Ahmadinejad is niet gek
Elke Vlasveld
De Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad lijkt een soort suïcidale buitenlandpolitiek te voeren, door bij iedere openbare gelegenheid te verklaren dat Israël van de kaart geveegd dient te worden. Dit nog begeleid door juichende berichten over het eerste Iraanse verrijkte uranium, en uitdagend opgestoken middelvingers richting de tegenpruttelende VN. Is hij gek geworden?
Dat zou bijzonder naief zijn om te denken. Mahmoud Ahmadinejad, vierde zoon van een dorpssmid, is helemaal van onder af aan opgeklommen en heeft daarbij geen enkele fout gemaakt. Hij start zijn carrière als briljante student civiele bouwkunde. Tijdens zijn studietijd raakt Ahmadinejad betrokken bij de studentenbeweging IUST, die zich tegen de pro-Westerse Sjah Mohammed Reza Pahlavi verzet. In 1979, als Khomeiny terugkeert naar Iran, is Ahmadinejad zelfs de leider van IUST. Ook is hij in die tijd betrokken bij het in samenwerking met Khomeiny gevormde propaganda- en opressieorgaan Daftar-e Tahkim-e Vahdat (Bureau ter Versterking van de Eenheid), dat ook betrokken is bij de gijzeling van de Amerikaanse ambassade in Teheran (’79-’81). Zijn politieke macht bouwt hij onder Khomeiny verder uit door zijn positie binnen de Abadgaran (Verbond van Bouwers van het Islamitische Iran). Met behulp van de ayatollahs schopt hij het tot burgemeester van Teheran, en vervolgens tot de hoogste post die een niet-geestelijke in Iran kan bereiken: president van het land.
Het idee dat zijn provocatiepolitiek een gevolg zou zijn van ongecontroleerde domkoppigheid kan dan ook rechtstreeks naar het rijk der fabelen worden verwezen. Ook is het niet erg logisch om te veronderstellen, dat Ahmadinejad dit soort geluiden alleen maar laat horen om zichzelf wat populairder te maken bij het om hervormingen morrende Iraanse volk. De VN en Amerika over je heen krijgen vanwege een binnenlands publiciteitsstuntje, dat is zelfs voor de meest roekeloze tiran toch iets te pittig.
Damage-control
Ahmadinejad is bezig met een uitgekookt staaltje damage-control. Met zijn bombastische anti-VN retoriek en onversneden antisemitisme probeert hij de islamitische wereld als de duvel te verenigen. Die is namelijk knap verdeeld aan het raken. In Irak lijkt immers een oorlog (de zoveelste) tussen shi’a en sunni uit te breken. Het shi’itische Iran zal daar onvermijdelijk bij betrokken raken, omdat de loyaliteiten in de islamitische wereld zich nu eenmaal in de eerste plaats langs religieuze lijnen bewegen, en pas daarna langs nationale,tribale of etnische lijnen ook al proberen Westerse islamapologeten dit nog zo hard te ontkennen. Niet voor niets kun je met de juiste contacten eenvoudig een volksoproer in Jakarta entameren, omdat er in een Deense krant een plaatje van Mohammed heeft gestaan.
Om dit religieuze loyaliteitsmechanisme te kunnen benutten, tracht Ahmadinejad met zijn provocaties “een Zionistisch/Amerikaanse daad van agressie tegen de islam” uit te lokken. Bijvoorbeeld een VN-boycot, die duizenden moslimbroeders en zusters van honger, ziekte en kou laat omkomen. Waarna alle gehoorzame moslims in de Umma – shi’a of sunni, alevieten, malikieten, hanifieten, hanbalieten- het weer fijn eens kunnen zijn over wie er nu eigenlijk de échte vijand is: de Zionisten, het islamitische synoniem voor joden, Amerika, Israël, het Westen en de VN.
Die islamitische eenheid is voor Iran van levensbelang. Met 15% van de Umma zijn de shi’a zwaar in de de minderheid bij een grootscheepse interne islamitische oorlog. Het is voor Iran daarom topprioriteit dat het conflict beperkt zal blijven tot de Iraakse regio, en dat de de kolossale sunnitische wereld er zich niet in zijn geheel mee gaat bemoeien. Maar een met anti-Westerse sentimenten afgedwongen eensgezindheid in de Umma is niet alleen in het belang van Iran. Het zal ook weinig van de sunnitische dynastieke heersers, dictators of religieuze kopstukken erg aantrekkelijk voorkomen, als de strijdlust die sinds 9-11 in de Umma rondzingt, aangewend wordt voor een interne religieuze oorlog. Die energie kan beter benut worden voor afkeer en agressie jegens het Westen. Dat maakt de volksmassa’s in Umma fundamentalistischer, minder verdeeld en dus beter beheersbaar, terwijl de oplopende diplomatieke spannningen de olieprijs tot duizelingwekkende hoogten doen stijgen.
