Een beetje indiaan

Anita Brus

Illustratie: Theo van den Boogaard, zaterdag 18 januari op het Winternachtenfestival

Alweer ruim twee weken terug uit Kameroen slik ik mijn laatste malariapillen terwijl ik kijk naar een eerder gemiste aflevering van ‘O’Hanlons helden’ over Henry Alexander Wickham. Ademloos volg ik Redmond O’Hanlons verhaal over deze negentiende eeuwse ‘James Bond van de rubber’ die in Brazilië rubberzaden stal om er elders rijk mee te worden, maar die daar bijna bezweek aan malaria aanvallen. Destijds overleefde meer dan de helft niet van alle blanken die de jungle introkken en ik ben blij dat wij tegenwoordig goede medicijnen hebben waardoor ik weer gezond terug ben, al laat ik mij hier volgens Sunny Bergman te veel meeslepen door de reisverhalen van O’Hanlon.

“Ik heb een grote weerstand tegen het verheerlijken van de ‘grote ontdekkingsreizigers’, zijn fascinatie voor ‘koppensnellers’ en het gebruik van het woord inboorlingen”, schrijft documentairemaakster Sunny Bergman op haar Facebook-pagina. Hoewel zij er nog wel aan toevoegt dat hij het woord inboorlingen “to be fair” niet zelf gebruikt, beschuldigt zij O’Hanlon ervan dat “hij ‘de ander’ exotiseert in zijn benadering, in plaats van dat hij onderzoekt”. Vervolgens vraagt zij zich af hoe zij haar weerzin tegenover hem moet duiden in een interview dat zij nog met hem zal hebben.

Arrogantie van het christendom

Om na te gaan welke ‘weerzin’ zij tegenover O’Hanlon zou kunnen voelen bekijk ik nog een aantal afleveringen waarin ik hem met zijn koffer door de drek van menig tropisch regenwoud zie zeulen. Afleveringen die beginnen met de vermelding dat zijn vrienden beweren dat hij in de verkeerde eeuw is geboren, waar hij het zelf hartgrondig mee eens is.

Ik laat mij meevoeren door de meeslepende verhalen van ontdekkingsreizigers die hij voorleest en door de wijze waarop hij zich onderwerpt aan plaatselijke gebruiken. In de aflevering over de ‘rubberdief’ Wickham vraagt hij zich af waarom hij steeds weer eindigt in een donkere hut met een “walgelijk ontbloot bovenlijf”, om te constateren dat dit waarschijnlijk komt doordat hij als domineeszoon altijd al een grote weerstand had tegen de arrogantie waarmee het christendom de waarheid verkondigt en dat hij daardoor een zwak ontwikkelde voor wat hij de “do-it-yourself-priests” noemt.

Hallucinerend poeder

Ik vind het aandoenlijk om de oprechtheid te zien waarmee hij zich overgeeft aan sjamanen en moet ineens denken aan een fascinerend boek dat ik jaren geleden las over de Yanomami-indianen in het Amazonegebied. De auteur beschrijft hierin hoe hij zich onderwerpt aan een heftig ritueel waarbij hij zich door het Yanomami opperhoofd via een buis een hallucinerend poeder in beide neusgaten laat blazen waarna hij zo’n beetje knock-out gaat.

Maar wacht eens even, was de auteur van dat boek niet Redmond O’Hanlon? Ik zoek het op en vind het boek ‘Tussen Orinoco en Amazone’ dat inderdaad geschreven is door Redmond O’Hanlon en dat gaat over zijn reis door het gebied van de toen nog amper ontdekte Yanomami.

‘Exotische’ details

Beste Sunny, ik denk dat iemand die exotische oorden bezoekt en daar op een originele manier verslag van doet niet ook per se ‘exotiseert’. O’Hanlon geeft duidelijk aan dat hij zich in zijn programmareeks wil verplaatsen in zijn ‘helden’ die uiteraard anders dachten dan wij nu doen en waar je dan ook niet naar moet kijken vanuit de ideeën van onze tijd. De kracht van de serie is dat hij je meevoert in een andere tijd en een andere wereld, met daarbij nog het fenomenale oog van O’Hanlon voor de (voor mijn part) ‘exotische’ details.

In ‘Tussen Orinoco en Amazone’ schrijft hij bij zijn eerste ontmoeting met de Yanomami-indianen: “Toen ik ze van dichtbij bekeek zag ik dat ze overdekt waren met kleine bloedvlekjes: ze hadden zo te lijden gehad van kriebelmuggen dat op hun lichaam geen plekje meer over was voor een nieuwe beet.” Ik zie Redmond O’Hanlon voor mij, zelf ook helemaal vol muggenbeten en met zijn laarzen diep weggezakt in de modder. Een Engelsman die zodra hij met zijn koffertje (waarin waarschijnlijk ook wel malariapillen) het oerwoud instapt een beetje indiaan wordt. Of een negentiende-eeuwse ontdekkingsreiziger.

Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.

Tweet

Anita Brus, 22.01.2014 @ 14:36

[Home]
 

Δ