Reli’s
Lagonda
Ik ben een christen.
Rustig maar, ik ben geen christen (en moge God verhoeden dat ik er ooit een word!), maar stel nu eens dat ik dat zou zeggen, en dat ik het oprecht zou menen…
Ik ben een christen…
Hoe zou u dan over mij gaan denken? Wat zou u van mij vinden? Hoe zou dat uw oordeel over mij beïnvloeden? Ik denk dat u mij voortaan scheef zou gaan bekijken, want ja, christenen, daar wordt in het Westen een beetje lacherig over gedaan. Christenen zingen graag liedjes met hun armen in de lucht. Christenen proberen anderen te bekeren. Christenen doen niet aan geile neukseks, maar alleen aan uiterst functionele voortplantingsgerichte coïtus met het licht uit. Christenen geloven in sprookjes. Christenen hebben rare ideeën. Christenen rijden blijmoedig rond met een visje op hun auto. Katholieke christenen moeten het zelfs hebben van een demente paus die tijdens toespraken in zijn broek plast, en dat is heel erg, maar gelukkig wonen de ergste christenen in Amerika.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar als ik te maken krijg met iemand die zichzelf blijmoedig als christen aan mij bekent, dan slaat het in mijn hoofd in elk geval groot alarm. Het is namelijk goed mogelijk dat er iemand tegenover me staat die zich bij monde van zijn God de grootste impertinenties en onverdraagzaamheid denkt te kunnen veroorloven. Iemand die er niet voor terugdeinst anderen die zijn visie niet delen te brandmerken en te veroordelen. Iemand die gelooft dat alle machten van hemel en aarde hem toe zullen komen, maar gaat schreeuwen om respect zodra hij de wind van voren krijgt. Iemand met een zwakke geest, die bezweken is voor de totalitaire verleiding. Iemand die meent gelijk te hebben. Een moraalsadist. Oppassen dus voor mensen die zich christen noemen.
Voelt u al wat ik bedoel? Welnu, houd dat even vast; dan gaan we het nu over moslims hebben. Ik zie de laatste tijd namelijk erg veel mensen op tv die ondubbelzinnig verklaren dat zij moslim zijn, en dat ze daar erg trots op zijn. Waarom hoor ik dan geen alarmbellen rinkelen? Het is in deze tijd namelijk nog zelden dat je, behalve in programma’s van de EO, een christen zo gretig gewag ziet maken van zijn geloof. Hoe vaak hoor je nou iemand bij Barend en Van Dorp breeduit verklaren dat hij een christen is? En als een christen dat zo al doet, nou, dan weet je zeker dat je met een geloofswaanzinnige te maken hebt. Waarom willen we er maar niet aan dat dit DUS voor de meeste moslims geldt? Moslims zijn niet als de gemoedelijke gelegenheidschristenen, die alleen met Kerst naar de kerk gaan. Zelfverklaarde moslims nemen, net als zelfverklaarde christenen, hun geloof nog bloedserieus.
De verklaring “Ik ben een moslim”, is nagenoeg analoog aan “Ik ben een christen”. Beide religies wenden een bovennatuurlijke kennis voor van het hiernamaals en de wil van het Opperwezen. Beide religies claimen alleenrecht op het absolute gelijk en dulden geen tegenspraak. Beide religies dienen, zoals iedere geloofsovertuiging, als alibi voor het ego, basis onder het bestaan en bezwering van de radeloze angst die ons om het hart slaat als het heelal ons met huiveringwekkende leegte aanstaart. Er is echter een verschil; wij vinden het ongepast om de spottende weerzin die in het Westen voor christenen bestaat ook op moslims te richten. Christenen zijn onschadelijk gemaakt en teruggedreven naar hun reservaten en dorpjes, en elke poging van christenen zich ideologisch met het leven van anderen te bemoeien, wordt met hoongelach begroet, en hardhandig de kop ingedrukt — dit is vanaf de jaren 60 haast een automatisme geworden. Maar mensen die zichzelf moslim noemen, daar durven we niet om te lachen.
