Van Harry kan iederéén de pleuris krijgen

Peter Breedveld

In 1991 raakte heel Nederland in de ban van een in plat Haags vuilbekkende proleet: Haagse Harry. Over een paar weken verschijnt het vierde album van Haagse Harry: Krèg ut Zuâh!!. Tegelijkertijd verschijnt er een speciaal nul-nummer: Kompleit Baggâh!!, met onder andere de strip waarin Pim Fortuyn door Jip en Janneke wordt doodgeschopt. Frontaal Naakt sprak met Harry’s geestelijk vader, Marnix Rueb, over verbaal geweld, Haagse humor, korte lontjes, de multiculturele samenleving en tal van andere zaken.

Wie is Haagse Harry eigenlijk?

Gewoon een doorsnee jongen uit Den Haag. Het had net zo goed Amsterdam kunnen zijn, of Rotterdam, of noem maar een grote stad. Met dit verschil dat we in Den Haag verbaal wat creatiever zijn. Daar maak ik dankbaar gebruik van door in mijn strip woordspelingen en mooie Haagse kreten ten tonele te voeren.

Zit er ook iets van jezelf in Haagse Harry?

Daar ontkom je niet aan. Voor ieder personage geldt dat de auteur er wat trekjes van zichzelf in stopt. Een typisch Haags trekje dat ik bij mezelf ook bespeur is dat ik overal meteen tegenin ga. Kankeren, klagen dat het allemaal stinkt en niet goed is. Gelukkig kan ík naderhand wat nuanceren, maar Harry doet dat absoluut niet.

Als Harry ergens tegenaan schopt, is dat dan ook Marnix Rueb die dat doet?

Vaak wel. Het is voor mij een uitstekend middel om mijn cynisme af te reageren. Ik heb bijvoorbeeld laatst een strip over Prinsjesdag gemaakt, en ja, daar wordt dan even flink tegen de regering aangeschopt.

Haagse Harry is dus Marnix Rueb zonder relativeringsvermogen.

Nou ja, Harry gaat verder dan ik, hoor. Ik laat Harry vaak dingen roepen omdat daar dan leuke situaties uit voortkomen. Dat zijn dingen die ik zelf niet zou roepen. Maar het basisidee.. Ja, ik heb geen conflicten met wat Harry zegt.

Harry is erg agressief.

Verbaal is hij agressief. Zelf ben ik dat in het dagelijkse leven helemaal niet, maar Harry is wel een goede uitlaatklep. Ik kan Harry ook alles laten zeggen. Niemand die er aanstoot aan neemt. Tot mijn verbazing, overigens.

Je krijgt toch altijd brieven van de Bond tegen het Vloeken?

Al jaren al niet meer. Ik heb ooit eens met zo’n meneer van de Bond tegen het Vloeken een discussie gehad in een radioprogramma, voor zover discussie mogelijk is met dit soort mensen. Ze zijn uitermate beleefd en ik respecteer hun standpunten, ik ben het er alleen niet mee eens. Als Haagse Harry niet meer mag vloeken, moet ik lege tekstballonnetjes tekenen, want in Den Haag zít in iedere zin een krachtterm. Dat is de kracht van het Haags en de kracht van mijn strip.

Verder heeft nooit iemand geklaagd?

Zelden. De klagers zijn op de vingers van één hand te tellen. Ik heb eens een boze brief van een taxichauffeur gehad toen ik de taxichauffeurs te grazen nam, maar dat was te verwachten. ‘We worden altijd als proleten neergezet’, schreef hij. Ik heb hem geantwoord dat ík taxichauffeurs niet als proleten neerzet, maar dat ze dat zelf doen.

Ik heb ook wel eens een boze reactie van een Joodse jongen gehad. In één van mijn allereerste stripjes was Haagse Harry op het strand en kreeg hij het aan de stok met een Duitser, en dat was een kankâhmof en een kankâhkrâht. Die Joodse jongen kwam toen op me af: ‘Gewèldig, ik heb zo verschrikkelijk gelachen!’ Een paar stripjes later heb ik Harry ‘Jaude, Jaude’ tegen een groep Ajaxieden laten roepen en toen kwam hij helemaal op z’n pik getrapt naar me toe: ‘Dat kan je toch niet maken! Ik vind Harry meteen niet meer leuk!’ Ik zeg: ‘Denk nou even na wat je zegt en hoe je op dat vorige stripje reageerde. Bij wie zit nou het probleem?’

