Oma Coma 8: Afvalmuseum
Yezkilim
Illustratie: Gerda Wegener
Haar schoonzoon komt binnen en uit wat beleefdheidszinnetjes. Dan komen haar kleinkinderen binnen en stellen zich netjes aan haar voor. Hij is zeven, zij is tien. Ze hebben allebei keurig een tekening voor haar gemaakt, met een soort van alien in een ziekenhuisbed aan een infuus.
De kinderen hebben, net als haar dochter, haar achternaam gekregen. Ze kijkt naar ze en… voelt rare kriebels. Bij Lotta had ze dat niet. Of wel? Want ze is veel bezorgder over haar dochter dan over alle anderen, ook al schijnt dat niet nodig te zijn: Lotta is duidelijk gelukkig en energiek.
Ze laten hun antieke poppen zien: een Barbie en een Action Man. Haar kleinzoon vraagt of ze lekker geslapen heeft, al die jaren, maar ‘Dat mocht je niet vragen!’, roept zijn zusje. Braaf zegt ze: ‘Fijn dat u weer wakker bent, oma! En …’ Nee, ze weet echt niet meer wat ze allemaal gedroomd heeft. Ze kiest een ander onderwerp. ‘Hebben jullie een leuke school?’
Gegiechel. Ze zitten op een viersterrenschool, ze hebben er pas een ster bijgekregen van de inspectie. Nee, dat gaat niet over het niveau van de output, legt hun vader uit, want dat varieert nauwelijks. Lezen, schrijven, spellen en rekenen kunnen ze allemaal, na afloop, alleen doet de een er zes jaar over en heeft de ander er tien jaar voor nodig. Nee, de sterren slaan op allerlei kwaliteitsaspecten, van hygiëne tot het informeren van de ouders. En van het pestbeleid tot de aanpak van, zeg maar, dwarsliggende kinderen.
Ze hebben allebei een spreekbeurt over haar gehouden, ‘en over die rare dokter van u…’ , maar vader brengt ze snel op iets anders. ‘Vertel oma maar over jullie mileudiploma’s, over personal recyclers en over het schoolreisje naar het afvalmuseum, met al die blikjes en flesjes enzo!’
De personal recyclers maakten van plastic afval nieuw plastic – tasjes met je naam erop enzo – wat je dan later opnieuw moest recyclen. In het museum hadden ze gezien hoe honden vroeger, voor er honden WC’s met hekjes waren, in elk stukje gras mochten poepen, terwijl mensen niet eens tegen een boom mochten plassen. En voor een milieudiploma moest je weten waar je welk afval moest laten. ‘Omdat je anders boetes krijgt’, aldus haar kleinzoon. ‘Nee oma, omdat alles schoon moet blijven!’ verbetert zijn zusje.
Ze besluit om in te grijpen. ‘Geef me maar een hand, schatjes, volgens mij moeten jullie weg. Komen jullie gauw weer terug?’ Het alarm is nog niet afgegaan, maar voor het eerst heeft het bezoek haar moe gemaakt. Ze zeggen haar braaf gedag. Dan lijkt het of ze iets willen vragen, maar niet durven. ’Sorry, jongens, ik heb geen snoep, ik mag nog niet naar de winkel!’ Maar nee, dat is het niet. Verlegen halen ze twee identieke foto’s uit hun vaders tas, met haar nieuwe gezicht erop. Ze willen haar handtekening!
Dit is het zevende deel van een feuilleton. Zie ook deel 1, 2, 3, 4, 5, 6 en 7.
Yezkilim, 23.03.2010 @ 06:56
3 Reacties
op 25 03 2010 at 18:53 schreef Fridjof:
Blijft wel lekker weglezen, Yezkilim.
Wat ik me nou afvraag is of “mileudiploma´s” bedoeld is als verbastering, of dat je spellingschecker deze heeft gemist. Verlicht mij…
op 25 03 2010 at 19:45 schreef yezkilim:
Oops. Geen van beide. Ik gebruik geen spellingscheckers maar check zelf. Meestal gaat dat goed…
op 25 03 2010 at 23:14 schreef Yezkilim:
Peter,
Zou jij tbv naslaan en nageslacht nog drie keer de tweede i toe kunnen voegen aan milieu (kopje, onderaan 4e en onderaan 5e alinea)? hartstikke bedankt!
y
RSS