Fuck pride
Lagonda
Zo had ik laatst een discussie met mijn moeder over minister Donner. Daar heeft mijn moeder namelijk een zwak voor. Nou laat ik mij aan de voorkeuren van mijn moeder, die ook iets heeft met homo’s en slavische mannen, in de regel weinig gelegen liggen. Waarschijnlijk is het ’s mans dorre schoolmeesterkop die mijn heimelijk naar discipline zuchtende moeder bekoort. Ik liet haar wat doorbabbelen, maar toen zij het waagde de kwalificatie ‘wijs’ in stelling te brengen, kon ik mij toch niet onbetuigd laten. Donner heeft vast veel bestudeerd in zijn leven, Donner kan zijn zegje doen, Donner is wellicht zelfs zeer schrander, maar Donner beschikt beslist niet over wijsheid.
Het punt is dat je aan alles kunt zien dat Donner stevig is vastgeklonken aan de Bijbel, en dat dit boek en de leer die ermee samenhangt het doel is van zijn denken. Dan maakt het niet meer uit hoe intelligent je bent; je hebt besloten je op een eenzijdig beeld van de werkelijkheid te richten, en dit beeld dient altijd te prevaleren. Je bent dan niet meer in staat de werkelijkheid waar te nemen zoals hij is, maar zoals je hem wenst te zien. Het denken dat daaruit voorkomt, dient niet om een nieuw standpunt te ontdekken, maar een reeds ingenomen standpunt te herbevestigen.
Uiteraard is dit niet alleen een probleem van Donner; dit heeft betrekking op nagenoeg de gehele mensheid. Wij zijn nauwelijks in staat echt te denken; we kunnen niet eens correct waarnemen. Wij kijken door de spleetjes van onze toegeknepen ogen naar de werkelijkheid, die is bedekt met dikke lagen persoonlijke en maatschappelijke onwetendheid. En daar overheen ligt nog eens een sluier van zorgvuldig uitgedokterde misinformatie, waarin wordt voorzien door kerk, staat en commercie. Dit zorgt ervoor dat haast al ons denken politiek is; wij denken met een van tevoren bepaalde agenda in de achterzak. In de modderzee aan hele en halve waarheden waar onze geest in rondzwemt, kunnen wij onszelf alleen handhaven door van baken naar baken te denken. Als we iemand zover kunnen krijgen met ons mee te zwemmen op dezelfde route, dan is dat een grote beloning voor ons. Een beloning die verzilverd wordt in de valuta van het ego; macht, bezit, en bevestiging.
In hoeverre kan een democratische samenleving zinvol functioneren als alle deelnemers zich bedienen van dit soort primitief primatendenken? Hoe kun je vat krijgen op de werkelijkheid, en er sturing aan geven, als iedereen alleen maar een halve waarheid wil of kan zien? Zo hebben we een socialistische waarheid, een liberale waarheid, een christelijke waarheid etc. Iedereen is druk bezig zijn eigen stokpaardje naar voren te duwen, opgetuigd met argumenten uit de keuken van het zogenaamd onafhankelijk partij-ideologisch wetenschappelijk instituut. De favoriete manier om de aanvaringen die hieruit voortkomen op te lossen, is even lachwekkend als nutteloos. En dan heb ik het over die typische Nederlandse poldercompromissen, waarmee niemand voor het hoofd wordt gestoten, en die in hun nietszeggendheid dus volkomen ongeschikt zijn om een duidelijk beleid aan te onttrekken. “Roken, dat lossen we samen wel op!”, of “Dat je in dit land alles mag zeggen, wil nog niet zeggen dat je ook maar alles moet zeggen!”. Waar gaat dat nou over? Dat betekent toch niks? Mogen we nou wel of niet alles zeggen?
Erger wordt het als je je realiseert dat deze halve waarheden steeds opnieuw worden gebruikt om dwang mee uit te oefenen; dat de halve denker er dus vooral op uit is zijn visie aan anderen op te dringen. De halve denker gaat zich dan als een dwingende moralist gedragen. Je herkent dit bijvoorbeeld bij Balkenende; hij heeft het over normen en waarden, maar wat hij bedoelt zijn CHRISTELIJKE normen en waarden. En dat is iets heel anders natuurlijk. Let er eens op hoe dergelijke moralisten nooit kunnen spreken vanuit een diep gevoel van “goed doen” dat in henzelf leeft, maar alleen maar kunnen denken “in relatie tot” een ander. Ze moeten van zichzelf kunnen zien dat de moraliteit waar zij zichzelf op voorstaan hoogstaander is dan de moraliteit van een ander. Het lijkt er zelfs op dat ze hun moraal juist gebruiken om zichzelf te ontslaan van de plicht om het “goede” te doen. Zij hebben hun moraal nodig om zichzelf te rechtvaardigen, omdat de zoektocht naar het “werkelijke” goede, het objectieve goede, te moeilijk is, teveel offers vraagt, teveel tegen de borst stuit. Dan maar een set makkelijk hanteerbare regels aannemen, deze “moreel superieur” verklaren, en vervolgens uitdragen en opleggen.
