Een foute date
Anita Brus
Illustratie: Marvel
‘Komt u wel aan uw intellectuele en lichamelijke trekken bij het plaatjes kijken?’ vroeg hij. ‘Of heeft u wellicht nog meer nieuwjaarswensen die u graag bevredigd wilt zien? Als ik u ergens mee van dienst kan zijn, mijn tong voor u kan laten spreken, of u zou kunnen assisteren bij uw warmste en diepste gevoelens, dan moet u mij dat onverwijld laten weten.’
Ik moest er om lachen en natuurlijk kwam ik niet aan mijn trekken door uitsluitend plaatjes te kijken op de dating site waar we elkaar hadden gevonden. Bovendien was ik aan het begin van dit nieuwe jaar toe aan een frisse start. Ik bekeek zijn ‘plaatjes’: vier – nogal verschillende – foto’s. Hij daagde mij uit ze te beschrijven, waarna ik hem typeerde als museumdirecteur, vlotte filmacteur, schrijver en autocoureur.
Hij was het allemaal geweest of nog steeds, beweerde hij, behalve museumdirecteur. De foto die ik als zodanig had getypeerd, verwijderde hij onmiddellijk van de dating site. Hij zette er een voor in de plaats waarop hij te zien was met een trieste blik en dandyachtige haardracht, type Oscar Wilde. Een vrolijker foto had hij niet, liet hij mij weten, want hij poseerde nooit vol jolijt.
Aan een olijke noot zou het hem echter niet ontbreken en al zijn gezichten waren verenigd in één ziel terwijl ‘het hart zuiver was en de intenties oprecht’. Hij kon het mij bewijzen in woord en daad, schreef hij.
Hij schreef ook dat hij zichzelf doctorandus in de Klinische Psychologie mocht noemen. Hij zou bedreven zijn in het herkennen, analyseren en/of behandelen van geestelijke pathologieën, ofwel ziektes van de geest. Het ‘nobele beroep van therapeut’ had hij echter nooit daadwerkelijk gepraktiseerd. Wel was hij bezig met het schrijven van een ‘tragikomische autobiografie’ over zijn belevenissen in Australië – en ik hield hem, zoals hij het zo mooi uitdrukte, ‘op vileine wijze’ van zijn werk.
Maar al radend naar mijn naam hield hij ook mij van mijn werk: ‘Ana, Anna, Annebelle, Annabel, Adelbrecht, Agneta, Akeelah, (het Amsterdamse) Akira… u ziet, ik schiet hier behoorlijk uit de bocht.’ Toen ik op deze hele reeks namen wat verbolgen reageerde, schreef hij: ‘Ik constateer dat ik u verwond heb en uw koortsachtige Spaanse temperament (ik spreek Spaans) heb aangevuurd. Ik kan hier in de Amsterdamse Pijp bijna uw nijdige castagnetten (ik dans tango en flamenco) horen kletteren. U bent tot in het diepst van uw nagloeiende lendenen beledigd, waarvoor mijn excuus. Mag ik, ondanks dat ik riskeer dat uw bloeddruk nog hoger oploopt met het gevaar op een TIA, nog een poging doen?’
Na wat grappen over en weer hoopte hij snel weer iets van mij te vernemen, om mij nog beter te kunnen doorgronden en in de toekomst mijn ‘vrouwelijke parfum’ nog beter te kunnen waarderen. Toen ik hem vroeg mij te bellen, deelde hij mij mee dat hij nooit belde met vreemde vrouwen wiens parfum hij nog niet geroken had. Liever diepte hij ons contact eerst nog wat verder uit door er al schrijvend ‘zwoelstevig’ de tijd voor te nemen.
