de sub-optimale contra-tactiek

13 Reacties

op 10 10 2005 at 03:22 schreef Frans Groenendijk:

Jammer dat frontaalnaakt ook dit soort bijdragen opneemt.
Meneer Ouray zou toch moeten weten dat gesproken metaforen de pest zijn voor politieke discussies en ronduit belachelijk wanneer ze worden opgeschreven. En dan zien we hier dus een artikeltje waarin meer dan tweederde van het stuk wordt ingenomen door introductie van de metafoor. Alle donders wat een niveauverlaging krijg je dan. Ik hoop met deze reactie te voorkomen dat ook nog op die metafoor wordt ingegaan. Het eigenlijke politieke verhaaltje is goed beschouwd maar een enkele alinea.
Ik denk dat dit het soort bijdragen is, -en dan doel ik specifiek op die ene alinea-, waardoor de beschuldigingen aan het adres van frontaalnaakt dat dit een broeinest zou zijn van ultra-rechtse moslim-bashers steun kunnen krijgen.
Dit is de alinea waar het eigenlijk om gaat:

“Het is precies díe voorspelbaarheid die door moslims wordt geëxploiteerd. Hoewel terreur een collectief doel heeft (namelijk de islamisering van het Westen), is het voor ons onmogelijk om collectieve tegenmaatregelen te nemen.”

Ik zal hem in detail tegenspreken.

“precies die voorspelbaarheid”: daarin komt de onzinnigheid van deze metafoor al onontkoombaar naar voren. Een situatie tussen een vader en een zoon respectievelijk van de ene pokerspeler tegen de andere wordt overgeplaatst naar de verhouding tussen “de, -oftewel alle-, moslims” (die exploiteren immers de voorspelbaarheid) tegen “het Westen” dan wel tegen “ons” (wie daar dan ook onder mogen vallen).
Welke terreur wel en niet in deze regel wordt aangeduid: het blijft onduidelijk. Wordt gedoeld op straatterreur in delen van Amsterdam, op het anti-shiitisch geweld van soennieten in Nigeria, Irak of Pakistan, op anti-Ahmadiyya beleid van georganiseerde moslims, op de in Europa geboren zelfmoordenaars van Londen, op de recente, merkwaardig genoeg vrijwel nergens besproken 400 gelijktijdige bomaanslagen in Bangla-Desh, op het anti-toerisme geweld in Indonesie en Egypte, de moord op van Gogh? We weten het niet. Het is verontrustend dat zo veel geweld een of andere samenhang heeft met de islam en dat geweld heeft vagelijk ook wel iets te maken met dat boek en die profeet maar om te doen alsof dit allemaal de uiting is van het gedrag is van een bepaalde organisatie is in mijn ogen op z’n minst een teken van denkluiheid.

Wat een flauwekul om te doen alsof die gefrustreerde ventjes als Mohammed Bouyeri, Samir A of van der Ven een soort pionnen van OBL zouden zijn. Ja daar dromen die knulletjes van. Ventjes die met de trein naar Tsjetsjenie reizen en dan aan de Russisiche grens teruggestuurd worden… En alsof het islamofacisme er op uit is om het westen te islamiseren. Wat een omzin. Dat is de zoveelste manier om in de godsdienst-is-heel-iets-anders-dan-politiek val te trappen. De OBL’s van deze wereld willen gewoon de dictators van een groot moslim rijk worden. Wie ze op de allereerste plaats angst aan willen jagen zijn de bewoners van de landen met een moslim meerderheid.
En dan de “onmogelijkheid van collectieve maatregelen”. Waar heb je het over man? Atoombommen op Saoudi Arabie?
Het is voor ons onmogelijk….” Ach wat zielig. Je lijkt wel op die karikaturale moslim!
Heb je een voorstel ergens voor, zeg het dan, dan kunnen we het daar over hebben.
Of ga anders in op wat ik voorstel:
a) Een algemeen verbod op subsidie van uit het buitenland voor politieke groeperingen (waaronder alle religieuze bewegingen). Dat is inmenging in binnenlandse aangelegenheden.
b) Schrappen van de mogelijkheid om als buitenlander een werkvergunning te krijgen voor welke politieke functie dan ook (en daarmee bedoel ik dus ook alle functies binnen religieuze groepen).
c) Het schrappen van de godslasterings-onderdelen uit de wet.
d) Op psychiatrische gronden opsluiten van gevaarlijke gekken ook als dit godsdienstwaanzinnigen zijn. (een belangrijke aanwijzing voor het feit dat gekken gevaarlijk zijn is bijvoorbeeld dat ze een zelfmoord-brief hebben gemaakt)
e) Druk uitoefenen op de PvdA om de heer van Kemenade op z’n minst te royeren wegens zijn inzet de grootste misdaad op Europees grondgebied sinds de holocaust in de doofpot te stoppen.
f) Pleiten voor een Nederlandse politiek met betrekking tot het midden-oosten in het algemeen en Irak in het bijzonder waarin men zich niet verschuilt achter de VS of de VN (zie over dat laatste http://www.fransgroenendijk.nl/reactieding.php?id=423_0_1_0_C)

