Gladstrijken

Lagonda

Wat maken Wrongel en Stremsel toch een wonderlijk programma. Het lijkt soms over voetbal te gaan, of over politiek en samenleving, maar eigenlijk is het een programma over wassen en strijken. Wrongel en Stremsel hebben zich bekwaamd in het gladstrijken van kreukels en plooien in bezoedelde reputaties. Mannenbroeders die elders in de media vlekken in hun imago hebben opgelopen, krijgen bij Wrongel en Stremsel alle gelegenheid om aan het volk te laten zien hoe goed ze het eigenlijk bedoelen. Wrongel knikt dan met een betrokken gezicht, Stremsel leest moeizaam op vergoelijkende toon een kritische vraag voor van zijn briefje. En Ouwejan, de tandeloze herdershond die altijd zo hinderlijk met zijn staart de kopjes van de tafel dreigt te vegen, blaft nog een beetje, maar valt uiteindelijk in slaap na goedkeurend aan het kruis van een vrouwelijke gast geroken te hebben. Zo zijn de heren al bijna een jaar druk in de weer met het gladstrijken van Rob Oudkerk, maar deze week hadden ze hun handen vol aan Jack Spijkerman.

Om te beginnen diende natuurlijk de huid van Jack gladgestreken te worden. Bij de VARA zag hij er altijd uit als een slecht onderhouden asfaltweg met platgereden egeltjes, maar de visagisten van Wrongel en Stremsel zijn aan de gang gegaan met dikke plakken cakemake-up, zodat Jack nu op een gemummificeerde winterpeen leek. Een hele verbetering; ik kan niet wachten om te zien wat de studiolampen van Talpa ervan maken. De volgende grote kreukel was de ogenschijnlijke knieval van Jack voor het grote geld. Nee, zei Jack, ik heb gewoon zin om mijn eigen bedrijf op te zetten en mooie dingen te maken; wat naïef van mij dat ik dacht dat iedereen dat wel zou snappen! Wrongel, Stremsel en Ouwejan knikten instemmend; zij hadden ook al van die dure principes, en hadden eveneens aan den lijve ondervonden hoe weinig begrip daar toch soms voor bestaat.

Laat ik duidelijk zijn; ik heb niks tegen geld verdienen. Ik schrijf mijn columns voor Frontaal Naakt gratis, maar zodra iemand anders me dikke knaken gaat bieden, ben ik hoogstwaarschijnlijk weg. Zo simpel is dat. En Jack moet ook aan zijn pensioen denken, dus ik snap het volkomen. Maar kom dan niet met zo’n doorzichtige lulsmoes aankakken. Geef dan toe dat je niet zo’n principiële man bent als je altijd hebt doen voorkomen. Dat je je alleen hebt doen voorstaan op je loyaliteit aan de publieke omroep omdat dat zo nobel klonk. Dat je eigenlijk veel minder bezwaar hebt tegen reclameblokken als je altijd hebt gezegd. Hypocriet gedoe. En dan ook nog proberen te scoren aan de VARA die zich voor geen andere keus gesteld ziet dan Kopspijkers van de buis te halen. Hij moest bijna weer huilen toen hij het erover had; dat je na 23 jaar trouwe dienst zo behandeld wordt! Eh, sorry Jack, maar WIE heeft er nou na 23 jaar trouwe dienst contractbreuk gepleegd?

Ik begrijp de actie van de VARA volkomen. Jack wil toch zakenman worden? Nou Jack, van je oude werkgever krijg je hier je eerste harde les: afbreukrisico. Jack heeft met zijn spijkerjasje, pilsje en shaggie een working-class hero van zichzelf gemaakt; hij is de vleesgeworden socialistische zuil. Dit maakt Jack, meer nog dan Paul de Leeuw, tot het uithangbord van de VARA. Jack heeft altijd loyaliteit aan de VARA voorgewend, en het is dus niet zo gek dat de VARA hier haar vertrouwen in heeft gesteld. Maar nu Jack bekend heeft gemaakt dat hij gezwicht is voor een aanbod van “de pakken”, wil de VARA zich uiteraard niet meer met hem afficheren. Volkomen logisch. Als ik een visitekaartje uitdeel, dan wil ik dat daar mijn logo opstaat, en niet dat van de concurrent. De VARA wil niet dat de presentator van haar sleutelprogramma de dollartekens van de commerciëlen in zijn ogen heeft staan. Dan maar niet. Zo gaat dat in het bedrijfsleven ook: zodra de baas erachter komt dat zijn personeel de oren naar de concurrent laat hangen, dan kun je dezelfde dag nog je bureau opruimen. En zo hoort het, want zodra je niet loyaal meer bent, ben je een gevaar, en dien je uitgeschakeld te worden. Deserteurs worden ook gefusilleerd.

