De falende moslim
Amoorah
Illustratie: Theo van den Boogaard, zaterdag 18 januari op het Winternachtenfestival
Ik heb vroeger als kind weleens iets gestolen. Een reepje chocola bij de HEMA. Ik was toen twaalf jaar. De ontwikkeling van mijn geweten was in volle gang. Hoewel dat weleens op het randje balanceerde, die ontwikkeling, heb ik toch een redelijk geweten (we noemen het Kompas) weten op te bouwen.
Als achttienjarige ben ik teruggegaan naar de HEMA. Heb ik de manager verteld over mijn diefstal, jaren geleden, en bood, naast mijn excuses, aan om nog een reep te kopen en het dubbele te betalen. Waarom? Omdat Kompas vreselijk zat te knagen. De manager vomd het geweldig en gaf me de reep gratis mee, als dank voor mijn eerlijkheid.
Halve moslim
Nu knaagt Kompas op een heel andere manier. Opvoeding is de invloed die je ouders bewust en onbewust uitoefenen op jou als kind. Later filter je er de goede dingen uit, en ontdek je voor jezelf hoe je de hiaten die ontstaan zijn, opvult met iets dat beter past. “Mijn ouders deden het vroeger zo, maar zo wil ik het echt niet doen,” hoor je mensen vaak zeggen.
Religie daarentegen laat geen hiaten. Religie is er, of is er niet. Je bent moslim, of je bent het niet. Een halve moslim bestaat in mijn ogen niet. Een falende moslim daarentegen weer wel. Een falende moslim denkt: ja ik geloof dat er een god is, en nee, ik heb geen tijd en zin om voor hem te bidden. Of: de koran is een mooi symbolisch verhaal, maar niet meer te rijmen in het hier en nu.
Ik ben een geslaagd voorbeeld van een falende moslim. Vind ik zelf.
Poorten van het Paradijs
Veel mensen zijn het niet met me eens. Want ik ben lief en goed en zorgzaam en eerlijk en ik doe geen kwaad en ik heb lief en, en, en. En dan komt Kompas. “Je kan wel zo lief en alles zijn en zo, maar regels zijn regels. En als je je er niet aan houdt, dan wacht Hellevuur je op.”
Ik probeer Kompas steeds uit mijn kop te verbannen. Maar dan hoor ik ‘het goede’ op m’n rechterschouder berispend fluisteren: “Kompas is lastig, maar hij heeft gelijk. Luister toch naar hem. Kompas is je hart. Kompas wil dat je naar het Paradijs gaat. Denk aan je kinderen, denk aan je overleden zoontje. Denk aan het verdriet dat je je ouders en vooral je moeder aandoet. Je moeder, die de sleutel heeft tot de poorten van het Paradijs.”
Onmogelijke wurggreep
‘Het kwade’ fluistert dan weer heel sluw: “Is dat wat je wilt? Wil je niet genieten? Wil je niet gelukkig zijn? Wil je naast je geliefde wakker worden? Wil je niet vrij zijn van al die shizzle die geloof heet? Voel eens hoe erg je het mist. Voel je verdriet en eenzaamheid. Je wilt dolgraag weer bij hem zijn. Want je houdt van hem, je wilt nu leven en genieten met hem.”
Ik kom er niet tussen. En ondertussen houdt Kompas me in een onmogelijke wurggreep. De ene dag bid ik tot Allah dat Hij me zal leiden en me zal vergeven, en huil ik om wie ik ben geworden en wat ik doe.
Stomme gast
Tijdens een gesprek met mijn vrienden was er weinig begrip voor mijn keuze voor de islam. Hoe kon ik toch geloven in een God die me zou straffen als ik een liefde heb die geen moslim is? Het leven draait toch om elkaar liefhebben? Wat een ‘stomme gast’ is het dan, dat hij mij hiervoor zou willen straffen!
