Heilige Maria
Sharona Asghari
Zij zat voor mij. Met haar dodelijke blik en mooie ogen. Heilige Maria hadden we haar altijd genoemd. Ik wist dat ze dood was, maar waarom leek ze mij zo levend? Om de stilte te breken, vroeg ik haar:
Waarom wilde je mij spreken? Ik weet dat…
-Je weet wát? Dat ik zelfmoord gepleegd heb? Ja, maar wat weet je nog meer? Dat ik het gedaan heb vanwege een ongelukkige liefde?
Ja..zoiets.
-Maar dat is niet het hele verhaal. Je denkt dat híj mij in de steek had gelaten. Maar dat is niet waar. Hij was verliefd op me. Dat weet ik heel zeker. Mijn cultuur en mijn mensen hebben mij in de steek gelaten. Snap je?
Nee.
-Kijk. Je weet dat wij vóór ons huwelijk verkering hadden. Je weet ook dat zijn ouders er niets van af wisten. Na onze bruiloft heeft iemand zijn moeder over onze relatie verteld.
Oké, maar als ik me goed herinner, was hij een verlichte man. Ik kan me nog herinneren dat hij in de universiteit vurige toespraakjes hield over de gelijkheid en vrijheid voor iedereen…
-Ja. In het begin had hij ook geen moeite met ons verleden. Maar zijn naasten hebben alles verpest. Zelfs onze buren keken me aan alsof ik een besmettelijke ziekte had. Ze zijn zó ver gegaan, dat ik op een gegeven moment van hem niet meer alleen het huis uit mocht. Haar moeder probeerde aardig tegen me te doen, maar ik zag dat ze het diep in haar hart niet kon verteren. Hij was niet meer mijn trotse Reza. Hij was agressief en gewelddadig geworden.
Ik wilde niet meer horen en ontwaakte uit mijn droom. Ik wilde niet horen dat in mijn land, waarvan ik altijd had gedacht dat dergelijke taboes er niet meer bestonden, meisjes en vrouwen met een liefdevol hart zelfmoord moeten plegen of moeten vluchten. Mijn Heilige Maria is er niet meer. Ze is één van de duizenden slachtoffers die denken dat de maagdelijkheidscultus tot de verleden tijd behoort. Het is niet leuk om te moeten toegeven, maar onze 3500-jarige cultuur heeft nog steeds de valkuilen die vele jaren geleden al hadden moet zijn dichtgegooid.
Mijn eerste reactie was er één van verdriet, woede, schok en tranen. Ik wilde hem vervloeken. Ik wenste dat hij doodviel, dat hij hetzelfde lot zou moeten ondergaan. Maar hoe kon ik hem vloeken, terwijl ik wist dat ook hij stierf van verdriet, dat hij- zoals Maria’s zus zei- nog steeds van haar houdt? Hoe komt het dat hij zijn liefde in de steek laat, terwijl hij haar eigenlijk alleen maar wil beschermen? Door al die parasieten kon ik hem niet verwijten en beoordelen.
Nadat ik wat was gekalmeerd en mijn hersens weer normaal begonnen te werken, heb ik beseft dat hij niet dé schuldige is. Hij was zelf ook slachtoffer van de verborgen hypocrisie in de cultuur. Daarom dacht ik dat het de schuld van zijn familie was. Maar ik moest denken aan mijn ooms. Zouden zij het wél tolereren, als hun zoons met een ontmaagd meisje wilden trouwen? Ik dacht aan mijn opgesloten buurmeisje, dat een paar maanden, voordat ik het land uit moest, ook zelfmoord had gepleegd omdat zij na haar scheiding met lege handen naar haar ouderlijk huis was teruggekomen. De er die hierdoor was geschonden, de extra last die ze nu was geworden voor haar ouders.
Zelfs zijn ouders kan ik het niet kwalijk nemen. Oeroude normen de rug toekeren is soms onmogelijk. Ik kan me voorstellen dat zijn ouders het beste’ voor hun zoon wilden en waarschijnlijk wisten ze ook wat liefde betekent, maar hoe kunnen ze een meisje vertrouwen dat achter de rug van haar ouders met iemand heeft gerotzooid. Het was nou eenmaal niet anders: óf ze zouden met iedereen in conflict zijn óf ze moesten hun zoon dwingen haar af te staan. De tweede optie was makkelijker. Het was het beste’ voor iedereen. Waar ze niet aan dachten, was het verwaarloosde meisje, dat haar ellende met niemand mee kon delen.
Ik zag Heilige Maria voor me. Ze lachte me toe en zei dat ze weg moest. Dat ze haar pijn en verdriet met zich moest meedragen. Hier was geen sprake meer van een heilige. Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag: wiens schuld is dat Heilige Maria niet meer leeft?
Sharona Asghari, die politicologie studeert aan de Amsterdamse Vrije Universiteit, dreigt binnenkort te worden uitgezet naar Iran. Daar wordt ze door de autoriteiten gezocht wegens het ontplooien van ‘ongewenste politieke activiteiten’. Ze heeft al eens mogen proeven van het volle Iraanse gevangenisleven en laat deze keer liever verstek gaan.
