Geil Pasen
Lagonda
Even niks over “bestuurlijke vernauwing” of “kroonjuwelen”; er zijn belangrijkere zaken aan de orde. Het meest schizofrene feest van het jaar staat weer voor de deur. Pasen! Een door gggristenen geannexeerd Joods feest, gevierd op een middels heidense tijdrekening bepaalde dag, en opgetuigd met symbolen uit diezelfde heidense traditie. Leve de multiculturaliteit. Ik vind Pasen te gek — Pasen is voor mij het moment om de contacten met Pan en Cernunnos op te rakelen, en mijn innerlijke Geytenjongh uit zijn winterslaap te wekken. Pasen gaat immers over kiemen en zaden, stuifmeel en stampers, over kuikentjes en hazen, over de fris ontwaakte natuurgodinnen, vruchtbaarheid en voortplanting — kortom; neukseksen! Om het door de winter vermoeide lichaam weer tot actie te bewegen, zijn er eieren voor de heren, en grote brokken chocolade voor de dames. Werk zoveel naar binnen als je hartkleppen kunnen verdragen, snuif buiten even de geurige lentelucht op, nog maar een eitje erin, en ketsen maar; Pasen is supergeil! Jammer dat die gggristenen met hun dooie Sjesus de boel weer moeten verpesten.
Op de tv weer de onvermijdelijke Ben-Hur; een film die jarenlang op mijn “moet ik toch eens bekijken”-lijstje heeft gestaan (“Citizen Kane” en “The French Connection” staan er nog op. Ja, het is een schande, net wat u zegt). Ik had tot dusver altijd begrepen dat Ben-Hur voornamelijk bestond uit een anderhalf uur durende rapportage over wagenrennen, opgeleukt met aan het driftleven van regisseur Wyler ontsproten shots van glimmende gladiatorentorso’s, waarmee een twijfelachtig licht wordt geworpen op de viriliteit van Charlton Heston. Maar nu ik hem gezien heb, weet ik waarom Ben-Hur altijd met Pasen op de buis is. Niks geen homo-camp in technicolor; tis gewoon een reli-film. Jammer hoor.
En natuurlijk ook weer het wanstaltige “Jesus Christ Superstar”. Wanstaltig? Jesus Christ Superstar is toch immers prachtig en geweldig, met een boel Mooie Liedjes en Echte Emoties? Tsja. Een diepe zucht dringt zich op, en ik ga nou dingen zeggen waar ik in mijn leven al veel mensen mee van me heb vervreemd; ik heb namelijk een ontzettende pleurishekel aan Jesus Christ Superstar. Jesus Christ Superstar… stinkt! Ik ken geen product van de menselijke geest dat mij mentaal, esthetisch, intellectueel, emotioneel en spiritueel meer tegen de borst stuit dan die kutmusical, oh sorry, rockopera. Het is een van de meest smakeloze en weerzinwekkende attesten van hoe de mens in de valkuil van zijn ijdelheid kan stappen.
Ho, Sanna Hey, Sanna Sanna Sanna Ho, Sanna Hey, Sanna Ho, Superstar! U ziet, het lyrische gehalte van de teksten van Tim Rijst is al van een ongekend niveau. Fijn dat de muziek van André Loid Webbert daar zo goed aansluiting op weet te vinden. Jesus Christ Superstar doet erg veel moeite om rebelse rock te zijn, maar mist alle authenticiteit. Het doet denken aan oploskoffie, of Japanse whisky; ergens lijkt het heel erg op het oorspronkelijke product, maar eigenlijk helemaal niet. Loid Webbert is geen rocker, maar een warme broodjescomponist die zijn spullen kent, en naar believen welke stijl kan uitbraken. Rock is Jimi Hendrix die stoned met zijn lul gitaar staat te spelen; rock is de krolse boerengeilheid van een gillende Robert Plant; rock gaat over hard werken door de week, naar de kloten gaan in het weekend, en proberen op zaterdagavond een meissie op te pikken. Daar kun je lang over lullen, maar dat is het wel ongeveer. Zodra rockmuzikanten komen aankakken met showballetten, orkesten, zangers met witte Voltaire-hemden of gitaarriffs in 7/8-ste, weet je dat je naar pretentieuze bullshit aan het luisteren bent. Laat staan als het over Sjesus gaat.