Aangewezen persoon
Ahmadinejad is binnen de islamitische wereld de aangewezen persoon om het Westen te provoceren en zodoende de aandacht van de Umma weer onverdeeld op “de Zionisten” te vestigen. Hij heeft als enige islamitische leider geen enkele schijn van goede wil of redelijkheid op te houden. Het zou wat minder goed overkomen als het Pervez Musharraf of koning Abdullah van Saudi Arabië zou zijn die ging staan brullen dat Israël vernietigd moet worden, nietwaar. Daarmee zou de mythe van de “trouwe bondgenoten” toch wel een beetje onder druk komen te staan. En dat zou de lucratieve zakelijke relaties met Amerika, waar men denkt dat er goeie en slechte islamitische dictators bestaan, alsmede de zo gewenste vorming van Eurabia lelijk kunnen schaden.
Bovendien houdt Ahmadinejad door als staatsman de benodigde provocaties voor zijn rekening te nemen, de theocratische en dus ook politiek zeer machtige geestelijke leiders van de islamitische wereld uit de wind. Want als die geestelijken opeens zouden gaan staan brullen dat Israël vernietigd moet worden en de VN de pleuris kan krijgen, ontstaat er óók een beeld dat ze liever niet hebben. Namelijk dat het wel degelijk het diffuse instituut van de islam zélf is dat de mondiale agressie tegen het Westen en Israël aanstuurt, en dus niet dat beroemde hele kleine groepje dat de islam niet goed begrepen heeft. Het gloren van dát besef in de Westerse wereld moet koste wat kost voorkomen worden. De kiezers in de Westerse democratieën zijn dankzij hun politiek correcte leidslieden nu juist grotendeels heerlijk ignorant waar het de islam betreft, en zij kunnen toevallig wél invloed op de politieke richting van hun landen uitoefenen. Onnodig te zeggen dat de beperkte kring van beslissers in de islamitische wereld er veel aan gelegen is, om deze ignorantie van de Westerse kiezer mooi te laten zoals hij is.
Allesbehalve achterlijk
Er is geen grond voor al te veel optimisme over de manier waarop met name Amerika reageert op deze damage-controlstrategie van de islamitische wereld. Rice en Bush plapperen wat over “strenge VN-sancties tegen Iran”, hetgeen te Teheran en de andere centra van de islamitische macht ongetwijfeld met gejuich ontvangen wordt: beet!
Het eerste voorzichtige verontwaardigde gemor uit de hoogste kringen van islamitische wereld is daarom nu al te horen. En als mufti’s, ayatollahs, mullahs en evt. koningen en presidenten in de islamitische wereld beginnen te tamboereren op “agressie tegen de islam”, dan tamboereren de lagere echalons uit vrees voor de onbeperkte macht van deze beslissers al snel mee. Gevolgd door de volksmassa’s, die weer respect hebben voor het gezag van deze onderknuppels. Tegen de tijd dat het verhaal buurman Hassan in Oud-West bereikt, is het gereduceerd tot “kiezen tussen de islam of de ongelovigen, Hassan!” Waarna Hassan (misschien een beetje spijtig denkend aan zijn aardige Hollandse collega) voor het islamitische standpunt kiest, omdat hij doodsbang is voor de reacties van zijn familie en buren wanneer hij dat niet zou doen. En de familie en buren van Hassan zijn op hun beurt weer doodsbang wat Hassan er van zou denken, als zij niet onverkort voor het islamitische standpunt zouden kiezen.
Zo werkt dat! De islam achterlijk noemen zul je mij ook niet zo snel horen doen, of het moet om één of ander barbaars, door de islam ingelijfd regionaal gebruik als faraonische besnijdenis of eerwraak gaan. De tactiek om de Umma te bespelen is allerminst achterlijk. De informele en dus ongrijpbare manier waarop de politieke werktuigen van agressie en angst door de hele Umma worden getransporteerd, beschouw ik eerder als uiterst geraffineerd en geslepen. En ook als totaal verdorven. Want langs diezelfde kanalen zouden evengoed verdraagzaamheid en modernisme door de hele Umma kunnen worden getransporteerd, maar dat gebeurt dus niet. Er zijn ook zeker moslims die dit allemaal doorzien en vreselijk vinden, maar die zijn zwaar in de minderheid en hebben geen macht, anders werkte het immers al lang niet meer zo.
