Baudet en de boze witte vrouwtjes
Peter Breedveld
Ik geloof niet dat er eerder zoveel ophef is geweest over Thierry Baudet dan nu hij de emancipatie van de vrouw en het recht op abortus ter discussie stelt in een essay over het werk van Michel Houellebecq. Toen hij zei dat Europa blank moet blijven, bleef iedereen stil, dat de westerse beschaving volgens hem wordt bedreigd door vermenging met niet-westerse culturen, moesten we niet serieus nemen, dat het Romeinse rijk ten onder is gegaan aan interraciale relaties, was een studentikoze provocatie en over de genetisch bepaalde domheid van zwarten moesten we het toch kunnen hebben.
Maar nu Baudet een frontale aanval opent op de verworven rechten van de witte machtige vrouw, haar seksuele autonomie, haar financiële onafhankelijkheid en haar fel bevochten positie in de hogere echelons van organisaties, bedrijven en de overheid, is de poep aan.
We zien dat vaker, bijvoorbeeld bij GeenStijl, dat jarenlang alles en iedereen kon terroriseren, haatzaaide tegen allochtonen en moslims, wegkwam met het meest uitzinnige racisme, zelfs met expliciet antisemitisme, maar in een paar maanden tijd werd gesloopt toen het zijn pijlen richtte op een groep machtige witte vrouwen. De site werd afgestoten door De Telegraaf en de redactie huist nu, naar verluidt, in de kelder van het ouderlijk huis van één van de redactieleden, die zich huilend via de telefoon moed in laten spreken door secretaris Thomas Bruning van de journalistenvakbond NVJ.
Aanranding en verkrachting
Nu lijkt ook Baudet zich te hebben verslikt in de witte vrouw. Zijn blatante seksisme openbaart zich hier niet voor het eerst, Baudet heeft zelfs al een lans gebroken voor aanranding en verkrachting zonder dat het zelfs maar een krasje in zijn roestvrijstalen imago veroorzaakte. Ik was dan ook niet geschokt toen ik, en ik moet bekennen zelfs met redelijk veel plezier, zijn essay las. Op de explosie van verontwaardiging in de media, met zelfs een boze minister die haar drukke werkzaamheden onderbrak om op Baudet te schelden, was ik niet voorbereid.
Drie jaar geleden, toen iedereen nog zo moest lachen om die gekke Baudet, waarschuwde ik al dat je hem serieus moest nemen, maar ik had me er inmiddels bij neergelegd dat Baudet deel uitmaakt van de gevestigde orde, zijn fascistoïde ideeën gemeengoed zijn geworden, en ik degene ben die voor de rechter moet verschijnen vanwege zijn antiracistische stukjes.
Maar er blijken dus terreinen te zijn die zelfs voor Baudet no-go area zijn. Ik koester overigens niet de illusie dat dit lang zal duren. Het is niet revolutionair wat Baudet uitkraamt. Alle conservatieven gaan altijd als eerste achter de seksuele en sociaal-economische onafhankelijkheid van de vrouw aan. Het is één van Hassnae’s stokpaardjes. In Amerika heeft het Trumpisme inmiddels al geleid tot een verbod op abortus, precies zoals ik en andere Trump-haters hebben voorspeld, maar wij moesten onze mond houden van Boris van der Ham en Lilian Marijnissen, want Trump was verfrissend en bovendien was het toch allemaal maar locker-room talk.
Geld en seks
Ook deze oprisping van Baudet zal snel worden goedgepraat, misschien al in de ochtendkranten van vandaag (ik heb ze nog niet gezien). Het is immers een analyse van de werken van Houellebecq, Baudet interpreteert hier wat Houellebecq zegt, geen politiek manifest.
Al is het natuurlijk wél een politiek manifest, maar vermomd als literair essay. Wie wil weten wat Nederland te wachten staat onder premier Baudet, moet dit stuk uit zijn hoofd leren want het bevat Baudets eigen ideeën, geprojecteerd op Houellebecq. Houellebecqs boeken werken sowieso als een Rorschach-vlek op voornamelijk mannen, was me al opgevallen. Kennelijk weet Houellebecq de kern van het onbehagen van veel mannen te raken, die verweesd ronddolen in hun virtuele man-caves, nu vrouwen hen helemaal niet nodig blijken te hebben. Niet voor geld en niet voor seks.
Enigszins onthutsend, maar ik moet zeggen dat het me ook wel amuseert, is dat progressief Nederland totaal geen antwoord heeft op Baudets oubollige conservatisme, dat werkelijk aan elkaar hangt van de krakkemikkige argumentatie en lacunes zo groot als de Stille Oceaan in Baudets kennis van zaken. Neem bijvoorbeeld deze emotionele scheldpartij van de door het ganse christendom bewierookte boy wonder Rutger Bregman.
Nazi’s bewonderen
Bregman begint zijn onbeholpen betoog met de expliciete vermelding dat hij nooit eerder de moeite waard vond op Baudets provocaties in te gaan, maar nu Baudet werkende vrouwen en abortus ter discussie stelt, vindt Bregman het wél belangrijk om te reageren. Racisme, nazi’s bewonderen, fascistische boreaalpraat, ach, wat zou het. Maar ABORTUS ter discussie stellen! Dan klimt ook de grote Bregman in de pen.