Jammer dat de VARA niet duidelijk is over haar ware beweegredenen, en met hun onhandige persbericht ook de cabaretiers van Kopspijkers tegen zich in het harnas heeft gejaagd. Ik weet dat in Nederland aan de intellectuele vermogens van cabaretiers bovenmenselijke eigenschappen worden toegedicht, maar de realiteit is dat je toch al gewoon met HAVO op de Kleinkunst terecht kunt. Cabaretiers zijn geen denkers, maar mensen die gewoon een paar kunstjes beheersen. Met name Viggo Waas, mooi maar dom, toonde zich erg puberboos over de betutteling van de VARA. Jammer, want wat de cabaretiers ook niet doorzien, is dat hun boosheid koren op de molen is van Jack Spijkerman; als de VARA dat programma niet van het scherm had gehaald, dan hadden die cabaretiers niet bij Wrongel en Stremsel gezeten om Jack steun te betuigen. De actie van de VARA maakt de bereidheid van de cabaretiers om ook over te stappen naar Talpa alleen maar groter. En dat is precies wat Jack graag ziet — de cabaretiers als de dragers van zijn troon.

Daarom werd de aanwezigheid van de cabaretiers met de minuut pijnlijker om naar te kijken. Verdwaald in Niemandsland, waren ze. Kordaat sprak Wrongel ze toe: Kom jongens, jullie hadden voor de volgende Kopspijkers toch allemaal geweldige grappen bedacht over de zakkenvullerij van Jack? Laat maar eens horen dan! Spijkerman knikte volmondig; dat zou inderdaad lachen zijn geweest. Hij wilde zelfs wel een grap uitleggen; dat hij dan bij de bank zou vragen om zijn loon, en dat Peter Heerschop dan zou schreeuwen: Ja, dat zei mijn vrouw ook gisteravond! Nou ja, je zou het moeten zien, maar dat kon dus helaas niet meer vanwege die stomme VARA, maar het zou prachtig geweest zijn. Angstig om zich heen kijkend, deden alle cabaretiers even ongeschminkt hun dingetje. Dat kwam nauwelijks uit de verf, maar Jack greep iedere kwinkslag gretig aan om duidelijk te laten zien hoe hard hij om zichzelf kon lachen. Jaja, hij was me er een; een miljoen op de bank, maar toch zo’n gewone naïeve jongen gebleven, knipogend gesteund door al die geweldige grappenmakers. Maar aan de grote vragende ogen van Sanne Wallis-de Vries was te lezen dat ze zich niet op haar gemak voelde; alsof er ergens iets helemaal niet klopte.

Jack weet dondersgoed dat die cabaretiers nu niet alleen zijn overstap legitimeren, maar ook zijn toekomstige succes moeten garanderen; zonder hun talent is hij namelijk geen cent waard. Ooit zelf op de planken begonnen als een soort Freek de Jonge voor arme mensen, is hij het niveau van schuchtere aangever niet overstegen. Ik heb Spijkerman nog nooit naar behoren een grap horen afmaken; dat moeten anderen voor hem doen. Zonder cabaretiers is Spijkerman een dompteur zonder leeuwen, een lege huls. Jack zelf heeft maar een talent; zijn neus voor de makkelijke feel-good moraliteit van de gewone man, welke hij, verkleed als gewone man, aanwendt om zijn punten te scoren. Staand op schouders van anderen heeft hij zichzelf aangeprezen en duur laten verkopen. John de Mol heeft voor veel geld een Lelijke Eend gekocht, zonder motor, stuur of wielen. Maar het grootste gebrek is het logo en het certificaat van authenticiteit; die is de Lelijke Eend onderweg ergens kwijtgeraakt. Wij wensen John de Mol veel plezier toe met zijn aankoop.

Lagonda schreef al teksten op een weblog, puur voor het eigen plezier, totdat Frontaal Naakt besloot hem aan de vergetelheid te ontrukken. Lagonda is 49% mannelijk, 51% vrouwelijk en 100% esotericus. Haar schrijfstijl wordt door sommigen ervaren als ‘een warm bad’, door anderen weer als ’totaal genadeloos’. Het is maar hoe de pet staat. Meer op de Lagonda blogspot.

Tweet

Algemeen, 23.04.2005 @ 03:54

[Home]
 

Δ