Contrastrategie
Hoe zou zouden de provocaties van Ahmadinejad in het kader van de aloude strategie schep een gemeenschappelijke vijand dan beantwoord kunnen worden? Het antwoord daarop lijkt mij een andere oude strategie: wend de kracht van je tegenstander ten gunste van jezelf aan. Het Westen moet voor het oog van de wereld de banden met de sunnitische bondgenoten stevig aanhalen. Staatsbezoeken, hoge onderscheidingen, eredoctoraten, grote vriendschap voor onze bondgenoten tegen de radicale (Iraanse) islam, en dergelijke ook voor het thuisfront te behappen tralala. De aldus onderscheiden en gekuste sunnitische beslissers kunnen vervolgens moeilijk zeggen dat ze afzien van al deze eer, omdat ze sub rosa met Ahmadinejad overeengekomen zijn om hem de anti-Zionistische kaart te laten spelen. Zo raken zij in grote diplomatieke en publicitaire problemen. Zodat ze het op een moment onvermijdelijk verder helemaal zelf mogen uitzoeken met hun eeuwige oorlogen tussen sunni en shi’a. Problemen met de olietoevoer hoeven daar niet van te komen. Iran en ook andere OPEC-landen hebben als het matten wordt heel veel centjes nodig. Als de Westerse olieproducenten iedere islamitische poging om schaarste te creeëren, consequent pareren met een tijdelijk opvoeren van hun produktie, zullen de islamitische producenten uiteindelijk de olieproduktie eerder opvoeren dan afknijpen. Waardoor de olieprijs eindelijk eens zakt in plaats van stijgt. Ondertussen kunnen de Westerse landen de ontstane splijtingen in de islamitische wereld met stille diplomatie omzetten in het kielhalen van Iran’s atoomprogramma. Gemeen? Uitgekookt? Jazeker. Maar wie gelooft nog dat politiek, diplomatie en oorlog spelletjes zijn zoals zakdoekje-leggen? Wanneer het pad van jij én ik verlaten is, is het pad van jij óf ik reeds ingeslagen. Dat is hard om te aanvaarden, vooral voor degenen die helemaal geen herrie willen, maar het is desalniettemin de realiteit.
Irak: per ongeluk of expres uit de hand gelopen?
En dan speel ik nu even voor advocaat van de duivel. Stel je eens voor, dat Wolfowitz, Rumsfeld en de andere Amerikaanse haviken met het tackelen van Saddam Hoessein deze zwakke naad in de islamitische wereld nu precies hebben willen openscheuren, en de zich nu ontwikkelende Iraakse burgeroorlog dus geheel volgens het plan is. Verdeel en heers. Gewoon goed gekeken naar wat er met Joegoslavië gebeurde toen Tito de pijp uitging. Als dat zo is, zou het verdikke voor het eerst zijn, dat ik een soort van bewondering kan opbrengen voor het strategische ellebogenwerk van de Amerikanen. Helaas geloof ik er geen bal van dat het zo is gegaan.
Want de afgelopen vijftig jaar gaan de Amerikanen iedere keer weer nat met hun op zich goed te rechtvaardigen acties, omdat ze er hardnekkig van uitgaan dat allerlei ver weg wonende volkjes langs de kant van de weg zullen staan juichen, als zij met hun tanks komen binnenrollen om de democratie te brengen. Ze lijken daarvan overtuigd te zijn geraakt, toen de Franse en Hollandse meiden in 1945 op hun tanks sprongen en hen vol op de mond kusten. Maar in Frankrijk en Nederland hoefde geen democratie gebracht te worden. Die democratie bestond daar al, en hoefde na het verslaan van de nazi’s alleen maar in ere hersteld te worden. Democratie kún je namelijk niet brengen, dat moet van binnenuit komen. Eerste voorwaarde is, dat het betreffende volk met de democratie onverenigbare samenlevingsvormen als tribalisme, feodalisme en theocratie wel zo’n beetje achter zich gelaten moet hebben. Hetgeen nergens in de islamitische wereld het geval is.
Pas als de uit het Westen binnengutsende stroom olietriljarden opdroogt, zullen de islamitische bevolkingen uit onvrede aan de macht van hun feodale heersers en geestelijken gaan morrelen. Dat is de enige weg naar democratie. Wie de Umma dus écht wil democratiseren, vindt een commercieel aanwendbare waterstofmotor uit. Misschien iets voor de wonderbaarlijke techneuten van de NASA? Die steenwoestijnen op Mars hebben we tenslotte onderhand wel een keer gezien. En als de islam zoals die nu bestaat in elkaar duikelt, is er voor de gemiddelde aardbewoner nauwelijks reden meer, om naar allerlei onhandige biosferen op Mars te willen emigreren.