Wij zetten onze correspondentie voort met als rode draad oesters, tongen en tango. Bij onze eerste ontmoeting zouden wij oesters gaan eten en zou ik kennis maken met de vaardigheden van zijn tong. Op (tango)dansgebied viel er echter weinig van hem te verwachten, schreef hij. Toen ik aangaf dat ik dit niet erg vond reageerde hij: ‘Gelukkig valt met u te onderhandelen. Heb het simultaan latino-dansen en tongen nooit echt goed onder de knie gekregen. Daarentegen, het tongen an sich, maar met name de cunnilingus, heb ik wel tot kunst verheven. Daarom durf ik u zonder valse bescheidenheid te beloven dat ik u langdurig en intens van mijn tong kan laten genieten. U genot bezorgen is namelijk ook mijn genot. Bovendien lijkt u mij het vrijzinnige type dat mij zowel visueel als intellectueel kan inspireren tot grootse prestaties. Toch heel jammer dat ik u geen referenties kan overleggen wegens het intieme karakter van het onderwerp.’ Ik moet toegeven dat dit alles mij enigszins opwond.
Ondertussen ging er van alles tussen ons heen en weer. Ik stuurde hem eerder geschreven stukken over de tango en tekeningen. Hij stuurde mij nog net niet zijn tong, maar wel zijn stem waarmee hij zijn in het Engels geschreven tekst met een feilloos Australisch accent foutloos voorlas. En een beschrijving van het pestgedrag van zijn kater: “pootje haken, het niet aflatende schijnbewegingen maken in het passeren zodat ik over mijn eigen benen struikel, het mekkeren en blaten wanneer ik `s nachts in bed lig, het excrementeren in plantenbakken als iets hem niet zint, en ik denk dat ik nog wel een waslijst vergeten ben waar mijn kater de tijd mee doodt”, eraan toe voegend dat hij de kat ook terugpestte.
Alles wat hij mij schreef, vond ik buitengewoon geestig. Toch kwam ik er na verloop van tijd achter dat hij ook in clichés dacht en soms klonk er iets van frustratie door in zijn tekst: ‘U bent gewend aan Commedia dell`Arte, aan Don Juans die zogenaamd uw corazón aanbidden en heel origineel met een rode roos tussen hun tanden staan te kwelen onder uw balkon. Bent u dwalende? Een romantica die immer smacht naar het onbereikbare en minderwaardig vindt wat tot haar beschikking staat?’
Ik was niet dwalende en vond het ook niet minderwaardig wat tot mijn beschikking leek te staan. Maar misschien had ik dat beter wel kunnen vinden, want na verloop van tijd verschenen de eerste barsten in ons contact.
Dit begon met de zelfmoord van Anil Ramdas, een ieder, die de NRC leest, welbekende schrijver en journalist. Mijn treurnis over de dood van Ramdas viel bij hem niet in goede aarde. ‘Een hardnekkig wegkijkend Linksmensch’, noemde hij hem. Desondanks gaf hij aan dolgraag nader met mij kennis te willen maken om zijn liefde voor mij – inmiddels waren woorden als ‘houden van’ en ‘liefde’ er in geslopen – te bekrachtigen. Zij het dat hij eerst zijn huidige verhaallijn moest zien af te ronden.
Toen het zover was en wij elkaar ook werkelijk gingen ontmoeten, bespeurde ik enige onzekerheid. ‘Wat als mijn tong niet in optimale vorm is? Mijn tong die ik eerder groots geprezen heb en tot goddelijke proporties heb verheven’, schreef hij.
Bij onze eerste ontmoeting begreep ik die onzekerheid. Niet over zijn tong, maar over zijn uiterlijk en leeftijd. Hij bleek in werkelijkheid vijf jaar ouder dan aangegeven op de dating-site, en hij oogde met zijn niet al te grote, ietwat corpulente lijf allerminst als Oscar Wilde. Maar een kniesoor die daar op let. Per slot van rekening was ik onder de indruk geraakt van zijn schrijfstijl en alles wat hij mij tot nu toe gestuurd had. Zijn uiterlijk en het leugentje over zijn leeftijd waren dus geen beletsel voor een verdere kennismaking.
Oesters aten wij die eerste keer niet. Wel zwalkten wij wat door de Amsterdamse straten om aangenaam te eindigen in een café. Daarna ging ik op vakantie naar Marokko en nam schelpen voor hem mee. Die verpakte ik in een mooi doosje bij wijze van cadeautje. Hij taalde er niet naar.