En ik heb in dat stripje ook duidelijk gemaakt dat het niet uitmaakt of je nou blank bent of zwart of gelovig of niet, van Harry kan iederéén de pleuris krijgen. Dat onderstreep ik regelmatig. Zeker in het begin was ik als de dood dat met Haagse Harry hetzelfde zou gebeuren als met de typetjes Jacobse en Van Es van Koot en Bie. (Omdat extreem-rechts met Jacobse en Van Es aan de haal ging, voelden Van Kooten en De Bie zich genoodzaakt ze in een vuurgevecht om het leven te laten komen – PB.) Toen ik op het parkeerterrein bij het stadion van ADO Den Haag een keer tekeningen van Haagse Harry onder de ruitenwissers vond met het adres van een wethouder eronder en een oproep om Turkse koffiehuizen in de fik te steken, ben ik vreselijk geschrokken. In zo’n geval realiseer ik me dat ik op een heel dun lijntje balanceer.

Zoiets kun je zien aankomen, dat Haagse Harry, door zijn politieke incorrectheid, dergelijke groepen aanspreekt. In die zin is hij een voorloper van Pim Fortuyn. Hij zei wat de man in de straat dacht.

De man in de straat had inderdaad geen podium. De onvrede voelde je al dertig jaar broeien en het was onvermijdelijk dat dat een keer tot uitbarsting zou komen. Harry geeft daar inderdaad wel handvatten voor.

Denk je dat dat het enorme succes van Harry gedeeltelijk verklaart?

Nee. Mijn publiek bestaat niet alleen uit de Haagse volksjongens, maar ook uit de bewoners van het gegoede Statenkwartier, de Benoordenhout, alle lagen van de bevolking hebben daar iets in gevonden. Ik denk dat het de directe herkenbaarheid is, plus het feit dat weinig strips zich afspelen in het heden.

Harry ergert zich aan dezelfde dingen waar iedereen zich aan ergert.

Ja! Politici, bijvoorbeeld. Extreem gemakkelijk om te pakken, maar daar ergert iedereen zich verschrikkelijk aan. Ikzelf word soms zo boos dat ik er geen grap meer weet uit te halen. Zeker de laatste tijd gebeurt dat vaak. Zo’n Balkenende met zijn normen en waarden. Een trap veeg je van bovenaf schoon, maar hij hamert er op dat wij beneden de vloer moeten schoonmaken terwijl hij zelf verzuimt de bovenste treden te vegen. Donner mag maar blijven zitten, iedere blunderende minister wordt de hand boven het hoofd gehouden.

Het enige wat de regering doet is Postbus 51-spotjes uitzenden. Daar erger ik me mateloos aan. Op de dag dat minister Van der Hoeven bekendmaakt dat ze een campagne gaat starten om het onderwijs als werkgever te promoten, wordt ook bekend dat de salarissen in het onderwijs de eerstkomende jaren beslist niet omhoog gaan. Ik heb eens op het Internet lopen zoeken wat die Postbus 51-campagnes nou precies kosten en dat was in 2004 alleen al aan televisie- en radiozendtijd acht miljoen euro. Daar is de productie van de spotjes en allerlei commissies die zich daar tegenaan bemoeien niet eens bij gerekend. Voor dat geld kun je ook een paar agenten opleiden en in dienst nemen. Nee, wij krijgen stickers: ‘I love rechts rijden’. O, man!

Maar daar heb je toch een leuke strip van gemaakt!

Wat dat betreft kan het mij niet rot genoeg gaan met dit land, want ik haal er mijn grappen uit, ja. Maar soms word ik zo kwaad dat ik het maanden moet laten bezinken voordat ik het kan relativeren om de humor er van in te zien.

In de loop der jaren lijkt de focus ook te zijn verschoven van locale Haagse politiek naar de landelijke politiek.