In een gesprek met mijn moeder was er weinig begrip voor mijn liefde voor een niet-moslim. “Hou je gevoelens in en vraag Allah om leiding. Of hij moet zich bekeren. Maar je zegt dat hij dat niet wil. Hoe kun je van iemand houden die niet van Allah houdt? Ik wil hem niet ontmoeten, zolang hij geen moslim is. Al zou ik sterven. Jij bent mijn dochter, jij blijft altijd welkom bij me.”
Mijn leven lang leid ik een dubbelleven. Dat is het offer dat je als tweedegeneratieimmigrant (wat een kutwoord) moet brengen. Voor elke groep mensen ben je een andere persoon met andere ideeën. En diep in mijn hart heb ik gekozen voor de Islam en voor wat Allah verboden heeft. Ik kan niet kiezen. Het leeft samen naast elkaar.
Een onlosmakelijke paradox. Dát is mijn kompas.
Vliegen en vrijheid
En de andere dag vergeet ik Allah en geniet ik van de aanwezigheid van mijn liefste. Geniet ik van zijn lach en wil ik hem over zijn hele gezicht kussen. Geniet ik van zijn aanraking en wil onlosmakelijk tegen hem aan kruipen. Geniet ik van ons samenzijn en droom ik van vliegen en vrijheid. Haal ik diep adem als we een fijne wandeling maken. Sta ik buiten op het balkon, in zijn armen, te genieten van Jupiter en andere planeten en sterren.
En besef ik… Allah bestaat.. en begint alles weer opnieuw.
Verleidingen weerstaan
Me hiervan losmaken is onmogelijk. De wetenschap dat je bij rood stoplicht moet stoppen, kun je niet vergeten. Net als de wetenschap dat Allah bestaat. Het is mijn wetenschap, niet die van jou. En daarmee gelden al Zijn regels… en al Zijn beloningen en al Zijn straffen.
Het leven was zoveel makkelijker geweest als ik als mens de verleidingen van het leven hier kon weerstaan, of als er geen verleidingen voor me bestonden. Maar dan zou het geen leven zijn, en geen test, zoals mijn god Zijn plan voor mij bedoeld heeft.
Ik vrees .. en ik geniet.
Ik huil .. en ik heb lief.
Ik dwaal .. en verlies..
af en toe, en ik verkies
mijn wens soms boven
de Zijne.
Amoorah is een verhalenverteller, een niet-dogmatische moslima zonder hoofddoek en moeder van twee dochters.
Amoorah, 21.01.2014 @ 07:55
22 Reacties
op 21 01 2014 at 09:04 schreef Ana:
Mooi!
op 21 01 2014 at 10:07 schreef gerard:
Regels maken je god, jezelf dingen ontzeggen die je zou willen; het is je eigen kracht die je op afstand zet. ja zeer groot, maar minder dan zou kunnen.
op 21 01 2014 at 10:27 schreef Khadijah:
Dapper dat je dat hier zo eerlijk vanuit je hart neerschrijft.
Je bent hiermee zeker niet alleen, velen hebben op een of andere manier te maken met dat lastige “Kompas” er aan toegeven of niet, zal altijd de strijd zijn. In ieder geval aan welke kant ook, je verkiest liefde, voor de dingen die je doet.
Moge Allah je kracht geven in het altijd streven naar het goede.
op 21 01 2014 at 12:16 schreef Peter Pan:
Ik heb vroeger volstrekt onterecht geweigerd om een rekening te betalen voor een tapijt, omdat ik meende dat er een weeffout in zat. Het ligt nog steeds bij mij thuis in prima staat en na 20 jaar besloot ik alsnog te betalen. Het bezwaarde mij steeds meer. Ingehaald door mijn geweten. Ik zat fout.