op 10 10 2005 at 12:48 schreef Duns:

Beste Frans,

Ik heb een veel beter voorstel:

Een verbod op de Islam ex artikel 1 van onze Grondwet;

op 10 10 2005 at 13:04 schreef Peter Breedveld:

Een absurd voorstel dat indruist tegen elke libertijnse vezel in mijn lijf. Ik zou me tegen zo’n verbod uit alle macht verzetten.

op 10 10 2005 at 18:06 schreef Rinus Duikersloot:

Hoe ziet Duns zo’n verbod op de islam voor zich?

op 11 10 2005 at 04:02 schreef Klaasvaak:

Ik ben bang dat zowel softe als hardere aanpak voedingsbodem kunnen en zullen zijn voor een steeds invloedrijkere islam in Europa.
De softe aanpak wordt vooral gesteund door mensen die hopen dat de islam hetzelfde lot zal ondergaan als het christendom.
Een hele gevaarlijke gok want vast staat dat terreurdaden opzich nooit voorkomen kunnen worden maar ook dat de islam haar expansie voornamelijk te danken heeft aan de terreur die de koran islamieten min of meer opdraagt. Kortom, dit maken we nu mee in europa, zullen we het nog een keer overdoen maar met als enige verschil dat het dan wel politiek correct zal zijn de islam te bekritiseren?
Of kiezen we voor de hardere aanpak waarbij terreurdaden in eerste instantie zelfs overbodig zullen blijken in het voortbrengen van een snel groeiende en steeds invloedrijkere islam in europa?

Ik weet het niet maar het lijkt er in ieder geval verdacht veel op dat alleen echt grof geschut tegen de islam is opgewassen. Dat valt volgens mij ook geschiedkundig heel aardig te onderbouwen.

op 11 10 2005 at 15:14 schreef Frans Groenendijk:

Bijna dezelfde vraag aan jou Klaas: wat bedoel je nu met grof geschut tegen DE islam?
Harde kritiek op het boek en de profeet? Een verbod op de islam? Nieuwe kruistochten? Meer Nederlandse deelname aan militair optreden in Irak? Godsdienstwaanzin als belangrijk speerpunt voor geestelijke gezondheidszorg? Andere van mijn voorstellen?

op 11 10 2005 at 17:53 schreef Duns:

Wij (in het Westen) hebben maar weinig ervaring met een ideologie die er op gericht is om ons te vernietigen.

Enkel het Nazisme is wat dit betreft vergelijkbaar met de Islam.

Het Nazisme hebben wij zeer succesvol bestreden door te verbieden. In concreto betekent het verbieden van een ideologie dat alle uitingen juridisch bestreden worden.

Waarom doen we dit niet? Omdat tolerantie / godsdienstvrijheid een groot goed is in onze traditie. Terecht. Godsdienstvrijheid heeft ons allen veel goeds gebracht.

De vraag is echter of de Islam het soort godsdienst is waarvoor godsdienstvrijheid bedoeld is.

De Islam is veel meer dan een godsdienst. Het is een politieke systeem. het is een rechtssysteem. Het is een leger. Het is een kaste. Het is een cultuur. Et cetera.