En had hij dat maar niet gedaan. Nu staat Bregman in al zijn intellectuele leegheid te kijk. Van abortus en vrouwenrechten maakt hij een soort Zwarte Piet, onvervreemdbaar van Nederland (dat desalniettemin pas in 1991 verkrachting binnen het huwelijk bij wet verbood), zodat hij Baudet kan wegzetten als een soort volksverrader, die ‘de Nederlandse identiteit bedreigt’. Precies zoals de Zwarte Piet-fans doen met mensen die Zwarte Piet ter discussie stellen. Bregman romantiseert de Nederlander als stugge doorzetter, een mopperaar met de beste bedoelingen, die tegen de stroom in de rest van de wereld klaarstoomt voor niet alleen de emancipatie van de vrouw, maar ook die van homo’s, en die de geesten rijp maakt voor een liberaal drugsbeleid en een verlichte kijk op euthanasie.
Bregman trekt ‘de Franse antisemiet’ Jean-Marie Le Pen er aan de haren bij in een schamele poging Baudet in diskrediet te brengen (iedereen wist al van Baudets verwantschap met Le Pen, niemand kan het iets schelen) en begint dan een potje te bazelen over de Deltawerken, en wat Baudet dáár mee zou doen (tierelantijnen aan ophangen), al heeft Baudet het helemaal niet over de Deltawerken gehad.
Existentiële eenzaamheid
Dit is wat Nederland goed kan: schande roepen en zeggen dat het niet mag als iemand een taboe doorbreekt, maar nóóit een inhoudelijk weerwoord bieden. Zo zijn alle taboedoorbrekers hier groot geworden: Pim Fortuyn, Wilders en nu Baudet. Een totaal gebrek aan argumenten, terwijl het nooit moeilijk is om te weerleggen wat ze allemaal uitkramen, dat heb ik hier op Frontaal Naakt keer op keer aangetoond.
Wat me prikkelde in Baudets essay was zijn kritiek op de grootschaligheid van het bedrijfsleven, die samengaat met de globalisering, en het verdwijnen van het eerlijke ambacht. Die doet sterk denken aan wat filosoof Ad Verbrugge schrijft in, ik meen, Tijd van Onbehagen (ook Verbrugges visie op seksuele identiteit en heteroseksuele relaties klinkt door in Baudets betoog). De mens is verworden tot anonieme loonslaaf, verweesd door het verdwijnen van instituten als de kerk, het dorp en de natie-staat. Het consumerisme dat daarvoor in de plaats is gekomen, biedt slechts kortstondig vergetelheid, waarna de existentiële eenzaamheid alleen maar in hevigheid toeneemt.
Op Twitter wees iemand me op de film Fight Club, die op dezelfde manier is opgebouwd als Baudets stuk. Het begint met kritiek op consumerisme en de Ikea-cultuur, die resulteert in een poging tot het terugwinnen van de verloren mannelijkheid door eerst elkaar in besloten kring verrot te slaan om vervolgens die drang tot (zelf)vernietiging naar buiten te richten. ‘Incel-territory’.
Luie zelfgenoegzaamheid
Baudet schrijft dat hij teleurgesteld is dat Houellebecq uiteindelijk geen antwoorden biedt maar dat is Houellebecqs taak helemaal niet. Houellebecq ondermijnt onze overtuigingen, hij ontregelt, dwingt ons om met betere antwoorden te komen, uit onze luie zelfgenoegzaamheid te ontwaken, geen op zichzelf staande zekerheden te accepteren.
De antwoorden van Baudet zijn lachwekkend ontoereikend. Hij wil de vrouw terug achter het aanrecht voor een stabieler gezin en dus groter levensgeluk. Maar hij overweegt niet eens de mogelijkheid van een eerlijker taakverdeling tussen man en vrouw of zelfs van het overboord gooien van de vanzelfsprekendheid dat de man de kostwinner in het gezin is. Zelf zou ik thuis met de kinderen dolgelukkig kunnen zijn, terwijl vrouwlief zich tegen betaling van een mooi salaris een maagzweer naar de top elleboogt en matennaait.
Baudet denkt dat de terugkeer van de maagdelijkheidscultus een einde zal maken aan de seksuele ambiguïteit die ons destabiliseert, maar onderbouwen doet hij dat niet. Een einde aan de massa-immigratie is volgens hem het medicijn tegen het individualisme dat onze samenleving verzwakt, maar op welke passage in welk boek van Houellebecq hij dat baseert, is mij onduidelijk.
Illegale abortus
Dat is natuurlijk de grootste zwakte van zijn betoog, dat hij zijn visie op seks en feminisme baseert op de dik aangezette, humoristische rants van Houellebecqs gefrustreerde romanpersonages.
Tegelijkertijd zal dit zijn uitvlucht zijn: “je moet het niet zo serieus nemen, ik speel hier alleen maar wat met de ideeën van Houellebecq.”
Maar voor je het weet, bloeden links en rechts de tienermeisjes dood na een illegale abortus.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Binnenkort moet ik voor de rechter verschijnen wegens belediging van een racistische troll! Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 21.05.2019 @ 07:39
RSS