De ideologische strijd tussen het westen en de Islam, woedt al honderden jaren onverminderd voort. Inmiddels is het westen grotendeels verschoven van christelijke naar meer seculiere principes, maar dat heeft de vijandige houding van de islam ten opzichte van het westen niet verminderd; er blijft sprake van een ideologische strijd, die over de hele wereld wordt beslecht. Waarom wagen wij te denken dat deze voortdurende storm aan ons land voorbij zal trekken? De oorsprong hiervoor is te vinden bij de idealisten van de sixties, die in hun ijdelheid dachten dat ze de pioniers van de tolerantie waren, omdat zij meenden dat zij het waren die, met hun op niets gebaseerde recalcitrantie, het christendom in Nederland succesvol hebben bestreden. Uiteraard is dit een dwaling; de onttakeling van het christendom heeft honderden jaren in beslag genomen, en daar zijn grotere geesten voor nodig geweest dan, bijvoorbeeld, de denkers achter Provo. Het zijn de hippies geweest die nog eens hebben nagetrapt toen de vijand al in het stof lag. Maar ja, je kunt maar vinden dat je daarom heel wat teweeg hebt gebracht.
Inmiddels zijn we 40 jaar verder, en hebben de babyboomers het christendom stevig door de postmoderne gehaktmolen getrokken; gestript, gelijkenpikt, en teruggebracht tot veilige en simplistische iconen, die naar believen van stal gehaald kunnen worden om te bespotten of artistiek te recyclen, met “Jesus Christ Superstar” als een van de tragische hoogtepunten. Omdat we deze grondige ideologische kaalslag zien als kroonstuk op de secularisatie, wagen we het te denken dat de islam op dezelfde wijze ook geëmancipeerd kan worden. Dus niet door haar te bespotten (die fase zijn we zelf immers ontgroeid), maar door doodleuk te proberen haar binnen een halve generatie in een cultuurrelativistisch kader te proppen. Met andere woorden: richting de islam beginnen we dus met een behandeling waar we in geval van het christendom mee geëindigd zijn. Dat gaat dus niet werken; moslims hebben nog lang niet de staat van uitgebluste lankmoedigheid bereikt van waaruit de christenen met lede ogen toekijken hoe hun geloof verder gedemonteerd wordt. De doornenkroon van Jezus wordt inmiddels haast achteloos als logo van een kledingmerk gebruikt, maar weet u nog wat er gebeurde toen Karl Lagerfeld een paar jaar geleden een bustier van Claudia Schiffer nietsvermoedend met teksten uit de Koran had versierd? Juist ja, heibel in de tent!
In die affaire liepen de islamitische emoties hoog op, en de snelheid waarmee de modewereld voor de foeterende imams door de knieën ging, liet duidelijk zien dat wij, dankzij de relativistische denkcultuur van de laatste 40 jaar, niet meer gewend zijn aan religieus fanatisme. Sterker nog; ons zijn de mogelijkheden ontnomen om dit soort zeloterie überhaupt te herkennen. Daardoor wordt er veel te gemakkelijk over integratie gedacht. Er zijn lieden die oprecht menen dat de multiculturele samenleving voltooid is zodra Sinterklaas en het Suikerfeest op een en dezelfde dag vallen. Zo werkt het niet natuurlijk. Veertig jaren van wankel in stand gehouden als tolerantie vermomde onverschilligheid moet het opnemen tegen 1500 jaar absolutisme — vergeet dat dus maar. Wij onderkennen de lange adem van een religie niet meer, en daar komt bij dat de islam niet de erosie heeft gekend waaronder het christendom vanaf de verlichting heeft geleden.