Niet geschikt voor toleratie …

op 11 10 2005 at 20:14 schreef Cor Spaans:

Koude Oorlog tegen de islam lijkt mij verstandig: met woorden de islam uithollen, tot er niks anders dan folklore van over is. Die godsdienst heeft alles in zich om onsuccesvol te zijn in een liberale, open samenleving. Maar men moet zich wel op de ‘helige’ teksten van de islam orienteren; anders veronderstelt men al snel dat de islam rein en onschuldig zou zijn.

op 12 10 2005 at 02:19 schreef Klaasvaak:

@Frans

Jouw voorstellen lijken me opzich best aardig. Als ik zo’n rijtje maatregelen zou moeten verzinnen stond afschaf van bijzonder onderwijs(onderwijs op basis van puur didactische principes dus) toch echt op de eerste plaats.

MAAR
Hoe zeker zijn we dat deze maatregelen zullen werken? Hoe groot is de kans dat de europese islam net als bij hardere maatregelen reageert door zich nog verder te distantieren?
Hoe groot is de kans dat deze maatregelen het uberhaupt halen? Hoeveel tijd hebben we eigenlijk voordat de islam te omvangrijk is om uberhaupt nog te kunnen beteugelen?
Hoeveel islamitische vrouwen trouwen er met westerse/niet islamitische mannen? Op welke termijn moeten we met name in dergelijke zaken duidelijke veranderingen kunnen waarnemen voordat met de 3e en 4e generatie de islam definitief een europees fenomeen is geworden?

Kortom, te veel maars en dus geloof ik er niet in.

Onder grof geschut versta ik dat de islam selectief aangepakt zal moeten worden. Overheid en inlichtingendiensten zullen naast de door jou genoemde maatregelen een beleid moeten voeren dat ervan uit gaat dat de islam in europa onder geen enkele voorwaarde groter mag worden. Er zal een sluw in het geval van echt extremisme zelfs ronduit smerig spel gespeeld moeten worden.

op 12 10 2005 at 02:34 schreef Michiel Mans:

Ik sluit me bij Cor Spaans aan. Gebruik het woord (en de rede, logica) om de absurditeit van de Koran aan te tonen. Dat geldt overigens ook voor ernstige christenen. Die laatste categorie begint zich ook weer meer te roeren.

Je bent christengebeuzel zo gewend dat alle gods verwijzingen, aanroepingen en aanhalingen je eigenlijk nauwelijks meer opvallen. Hoe vaak zit er een atheist bij de omroepen aan tafel om mee te praten over geloofsgerelateerde zaken?

op 12 10 2005 at 20:42 schreef Cor Spaans:

Mans: "Ik sluit me bij Cor Spaans aan. Gebruik het woord (en de rede, logica) om de absurditeit van de Koran aan te tonen."

Te vaak wordt naast het woord, het beeld vergeten. Gregorius Nekschot & Nekklachten is een mooie combinatie van woord&beeld. Frontaal Naakt ook.
Frans Groenendijk is tot nog toe te weinig beeld, te veel gericht op slechts het woord, om werkelijk aansprekend te zijn.

op 13 10 2005 at 14:29 schreef Peter Breedveld:

In het licht van Frans’ felle kritiek op Duns’ gebruik van de pokermetafoor wil ik graag de aandacht vestigen op dit bericht uit NRC Handelsblad:

Waarom egoisten toch liever samenwerken

DOOR ONZE REDACTEUREN CEES BANNING EN MAARTEN SCHINKEL

Net als in 1994 gaat de Nobelprijs voor de Economie dit jaar naar speltheoretici. Een late eer voor twee grootheden.

Waarom John Kenneth Galbraith niet, zo suggereerde de New York Times afgelopen weekeinde. Galbraith, een van de bekendste economen van de twintigste eeuw kreeg de Nobelprijs voor de economie nimmer. De tijd dringt, want hij is inmiddels 97, en het is steeds meer gebruik om de prijs toe te kennen aan economen wier hoogtijdagen lang, lang geleden zijn maar die toch de eer verdienen – voor het te laat is.