Ik geloof dat voor ieder mens het geweten een existentiële eigen verantwoordelijkheid is die men niet op God of Allah kan afschuiven. Ik vind ook dat u de juiste balans gevonden hebt tussen woord en daad, tussen religie en werkelijkheid, tussen het geweten van Allah en uw eigen geweten. U maakt de existentiële keuzes in het leven en niemand anders.
op 21 01 2014 at 12:47 schreef Onno:
Mooi!
op 21 01 2014 at 12:49 schreef Thomas E:
Waren alle gelovigen, van welke religie ook, maar zo integer en wijs als jij, Amoorah. Immers, je kunt naar je innerlijk Kompas leven zonder de dogmatische dwang van die tigmaal overgeschreven en pluri-interpretabele regels van een ‘heilig boek’.
op 21 01 2014 at 12:57 schreef Niels van Lobberegt:
Als ongelovige begrijp ik het verlangen naar het paradijs en het eeuwige leven niet echt, maar dat is en ander verhaal. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat een (jouw) schepper een vorm van liefde afwijst en als een zonde betitelt. Dus zie jezelf niet als een falende moslim, maar als een succesvol mens die gewoon haar hart volgt. Voor de rest een heel mooi stuk.
op 21 01 2014 at 13:49 schreef Pyt van der Galiën:
Mooi verhaal en herkenbaar voor iedereen die een religieuze opvoeding heeft gehad, denk ik.
Ik ben geen groot kenner van de Koran of de islam, maar de stelling dat ‘religie geen hiaten laat’ vind ik wat vreemd. Eindeloos zijn de discussies van de schriftgeleerden over juist die hiaten:) Het lijkt me dat er ook ruimte is voor je eigen interpretatie. Of voor de stelling dat de Koran – net als de Bijbel – een tijdgebonden document is dat door elke generatie opnieuw geïnterpreteerd moet worden.
op 21 01 2014 at 15:06 schreef cRR Kampen:
De Grote Jihad en winst. Mooi hoor.
op 21 01 2014 at 15:11 schreef herman van der helm:
“Amoorah is een verhalenverteller, een niet-dogmatische moslima zonder hoofddoek en moeder van twee dochters.” EN een zoon.
op 21 01 2014 at 16:13 schreef Han van der Horst:
Word katholiek. Dan heb je een H. Engelbewaarder in plaats van een kompas. Zie hier een illustratie. 
op 21 01 2014 at 16:30 schreef Thomas E:
Jammer dat die H Engelbewaarder kennelijk niet hard genoeg kon meevliegen toen mijn zéér katholieke buurman zich vorig jaar te barsten reed.
op 21 01 2014 at 17:47 schreef Haes:
Over katholiek gesproken: in mijn ontluikende puberteit, die – zoals bij iedereen – met erotische fantasieën gepaard ging, heb ik eens aan Maria beloofd dat ik die zondige gedachten niet meer zou koesteren.
Maar de fantasie dwing je niet en het heeft jaren geduurd voor ik zo ver was dat ik zonder onbehagelijke bijgedachte van mijn fantasieën kon genieten.
op 21 01 2014 at 19:35 schreef dewanand:
namaste Amoorah,
Kijk het is heel simpel legt mijn Hindoe kat, Wieroe mij nu uit en dit is zijn advies aan jou, Wieroe miauwt dit in katten Sanskriet tot jou en ik vertaal het nu en typ het:
‘hi amoorah miauw, kijk ik Wieroe als groot korangeleerde, parttime Mullah kat zou je willen adviseren om in de moskee je hoofd en verstand te volgen en je te verhullen conform de Sharia wetten, in de keuken kan je je potten en pannen volgen, maar in de slaapkamer kan je je geile pijpmondje, hartje, kutje en reetje gewoon volgen, conform de Islam en de Ummah wetten voor de onderworpen en vruchtbare, gehoorzame moslim meiden. Hierom is islam erg vrouwvriendelijk en het meest natuurlijke geloof voor mensapen in Kali Yuga.’
aldus Wieroe, de geniale miauwende Hindoe kat uit Delft kennisstad.