Onze tweede ontmoeting had ook bij lange na niet de glans van de eerste. Hij was op zijn ‘retro-motorscoot’ naar mijn tuinhuisje in Vinkeveen gekomen, en stond plotsklaps in mijn tuin, klagend over de drassigheid van het terrein en de ‘kleinburgerlijkheid’ van het oord. Tot echt goede gesprekken kwam het die middag niet. We hingen wat rond in de tuin en maakten een ritje op zijn motor.
Toch bleven er foto’s van schilderijen, muziek en teksten komen. Eerder had hij mij het Bal Tabarin van Jan Sluijters gestuurd en Under the Roof of Blue Ionian Weather, van de van oorsprong Friese schilder Laurens Alma-Tadema. Op het schilderij van Alma Tadema zijn twee mannen te zien, van wie er een op een dwarsfluit speelt, omgeven door vrouwen in een klassiek marmeren theater. Hij schreef mij dat hij zichzelf zag als het ‘wufte heerschap’ tussen de dames in lang vervlogen tijden. Dat waren volgens hem tijden waarin de elite zich oeverloos verveelde. Maar over zijn eigen omstandigheden in onze tegenwoordige tijd liet hij niet al te veel los.
Op een gegeven moment drong zich bij mij het beeld op van Jack Nicholson in The Shining, een film van Stanley Kubrick, de door hem zo gewaardeerde regisseur. Aan het begin van die film is er nog niets aan de hand. Nicholson is schrijver en betrekt met zijn vrouw en zoontje een verlaten hotel in een afgelegen oord. Alles gaat goed tot er bange vermoedens komen van zijn vrouw. Zij ontdekt uiteindelijk dat haar man doet alsof hij schrijft. Hij blijkt bezeten, typt pagina’s vol met eenzelfde zinnetje en de hel is los. Nicholson ontpopt zich in de film tot een huiveringwekkende figuur die met een bijl woest om zich heen slaat.
Schrijft hij eigenlijk wel aan die autobiografische roman van hem? En wat doet hij verder nog, behalve de kat pesten? Waarom mag ik hem niet bellen? Waarom blijven wij elkaar op zijn uitdrukkelijke wens alsmaar met u aanspreken? Dat waren vragen die bij mij opkwamen.
Al helemaal toen een aangekondigd cultureel uitje om vage redenen niet doorging. Dat weekend plaatste ik een kritisch stuk van Ramsey Nasr (schrijver en ‘dichter de vaderlands’) op mijn Facebook-pagina en de hel brak los. Eerst stuurde hij vervelend commentaar, iets in de trant van: ‘Ze moesten de hele Nederlandse cultuur maar afschaffen.’ Daarna bleek hij mij plotsklaps op Facebook te hebben ‘ontvriend’ en ook alle andere mogelijkheden tot contact te hebben afgesneden. Hij maakte er dus met de botte bijl een eind aan.
Later ontdekte ik via enkele van zijn Facebook-vriendinnen, dat de man, die mij zo interessant had geleken, inderdaad meerdere gezichten had, verenigd in één ziel. Die ziel was echter niet zuiver en oprecht zoals hij had doen voorkomen, maar vertroebeld en getormenteerd. Hij bleek een vaste relatie te hebben en er daarnaast nog meer vriendinnen op na te houden, die hij ook vergastte op grappige schrijfsels en mooie plaatjes.
De laatste berichten die hij mij stuurde, zaten vol haat en rechts-politieke clichés. Daarin had hij het over ‘dat goedkoop scorende mannetje Nasr’ en ik vroeg mij af of hij misschien jaloers was op knap ogende intellectuelen als Ramsey Nasr en Anil Ramdas.
Van oesters eten is het nooit meer gekomen. De man bleek niet alleen ‘naughty’ te zijn, maar ook kwaad. Ik zie hem nu voor mij als een getormenteerde Jack Nickolson die honderd keer ‘haat’ typt over alle ‘Linksmenschen’ die niet bereid zijn met hem onder te duiken in de marmeren heilstaat van Sir Alma-Tadema.
Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog.
