Huwelijksaanzoek aan Raja en Samira
José Carmo da Rosa
Lieve Raja en Samira, ik heb het interview in Trouw van 1 februari gelezen dat jullie aan Seada Nourhussen gaven en wil best proberen jullie beiden te verlossen van dit duivelsdilemma: een man willen hebben, niet willen, toch wel willen maar .
Jullie zeggen, als moderne hoogopgeleide moslima’s’, nogal moeite te hebben om aan een Marokkaanse man van jullie kaliber te komen’. Ik begrijp het probleem, maar het dunkt mij dat mensen niet uitsluitend op grond van ras en kaliber gekoppeld worden!
Jullie maken bovendien een denkfout: Als jullie bedreigend, zelfs eng, bij Marokkaanse mannen overkomen, betekent dit dat de arme sukkels (nog) niet geëmancipeerd zijn, of zij zijn simpelweg niet van jullie kaliber’, of zelfs allebei.
Een paar alinea’s verder geven jullie dit expliciet toe: een Marokkaanse ( ), als puntje bij paaltje komt, zal kiezen voor een onderdanige vrouw.’; Volgens Felgata komt dat ook door de druk van de familie, vooral de moeders’; ik vind jou geweldig, maar met een vrouw als jij kan ik niet bij mijn moeder aankomen.’
Ik vraag me af welke (geëmancipeerde) man doet wat zijn moeder zegt? Ik ben niet het toppunt van emancipatie, maar op mijn twaalfde luisterde ik al niet meer naar mijn moeder, laat staan naar mijn familie. Ik lieg. Ik hou me nog stipt vast aan de wijze woorden van mijn oma: jongen, wie niet van rode wijn houdt, houdt niet van God… Maar dat is het enige.
Een andere denkfout die m.i. tot veel misverstanden in jullie mannenkeuze kan leiden, wordt impliciet weergegeven in deze zin: Hoe geëmancipeerd en hoogopgeleid een Marokkaanse man ook is, als puntje bij paaltje komt, zal hij kiezen voor een onderdanige vrouw.”
Maar een man, Marokkaan of wat dan ook, die zijn voorkeur laat vallen op een onderdanige vrouw, is a-priori niet erg geëmancipeerd, of hij wil, ongestoord, zijn vrijgezellenleventje voortzetten. Dit is, in eerste instantie, niet een onaangenaam perspectief, moet ik toegeven. Maar wat hij vooral wil, is een lopend multifunctioneel huishoudapparaat in huis hebben en geen partner. Dit is, ook volgens de WRR, een respectabele keus, maar een keus die geen enkele rekening houdt met wat de vrouwelijke partner wil. Daar is nooit over nagedacht… En dat is jammer, want vrouwen, vooral het hoogopgeleide geëmancipeerde segment, bieden een niet te versmaden keur aan voordelen die het leven van een man (óók de Marokkaan) kunnen veraangenamen.
Haar enorme cognitieve vaardigheden stellen haar in staat ingewikkelde plotten van Engelse whodunits’ of de nieuwe pensioenwet aan ons (mannen) uit te leggen, of de kaart te lezen tijdens een autorit. Tijdens het eten interessante onderwerpen aansnijden, zoals: islam en homoseksualiteit; Jens Lehmann vs Oliver Kahn; is de WRR wel wetenschappelijk? is Seedorf tijdens de WK in Duitsland bereid géén penalty’s te nemen?
Ook het feit dat ze rationeel ingesteld is, staat garant voor een goede verstandhouding en harmonie binnen het gezin. Ik verklaar me nader: Aangezien bij haar de ratio overheerst, is praktisch alles bespreekbaar: Schat, zal ik volgend weekend met je zus naar Parijs gaan, je heb toch die sportdag met je collega’s van kantoor?’ Ja, doet dat maar, dat zal ze leuk vinden.’ Maar ze kan ook antwoorden, en dat doet ze dan zonder haar stem te verheffen, zonder te vervallen in ordinaire mediterrane melodrama’s: Nee, dat lijk me geen goed idee, daar komt alleen maar trammelant van’. Oké, geen man overboord. Met een beetje fantasie….. kan je je altijd bedrinken in je stamkroeg! Het gezin is even niet samen, maar wel gelukkig.
Maar na dit kort exposé, over hoe ik een relatie met een hoogopgeleid geëmancipeerde vrouw zie, wil ik, als jullie mij toestaan, ter zake komen. Ik heb reeds van jullie beiden wat artikelen zit te lezen, foto’s bekeken en, als ik zo vrij mag zijn, ben ik tot deze conclusie gekomen: niets mis mee, wat kaliber betreft De leeftijd. Raja is 30 en Samira 26, totaal 56. Ik ben 54. Over die twéé jaartjes verschil ga ik niet moeilijk doen.
Mijn mindere kant:
Een mentaal orgasme’ – zoals jullie zo mooi zeggen – kan ik natuurlijk op mijn leeftijd niet dagelijks meer opbrengen, zelfs niet een orgasme tout court’, maar dat blijft tussen ons. Ik kan ook niet dansen, wel squashen. Ik ben ook niet hoogopgeleid (helaas bleef ik, in mijn middelbare school periode, maar al te vaak hangen achter de tafelvoetbaltafel. Ik kan het nog steeds zeer redelijk! Ik hoop dat ik jullie daarmee een plezier kan doen…) Ik ben ook geen moslim. Ik kan het worden! Nee, ik moet het worden, als ik met jullie twee wil trouwen! En dat wil ik. Een jawoord van jullie en je ziet me terstond de sjahada’ richting Mekka opdreunen.