Nog een voorbeeld van het gapende gat tussen de respectievelijke belevingswerelden van de moslim en de westerling werd onlangs gegeven door literatuurwetenschappers van de Leidse universiteit. Volgens deze geleerde lieden beschikte Mohammed B. namelijk over een enorm goed ontwikkeld gevoel voor humor. Dit althans volgens een, ongetwijfeld uiterst nauwgezet, literatuurwetenschappelijk onderzoek naar het proza dat Mohammed op het lichaam van Van Gogh had achtergelaten. De heren wetenschappers meenden namelijk ironie te ontwaren in de martelaarsteksten van Mohammed B. Nou, ironisch hoor, zo’n mes in je bast. Dat is lachen, natuurlijk! Mohammed B. — ook voor uw kinderpartijtjes. Dat is nou onze grote blinde vlek: we zijn het blijkbaar niet meer gewend om koortsige profetentaal in onze taal waar te nemen. Wij weten niet meer hoe rechtlijnig en dor een religie kan zijn. Alles is toch altijd immers leuk? Al dat cabaret, en typetjes en driedubbele bodems, daar hebben we het toch altijd mee kunnen redden?
Een integratie tussen de huidige waarden van het Westen, en die van de islam, is onmogelijk. Als je alle mitsen en maren wegsnijdt, is dat wat je overhoudt; twee onverenigbare grootheden. Relativisme versus absolutisme, en daar is niet en nooit overeenstemming in te brengen. Dat is als twee magneten die je met dezelfde polen op elkaar probeert te duwen; iets dat alleen lukt met vereende krachten en nooit een houdbare situatie zal opleveren. Er is ook nauwelijks sprake van integratie. Ja, oppervlakkige gebruiken worden overgenomen, maar het diepe denken blijft onwesters. Religieus absolutisme laat zich niet verdunnen, ook niet een beetje. De meeste moslims zijn ook helemaal niet in integratie of democratie geïnteresseerd. Waarom zouden ze hun eigen waarden teniet doen, als ze hier alle ruimte krijgen ze te handhaven? Waarom zou je gaan stemmen als de regels uit je eigen cultuur toch belangrijker zijn, en je hier alle mogelijkheden krijgt deze te belijden? Als het puntje bij het paaltje komt, zal iedere moslim zich beroepen op zijn eigen cultuur, en kiezen voor zijn eigen achterban.
Mensen zullen instinctief altijd terugverlangen naar de eenvoudige en eenzijdige waarheid van een geloof. Daarom is de verlichting nog lang niet voltooid, want een moment van onoplettendheid, en we vinden onszelf terug in de Middeleeuwen. De babyboomers hebben de fout gemaakt ideologisch op hun lauweren te gaan rusten, met het idee dat het nu goed is, en het altijd goed zal blijven. “Wees immer waakzaam!”, zegt de Boeddha echter, die ons hiermee waarschuwt voor onze aangeboren luiheid en gemakzucht. Het handhaven van een relativistisch wereldbeeld vergt voortdurende aandacht, omdat elk standpunt van tijdelijke aard is, en iedere dag opnieuw gewikt en gewogen dient te worden, en er de moed voor nodig is om de veiligheid van een ingenomen standpunt weer te verwerpen zodra de veranderende omstandigheden daarom vragen. Daar ligt de sleutel tot vooruitgang, tot oprechte verdraagzaamheid, tot troost, tot levenskunst en geluk. Niet later in de hemel, maar hier en nu. Mooie religie trouwens, boeddhisme.
Lagonda schreef al teksten op een weblog, puur voor het eigen plezier, totdat FrontaalNaakt besloot hem aan de vergetelheid te ontrukken. Lagonda is 49% mannelijk, 51% vrouwelijk en 100% esotericus. Haar schrijfstijl wordt door sommigen ervaren als ‘een warm bad’, door anderen weer als ’totaal genadeloos’. Het is maar hoe de pet staat. Meer op de Lagonda blogspot.
Algemeen, 04.02.2005 @ 13:40
RSS