Anita Brus, Foute Mannen, 01.05.2012 @ 13:00
52 Reacties
op 01 05 2012 at 15:00 schreef Thomas E:
Maar Anita, heeft hij dat tongetje nog op je mogen uitproberen? En zo ja, heb je toen even in de hemel gekeken…..?
op 01 05 2012 at 15:50 schreef Ana:
Geen hemel zonder hel en geen hel zonder hemel;)
op 01 05 2012 at 16:09 schreef Sasha Berkman:
Ik begrijp uberhaupt niet wat mensen verwachten van een datingsite.
op 01 05 2012 at 18:14 schreef Kinge Siljee:
Prachtig geschreven, complimenten, Anita. Ik hield mijn adem in.
Inderdaad rezen de haren me te berge vanaf de eerste alinea. Hij komt gelijk over als zo’n pick up artist, een man die denkt met mechanische handelingen alle vrouwen te kunnen veroveren. (Daarbij altijd de ingrediënten meebrengend: extreem dominant gedrag; parvenu-achtige noblesse-oblige; neo-darwinistische kijk op de mensheid; het neerkijken op mensen van andere, “lagere” culturen; een absoluut gelijk-ongelijk-onderscheid bij anderen. Sigaar opsteken in de Heerenclub en dan over sterke drank gaan praten in de fauteuil.)
Dat type man heeft geen respect voor vrouwen, ziet hen als mechanische, te bespelen instrumenten. Sterker nog, dat type man kent geen empathie voor vrouwen. Die basale dehumanisering vind ik dood- en doodeng.
op 01 05 2012 at 18:14 schreef You On A Gin:
Kweenie, hoor. Bij alles wat die vent zegt, al vanaf het begin van het verhaal, ga ik flink van brrr. Dat pompeuze, pretentieuze slappe geouwehoer, gelardeerd met het aanprijzen van zijn befkunsten. Iemand die je op die manier het hof probeert te maken kán gewoon niet in de haak zijn. Begon er echt pas een unheimisch gevoel te broeien toen-‘ie Telegraafpraat begon uit te slaan?
“(het Amsterdamse) Akira”
… … …
…Ehm, het “Okura” misschien?
En Anil Ramdas was soms misschien een lul maar wegkijken was wel het laatste waar je hem van kon betichten.
@ plaatje: ja, dat was wel een van de slechtere momenten van Henry Pym. Arme Janet.
op 01 05 2012 at 18:34 schreef dorothee:
anita, ik reesde door het verhaal heen, spannend en geestig en was natuurlijk niet verbaasd over het einde!! iedere ervaring is er een en zoals jane fonda zegt: de trap der wijsheid gaat omhoog met de jaren. Als je het maar wel leuk houdt!
op 01 05 2012 at 19:43 schreef Ana:
Ik vreesde al dat ik toegeworpen zou krijgen dat ik het allemaal natuurlijk al meteen had moeten weten. Achteraf denk ik dat ik het ook al eerder had kúnnen weten. Dan ben ik waarschijnlijk uiteindelijk toch die onverbeterlijke romantica… Maar ik zag oesters heren, werkelijk alleen maar oesters!
op 01 05 2012 at 20:31 schreef Sasha Berkman:
Ik herhaal mezelf maar datingsites zijn volgens mij echt sneu en je had het inderdaad kunnen weten. Waarom schrijf je je in bij zoiets? Denk je dat zo’n datingsite je werkelijk kan helpen omdat het heel moeilijk is om een leuke partner te vinden? Ik begrijp het dus echt niet.
Wat heb je moeten betalen om lid te mogen worden van zo’n site?
op 01 05 2012 at 20:34 schreef gronk:
Waar ik me over verbaas is Anita ’t nog zo ver heeft laten komen. D’r moeten toch zat leukere mannen te vinden zijn?