Mijn beste kant:
Nou, een beetje ondeugend’ ben ik zeker wel, maar ik ken jullie wensen nog niet! Hecht aan zijn identiteit’. Nou, dat is nou mijn sterkste punt. Daar kan geen in Nederland wonende Marokkaan tegenop. Ook niet van de eerste generatie. Kijk, ik woon al 34 jaar in dit land, en nog steeds spreek ik Portugees met een accent uit Porto dat het verkeer doet stoppen. Nederlands spreek ik patriottisch slecht, zoals een buitenlander betaamt, met een vervelend maar herkenbaar accent – zoals Martin Simek. Nooit heb ik boterhammen naar mijn werk meegenomen, en ik heb in dit land (bijna) altijd gewerkt… Inburgeren? geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, die constant aan inflatie onderhevige prietpraat is niet aan mij besteed. Nee, ik draag het buitenlander-zijn’ trots als een geuzennaam. De eerste de beste welzijnswerker die mij medelander, of nog erger, onze Portugeesmens noemt, stuur ik een kogelbrief… Het wij en zij’ is voor mij geen tegenstelling, het is een manier van ademen.
Met veel liefs,
Carmo da Rosa
José Carmo da Rosa is een in Marokko geboren Portugees die in 1972 vanwege de koloniale oorlog tegen Angola, Mozambique en Guinee-Bissau naar Nederland vluchtte. In zijn jeugd was hij Marxist, maar George Orwells Animal Farm en Jung Changs Wilde Zwanen hebben uiteindelijk geleid tot zijn ontnuchtering.
Algemeen, 21.04.2006 @ 22:16
4 Reacties
op 22 04 2006 at 03:18 schreef Paardestaart:
Waarom zou je godsnaam een vrouw serieus nemen die zich zo verveelt dat ze een ‘geestelijk orgasme’ eist voor ze bereid is je een gewoon orgasme te bezorgen?
Of eentje die zo luidkeels hard-to-get and harder to please is, en die zo vermoeiend haar dekselse-meidendom uitvent?
Die meent dat ze zo spannend en uitdagend is, in tegenstelling tot haar tamme zusters?
Volgens mij zijn dit gewoon weer vreselijk genante haremtutten die met een brisante D-cup lopen te dreigen..
Pfff – geëxalteerde hourrrri’s :)
op 23 04 2006 at 14:16 schreef Elke:
Hahaha, Paardje, daar zitten weer trouvailles in die de Dikke van Dale inmogen.
En de afkeer van die "hoogopgeleide" moslimaatjes die gewoon een brutale-bek-vorm van het islamitische sexisme aan de man proberen te brengen alsof het échte emancipatie was, die deel ik met je.
Wat is trouwens een "hoogopgeleide moslim" voor iets?
Laatst werd er eentje aan mij als dusdanig gepresenteerd, die "Zorghulp" studeerde, laagste MBO-niveau (niveau 1), eerste jaar.
Een soort zaalhulpje voor de zorg, heb ik me laten vertellen.
Vooropleiding niet nodig, als je maar redelijk Nederlands spreekt, meldt internet.
Is dat de allochtoonse versie van hoogopgeleid?
Dan heeft op dat vlak het geniepige progressieve zelfracisme ook al toegeslagen.
op 23 04 2006 at 17:34 schreef Paardestaat:
Of het zelfracisme is vraag ik me af: het is waarschijnlijk afkomstig van het journalisme. Daar noemen ze elke moslim die met twee woorden kan spreken ‘hoogopgeleid’
Ze schrijven dat ook altijd over Bouyeri, die toch gewoon een half bulletje jongerenwerk achter de rug heeft – net genoeg om de krant te kunnen lezen, dus eigenlijk, en die heel verbolgen was dat niet aanstonds alle deuren voor hem open gingen, en hij niet sofort de leiding over het buurtcentrum in dinges kreeg..
Ik zag dat verschijnsel vroeger veel op school, toen het ouderlijk gezag net juichend naar de mestvaalt was gebonjourd, en nog maar weinig mensen in de gaten hadden dat daarmee de bodem werd gelegd voor het verfrissende individualisme en de assertiviteit waar we nu zo’n plezier van hebben: als een absolute niksnut in de klas ook maar íets inhoudelijks beweerde was de leraar ogenblikkelijk tot tranen geroerd in de wanhopige hoop dat hij eindelijk een aanknopingspuntje had om de dekselse jongen te bereiken met zijn zegenvolle arbeid.
De rest van de kinderen die het krapuul uit de fietsehokken of de stille straatjes om de school kenden wisten allang hoe de goede onnozelaar zich vergiste en hield zijn hart vast. Precies hetzelfde zie je nu gebeuren met de smaakmakende delen van de oemma.
Om niet te hoeven toegeven dat je wereldbeeld naief en dwaas was en voor onafzienbare ellende heeft gezorgd draagt het establishment voortdurend hoopgevende brokjes suikerzwatel aan, en blijft vastbesloten tegen de wind in joelen dat het weer al opklaart..
Maar je hebt gelijk – het is verdomme gewoon racisme.
op 23 04 2006 at 19:41 schreef Elke:
Pressiegroep!
"Wij eisen een Meldpunt Discriminatie Autochtonen door Andere Autochtonen"
Maar Paardje, misschien moeten dan eerst even wat homo’s molestreren, ouwe vrouwtjes beroven en met herdenkingskransen voetballen en zo.
Want anders luistert er geen enkele suikerzwatel-aandrager naar ons.
RSS