Maar wat mij het meest tegenstaat aan Jesus Christ Superstar, dat is dat die hele generatie van langharige, klaplopende liefdesdieren onder het schurftige oppervlak een uiterst benepen, behaagzieke en egomane meute blijkt te zijn. Jesus Christ Superstar dient voor deze kliek, meer nog dan Hair, als het ideale vehikel voor hun zelfmythologisering. Op hippie-feestjes gaat het altijd hetzelfde. Eerst wordt zo rond een uur of twee uur de pick-up (die hebben hippies nog; CD’s zijn een walgelijke uitvinding van het grootkapitaal) gegijzeld door een stonende muziekliefhebber, die zelf natuurlijk geen noot kan spelen, maar wel de hele kamer tot vijfmaal toe dwingt intens te luisteren naar een 45-toeren versie van de drumsolo uit In A Gadda Da Vida; een typisch voorbeeld van het soort “gevoeligheid voor muziek” die een van de effecten van wiet heet te zijn. Daarna volgt Jesus Christ Superstar als onvermijdelijke afsluiter. De hippies glimlachen, en zelfvoldaan gaat de joint rond. Ze zeggen het niet, maar uit de glans die over het gezicht glijdt als er teksten over de goddelijkheid van Sjesus langskomen, kun je afleiden dat ze zich inwendig tot de nieuwe Messias uitroepen. Ook wij zijn vrij van geest, wij resoneren op universele vibraties, wij zijn zonder ego. Wij zijn de nieuwe mens. Wij snappen het. Wij zijn onbegrepen. Wij zijn verlicht. Wij zijn net als Hem. Ja, fuck you too!
Om Pasen, en de werkelijke rol van Sjesus een beetje op waarde te schatten, dienen we een andere richting in te slaan. U heeft inmiddels allemaal al de Da Vinci Code gelezen? Dat is natuurlijk een beetje een popi boekje, maar de wortels van het verhaal zijn wel degelijk zeer serieus te nemen. Voor de niet-ingewijden: de Da Vinci Code handelt over het gegeven dat de Kerk zijn uiterste best heeft gedaan om vrouwelijkheid en seksualiteit als zondig en slecht te bestempelen, maar dat er door de Europese geschiedenis een duidelijk spoor loopt van genootschappen die altijd in het geheim (want ketters) het vrouwelijke zijn blijven aanbidden. Deze occulte clubs (de Tempeliers, de Rozenkruisers, de Vrijmetselaars, de Priorij van Sion etc.) hebben zich gehuld in geheimzinnigheid, en hebben het daadwerkelijke object van hun verering altijd met een schuilnaam benoemd; de Graal, de Steen der Wijzen, enz. Dit levert fantastisch voer voor alle maanzieken onder ons, die menen dat het hier over daadwerkelijke machtsobjecten gaat. Er zijn bibliotheken volgeschreven met de waanzinnigste samenzweringstheorieën. Prachtig om te lezen, maar helaas allemaal onzin.
De Da Vinci Code slaat echter de spijker behoorlijk goed op de kop. Goed, ook hier blijft het verhaal uiteindelijk hangen op allerlei speculaties omtrent de locatie van een extern machtsobject, maar waarschijnlijk zonder het zelf volledig te beseffen onthult schrijver Dan Brown HET grote geheim van al die genootschappen. Namelijk dat de schepping, en dus God, en dus ook het mysterie van Sjesus, te begrijpen en te benaderen is middels volledige acceptatie en waardering van vrouwelijkheid, vrouwelijke principes en vrouwelijke macht. Door deze vrouwelijkheid in ere te herstellen en op waarde te schatten, wordt het ontbrekende deel van de schepping geleverd; het deel waar de mensheid al zo lang naar op zoek is, maar wat we niet meer kunnen benoemen omdat het onherkenbaar is vervormd, en zondig is gemaakt. Het enige dat ons rest is de diepe overtuiging dat we ooit “iets” zijn kwijtgeraakt. Vandaar dat verhalen over de Graal de fantasie zo prikkelen; zou dat het zijn wat ons weer heel maakt?