Terzijde: voor ik iets met ‘internetdating’ deed dacht ik dat de meerderheid van alle mensen normaal was. Maar na een paar rondjes internetdating begin ik me af te vragen of ik niet een van de weinige normale mensen ben…
op 01 05 2012 at 21:11 schreef Thomas E:
@Sasha
Als je op een serieuze, goed gemodereerde en gemonitorde datingsite zit, kan je vrij gericht wat mensen leren kennen. In het heen en weer babbelen ontdek je over het algemeen al gauw wat voor vlees je in de kuip heb. En een paar telefoongesprekken vertellen veel over stemwarmte, accentjes, aarzelingen/haperingen (die op liegen kunnen duiden). Lijkt het allemaal leuk te zijn, dan spreek je een keer af; binnen een halfuurtje kan je weer weg zijn als ’t toch niks is. Vooral als vrouw bespaar je je hiermee bezoeken aan kroegen en uitgaansgelegenheden.
op 01 05 2012 at 21:29 schreef Ana:
Inderdaad Thomas, het kan ook heel leuk uitpakken. Gelukkig heb ik ook leuke ‘date’ ervaringen en een vriendin van mij leerde haar grote liefde kennen via een datingsite. Sneu is dat naar mijn idee allerminst. Waar het mij bij het schrijven van dit stuk om ging was niet alleen over het ‘daten’, maar over de kennismaking met een bepaald slag man waar ik inderdaad onvoldoende op voorbereid was (in die zin ben ik er ingestonken). Maar ik had zo iemand ook in de kroeg tegen kunnen komen.
op 01 05 2012 at 21:30 schreef You On A Gin:
@ Ana
Ach, een mens moet ook vergissingen maken om van te leren. Ik bedoelde niet dat je maar beter op had moeten letten of zo, hoor. Alleen gingen er bij mij dus wel direct alarmbellen rinkelen. En ik ben niet eens een dame. :) Hoewel, misschien heb ik er juist een antenne voor omdat ik zelf ook een kerel ben. Wie weet.
op 01 05 2012 at 21:33 schreef Ana:
Zie dat ik het hierboven wat ‘krom’ stel, maar iedereen begrijpt wat ik bedoel, toch?
op 01 05 2012 at 21:43 schreef Latifa Bouras:
We hebben allemaal toch wel een keer een foute date gehad? Uit de kroeg, van een datingsite of op straat opgepikt? In ieder geval hebben we dit prachtige stuk er aan over gehouden!
op 01 05 2012 at 21:47 schreef Peter:
Volgens mij hebben deze heren nog nooit een date gehad, Latifa!
op 01 05 2012 at 22:05 schreef Renske:
Met heel veel plezier gelezen! Soms moet je een risico nemen, en het vreemde en onbekende trekt altijd iets meer…
op 01 05 2012 at 22:38 schreef Latifa Bouras:
Op wie zou hij dan zijn tongtechnieken hebben toegepast, Peter? Of is dat louter opschepperij?
op 01 05 2012 at 22:44 schreef Peter:
O die man uit dat verhaal. Die zal met zijn gladde praatjes best een paar dates hebben gehad en zijn Emmanuelle-fantasieën hebben uitgeleefd. Much to the chagrin van de betrokken dames.
op 01 05 2012 at 22:53 schreef Thomas E:
Op een loopse labrador, denk ik, Latifa.
op 01 05 2012 at 23:01 schreef MNb:
“Ik vreesde al …..”
En dat vermoedde ik al, dus schreef ik maar niets. Bovendien, dat het er vanaf het begin zo dik bovenop ligt kan ook komen door de manier waarop je het verhaal hebt opgeschreven. Als je het werkelijk meemaakt is zoiets nog heel iets anders.
Overigens zie ik niet in waarom datingsites sneu zouden moeten zijn. Dat is een raar vooroordeel. Wel moet ik weer eens stellen: mensen zijn op internet anders dan in het dagelijks leven. Dat geldt vast ook voor datingsites.