Dat is zeker ook het geval met de toekenning gisteren van de prijs dit jaar aan Thomas Schelling en Robert Aumann voor hun werk aan de zogenoemde speltheorie. Het besluit is opmerkelijk, want het is de tweede keer dat Nobelprijs voor dit onderwerp wordt toegekend. In 1994 werden John Nash, Reinhard Selten en John Harsanyi er ook al voor gelauwerd.

Destijds vonden al veel economen dat Robert Aumnann de Nobelprijs had moeten krijgen want toen al was hij de de onbetwiste leider van de gemeenschap van de speltheoretici. De prijs ging naar John Nash voor een artikel uit 1950 van tien bladzijden lang, met een stelling en een bewijs van tien regels. Pieteit van Zweedse Academie? In 1958 viel Nash ten prooi aan schizofrenie die het einde maakte aan zijn veelbelovende wetenschappelijke carriere. Het leverde, in de vorm van A Beuatiful Mind, een boeiende film op: de Nobelprijs voor een schizofrene ex-geleerde die op zijn tweeentwintigste tien bladzijden in een wiskundig tijdschrift publiceert die jaren later van groot belang blijken te zijn voor de speltheorie.

De speltheorie zelf werd tijdens de Tweede Wereldoorlog ontwikkeld door Oscar Morgenstern (19021977) en John von Neumann (1903)-1956). Zij schreven het boek Theory of Games and Economic Behaviour (1944). De theorie – populair in politieke wetenschappen, economie en sociologie – beschrijft het strategisch gedrag van mensen bij het maken van hun keuze.

Bij zogenoemde zero sum games betekent winst van de ene speler automatisch het verlies van de andere (schaken, tennis), maar bij positive sum games trachten de deelnemers tot een optimale gezamenlijke strategie te komen, zodat een win-win-situatie ontstaat waar iedereen baat bij heeft.

Het beroemdste voorbeeld uit de speltheorie is het prisoners dilemma. Twee verdachten van een misdrijf worden gearresteerd en in aparte cellen opgesloten zodat onderlinge communicatie onmogelijk is. Ze kunnen bekennen of blijven zwijgen en ze weten wat daarvan de gevolgen zijn:

1) als de een bekent en de ander zwijgt, dan wordt degene die bekend heeft getuige a charge en hij wordt vrijgelaten; de ander wordt veroordeeld tot twintig jaar gevangenisstraf;

2) als ze beide bekennen, worden ze elk tot vijf jaar veroordeeld;

3) als ze beide zwijgen worden ze vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs.

Uit onzekerheid over hetgeen de ander zal doen zullen beide kiezen voor ‘bekennen’. Immers door te zwijgen, loopt men het risico dat de ander bekent en als gevolg daarvan krijgt men een straf van twintig jaar. Beter was het geweest overleg te voeren en een afspraak te maken. Dan was de uitkomst voor beide misdadigers vrijspraak geweest.

Met computerprogramma’s wordt het dilemma getest en onderzocht onder welke omstandigheden samenwerking ontstaat. In de economie komen we dit bijvoorbeeld tegen bij het milieuvraagstuk. De zorg voor een beter milieu kost het individu moeite en werpt alleen vruchten af als (vrijwel) iedereen zo handelt. Omdat iedereen iedereen in dit opzicht wantrouwt, vertoont geen van de individuen milieuvriendelijk gedrag. In dit soort gevallen moet een overheid, volgens de speltheorie het maatschappelijk wenselijke gedrag afdwingen. Een ander voorbeeld is de bromfietshelm, die onbetwist beter is voor het individu maar zo’n wissel trekt op het eigen imago dat hij enkel gebruikt zal worden als een iedereen hem verplicht draagt.

Met name gedurende de Koude Oorlog, waar de Verenigde Staten en de SovjetUnie met grote nucleaire arsenalen elkaars vernietiging konden bewerkstelligen, bloeide de speltheorie. Thomas Schelling (84, doceerde aan Yale, Harvard en recent aan de Universiteit van Maryland) brak in 1960 door met zijn boek The Strategy of Conflict. Een van zijn vernieuwingen is het inbrengen van irrationeel gedrag bij een van de deelnemers, of het moedwillig beperken van de eigen keuze. Deze ‘strategische verplichting’ maakt de eigen dreiging geloofwaardiger.