Dat komt omdat er in Den Haag de laatste jaren weinig gebeurt waar ik me druk om moet maken. Je kunt van burgemeester Deetman zeggen wat je wilt, hij heeft de stad in een ijzeren greep, maar hij doet het wel erg goed. Je kunt het met hem oneens zijn, maar ik heb weinig op de man aan te merken. Er zijn geen schandalen, sinds wethouder Noordanus weg is, is het behoorlijk rustig aan het front. Ik wacht op het nieuwe ADO-stadion, daarmee gaat natuurlijk van alles mis. Dan kan ik me weer uitleven. En de landelijke overheid is nu zo idioot bezig…

Maar ik waak ervoor om in iedere strip de landelijke politiek aan te pakken, hoor. Het moet toch Haags blijven. Ik heb ook vreselijke moeite gehad met de samenstelling van het nieuwe album, omdat veel strips, die zijn voorgepubliceerd in het Haags Straatnieuws en het blad Zone 5300 teveel aan de politiek hangen of gedateerd zijn. En er mogen best specifiek Haagse situaties in de strip, maar het moet wel herkenbaar zijn voor lezers uit Apeldoorn of Limburg. En dan gaat het meer om scènetjes waarin Haagse Harry over straat loopt en iets meemaakt. Dat hoeft niet per se politiek te zijn. Wil ik ook voorkomen, anders word je zo’n politiek tekenaar.

Daarom heb je twee nieuwe albums uitgebracht…

Inderdaad. Er is een officieel deel vier, daarin staat het beste wat ik de afgelopen vier jaar heb gemaakt plus een aantal nieuwe en nooit eerder gepubliceerde strips. Van de zomer heb ik me drie maanden opgesloten en dag en nacht zitten werken om de gedateerde of te politieke strips te vervangen door betere, nieuwe strips. Maar toen had ik dus een stuk of dertig strips over die me leuk leken voor de verzamelaar, die heb ik verzameld in een nulnummer.

In dat nulnummer staat onder andere de strip waarin Pim Fortuyn door Jip en Janneke wordt doodgeschopt.

Ja. Die is gedateerd, bovendien vind ik het niet zo’n sterke strip. VVD-fractievoorzitter Van Aartsen had toen gezegd dat de kiezers in Jip en Jannke-taal moesten worden aangesproken. Nu zijn Jip en Janneke twee zwarte kindertjes, dus ik dacht: ‘Nou zal je het weten ook!’ Daar heb ik Fortuyn bijgehaald, en er was een nepimam die van die rare dingen liep te roepen, die Hazelhof, maar ik vond het niet zo sterk.

Ik vond ‘m wel goed. De timing was niet zo gelukkig.

Zo! Op vrijdag stond-ie in het Haags Straatnieuws, de maandag daarop werd Fortuyn doodgeschoten. Toen belden ze van het Straatnieuws: ‘Wat moeten we nou?’ Ik zei: ‘Dat moet je zelf beslissen, maar ik zou de oplage terughalen.’ Wat je ook van Fortuyn vindt, een trap nageven als je op de grond ligt, dat doe je niet. Maar inmiddels kun je zo’n strip wel weer publiceren.

En zo staat er allerlei interessant historisch materiaal in dat nulnummer.

Ja. Een stripje over dat gekrakeel bij de LPF, bijvoorbeeld. Wie weet er nu nog wie Herman Heinsbroek is, en wat er vier jaar geleden allemaal bij de LPF speelde? En een heel locaal stripje over Leefbaar Den Haag, toen bekend werd dat ze daar hun fractiegeld uitgaven aan stripboeken en speelgoedautootjes.

De door het Haagse huis-aan-huisblad De Posthoorn geweigerde tekening naar aanleiding van die foto waarop burgemeester Deetman nietsvermoedend met een exhibitionistische ADO-supporter poseert, staat die er ook in?

Die ook. Dat die ooit geweigerd is… Nou ja, ik heb er begrip voor, ik ga dan ook niet dwars liggen. Ik snap de belangen van zo’n Posthoorn wel. Deetman ís inderdaad zo dat als hij zich op z’n pik getrapt voelt, dan gaat-ie dwarsliggen en dan is het afgelopen met de advertenties van de gemeente Den Haag in dat blad.

De geweigerde tekening. Klik hier voor de omstreden foto waarop de prent is gebaseerd.

Heb je Deetman wel eens ontmoet?

Ja, een paar keer. Een raspoliticus. Een vreselijk slimme man. Drie maanden na die affaire met die geweigerde tekening kwam hij bij me staan en zei: ‘Nou, meneer Rueb, ik heb een tekening van u gezien, die was wel ondeugend, hoor.’ Maar hij doet dat op zo’n charmante manier dat je niet kwaad kunt worden op die man. Met dat soort mensen moet je niet te bevriend raken.

Want dan kun je geen gemene grappen meer over hem maken.