Hmmm, ruim 25 jaar geleden was een datingsite voor mij een uitkomst geweest, gegeven het erg lage aantal onbezette leuke dames dat ik toen tegenkwam. Dat is wel goedgekomen, maar pas nadat ik 5 jaar droog had gestaan.
op 01 05 2012 at 23:15 schreef Latifa Bouras:
@Thomas: Uhumm…als een hond heeft bijgedragen aan zijn tongprestaties, dan sla ik over ;-)
op 01 05 2012 at 23:28 schreef Peter:
O, je was nog niet overtuigd?
op 01 05 2012 at 23:44 schreef Ana:
Op datingsites drinkt iedereen een goed glas wijn bij het open haardvuur. Ik wilde het eens over een andere boeg gooien ;)
op 02 05 2012 at 07:32 schreef You On A Gin:
Tuurlijk heb ik, zoals de meeste mensen, wel eens een ‘foute date’ gehad. Maar gelukkig had ik meestal wel snel door of iemand psycho is of op een andere manier gauw irritant gaat worden. Moet ook wel, want ik trek vaak hele rare vrouwen aan.
op 02 05 2012 at 08:51 schreef Thomas E:
Natuurlijk, YOAG, foute vrouwen heb je ook op internet. Het type dat niet tegen haar verlies kan. Dat niet kan accepteren dat de man na een paar ontmoetingen oprecht tot de slotsom komt, dat hij niet met haar door wil. Simpelweg omdat de echte klik er niet is. Dat soort vrouwen gaat dan over tot stalking en kwaadsprekerij. Berichtjes op internet plaatsen dat je niet deugt. Dat je een seriële neuker bent, terwijl je één keertje na veel uitdaging van haar kant met haar tussen de lakens beland bent. Dat soort.
op 02 05 2012 at 09:42 schreef gronk:
@thomas E: Dat lijken me redelijk fictieve dames. Waar ik me veel meer over verbaas is dat er *hier* (en elders) vrouwen zitten die probleemloos hele alinea’s kunnen intikken, terwijl in de internetdatingwereld vrouwen niet veel verder komen dan ‘hihihi’ en eenregelige berichtjes met heel veel typfouten.
op 02 05 2012 at 11:58 schreef Thomas E:
Dan zit je op de verkeerde sites, Gronk. En laat ik je verzekeren dat ik vanwege zo’n ‘fictieve’ dame 3 jaar geleden aangifte heb moeten doen. Mijn leven was een hel geworden.
op 02 05 2012 at 16:16 schreef Jimmy:
Als ik het goed begrijp was de man dus goed bezig totdat hij het voor zichzelf verpestte door over politiek te gaan zeuren.
Religie, politiek en vergelijkbare zaken die conflictsituaties naar voren brengen, kun je maar beter vermijden en als ze ter sprake komen, maak er dan geen bloedserieuze halszaak van. Het lijkt me dat de hoofdzaak is om een leuk iemand te ontmoeten, wat ze dan verder van Nasi Ramdas vinden, zal je toch verder jeuken?
Een vriend van mij die jaren droogstond in disco’s en kroegen (in een studentenstad, mind you), heeft er aan de lopende band dates/sex/relaties mee. Het kan voor sommige mensen echt helpen.
op 02 05 2012 at 18:11 schreef gronk:
zaken die conflictsituaties naar voren brengen, kun je maar beter vermijden en als ze ter sprake komen, maak er dan geen bloedserieuze halszaak van.
Dat hangt er dus vanaf he, wat je doel is. Als je doel is om een levende fleshlight te vinden, dan hou je daar inderdaad je kop over.
Maar als je op zoek bent naar een partner waar je ook op dat vlak een band mee kunt hebben, dan begin je daar *juist* over. Hoeft niet meteen, maar je gooit wel al vrij snel een paar lijntjes uit. Gewoon onderdeel van je selectieproces.
op 02 05 2012 at 18:49 schreef Jimmy:
Gronk,
Had jij het idee bij het lezen van bovenstaande dat het de man danwel de vrouw in kwestie ging om het vinden van een levenspartner in beschreven situatie?
Ik niet.
En nee, ook bij het vinden van lange termijnrelaties moet je niet direct beginnen over je voorliefde voor de VVD/SP, Christus/Mo, enz. Mensen stoppen je nogal snel in een hokje en voor je het weet, verbinden ze labels aan je — asociaal, dom, kleinzielig, provinciaals, nerdy, vaag — die volledig onjuist zullen blijken.