Elke Vlasveld (1959) groeide op in een sterk linksgeoriënteerd milieu. Nadat het gezin in de 70-er jaren zoals zovele alternatieven van Randstad naar het Noorden verhuisde teneinde “terug naar de natuur te gaan”, kwam ze nauw in aanraking met de wereld van biologisch dynamische tuinbouw, milieu- en vredesbeweging. Het welig woekerende dogmatisme in dit gesloten wereldje, deden haar kritischer en kritischer worden over de vaak bizarre beweringen en claims die er opgang deden. Na definitief besloten te hebben dat ze toch écht loepzuiver liberaal was, voegde ze de daad bij het woord en werd zelfstandig ondernemer.
Algemeen, 21.04.2006 @ 23:42
32 Reacties
op 22 04 2006 at 12:07 schreef Michiel Mans:
Elke schreef,
-"Irak: per ongeluk of expres uit de hand gelopen? En dan speel ik nu even voor advocaat van de duivel. Stel je eens voor, dat Wolfowitz, Rumsfeld en de andere Amerikaanse haviken met het tackelen van Saddam Hoessein deze zwakke naad in de islamitische wereld nu precies hebben willen openscheuren, en de zich nu ontwikkelende Iraakse burgeroorlog dus geheel volgens het plan is. Verdeel en heers."-
Ik dacht ook langere tijd aan een dieper intelligent plan. Door tussen Saoedi-Arabië, Iran en Syrië in een stevige voet op de grond te hebben, blijven ze dicht op de olie zitten. Als dat al zo is hebben ze er in een hoop opzichten een zooi van gemaakt en heel veel problemen onderschat.
op 23 04 2006 at 11:39 schreef Akkersloot:
Lang stuk. De laatste alinea had misschien wel een aparte column kunnen zijn.
Maar alles klopt. "De tactiek om de Umma te bespelen is allerminst achterlijk". Ook ik ging er vanuit dat die Iraanse president gewoon een godsdienstwaanzige was.
op 23 04 2006 at 17:56 schreef Duns:
Ik begrijp dat Elke haar linkse achtergrond ontgroeid is, en nu ‘liberaal’ heet.
Het anti-Amerikanisme is blijkbaar wat moeilijk kwijt te raken.
Maar wie weet …
op 23 04 2006 at 18:05 schreef Jozef:
Islam is dat een olieproduct ?
Hoe sneller wij af zijn van de afhankelijkheid van olie in onze auto en in onze pan hoe sneller dat de waarde van de Islam zal dalen.
op 23 04 2006 at 18:10 schreef Hans Reijnen:
Inderdaad! Maar zou dat nu aan Elke liggen of aan de Amerikanen?.Het lijkt me, zeker gezien de gebeurtenissen van de afgelopen jaren moeilijker om pro-Amerikaans te blijven!
op 23 04 2006 at 19:26 schreef Elke:
Duns, ik ben allerminst een anti-Amerikanist.
Het is een geweldig land.
Maar ook geweldige landen hebben hun minder sterke kanten.
Soms een beetje navelstaren, of de situatie in je eigen toko op die van een ander projecteren, bijvoorbeeld.
Ook nog te begrijpen als je zo groot en zo toonaangevend bent.
’t Kan echter zomaar tot ingebakken ideeen leiden, die keer op keer schade aanrichten aan dat geweldige land. "Een politiek cultuurtje".
Dat betekent in dit geval, dat je al snel in je schoenen geschoven krijgt een landverraaier, bad patriot, anti-Amerikanist te zijn, zodra je voorzichtig iets van die beetje minder sterke kanten zegt.
Ja, dan discussieren natuurlijk al snel niet zo héél veel mensen meer vrijelijk over de sterke en minder sterke kanten van zo’n land.
Zo wordt het politieke cultuurtje opeens politieke correctheid, en kan het tot hele nare proporties uitdijen.
Politieke correctheid is nou eenmaal niks voor een liberaal (Nederlandse betekenis), want het remt en beperkt de vrijheid op vele manieren.
op 23 04 2006 at 19:31 schreef Elke:
En dus @ Hans Reijen: ik ben sterk pro-Amerikaans. Liever vijfduizend Yanks in Tanks, dan één Taliban in mijn achtertuin. En het kost me helemaal geen moeite om dat te vinden, ook de afgelopen jaren niet. Zéker de afgelopen jaren niet.
op 23 04 2006 at 23:16 schreef Duns:
"Ja, dan discussieren natuurlijk al snel niet zo héél veel mensen meer vrijelijk over de sterke en minder sterke kanten van zo’n land."
Laat er over 1 zaak geen misverstand bestaan: anti-Amerikanisme is een Amerikaanse vinding.
Nergens is het anti-amerikanisme zo sterk, en zo vocaal als in de USA.
op 24 04 2006 at 03:22 schreef Paardestaart:
Dag mag zo zijn, maar het is geen amerikaanse uitvinding.