Nee. Op het moment dat je voor iemand sympathie gaat koesteren wordt dat heel moeilijk. Ik heb het wel gedaan hoor. Met wethouder Engering, bijvoorbeeld. dat heb ik altijd een schat van een mens gevonden. Maar toen ze in haar laatste jaar als wethouder met een voorstel kwam om cultuurbelasting te gaan heffen, heb ik haar in een stripje toch echt in elkaar laten slaan.

Maar dat deed je met pijn in je hart.

Ja, ik dacht: ‘Mens, wat maak je nou!’ Eerst dat gedoe met het North Sea Jazz Festival dat uit Den Haag vertrekt, en dan ín het cultuurjaar, dat aan alle kanten mislukt omdat er nergens geld voor is, geld weghalen bij de organisatoren van culturele evenementen!

Denk je dat Harry met veel wegkomt omdat hij in Haags dialect spreekt?

Ja. Maar ook het feit dat het een strip is, maakt veel uit. Ik denk dat als ik bepaalde dingen in een column zou schrijven, daar meer reactie op zou komen dan op mijn strips. Het zijn gekke poppetjes, dus je neemt het vanzelf niet zo serieus. Columnisten chargeren ook veel en worden daar vaak persoonlijk op aangesproken, terwijl ze ook alleen maar advocaat van de Duivel spelen of gewoon een statement willen maken. Ik kan dat veilig doen in een stripje.

Je maakt deel uit van een groepje Haagse chauvinisten, als ik het zo mag noemen. Sjaak Bral zit daarbij, jouw broer Robert-Jan, die publicist is…

In het kielzog van de Haagse Harry-hype kwam er inderdaad zo’n nieuwe Haagse golf opzetten. Henk Bres zat daarbij, die zat in het Lagerhuis heerlijk ongenuanceerd Haags te lullen, Harry Jekkers ook, die is de drie na grootste cabaretier van Nederland, en verder wat locale helden zoals Adriaan Bontebal , Boozy, en Bart Chabot is natuurlijk ook een Hagenees, en de Gebroeders De Gier.

Maar hoe serieus is dat chauvinisme dat jullie uitdragen? Die ergernis over het Amsterdamse kolonialisme en zo…

Maar het is gewoon zo, jarenlang was het Amsterdam voor en Amsterdam na. Daar bestond altijd ergernis over. Wij steken een beetje de draak met dat chauvinisme, maar een hoop Hagenezen steekt het een hart onder de riem. Ik heb zoveel oprechte reacties gehad, van: ‘Dank zij jou mag ik weer plat praten’. Dat vind ik leuk, maar zo heb ik het nooit bedoeld.

Het Groen-Geile spellingsboekie, dat was allemaal voor de grap?

Allemaal voor de grap. Ik had succes met die strips, toen kwam Sjaak Bral met het idee een Haags dictee te organiseren. Dat was zo’n foutenfestival dat we besloten spellingsregels op te zetten. Maar het is allemaal met een flinke knipoog, want ik ben zelf helemaal niet consequent en taalkundige ben ik ook niet. Regelmatig wijzen studenten me erop dat de dakjes (accent circonflexe) boven de klinkers overbodig zijn, maar ik vind ze leuk staan. Dus we hebben dat Groen-Geile Boekie zo over the top geschreven dat het alleen maar leuk is om te lezen. En door het Meertens Instituut is het Haags toch opeens als officiële taal geaccepteerd. Dan lachen we ons dood, natuurlijk.

Wat maakt jouw humor zo Haags?

Het is heel direct, agressief en verbaal heel creatief. We hebben in Den Haag veel meer synoniemen van om het even welk begrip dan welke andere stad ook. Haags is vaak onbedoeld heel erg grappig.

Hagenezen lijken meer te kunnen lachen om ellende dan Amsterdammers. Die klagen liever.

Amsterdamse humor zit vaak in de sfeer van practical jokes en iemand tot het bot toe afzeiken, tot het echt pijn gaat doen en dat gebeurt in Den Haag niet veel. Ik heb de indruk dat er in Haagse humor toch iets van mededogen is, hoe hard het ook is. Dat mis ik in Amsterdamse humor. In Amsterdam heb ik dingen meegemaakt dat ik dacht: ‘Dit is toch niet léuk meer; die gozer houdt zich staande, maar het liefst zou die gaan zitten janken’.