Direct toen de man uit bovenstaand voorbeeld op Ramdas begon te pissen (obv diens politieke standpunten), verloor de schrijfster meer en meer interesse. Tel uit je winst.
op 02 05 2012 at 19:19 schreef You On A Gin:
Overigens neem ik elke keer dat ik iemand de term ‘linkschmens’ zie bezigen bijna een hap uit m’n bureau.
@ Thomas E
Oei, via internet? Dat heb ik gelukkig nog nooit op die manier gehad. Lijkt me vreselijk als zo iemand je dan begint zwart te maken op de digitale snelweg, zeker met naam en toenaam erbij. En het was zo erg dat je aangifte hebt moeten doen?
Maar goed, ik bedoelde dus niet via internet maar gewoon ‘buiten’ zeg maar. :-)
@ Jimmy
Ik vind dat je wel gelijk hebt. Waarmee we op een voordeel van oudere vrouwen terecht komen. Die willen meestal helemaal niet slap ouwehoeren, maar gewoon wippen. ;-)
Ik begin ook nooit zelf over politiek of religie. De meeste mensen hebben daar toch niets interessants over te melden, en je hebt snel ruzie, zeker als er alcoholische versnaperingen bij komen kijken.
Afijn, jij merkt dus hetzelfde op als wat ik me afvroeg op 01 05 2012 om 18:14 – of het dus echt daar vanaf hing terwijl het duidelijk sowieso een glibber is, ongeacht wat-‘ie vindt van polletiek.
op 02 05 2012 at 21:13 schreef Ana:
Ja, neem nog maar een hap uit je bureau You On A Gin. Ga de politiek echter toch maar beter niet uit de weg, want misschien moet het hoge woord er liever maar meteen uit, ook bij haar (jong of oud): “Linksmensssssch!” Hap!
op 02 05 2012 at 21:41 schreef You On A Gin:
@ Ana
Ehm… nou, als een meisje die term serieus bedoeld in een conversatie zou gebruiken dan weet ik direct dat ik met een domrechts iemand van doen heb.
In zo’n geval is het voor mensen als ik een nogal riskante situatie, want ik druk me ‘in het echt’ precies zo uit als ik hier op FN doe, en domrechtse mensen trap je gewoonlijk wel érg makkelijk op hun ziel. Zelfs als dat niet eens zozeer de bedoeling is.
Niet dat domlinkse mensen zichzelf niet véél te serieus nemen, hoor. Hou op, schei uit.
Meestal heb ik geen interesse in zo iemand’s mening over van alles en nog wat. De meeste verhaaltjes ken ik allemaal wel. Als ik aan het denken gezet wil worden dan lees ik wel een boek. Mensen die echt wat interessants te melden hebben zijn zeldzaam.
op 02 05 2012 at 23:08 schreef Jimmy:
Daten is voor velen moeilijk genoeg, waarom zou je het moeilijker maken?
op 02 05 2012 at 23:47 schreef You On A Gin:
Dat is overigens niet arrogant bedoeld; het heeft er meer mee te maken dat mijn geheugen normaal functioneert en ik niet dertigduizend keer hetzelfde verhaal hoef aan te horen.
Zoals ik bijvoorbeeld ook echt niet aan elke stinkdeken ga uitleggen dat ze eigenlijk geen Coca-Cola moeten bestellen als ze naar eigen zeggen “teege multienessjonuls” zijn.
Jongere mensen zijn vaak nog druk bezig om zichzelf te ontwikkelen en zich een (eigen) mening te vormen over van alles en nog wat. Het ligt er maar aan of je het er voor over hebt om ze daarin bij te staan.
In ieder geval, als je echt een ‘levensgezel’ zoekt is het inderdaad wel goed om z.s.m. te weten dat je in ieder geval ‘compatibel’ bent. Dat je je dus niet van ergenis de haren uit de kop gaat trekken om andermans mening (of het gebrek aan onderbouwing daarvan).
Heb ooit overigens samengewoond met een hele lieve extreemlinkse crustie (gelukkig wel een exemplaar dat ook wel van douchen hield), en dat ging best goed. Alleen kon je bijvoorbeeld beter niet met haar langs een McDonalds lopen, om maar wat te noemen.
op 03 05 2012 at 06:53 schreef Joachim Stolzer:
Een klein etiquette-missertje in de laatste zin: de Engelse aanspreekvorm Sir (voor een ridder of baronet) wordt altijd gevolgd door een voornaam – Sir Lawrence of Sir Lawrence Alma-Tadema.