Europeanen hebben wèl altijd met een scheef oog naar Amerika gekeken; maar in het land zelf was tot in de jaren zestig nationale trots – of zoals wij dat spottend noemen: chauvinisme – vrij gebruikelijk.
Chauvinisme is trouwens goed beschouwd vooral een Europees trekje…mèt de toegeeflijke geringschatting van het oude continent tegenover de voormalige kolonie, het jonge werelddeel, waar men zich vooral om geld heette te bekommeren.
Kritiek op land en regering is in de VS bovendien al jaren doodgewoon. Nergens lees je zoveel doortimmerde beschouwingen over eigen macht, en nergens vind je zoveel waakzaamheid dat die binnen de perken blijft.
Dat is sinds de jaren zestig/zeventig wel aan het ontaarden; sindsdien is onredelijke, overdreven gestrengheid en wantrouwen tegenover de eigen instituties en regering het voornaamste kenmerk van de kritische intellectueel geworden. Academia is tegenwoordig in de VS een soort vijfde colonne voor alles wat het land van buitenaf bedreigt, en geeft blijk zo niet van verraad dan toch zeker van zelfvernietigingsdrang. Een soort nationale Indymediëring, omdat de lunatic fringe de macht heeft overgenomen.
Weg met Ons is zeker geen Nederlandse uitvinding; het is white-man’s guilt en zelfhaat, en je vindt het overal in het westen.
op 24 04 2006 at 13:45 schreef Elke:
Zo te horen vinden zowel de Amerikaanse, als de Europese lokalen dat de zelfhaat bij hén het ergste is :-).
@ Paardje, ik denk dat Duns met Anti-Amerikanisme de moderne, anti-kapitalistische/antisemitische haatgevoelens bedoelt, plus de daarop aansluitende zelfhaatgevoelens (schuldgevoelens wegens welvaart) van met name het protestantse cultuurareaal.
Die waren er vlak na de onafhankelijkheid van Amerika allemaal nog niet.
Dat antikapitalisme nog steeds sterk aan antisemitisme gebakken zit, is volgens mij trouwens één van de redenen waarom de volgelingen van Marx en die van Allah het zo verpletterend goed met elkaar schijnen te kunnen vinden (Ulrike Meinhof,(RAF): antisemitisme is eigenlijk haat tegen het kapitalisme").
Zowel marxisme als islam zijn totalitair, en delen hetzelfde vijandbeeld.
Dat schept een band!
Totdat blijkt dat ze in hetzelfde vijvertje vissen.
Dan wordt het matten.
Zie Stalin en Hitler.
@ Duns, inderdaad begint het anti-amerikanisme bij de democraten bespottelijke vormen aan te nemen. Als ik de door hen beheerste zenders bekijk, valt me de mond open.
Staat tegenover dat er ook een heleboel door de republikeinen beheerste zenders zijn.
Hadden we dat hier maar.
Wat denk jij trouwens dat de VS het beste tegen Ahmadinejad’s provocaties kunnen doen?
Ik opperde dus: geen stof tot unificatie geven, maar sunni en shia tegen elkaar uitspelen.
Hoe zie jij dat?
op 24 04 2006 at 19:43 schreef Hans Reijnen:
Elke, anti-Amerikanisme is ook een belachelijk begrip, dat met name door de VS zelf wordt gebruikt om iedereen aan te geven, die het ook maar met het geringste, wat de regering Bush doet of zegt niet eens is, hun eigen burgers zijn daar niet zelden het slachtoffer van.
Wel is het duidelijk, dat veel mensen het absoluut niet eens zijn met de Amerikaanse militaire interventies in vele landen na de tweede wereldoorlog, waar ook nog nooit iets goeds uit is voortgekomen, om nog maar te zwijgen van geheime operaties van veiligheids- en inlichtingendiensten.Dan wordt je al snel als anti-Amerikaans bestempeld in de simpele denkwereld van deze Amerikaanse administratie. Voorlopig lijkt me de beste oplossing, dat die vijfduizend yanks met hun tanks in hun eigen achtertuinen gaan kamperen in plaats van
sunnis en shia´s tegen elkaar uit te spelen in een deel van de wereld, waar ze al genoeg problemen hebben, zonder dat Rumsfeld en kornuiten de boel volkomen onbeheersbaar maken.
De vraag is dus niet of je de afgelopen jaren anti-Amerikaans bent geworden, maar of je het eens bent met de Amerikaanse buitenlandse politiek van de afgelopen jaren. Zo ja, behoor je tot een steeds kleiner wordend minderheid en zijn we uitgepraat.
op 24 04 2006 at 21:28 schreef Elke:
Ik raad je aan, om de alinea "Allesbehalve achterlijk" van mijn artikel even te lezen.
