistoïde angstdroom van modernistische architecten, die de binnenstad daar hebben veranderd in een utopistisch tochtgat. Als menselijk persoontje word je door die megalomane blokkedozen en stramme torens subiet gereduceerd tot de nietswaardige mug die je in werkelijkheid bent, ontheemd en wanhopig rondkriebelend temidden van hoge, praalzieke en immer parate fallussen. Erg vermoeiend, en erg jammer)
(Maar breek me de bek niet open over Den Haag, anders begin ik weer te schuimbekken, terwijl ik eigenlijk alleen maar even Peter wilde complimenteren voor zijn aanstekelijke charme :-)
Ik ben ook jaloers, dat jij zomaar een avondje hebt zitten chillen met Bouazza! Waar hebben jullie gezeten trouwens?
op 07 05 2006 at 13:58 schreef Peter Breedveld:
Madrid, het was Madrid. Barcelona vind ik een vreselijke ordinaire kutstad. Meer iets voor dronken eerstejaars die elke dag met iemand anders willen neuken. De mensen spreken er niet eens fatsoenlijk Spaans. Stel dat je in Leeuwarden komt en je wordt overal te woord gestaan in het Fries, waardoor je nog niet eens een kop koffie kunt bestellen.
Maar goed, bedankt voor je enthousiaste compliment. Ik ging er al vanuit dat ik deze stukken alleen voor mezelf schrijf. Ik haat het Haagse Centraal Station, maar er verrijzen nu wel gebouwen in de Hofstad die ik erg mooi vind. Als ze maar wel van het Statenkwartier en de Bezuidenhout afblijven. Het Spoorkwartier, daar mag de bezem wel eens doorheen.
Ik was bij Bouazza thuis, kun je lezen in ‘Lief dagboek’, en daarna in café De Zwart.
RSS