Ik heb dat in Den Haag ook gehad, hoor, toen ik hier net was komen wonen. Dat ik me afvroeg of ik dat wel ging volhouden, die keiharde, intimiderende humor.

Het is breed lopen, boos kijken, maar dat stelt allemaal niks voor. Amsterdammers zijn marktkooplui, Rotterdammers zijn arbeiders en Hagenezen zijn taxichauffeurs. Patserig, het moet altijd meer lijken dan het is. Als je een café binnenkomt, kijken ze je eerst boos aan, zo van: ‘Kom niet in mijn buurt’. Maar als je met ze in gesprek raakt, is er niks aan de hand. Daar moet je effe doorheen. Je kómt er ook makkelijk doorheen. Niet als je beleefd gaat zitten doen, van: ‘Meneer mag ik er even langs’. Dan krijg je de volle laag, natuurlijk.

Je komt uit de hogere middenklasse.

Ja, mijn vader was rechter. We woonden in de Benoordenhout.

Maar toch afficheer je jezelf als een Haagse volksjongen.

Niet bewust. Ik maak er geen geheim van dat ik uit de Benoordenhout kom. Doe ik niet moeilijk over. Maar ik ben Haags, en zo voel ik me ook. Als ze me vragen of ik Hagenaar ben of Hagenees, dan zeg ik Hagenees. Ik had mezelf ook Hagenaar kunnen noemen en met een bekakt stemmetje kunnen praten, maar ik heb me vroeger heel erg tegen dat milieu afgezet. Ik zag al gauw dat er in Den Haag twee groepen mensen woonden die elkaar helemaal niet kenden. Op mijn zeventiende werd ik van school getrapt en ben ik gaan werken bij de V&D. Dat is een soort microkosmos van de samenleving, van het hogere kader tot de timmermannen, het zit daar allemaal in de kantine. De basis van wat ik nu doe is daar wel gelegd. Toen kwam ik ineens in contact met mensen die ik helemaal niet kende, vanwege het beschermde milieu waarin ik was opgegroeid. Mijn vriendjes kwamen allemaal uit de Benoordenhout. Hooguit kwam ik eens een tuinman tegen van buiten de wijk.

Je voelde je aangetrokken tot die Hagenezen.

Ja, die waren veel directer en eerlijker. De schellen zijn toen van mijn ogen gevallen. Want iemand mocht dan plat praten, hij kon net zo slim zijn als ik. Aan de andere kant kon iemand heel netjes praten, maar toch een verschrikkelijke eikel zijn.

Je gaat vaak de straat op, hè? Om inspiratie voor je strips op te doen.

Veel te weinig, de laatste tijd. Toen ik nog in de Schilderswijk woonde, was het een stuk makkelijker. Je bent een ouwe lul, je hebt je gezin, je woont samen, je hebt lekker gegeten en je hebt geen zin meer om er uit te gaan. Toen ik nog in de Schilderswijk woonde en een Lat-relatie met mijn vriendin had, was het veel makkelijker om het huis uit te gaan, de straat op. Op de Vaillantlaan was een Turks koffiehuis waar ik regelmatig binnenliep, waar ik een hoop inspiratie voor mijn eerste twee albums heb opgedaan. Daar zaten dan die gasten te backgammonen en te kaarten, en af en toe liep er zo’n baas naar achter, dan werd er door de eigenaar een deur opengehouden, dan bleven ze een kwartier weg, en dan kwamen ze weer terug en als ik dan met ze praatte, rook ik alcohol. Er werd daar achter stiekem pils of jenever of ik weet niet wat geschonken. Voorin zaten ze allemaal aan de koffie.

Of ik ging op de markt rondlopen. In de Schilderswijk zat je toen ook overal bovenop. Tegenwoordig is er in de Schilderswijk nauwelijks nog een blanke te bekennen, dus dat werd wat moeilijker. Ik had er op een gegeven moment ook schoon genoeg van daar te wonen.

Want…?

De criminaliteit. Er waren schietpartijen bij mij in de straat. Mijn dochter was toen nog maar een jaar of tien. Ze woonde niet bij me, maar ze was er regelmatig en dan stonden we met z’n allen op de gang achter de deur te wachten tot het weer voorbij was. Plus dat ik wel eens een nieuwe auto wilde kopen en dat had daar geen zin. Ik had een Opel en ik ben eens naar de sloperij gegaan om daar uit alle Opels van hetzelfde type die driehoekige voorruitjes te slopen, zodat ik een voorraadje had voor iedere keer dat het ruitje van mijn auto weer eens was ingetikt. Dat gebeurde iedere week. Ik deed mijn auto niet op slot, zodat het helemaal niet nodig was om een ruitje in te tikken. Maar die junks zijn nog te lui om te voelen of het portier op slot zit of niet. Die rammen dat ruitje meteen in.