Dat stuk waarin staat hoe de top-down communicatiekanalen van de islam ieder verhaal reduceren tot "kiezen tussen de islam of de ongelovigen", tegen de tijd dat het Hassan in Oud West bereikt.
De islam is niet het enige diffuse instituut dat deze manipulatietechniek hanteert.
De geografisch, etnisch en politiek zeer verscheiden cluster van het socialisme werkt uiteindelijk precies zo.
De bobo’s tamboereren, de onderknuppeltjes tamboeren mee.
En tegen de tijd dat het verhaaltje bij de onderste lagen van hun collectief is aangeland, is vrijwel ieder verhaal over internationale politiek gereduceerd tot "Voor of tegen Amerika".
Van die manipulatie vertoon jij nu alle verschijnselen, Hans.
Dit topic gaat over Ahmadinejad, wat hij probeert te bereiken met zijn provocaties.
Maar jij reduceert het tot "voor of tegen Amerika".
Daar weiger ik op in te gaan.
Ik hang mijn hersens niet aan de waslijn omdat een stel belanghebbende bobo’s graag wil dat ik nog slechts in infantiele stereotypen denk, zodat ik hen beter van nut kan zijn.
Ik vind Amerika een fijn land en Amerikanen fijne mensen.
Niet perfect, maar gewoon aardige lui.
En daarom hoop ik dat ze in Washington heel erg op hun tellen passen met die rat van een Ahmadinejad.
op 24 04 2006 at 22:22 schreef Hans Reijnen:
Elke, ik reageerde op een andere reactie, niet zozeer op je hele artikel,waarvan ik de inhoud zeer interessant vind en mezelf wel kan vinden.Bovendien reduceer ik het juist niet tot "voor of tegen Amerika" omdat ik dat zoals gezegd een belachelijk begrip vind.
Natuurlijk is die Ahmadinejad een rat, maar ik hecht niet zoveel waarde aan zijn provocaties in die zin, dat de westerse wereld en met name de VS al sinds het wegsturen van de sjah onderwerp zijn van verachting in Iran. Wat hij over Israel zegt is ook niets nieuws en zo gek is het ook niet, dat naties proberen een onevenwichtige balans in militaire afschrikkingswapens in evenwicht te brengen en de retoriek hoort daarbij.
op 24 04 2006 at 23:49 schreef Elke:
Ik vind de provocaties van Ahmadinejad wél zeer gevaarlijk.
Hem als tegenstander onderschatten doe ik niet, daarvoor weet ik net even teveel van hem.
op 25 04 2006 at 09:05 schreef Elke:
Dat zette ik zelfs in het artikel, als aparte alinea, maar ik dacht al gemerkt te hebben dat je het artikel niet (helemaal) gelezen had.
op 25 04 2006 at 12:13 schreef Michiel Mans:
Beste Hans Reijnen,
Je schreef,
-"Voorlopig lijkt me de beste oplossing, dat die vijfduizend yanks met hun tanks in hun eigen achtertuinen gaan kamperen in plaats van
sunnis en shia´s tegen elkaar uit te spelen in een deel van de wereld, waar ze al genoeg problemen hebben, zonder dat Rumsfeld en kornuiten de boel volkomen onbeheersbaar maken."-
Spelen de Amerikanen de Sunni’s tegen de Shi’iten uit? Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen? Voor de Amerikanen kwamen, was alles koek en ei tussen die twee groeperingen? Ik zie je uitleg met belangstelling tegemoet.
op 25 04 2006 at 12:37 schreef Hans Reijnen:
Beste Michiel Mans,
nee,dat beweer ik helemaal niet, was een reactie op een bericht van Elke van 24-04, waarin zij dit opperde als een mogelijke reactie van de Amerikanen op de provocaties van Ahmadinejad.
op 25 04 2006 at 14:29 schreef Michiel Mans:
Beste Hans Reijnen, Elke,
Ik had al van Peter ergens op mijn lazer gehad dat ik wel moest blijven opletten. Ik lees teveel en te snel.
Straks krijg ik een gele kaart. Mijn ecxuses.
op 26 04 2006 at 01:15 schreef Bernadette de Wit:
Elke, je wekt de indruk impliciet te pleiten voor het binnenhalen van Turkije in de EU. Of bedoel je dat niet?
In elk geval snap ik niet zo goed de overgang van het bewieroken van de in diplomatieke en publicitaire moeilijkheden geraakte soenni’s naar: "Zodat ze het op een moment onvermijdelijk verder helemaal zelf mogen uitzoeken met hun eeuwige oorlogen tussen sunni en shi’a."