op 21 01 2014 at 19:36 schreef Ana:
Het is heel simpel; doe een ander niet aan waarvan je vindt dat hij jou dat ook niet aan zou moeten doen. Daar is geen religie voor nodig en dus ook geen belofte van welke genoegdoening dan ook.
op 21 01 2014 at 19:53 schreef Wim:
Weer een mooi en pakkend verhaal Amoorah. Ik ken je al wat langer en wist in welke twee werelden je leven zich afspeelt, maar als ik dit lees besef ik me weer eens goed hoe lastig je het soms moet hebben. En heb weer meer respect gekregen voor hoe je het doet. Een oplossing is er eigenlijk niet, en die hoeft er ook niet te komen. Probeer zoveel mogelijk te genieten van beide werelden. En laat je ‘kompas’ je niet te zeer hierin hinderen, hoe moeilijk soms ook.
op 21 01 2014 at 22:01 schreef Os:
God, wat ben ik blij dat ik niet gelovig ben opgevoed. Ik zou gek worden als ik zo moest leven…
op 22 01 2014 at 11:50 schreef Marianne:
Prachtig omschreven. Je hebt geen keuze gehad om het gezin te kiezen waar je geboren bent, of welk geloof jouw ouders hadden bij jouw geboorte. Ik denk dat je uit moet kunnen gaan dat de kracht die je hebt gekregen, juist door je opvoeding en misschien ook wel door je geloof, de juiste weg is. De 1 loopt rechtdoor, de ander pakt een kronkelweggetje. Als je het kronkelweggetje kiest, kom je er ook in het leven.
Ik wens je veel liefde, sterkte en kracht bij je leven.
Soms denk je dat je moet kiezen, maar us dat helemaal niet nodig.
op 24 01 2014 at 10:54 schreef anton:
Mooi en herkenbaar verhaal!
Ik ben zelf gereformeerd opgevoed en heb van mijn moeder de nodige regeltjes meegekregen over wat goed en fout is. Toen ik besloot om niets meer met de kerk/geloof te doen, was zij verdrietig en keurde zij een aantal van mijn keuzes af. Daar ben ik verschrikkelijk kwaad over geweest. Waarom steunt mijn moeder mij niet, er zijn toch ook andere “goede” wegen die naar Rome leiden?!
Inmiddels snap ik nu ik ouder ben dat zij zelf van jongs af aan is ingepeperd met allerlei denkbeelden en dat er geen ruimte was voor een alternatief, er is immers maar een juiste weg…Zij is godzijdank in de loop der jaren wat flexibeler geworden en daardoor is onze relatie een stuk beter geworden.
Ik sta achter de keuzes die ik tot nu toe gemaakt heb. En toch moet ik af en toe nog “sparren” met de goed/fout denkbeelden die er zijn “ingeramd” tot pak m beet mijn 12e levensjaar.
Ik wens je alle geluk toe en sterkte met het maken van je keuzes!
op 26 01 2014 at 00:08 schreef Mijn geweten | Amoorah Kartoubi:
[…] Deze stuk werd eerder op FrontaalNaakt gepubliceerd. […]
op 11 02 2014 at 09:10 schreef Marco Meijer:
Mooi verhaal.
Jij noemt het “je kompas”. Ik leerde ooit de term “de commandostemmen in je hoofd”.
Het zijn de vermanende boodschappen die je vanaf je vroegste jeugd zijn ingeprent. Ze hebben zich diep genesteld in je (onder-)bewustzijn en zo beinvloeden ze na jaren nog steeds je denken en daardoor ook je doen.
Bewustwording is de eerste stap naar bevrijding van die jeugdindoctrinatie (als je dat wilt). Door bewustwording heb je een keuze.
op 31 01 2015 at 14:16 schreef Oussama:
Het lezen van dit verhaal gaf mij enorme kippenvel over mijn hele lijf. En dit bedoel ik niet op een positieve manier. je bent Allah swt en zeker je ouders niet waardig. Ik hoop dat je geniet van je leven zo kort als dat het is..
mvg
Oussama
RSS