De foto’s zijn van Shirin Neshat.
Algemeen, 19.06.2005 @ 08:22
7 Reacties
op 19 06 2005 at 13:51 schreef Jona Lendering:
Móet er een schuldige zijn? Ik denk dat het prettig is als je "iemand" verantwoordelijk kunt stellen voor iets wat verkeerd is, maar soms is niet één iemand verantwoordelijk. Zoals je zelf zegt: "Oeroude normen de rug toekeren is soms onmogelijk."
Mooi poëtisch verhaal overigens. Zou het dan toch waar zijn dat Iraniërs allemaal dichters zijn?
op 20 06 2005 at 15:17 schreef Paardestaart:
‘Tuurlijk is er een schuldige; degene die weet wat hij zou moeten doen, en het nalaat. Iedereen die niet de meute trotseert terwijl zijn hart hem anders ingeeft
En daarna de omstanders natuurlijk, die nooit tegen de buren ingaan als er in het koffiehuis of in de keuken geroddeld wordt..elke moeder, zuster, vriendin of kennis die een gemeen verhaal herhaalt; elke broer die zijn vriend een roddel over zijn zusje doorvertelt
Als we zó gaan beginnen verandert er nooit wat natuurlijk, hè?
In islam is kwaadspreken ook verboden hoor, en er staat ook de koran dat alleen God mag oordelen, dus doe je mond open, zou ik zeggen
In elk geval zolang je in het vrije westen bent..
op 20 06 2005 at 15:33 schreef Jona:
Is het wel kwaadspreken als het met goede bedoelingen gebeurt? (Een vraag, ik weet het antwoord niet.)
op 21 06 2005 at 13:02 schreef Paardestaart:
Waarom denk je dat het met goede bedoelingen gebeurt?
Het gebeurt gewoon om dezelfde redenen dat gelovigen hìer vroeger het extra argument van de godsdienst misbruikten om anderman’s ‘gedrag’ ‘aan de kaak te stellen’…!
Je eigen jaloezie, kleingeestigheid, domheid of haat verstoppen onder geloofsijver, en zo een ander te gronde richten zonder je zelfs maar schuldig te hoeven voelen.
Het is niet voor niets dat de godsdienst in onze contreien zo’n slechte reputatie heeft gekregen; de meeste mensen met een religieuze achtergrond hebben hebben voorgoed hun bekomst gekregen van het geloof…
Dacht jij dat islamitische gelovigen met goede bedoelingen anderman’s reputatie vernietigden??
Dat de vrienden van een islamitische jongen in het koffiehuis de reputatie van zijn zusters door de drab van hun eigen onderdrukte geilheid en jaloezie zaten te sleuren uit de goedheid van hun hart?
Dat vrouwen in hun vestikkende achterkamertjes de eer (en dus zelfs het leven!) van een andere vrouw te grabbel durven gooien uit bekommernis om haar zieleheil?
Het zijn gewone mensen hoor…als je de religieuze sluier aftrekt zit er meestal maar een gewone zondaar onder, die de anderhalve heilige die er bestaat in zijn dorp met liefde uit nijd voor de honden gooit…
op 21 06 2005 at 13:16 schreef Peter Breedveld:
Volkomen mee eens. Onder gereformeerden bestond niet zo lang geleden dezelfde goede gewoonte om jonge, ongehuwde mensen die zwanger waren geraakt, vor in de goedgevulde kerk hardop hun zonde op te laten biechten. Geen betere zondagsvermaak dan dat, natuurlijk. Ik weet niet of de EO het nog steeds doet, maar ik herinner me programma’s waarin mensen ook tot in de sappige details uit de doeken deden waar het in hun leven precies fout was gegaan.
Het appeleert aan precies datzelfde aasgierengevoel dat door religieuze groeperingen doorgaans met zorg wordt gecultiveerd.
op 21 06 2005 at 18:07 schreef Paardestaart:
Hm – maar ik bedoel juist te zeggen dat kwaadspreken en veroordelen tot de typisch menselijke ondeugden behoort, en dat religie de gevolgen ervan nog eens tien keer zo dramatisch maakt; niet dat er zonder religie niks aan de hand is dus…
Dat de beweegredenen niet de religieuze legitimatie is zoals de gelovige misbaksels dan zichzelf en de wereld voorhouden, maar gewoon hun eigen driften..
De zogenaamd hooggestemde moslimbokken die slechte blote vrouwen gaan jagen in Zandvoort, of in het zwembad, en niet zien dat het hun eigen geilheid en frustratie is die ze aanjaagt..
Of gehoofddoekte moslima’s die hun lichtzinnige onbedekte zusters de les lezen, uit jaloezie en verdringing…
op 21 06 2005 at 18:16 schreef Peter Breedveld:
Inderdaad, maar de religie vormt altijd een mooie dekmantel. Want je kunt dus duidelijk zichtbaar voor iedereen heel vroom zijn en juist zó aan je trekken komen.
RSS