Er zijn tal van voorbeelden waar de speltheorie kan worden toegepast en in de economische wetenschap bloeit de theorie als nooit tevoren. Zijn medewinnaar, Robert Aumann (75, Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, en onder meer bij Yale en Berkeley), is vooral bekend van het herhaald toepassen van de speltheorie, waardoor deelnemers elkaars gedrag leren kennen of reputaties opbouwen. Deze ‘oneindig herhaalde spellen’ kunnen verklaren waarom het in sommige gemeenschappen, of tussen staten, wel of niet lukt om samen te werken.

De onderwerpen van het werk van de winnaars Aumann en Schelling, die overigens nooit samenwerkten, vertonen veel overlap maar hun benadering verschilt. Schelling heeft zich meer gericht op de praktische toepassing, terwijl Aumann mathematischer ter werk is gegaan.

Dat neemt niet weg dat Aumann, die zowel Israelisch als Amerikaans staatsburger is, ook de praktijk niet schuwt. Al geeft dat niet altijd rooskleurige conclusies. Gisteren werd de in Israel woonachtige Aumann op een persbijeenkomst naar aanleiding van de prijs gevraagd of het Israelisch-Palesijnse conflict oplosbaar is. "Het spijt me het te moeten zeggen," zei Aumann, "maar het conflict duurt nu al tachtig jaar en zo lang gaat het minstens nog door. Dit is een voortgaand conflict. Wij bestuderen voortgaande conflicten. En ik zie aan dit conflict geen einde komen."

op 13 10 2005 at 15:43 schreef Duns:

Dank voor dit artikel, Peter.

De opmerking van NC Handelsblad over het bromfietshelm frappeert mij.

" … de bromfietshelm, die onbetwist beter is voor het individu maar … enkel gebruikt zal worden als een iedereen hem verplicht draagt."

Dit is een voorbeeld van de tendens om opinies te verwetenschappelijken.

NRC Handelsblad suggereert hiermee dat het wetenschappelijk bewezen is dat de overheid een bromfietshelm moet verplichten.

Er is, met name onder de afgestudeerden aan NL universiteiten, een onthutsend gebrek aan besef wat wetenschap eigenlijk is.

Voor deze ge-inflateerde doctorandi is de wetenschap een elixir voor allerlei maatschappelijke/politieke vraagstukken.

Aan deze illusie ligt natuurlijk het misverstand te grondslag dat sociologie, politicologie en wat dies meer zij wetenschap zou zijn.

(Ik vind het op zich niet erg dat men deze prietpraat ‘wetenschap’ noemt, als men dan maar een ander woord reserveert voor Wis- en Natuurkunde.)

Echte wetenschap is per definitie niet geschikt om maatschappelijke vraagstukken op te lossen.

De tendens om opinies te onderbouwen door te citeren uit ‘wetenschappelijke’ rapporten is dan ook een vorm van kwakzalverij. Men suggereert een onderbouwing met de qualiteit van Echte Wetenschap. Quod non.

Onlangs had ik een discussie met een arts over die "excuusziekten". De arts wierp tegen dat ‘steeds meer onderzoek’ aantoont dat autisme echt wel een ziekte is. Het ging dan om hersenscans.

Helaas bleek dat deze arts zelf geen gebruik maakte van die hersenscans.

Enerzijds toonde onderzoek dus de fysiologie van autisme aan, maar anderzijds werd die fysiologie niet gebruikt bij het vaststellen van de diagnose.

Deze arts diagnoticeerde vrolijk alle probleem-gevallen als autistisch, en stond er vervolgens op dat autisme een echte ziekte was!

Voor deze arts is de term ‘wetenschappelijk onderzoek’ een soort bezweringsformule, waarna men zelf niet meer hoeft na te denken. "Blinded by science …" heet dat. Opmerkelijk dat er geen Nederlandse tegenhanger is van deze uitdrukking…

Het meest potsierlijke voorbeeld van de ver-quasi-wetenschappelijking van opinie is de gewoonte om de ‘denktank’ van politieke partijen aan te duiden als ‘Wetenschappelijke Bureau’. Denk dan aan De Wiardi Beckmann Stichting van de PvdA of de Teldersstichting van de quasi-liberalen.