Misschien kun je die nog wat meer toelichten.
Verder vind ik het een knap stuk en ik ben het van harte eens met je oproep tot technologische innovatie aan het eind, om van die rotolie af te komen. Jeremy Rifkin dus.
op 26 04 2006 at 01:46 schreef Elke:
Oeh, ah, Turkije, EU, nee daar pleit ik niet voor, integendeel…
Dat verhaal over sunni en shia zit hem er gewoon in, dat Ahmadinejad de sunni aan zijn kant probeert te krijgen.
In plaats van mee te gaan in zijn regie, kun je m.i. beter de banden met de sunni aanhalen om die unificatie te voorkomen.
Bijv: wanneer je als islamitisch dictator/dynastiek heerser voor het oog van de wereld door het Westen als bondgenoot en gewaarderde bevriend staatshoofd wordt behandeld, kun je moeilijk toestaan dat er ondertussen een opbouw van pro-Iraans, "anti-Zionistisch" geweld in je gebiedsdelen plaatsvindt.
Dan komt je eigen regime namelijk in gevaar; daar het haaks op de stemming onder de bevolking komt te staan.
En wat doet de oprechte dictator dan?
Die zet zijn propagandamacht in, en ook nog wel wat andere macht als dat nodig is, en buigt zijn binnenlandse stemming weg van Ahmadinejads richting.
En wat zal Ahmadinejad daar na een poosje van gaan zeggen?
Die wil hun steun; openlijke steun, want ander gaat hij met zijn ayatollahs koppie-onder in een steeds verder escalerend sunni-shia conflict (vergeet niet dat sinds 9-11 de stemming in de Umma heel anders in dan ten tijde van de Iran-Irakoorlog-alles en iedereen bemoeit zich overal mee)
Dit trekken aan twee kanten aan de sunni-heersers veroorzaakt veel stress in de islamitische wereld, waar je zelf nauwelijks last van hebt.
Stukken beter dan dat ze zich met z’n alles tegen jou keren.
Uiteraard moet je ook de grote financiele belangen die de sunni-heersers in het Westen hebben prudent en slim inzetten.
In die belangen heb ik niet veel inzicht, dus daarover onthoud ik me liever van commentaar.
Ik beperkte me even tot het publicitaire spelletje.
op 26 04 2006 at 02:41 schreef Bernadette de Wit:
Hm, ja. De soenni’s zijn verreweg in de meerderheid. En wat de banden met die landen betreft: dat zijn ook geen lekkere jongens, net weer een aanslag in Egypte.
Al die jaren VN-hulp en bilaterale hulp hebben de vrede ook geen stap dichterbij gebracht.
Individuele soenni’s:
neem Abu Nasr Zaid, hier liefdevol ontvangen toen hij in Egypte met de dood werd bedreigd vanwege (relatief) liberale interpretatie, wordt alom geprezen, maar als ’t erop aankomt, kiest hij de zegeningen van de islamititische waarden voor de westerse cultuur.
Nee, ik geloof dat we die interne sektetwisten zo moeten laten. Wat je ook doet, er valt niets mee aan te vangen.
Op naar de ethanolauto’s en de brandstofcel!
(Over de financiële belangen heb ik net een stuk gelezen, nogal wat westerse bedrijven die zakendoen met foute islamofascistische regimes sponsoren indirect het terrorisme en de Iraanse kernbom.)
op 26 04 2006 at 12:51 schreef Michiel Mans:
Bernadette schreef, in navolging van Elke,
"Verder vind ik het een knap stuk en ik ben het van harte eens met je oproep tot technologische innovatie aan het eind, om van die rotolie af te komen."
Er is hoop, in meer dan een opzicht. Er zit veel winbare olie in de ‘sand oil’ (teerzanden) van Canada, zelfs nog veel meer dan de link beschrijft. Er was zeer recentelijk een jubel programma ergens die van nog veel grotere reserves repte.
http://www.oilsandsdiscovery.com/
Het doemscenario dat de olie op is, is net als in de jaren zeventig gebaseerd op de tot dan toe gevonden reserves. Met de hoge olieprijs is het zoeken naar lastiger winbare olie (en andere hydrocarbon stoffen) weer veel rendabeler geworden.
Hier een overzicht van recente vondsten en ontwikkelingen. De voortschreidende techniek maakt ook veel wat vroeger niet winbaar meer was, weer winbaar.
http://www.oilandgasinternational.com/directories/exploration_discoveries.aspx
op 27 04 2006 at 11:12 schreef Jona:
Natuurlijk is Ahmadinejad rationeel. Ik denk wel dat er iets méér te zeggen valt over de huidige Iraanse politiek. Er is één toverwoord voor wie Iran wil begrijpen: MOSSADEQ.
