MAAR!

Lagonda

Ach, die idealisten in ons landje. Hun niet uit te roeien neiging tot hersenspoelen neemt bizarre vormen aan. Het weblog van Anja Meulenbelt, waar onder het voorwendsel van een open dialoog censuur wordt bedreven, is natuurlijk alweer ouwe koek. LLINK zit er namelijk aan te komen! LLINK wil een “idealistische” omroep worden. Jaja — blijkbaar klinkt de Internationale nog niet hard genoeg door in de programma’s van Nederland 3. Een blik op hun website zegt me genoeg: LLINK verkondigt het politiekcorrecte evangelie met een volharding waar de ouderenraad van de SGP een puntje aan kan zuigen. De heilige boodschap van het Heerlijke Gelijkgeschakelde Bestaan wordt verpakt in een jasje van misselijkmakende blijmoedigheid; LLINK gaat een soort Sesamstraat voor volwassenen worden. Weer een neerbuigende poging tot volksmennerij, zoals die alleen door naijverige hielenlikkers van de Revolutie bedacht kan worden. Die lui lijken maar niet in te zien dat — hoe verheven zij hun eigen motieven ook vinden — zij zichzelf met dit soort middelen ongeschikt verklaren als serieus te nemen stem. Als punten alleen maar gescoord kunnen worden met censuur, propaganda en volksverlakkerij, dan kun je er donder op zeggen dat men een onwaarachtig wereldbeeld aan de man probeert te brengen.

In Nederland zijn wij geconditioneerd om tot in het graf de discussie te blijven voeren, altijd zoekend naar het compromis, naar water bij de wijn. Er bestaan geen absolute besluiten in Nederland; in elke brief die de overheid u stuurt om u van ’t een of ander op de hoogte te stellen, kunt u gelijk lezen hoe u hiertegen in beroep kunt gaan. U kunt bezwaarschriften schrijven, klachten indienen en protesten aantekenen. De overheid kan zich dan in al haar inschikkelijkheid tonen; zij poldert en gedoogt dat het een lust is, en op de hurken wordt het ene na het andere compromis uitgedeeld. Iedereen in Nederland is aan deze speelruimte gewend, en iedereen gaat er van uit dat het altijd mogelijk is om weerwoord te leveren.

Alleen blijkt al te vaak dat het belangrijker is *dat* er iets gezegd wordt, dan *wat* er gezegd wordt. Dit werkt redelijk goed zolang er over meningen wordt gedebatteerd, maar zodra een feitelijke waarneming onderwerp van discussie wordt, leidt dit onmiddellijk tot problemen; op een feitelijke waarneming, de waarheid dus, valt namelijk weinig af te dingen. En hoe fundamenteler de geconstateerde waarheid het wereldbeeld van de gesprekspartners aantast, hoe ernstiger deze mensjes last krijgen van de ziekte van MAAR; de pathologische neiging elk valide argument te pareren met een loos tegenargument. Wat dit tegenargument precies inhoudt, ach, dat maakt eigenlijk niets uit, want de techniek is even simpel als effectief; de aanstootgevende waarheid wordt ermee losgerukt uit haar bodem van objectiviteit, en hulpeloos geïsoleerd in een vacuüm van MAAR. Verzonnen MAAR, gelogen MAAR, nietszeggend MAAR, oneigenlijk MAAR, ongepast MAAR, het doet er niet toe — zolang die monden en die pennen maar in beweging blijven. Verzin maar wat, schraap er wat argumenten bij, en gooi het in de ring.

Neem nou Mohammed B. Ja, hij heeft een gruwelijke daad verricht, MAAR hij is een overspannen puber, of een door discriminatie gefrustreerde Marokkaan, of een goed geïntegreerde doodgewone Nederlander met een moeilijke jeugd, of een crimineel, of een gevaarlijke gek, of een godsdienstwaanzinnige gek — maar beslist geen moslimterrorist. En dat is gek, want als je Mohammed’s brief, zijn slachtofferkeuze, zijn slachtmethodiek en zijn rechtszaak overweegt, dan denk je toch in eerste instantie: hé, net een moslimterrorist! Maar dat zien wij dus allemaal erg verkeerd. Of neem moslimterroristen in het algemeen. Die doen ook de vreselijkste dingen, MAAR dat zijn geen moslimterroristen, wordt er dan gezegd. Dat zijn onware moslims, of gewone terroristen, of moslims die het slachtoffer zijn van racisme of armoede, of moslims die zich verzetten tegen Amerikaanse bemoeienis of Israëlisch kolonialisme, of moslims die zich verzetten tegen de diefstal van hun olie, of moslims die zich vernederd voelen. Maar moslims die eerst zeggen dat ze een terroristische daad gaan plegen in naam van Allah, en vervolgens een bus met onschuldige mensen opblazen, terwijl ze daar dan heel hard “Allaaah!” bij roepen — dat zijn vooral *geen* moslimterroristen.