Ik woonde aan het Vaillantplein, voor mijn huis hingen die Marokkaantjes rond, de ene met een vlindermesje waarmee die liep te showen, dan haalde de ander weer zó’n jagersmes uit zijn zak. Dat werd echt eng, op een gegeven moment.

Imam El Moumni krijgt er van langs

Nu woon je al zo’n tien jaar in het Valkenboskwartier, een behoorlijk multiculturele wijk. Is het daar zoals het vroeger was in de Schilderswijk?

Hier woont alles door elkaar, dat heeft z’n charme. De Marokkanen en Turken die ik hier tegenkom, spreken ook Nederlands. In de Schilderswijk had ik nauwelijks contact met mijn buren. Dat was niet mogelijk. Ik weet nog dat ik er net kwam wonen, dat ik dacht: ‘Aan mij zal het niet liggen!’ Dus ik ging me netjes voorstellen aan de buren. Doet er zo’n moeke met een hoofddoek open, ik zeg: ‘Hallo, ik ben Marnix, de nieuwe buurman’. Werd er naar binnen gebruld, kwam de man des huizes er aan, die gaf me een hand, klaar.

Ik had eigenlijk alleen contact met mijn buren als ik aan mijn auto sleutelde. Kwamen ze allemaal naar buiten, gingen ze je helpen. Dat is daar een heel sociaal gebeuren, aan je auto sleutelen. Als ik naar de sloperij ging, moest ik allerlei onderdelen voor ze meenemen, omdat zij daar werden afgezet. Ik kreeg alles goedkoper. Op zo’n manier krijg je leuk contact met je buren, maar voor de rest….ze spreken geen Nederlands en dat maakt het heel moeilijk.

Je hebt met Haagse Harry niet vaak expliciet commentaar geleverd op de multiculturele samenleving.

Nou, commentaar niet, nee. Ik probeer gewoon te laten zien hoe het is. Er komen regelmatig allochtonen in Haagse Harry voor, die worden ook niet gespaard. Maar wat ik wel probeer duidelijk te maken is dat het ‘m niet zozeer zit in die cultuurverschillen als in de taalproblemen, waardoor die wederzijdse achterdocht ontstaat. En wat ik niet in mijn strips zeg, maar wel denk, is dat het een intelligentiekwestie is. Al die raddraaiers en relschoppertjes en extreem gelovige fundamentalistische moslims komen ook rechtstreeks uit het Rifgebergte. Die hebben een evolutieachterstand. Een professor heeft twee jaar geleden het IQ van die probleemjongeren gemeten en die kwamen niet boven de vijfenzeventig uit. Daar kun je dus ook niks mee beginnen. Het enige dat helpt is van jongs af aan onderwijs, onderwijs, onderwijs. Daar heeft onze overheid het zwaar laten liggen. Daar komen ze nu achter. Maar wat er nu voor de klas staat, daarvan zou de helft helemaal geen onderwijsbevoegdheid mogen hebben. Dat heb ik ontdekt toen mijn dochter nog op school zat. Toen werd ik er helemaal gek van.

Je maakt geen grappen over dat aspect van de multiculturele samenleving.

Als er een aanleiding voor is.

Aanleidingen zijn er het afgelopen jaar zat geweest, dacht ik zo.

Ik heb een stripje gemaakt over het voorstel van Deetman om elkaar in clubhuizen te ontmoeten en kennis te maken. Allemaal goed bedoeld, maar je staat dan wel ver van de realiteit af. Er komt daar een handjevol mensen op af die toch al positief zijn ingesteld. Iedereen staat voor eigen parochie te preken.Je leert elkaar wel kennen door gewoon op straat te zijn. Niet in de Schilderswijk, maar als je die allochtonen spreidt, leer je ze wel kennen. Ik heb Marokkaanse bovenburen, daar kun je gewoon een gesprek mee voeren. Maatregelen om de integratie te bevorderen die van bovenaf worden opgelegd, dat kán niet werken. De overheid moet zorgen voor goed onderwijs, dat voor iedereen bereikbaar is. Niet alle Marokkaantjes bij elkaar. En de gettovorming tegengaan. Dat hoorde je dertig jaar geleden al roepen, alleen mocht je dat toen niet zeggen.