De moskeeën in Iran staan leeg. Er heerst twijfel aan de revolutie. De jaarlijkse oproep tot de hejab wordt genegeerd; Ahmadinejad heeft als burgemeester van Teheran gezegd dat er wel belangrijker zaken te doen waren. Ook Teheran heeft een file-probleem.
Welke kaarten kun je in Iran uitspelen als de kaart van de islamitische revolutie niet meer goed valt? Je hebt er twee. De ene is het antizionisme; de andere is de nationale autonomie. Dan ga je op ramkoers met het westen en elke Iraniër denkt dan aan Mohammed Mossadeq. Khomeini speelde tijdens de revolutie precies dezelfde kaart uit.
Een goed boek is Stephen Kinzer’s *All the Shah’s men*.
op 28 04 2006 at 02:09 schreef schele henk:
Ik heb anders begrepen dat Ah-mad-inejad gelooft dat een catastrofe van ongekende omvang de wederkomst van de 12e imam of van Ali himself (1 van de 2) teweeg zal brengen en dat het dan allemaal wel goed komt (voor de Islamieten dan, normale mensen zijn de lul). Lijkt mij nou een overtuiging die bij psychisch in orde zijnde mensen niet is te vinden.
op 28 04 2006 at 16:52 schreef Elke:
Allemaal prietpraat en toververhaaltjes om het kanonnenvlees bereidwillig te maken, om de barricaden op te gaan.
Het zou me sterk verbazen wanneer Ahmadinejad gelovig is.
Op dat soort machtsniveau’s denkt men teveel zelf dat men God is, om er nog in eentje te geloven.
op 01 05 2006 at 16:44 schreef Frans Groenendijk:
"Het zou me sterk verbazen wanneer Ahmadinejad gelovig is.
Op dat soort machtsniveau’s denkt men teveel zelf dat men God is, om er nog in eentje te geloven."
Een fascinerende kwestie.
Ik denk dat ook over dat soort figuren als Bush, Bin Laden of Ahmadinejad maar tot welk (machts)niveau zou dat gaan?
Zo’n Gerda Verburg bijvoorbeeld die op haar weblog schreef dat ze een signaal uit de hemel had gehad. Zou ze dat nu echt geloven of alleen zo opschrijven omdat dat bij de gelovigen goed overkomt? Ik weet het echt niet.
Als ze onder elkaar zijn hoeven ze dan ook niet meer op hun woorden te letten, maar hoe weten ze nu dat ze onder elkaar zijn?
op 01 05 2006 at 20:26 schreef Elke:
Zo bedoel ik het niet.
Meer dat hoe hogerop mensen komen, hoe minder devoot ze zijn en hoe meer hun geloof een soort mechanisch gebeuren wordt.
op 03 05 2006 at 17:46 schreef Bernadette de Wit:
Kun je daar iets meer over zeggen, Elke? Over hoe macht hebben het geloof verwatert? Ik vind ’t wel een boeiende stelling.
Wat ik er zelf bij denk, is dat b.v. een christen als Bush z’n geloof goed kan gebruiken in z’n positie.
op 04 05 2006 at 04:39 schreef Rinus Duikersloot:
Ahmadinejad houdt er vreemde religieuze denkbeelden op na maar is slechts een marionet van de mullahs.
http://www.slate.com/id/2140947/
op 04 05 2006 at 22:55 schreef Elke:
Een huisje-boompje-beestje-gelovige beleeft zijn geloof als bidden, hopen op verhoringen en wonderen, aan de de eisen van het geloof voldoen.
Een hooggeplaatste clericaal of theocraat is veel meer bezig met politiek em macht(-sconsolidatie); die weet dat degeen die op jouw positie aast niet te stoppen is met een schietgebedje.
Als hij dat gedacht had, was hij nooit op zo’n belangrijke post gekomen.
Hoe lager, hoe meer het geloof over de realiteit heerst.
Hoe hoger, hoe meer de realiteit over het geloof heerst.
op 06 05 2006 at 19:10 schreef Frans Groenendijk:
"..hoe minder devoot ze zijn en hoe meer hun geloof een soort mechanisch gebeuren wordt"
Er van uit gaande dat "hogerop komen" in ieder geval wel in een aantal gevallen wat denkwerk vereist, is dat toch wel heel vreemd.
op 07 05 2006 at 12:10 schreef Paardestaart:
"Hoe lager, hoe meer het geloof over de realiteit heerst.
Hoe hoger, hoe meer de realiteit over het geloof heerst"
Ik denk dat je daar gelijk in hebt, Elke; opperhoofden zijn altijd pragmatischer dan het voetvolk.
Zeer bondig geformuleerd trouwens.
RSS