Soms wordt met MAAR de werkelijkheid zo ernstig verdraaid, dat de opeengestapelde onzinargumenten zichzelf in de staart bijten. De samenleving klaagt over crimineel gedrag van Marokkaanse jongeren MAAR dat *lijkt* alleen maar zo, omdat de media ieder incident waar Marokkanen bij betrokken zijn met grote letters op de voorpagina zet; dat werkt stigmatiserend. Ja, er zijn wel eens incidentjes, MAAR er zijn ons geen cijfers bekend die wijzen op een structureel probleem. Ja, in de steden zijn er wat meer van dit soort incidenten met Marokkanen, MAAR de meeste Marokkaanse jongeren hebben gewoon de Nederlandse nationaliteit, dus we kunnen helemaal niet over deze mensen spreken alsof het een eenduidige groep betreft. Ja, er zijn wel signalen van justitie dat de recidive onder Marokkaanse jongeren hoger is, MAAR we mogen niet vergeten dat Marokkaanse jongeren overal in Nederland veel last ondervinden van racisme; op de arbeidsmarkt worden zij voortdurend gediscrimineerd, en onze maatschappij is niet bereid aansluitmogelijkheden voor deze mensen te scheppen, dus vindt u het gek dat ze crimineel gedrag gaan vertonen — ze kunnen niet anders! Erm, sorry — maar er was toch helegaar geen sprake van crimineel gedrag; dat was toch maar stigmatisering? En hoe kunnen Marokkanen nou gediscrimineerd worden; we mochten ze toch niet als groep benoemen? Dus: welk van bovenstaande argumenten is waar?

Minder fraai wordt het als deze lulkoekers te ver doorschieten in hun drang om steeds maar weer met een weerwoord op de proppen te komen. Met name als hun onzinnige gezwets gewogen en te licht bevonden wordt; dan schudden zij met het grootste gemak de meest drieste beschuldigingen uit de mouw. Mensen die terecht kritiek hebben op hun fantasieargumenten zijn dan ineens nazi’s, racisten, islamofoben en verlichtingsfundamentalisten.. Welja, waarom ook niet? The sky is the limit, nietwaar? Ene Han van der Horst legde deze week in de Volkskrant zelfs uit dat mensen die weinig heil zien in religieus obscurantisme een soort eigentijdse Jacobijnen zijn, compleet met compromisloze ideologie, guillotine, kalenderhervormingen en wat niet al! Ach ja, nou ja, roep maar wat gewoon, hahaha! Het maakt ook niet uit, toch? Whatever! Gewoon maar schaamteloos door blijven lullen als een kip zonder kop! Toe maar, jongens! Door blijven gaan totdat niemand meer weet wat waar is, totdat elke poging tot kritische reflectie de kop is ingedrukt, en ieder broodnodig stukje inzicht in het toch al razend ingewikkelde moslimvraagstuk is begraven in een stronthoop van MAAR.

En wij, schaapachtig volk, jarenlang sufgeluld met nutteloze meningen in eindeloze inspraakrondes, vergaderingen en rondvragen, kunnen niet meer het verschil zien tussen een weloverwogen argument, en een lukrake bewering die in haar groteske mismaaktheid alle wetten van het betamelijke met de voeten treedt:

“Ja, Theo is op een vreselijke manier vermoord, MAAR…”

Bent u toch besodemieterd? Wat nou MAAR? Er is geen MAAR! Hier kan geen sprake zijn van een MAAR! Wat deed Theo nou helemaal? Hij schreef columns die haast niemand las, maakte films waar geen hond naar keek, en sloeg af en toe een of ander uilskuiken met smakelijke provocaties om de oren. Nou nou, erg hoor! Hij is er niettemin als een varken om geslacht, en iedereen met een hart in zijn lijf, kan begrijpen dat hier op zijn zachtst gezegd sprake is van een “onevenredige verhouding”; dat er een enorme kloof gaapt tussen Theo’s vermeende vergrijp en de straf die hij hiervoor gekregen heeft. Maar de lulkoekers proberen mij met hun MAAR uit te leggen, dat het toch wel logisch is dat Theo is vermoord; dat het Theo’s verdiende loon is. Dat is namelijk wat er besloten ligt in hun MAAR — dat iedere ideologie, hoe bloedig ook, meer ontzag verdient dan een mensenleven en het vermeende nihilisme van Van Gogh. Schandelijk!

Ach, deze lieden zouden zich ten diepste voor moeten schamen, maar ik besef dat zij reeds ver zijn afgedwaald van het in de mens besloten streven naar het allerhoogste te reiken — ironisch genoeg omdat juist zij oprecht menen de meest volmaakte dienaars van dit streven te zijn. Geen mens is zo sterk als zijn principes — wee degenen die dit uit het oog verliezen, en in hun schuimbekkende zeloterie onze fragiele waarheid en waardigheid onder hun marcherende voeten vertrappen. En ach, de meesten zijn onschuldig in hun onbenulligheid: een jandoedel met een spandoekje dat “hij echt heel erg tegen is”, wekt eigenlijk alleen maar mijn lachlust op. Maar ik huiver bij de gedachte dat in het legioen van de lulkoekers ook politici en beleidsmakers schuilgaan, wiens voornemen het is om, zodra zij de kans krijgen, dit land te vormen naar de inzichten van hun verduisterde ziel. Een land waar met hun MAAR de daden van de ploerten goedgepraat kunnen worden. Een land waar we onze mond moeten houden als we weten wat goed voor ons is.

Lagonda schreef al teksten op een weblog, puur voor het eigen plezier, totdat Frontaal Naakt besloot hem aan de vergetelheid te ontrukken. Lagonda is 49 procent mannelijk, 51 procent vrouwelijk en 100 procent esotericus. Haar schrijfstijl wordt door sommigen ervaren als ‘een warm bad’, door anderen weer als ’totaal genadeloos’. Het is maar hoe de pet staat. Meer op de Lagonda blogspot.

Tweet

Algemeen, 10.09.2005 @ 16:54

[Home]
 

Δ