Verder verbaast het me altijd weer dat sommige vrouwen, niet zelden zeer intelligent en wereldwijs, steeds maar vallen voor dergelijke wannabe-Casanova’s, die van hun kant vooral verliefd lijken te zijn op hun eigen stem en schrijfsels. Maar ach, de gustibus non est disputandum.
op 03 05 2012 at 08:17 schreef Thomas E:
Extreem links of extreem rechts, beiden overdraagzaam spul. En daarom onverdragelijk dom.
op 03 05 2012 at 11:05 schreef Sasha Berkman:
Thomas, jij bent meer van niet links en niet rechts, maar recht door zee?
over dom gesproken :)
op 03 05 2012 at 11:09 schreef Ana:
Dank Joachim!(Sir Lawrence) Maar over smaak valt natuurlijk wel te twisten. Ik geef daar zelfs les in.
op 03 05 2012 at 14:32 schreef Thomas E:
@Ana
Je geeft les, begrijp ik, maar wat in godsnaam is een Professor op een Lyceum…???
op 03 05 2012 at 16:11 schreef Ana:
Ik denk dat je dit al googelend hebt ontleend aan het Spaanse ‘profesor’? Dat betekent ‘leraar’.
op 03 05 2012 at 16:28 schreef Thomas E:
Nee, het staat in je Nederlandse tekst. Ik zag het door op je fotootje op de site te klikken.
op 03 05 2012 at 18:03 schreef Ana:
Zie het nu ook. Behalve foute dates bestaan er dus ook foute vertalingen.
op 03 05 2012 at 21:04 schreef Thomas E:
Sasha, ik noem mezelf sociaal-liberaal. Zo min mogelijk betutteling, wél een overheid die energie, transport, de zorg en andere basisbehoeften goed regelt (dus privatisering weer terugdringen), een vangnet voor mensen die het écht niet zelf kunnen, maar GEEN onnodige pampering, kwalitatief beter onderwijs, helderder regels en wetten en een goede handhaving ervan. Maar goed, dit is compleet off-topic.
op 04 05 2012 at 09:57 schreef Makbouli:
Mooi!
op 04 05 2012 at 12:23 schreef Sasha Berkman:
Thomas, dan ben je gewoon links :)
op 24 05 2012 at 17:30 schreef Gert:
Gadverdamme Sasha , dan ben ik dus ook links.
Hier baal ik van
op 07 07 2012 at 11:36 schreef Karel Nieuwenhuizen:
Het oordeel: “foute date” veronderstelt een gezond (bv. niet-narcistisch) beoordelingsvermogen.
Misschien jammer dat het contact tussen ‘date’ en ‘dater’ niet tot een band leidde zodat de samenleving verschoond zou blijven van verdere openbare manifestaties van beide betrokkenen.
op 02 10 2012 at 19:23 schreef Ana:
Ach, Karel, wat jammer nou dat jij blijkbaar niet het vermogen hebt er een veelzeggend (over daten, politiek en een bepaald slag mensen) verhaal in te zien.
op 24 03 2013 at 15:43 schreef Marike:
Ana,
Fijn geschreven, spannend en helaas ook heel herkenbaar.
En aanleiding tot een aantal hilarische reacties van mn. manlijke lezers. *grinnik* Er is nog veel te leren, heren. Laat dat uw troost zijn.
op 05 12 2014 at 21:46 schreef Anoniem:
Knap verteld. Goeie pen. Maar Ana vanaf het eerste woord had je toch kunnen weten dat je met een pedante blaaskaak te maken had met een minderwaardigheidscomplex ! Wat zegt dat over jou, dat je blijkbaar valt voor zo’n lul ?
op 01 12 2016 at 16:43 schreef Ana:
Hahahaha meneer of mevrouw anoniem! Wat het over mij zegt? Dat ik veel over heb voor een goed verhaal!
RSS