Het gevaar van het fundamentalisme, ik kan er in mijn stripjes heel weinig mee. Ik laat wel eens zo’n malloot met een explosievengordel rondlopen. In mijn nieuwe album komt-ie een paar keer voor. Ja, en dan komt die SIRE-campagne van dat korte lontje. Dan denk ik: ‘Om nú met die beeldspraak van dat korte lontje te komen, in deze tijd van verhoogde terrorismedreiging, hoe dom kun je zijn?’ Denk nou toch na voordat je met dit soort campagnes komt.

Je maakt je vooral kwaad om de overheid. Minder om het gedrag van de burgers zelf.

We worden door Balkenende bestookt met een bombardement aan fatsoen en normen en waarden, daar zie ik in de overheid zelf niets van terug. Maar het gaat in mijn strips toch vooral om Harry en zijn vrienden, ik voer zelden politici op. Bijvoorbeeld in mijn strip over die Haagse Ontmoetingen. Daarin toont Harry zijn goede wil door naar zo’n bijeenkomst te gaan, maar dan krijgt hij bij de deur vanwege een of andere domme reden al ruzie met een moslim, ze slaan elkaar op de bek en dan komt Balkenende – of was het nou Deetman – zich ermee bemoeien en dan zeggen Harry en die moslim: ‘Joh, rot op, we vechten het samen wel uit’.

In de weerzin tegen Balkenende vindt iedereen elkaar.

Ha! De weerzin tegen het hele kabinet, met Balkenende als gezicht daarvan. Het is pappen en nat houden wat die lui doen. Behalve die verhoogde staat van paraatheid en de machtsmiddelen die de politie erbij krijgt zie ik verder niks structureels gebeuren. Balkenende zegt dat we zo niet met elkaar om kunnen blijven gaan, maar ja, dat wisten we al.

Je laat Harry niet snel gebruiken voor een reclamecampagne…

Ik werd ooit door een reclamebureau gebeld, die wilde een landelijke postercampagne met Haagse Harry gaan doen. Dan praat je toch al gauw over een ton. Maar zodra ik dat ga doen wordt Harry een soort Mickey Mouse en dat pikt mijn publiek niet. Want als Harry bijvoorbeeld reclame gaat maken voor Amstel-bier, kan hij nooit meer tegen een firma als Amstel aanschoppen.

Door de toenmalige PTT ben ik ook ooit eens benaderd, maar daarvoor geldt hetzelfde en ik vond de PTT een vervelend bedrijf. In die tijd was er sprake van dat er vijftienduizend man personeel zouden uitvliegen. Ik stel me dan principieel op, maar het kost me wel een hoop geld.

De laatste jaren word ik wel iets makkelijker, maar omdat de strip niet meer zo populair is als vroeger, worden de aanbiedingen minder interessant. Van de week kreeg ik nog een telefoontje van het reclamebureau dat die verkeerscampagne doet met dat ‘I love rechts houden’ en zo. Of ik daar aan mee wilde werken met Harry. Ik had net mijn strip over die Postbus 51-spotjes op mijn site gezet. Ik zeg: ‘Kijk daar maar op, dan weet je mijn antwoord‘.

Ook door de gemeente ben ik wel eens gevraagd of ik Harry wilde laten meedoen aan een campagne voor het scheiden van huisvuil. Hou toch op! Dan zou niemand me nog serieus nemen. Maar als John de Mol me morgen vraagt of ik toestemming wil geven voor een animatieserie van Haagse Harry waar ik geen zeggenschap over krijg maar waar ik wel twee miljoen euro voor krijg, dan zeg ik: ‘Kom maar, meneer de Mol, gaat u uw gang maar.’

Dan wel!

Dan hebben we het over zo’n groot bedrag, dan ben ik klaar met Harry en ga ik wat anders doen.

Geld is gedrukte vrijheid

Zo is dat.

Op 22 en 23 oktober presenteert en signeert Marnix Rueb zijn nieuwe albums op de Stripdagen in Houten. Klik hier voor een speciale actie rond Haagse Harry.

Tweet

Peter Breedveld, strips, 09.10.2005 @ 17:59

[Home]
 

Δ