Zal ik u eens een geheimpje vertellen (1 Corinthiërs 15:51)? Dit is de kennis waar binnen alle occulte en mystieke genootschappen de hoogste initiatie op neerkomt: seksualiteit en voortplanting, met de vrouwelijkheid als allesomvattend kader. Het is de vrouwelijkheid die initieert, stimuleert, ontvangt, bewaart, voedt en uiteindelijk herproduceert. Ziedaar de sleutel tot alles. Al die mystieke verhalen zijn doortrokken van deze thematiek, en verwijzen middels seksueel innuendo allemaal direct of indirect naar een variant op de hoogste rite die er bestaat; die van de “Hiëros Gamos”, ofwel de mystieke seksuele eenwording tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Ja, we hebben het nog steeds over neuken, maar op allegorisch niveau spreekt men liever van dood en wederopstanding, of, in modernere termen, van ultieme zelfactualisatie.
Alleen denken we de laatste 2000 jaar dat we dit kunnen zonder het vrouwelijke hierin te betrekken, dit dankzij de vernietigende invloed van de Kerk. Ook Jezus had namelijk een mystiek-seksuele partner, Maria Magdalena, maar die is door Rome als een ordinaire hoer aan de zijlijn geplaatst. Jammer, want zonder haar verliest de kruisiging namelijk alle betekenis. De traditionele interpretatie, dat Christus sterft voor onze zonden, slaat namelijk nergens op; wij zijn zondig, maar hij sterft voor onze zonden, maar we blijven gewoon zondig, en dan staat-ie op, dus is-ie nou voor onze zonden gestorven of niet? En we blijven uiteindelijk toch gewoon zondig, dus eigenlijk moeten we gewoon luisteren naar wat de priester zegt. Maar toch bedankt voor de moeite, hoor Sjesus!
De kruisiging en wederopstanding van Christus krijgen pas betekenis als je beseft dat Hij samen met zijn geliefde Maria op radicale wijze de rite van de Hiëros Gamos uitvoerde, waarbij ze gezamenlijk navolging probeerden te geven aan de legende van Isis en Osiris, de oer-Hiëros Gamos, die in de tijd van Christus nog zeer in zwang was. En dan wordt alles een stuk duidelijker. Christus wijst, zoals zo velen, inderdaad de weg aan, maar deze weg leidt naar binnen, en niet naar buiten. Deze weg heeft betrekking op het kleine, subtiele en intieme beleven van twee individuen, en niet op het grote, grove beleven van de groep.
Zijn wij alleen, dan rest ons slechts de dood en de vernietiging. Pas als wij ons verenigen met de Ander is voortzetting mogelijk, en revitalisering, en wedergeboorte. Zinvol handelen komt binnen handbereik als wij ons richten naar deze cyclus, en middels onze seksualiteit het drama van de schepping keer op keer naspelen. Daarin vindt onze ziel herkenning en houvast, en dus rust. Onze heidense voorouders wisten dat, Christus wist dat, en nu weet u het ook. Die kuikentjes, haasjes en eitjes liggen daar niet voor niets. Ik wens u aldus een geil Pasen, en spreek de hoop uit dat vele grotten een groot genoegen zullen beleven aan even zovele opstandingen.
Lagonda schreef al teksten op een weblog, puur voor het eigen plezier, totdat Frontaal Naakt besloot hem aan de vergetelheid te ontrukken. Lagonda is 49% mannelijk, 51% vrouwelijk en 100% esotericus. Haar schrijfstijl wordt door sommigen ervaren als ‘een warm bad’, door anderen weer als ’totaal genadeloos’. Het is maar hoe de pet staat. Meer op de Lagonda blogspot.
Algemeen, 26.03.2005 @ 11:57
RSS