Vandaar dat de hele discussie over islam en integratie zo’n enorme warboel aan het worden is. Iedereen probeert zijn halve waarheid hoog te houden, maar dat is voor niemand voldoende om een compleet beeld van de situatie te krijgen. Er wordt dus vanuit het perspectief van allerlei halve ideologieën een discussie over een andere halve ideologie gevoerd, en prompt blijkt dan hoe het hierboven beschreven mechanisme op scherp wordt gezet; wij kunnen het maar niet laten elkaar onze levensvisie op te dringen. Dat geldt voor gelovigen, voor wetenschappers, voor socialisten en kapitalisten. U doet het. En ik doe het natuurlijk ook; anders schreef ik dit stuk niet. Wij moeten leren verdraagzaam te worden. Dat betekent dat we moeten leren te verdragen. We moeten verdragen dat we met onze ideetjes over de werkelijkheid altijd tekort zullen schieten. We moeten verdragen dat een ander onze ideologie kan verwerpen, of kan bespotten, of – nog erger – kan negeren. We moeten verdragen dat we er alleen voorstaan. Ik en de rest.
Onze staat dient zich onomwonden uit te spreken voor verdraagzaamheid. Dat betekent dus dat iedere vorm van ideologische dwang afgezworen dient te worden. Alleen de staat zelf mag dwang uitoefenen, en alleen met het mandaat van de kiezer. Dit heeft nogal wat consequenties: al het onderwijs op ideologische basis kan bijvoorbeeld afgeschaft worden. Er wordt een landelijke (hoge) norm gesteld, en de afgeleverde leerlingen dienen aan die norm te voldoen. Klaar. Ouders die per se een katholiek, islamitisch of jenaplan kindje willen kweken, dienen dat zelf te regelen en daarvoor zelf te betalen. En het betekent ook dat iedere belangengroep die bij de rechter komt janken over een tentoonstelling, toneelstuk, affiche of column, een dikke boete aan zijn kont krijgt, en lachend de rechtszaal uitgeschopt wordt. Maar goed, dat gaat voorlopig niet gebeuren, want de grootste smaakmakers van dit kabinet zijn Donner en Balkenende, twee Zeeuwse meisjes van de zondagsschool, en die passen er natuurlijk voor hun eigen dwangideologie in gevaar te brengen.
Verdraagzaamheid verkrijgen is een pijnlijke weg, en de meesten hebben geen zin deze te bewandelen. Daarom dienen mensen in mijn optiek zo nodig zelfs tot verdraagzaamheid geschopt te worden. U hebt inmiddels natuurlijk allemaal wel Pulp Fiction gezien, neem ik aan? Welnu, in een scene eist gangsterbaas Marcellus Wallace van bokser Bruce Willis dat hij het eerstvolgende gevecht neergaat. Wallace geeft hem de volgende raad: “Now the night of the fight, you may feel a slight sting, that’s pride fuckin’ wit ya. Fuck pride! Pride only hurts, it never helps. Fight through that shit.” Ja, zo is het maar net! Verdraagzaamheid aanleren gaat van grote au! Het doet pijn dat je even geen gelijk hebt, dat je even niet je zin krijgt, dat je meninkje er niks toe doet, dat jouw God of Allah even tweede viool speelt. In Nederland willen wij elkaar deze pijn op de een of andere manier besparen, en we zijn zelfs van harte bereid zover mogelijk in te binden, om al die lange tere teentjes maar alle ruimte te geven.
Lagonda schreef al teksten op een weblog, puur voor het eigen plezier, totdat FrontaalNaakt besloot hem aan de vergetelheid te ontrukken. Lagonda is 49% mannelijk, 51% vrouwelijk en 100% esotericus. Haar schrijfstijl wordt door sommigen ervaren als ‘een warm bad’, door anderen weer als ’totaal genadeloos’. Het is maar hoe de pet staat. Meer op de Lagonda blogspot.
Algemeen, 18.02.2005 @ 15:21
RSS