Jodinnen en Arabiënnes

Peter Breedveld

Hafsia Herzi

“’Als ik u zo hoor praten, dan bent u voor mijn gevoel helemaal geen Jood’”, zei een knappe jonge vrouw tegen Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid. ‘“Dan denk ik: ‘Ga toch weg, word moslim’.”

Ik zat gisteravond naast Hamburger in het café van het Amsterdamse Pakhuis de Zwijger, waar net een debat tussen Joodse en Arabische vrouwen was geweest over de ‘impact van het Gaza-conflict in Nederland. Het was georganiseerd door het vrouwennetwerk Women Inc. en de idee erachter was dat vrouwen heel anders met elkaar debatteren dan mannen. “Vrouwen luisteren beter, ze hebben meer respect”, zei iemand. Totale bullshit.

Om te beginnen was daar de Joodse Barbara Barend, gesouffleerd door haar vader Frits Barend, die er naar zei te streven dat iedereen in vrede met elkaar omgaat en dat het polariseren moest ophouden, meteen gevolgd door de verklaring dat Israel het enige land in het Midden-Oosten is waar vrouwen en mannen gelijk zijn en waar je mag zeggen wat je wilt. Naast Barend zat de Joodse schrijfster Ariëlla Kornmehl, die sprak over het ‘antisemitisme bij ‘bepaalde bevolkingsgroepen’, waarbij ze verwijtend naar haar Arabische gesprekspartners keek, te weten Nora Asrami van het Contactorgaan Moslims en Overheid en een zekere Hassnae Bouazza, een ontzettend lekker wijf, by the way.

De Arabieren voelden zich uiteraard in de verdediging gedrongen, het woord ‘‘islamofobie’ viel, Barend riep dat Joden geen moskees bekladden en moslims bedreigen en terwijl zich achter haar een soort soepkippenopstootje ontrolde, beweerde gespreksleider Anousha Nzume dat hier het bewijs werd geleverd dat vrouwen veel beschaafder debatteren dan mannen. Ze deed me denken aan die Irakese minister van Informatie, die op televisie steeds victorie kraaide terwijl links en rechts van hem de Amerikaanse bommen insloegen. Een Amsterdamse wethouder in een slechtzittend corduroypak uit de jaren zeventig zei dat de vrouwen in de zaal zo goed naar elkaar luisterden.

Het was een alleszins beschamende vertoning. Toen eenmaal de nadruk was komen te liggen op de antisemitische leuzen bij anti-Israeldemonstraties, meldden zich de onvermijdelijke bagatelliseurs die vonden dat er niet zo moest worden gezeurd over een kreet als ‘’Hamas, Hamas, Joden aan het gas’ terwijl in Gaza kinderen stierven. Hedy d’Ancona bijvoorbeeld, ook van Een Ander Joods Geluid. En toen Kornmehl haar verweet antisemitisme te bagatelliseren, begon ze heel theatraal verontwaardigd te schreeuwen: “’Jij verwijt mij te bagatelliseren?! Hoe kun je dat tegen me zeggen?!’

Dat er zoveel media-aandacht was voor die antisemitische leuzen, was trouwens de schuld van de mannen, meenden de vrouwen. “Mannen polariseren nou eenmaal makkelijker”, beweerde communicatiewetenschapper Jacqueline de Bruin. “Dat is inderdaad een masculiene aanpak”, vulde d’Ancona aan. Barend riep dat ze een hekel aan mannen had.

Gespreksleidster Nzume was op zeker moment zo bezig met een aantal sprekers in de zaal, dat ze niet zag dat Asrami iets wilde zeggen. Kornmehl wees Nzume daar op en die viel haast in katzwijm van ontroering door de Jood, die aandacht vroeg voor de Arabier. ‘“Is dat niet mooi?!’” huilde ze half. Blijkbaar had Nzume alle hoop op een beschaafd debat ook al laten varen, dat ze zich aan dit wel heel dunne strohalmpje vastklampte.

Ik ben uiteraard bevooroordeeld, maar mijn sympathie lag bij de Arabische vrouwen en bij Erella Grassiani van het Israel-kritische platform Gate 48. Grassiani vertelde dat ze door andere Joden werd uitgemaakt voor verrader, dat de Israelische geheime dienst nadrukkelijk aanwezig was bij protestdemonstraties van kritische Israeli’s. Barend bleef volhouden dat Joden met een kritisch geluid vrijuit mochten spreken.

Daar valt wel wat op af te dingen, getuige de excommunicatie die Jaap Hamburger ten deel viel na afloop van het debat. Verschillende vrouwen prezen Hassnae’s redelijkheid, maar Grassiani mochten ze niet, die vonden ze radicaal, zeiden ze met een vies gezicht. Terwijl Grassiani met geen woord had gesproken over het Gaza-conflict of de Israelische politiek. Ze wees alleen op de moeilijkheden waar een Jood mee te maken krijgt als hij zich kritisch uitlaat over Israel.

De gezichten die veel mensen trokken zodra ze Jaap Hamburger ontwaarden, spraken boekdelen. De man wordt door veel Joden ontzettend gehaat. En hoe stoer hij zich ook voordeed, het sneed hem duidelijk door zijn ziel. Toen die vrouw hem zei dat hij moslim moest worden, verstarde zijn gezicht en trok hij zich bijna letterlijk terug in zijn schulp, zijn jas.

Barend en Kornmehl behoren overigens niet tot die onverdraagzamen. Zij kwamen na afloop bij ons aan tafel zitten om na te praten. Er was niets van animositeit te merken. Maar toen ik Barend aan Hassnae hoorde voorstellen dat ze een Joods-Arabisch kookclubje zouden oprichten om over dingen te praten en nader tot elkaar te komen, hoopte ik wel dat Hassnae haar zou vragen hoe ze dat voor zich zag. Gezellig keuvelend de latkes bereidend, er om de andere zin op wijzend dat Israel de enige democratie in het Midden-Oosten is, en Joden geen afvalligen in elkaar timmeren? Maar Hassnae is van het harmoniemodel. Ze was zelfs te sjiek om tijdens het debat te wijzen op de vele oproepen, op Internet, om Gaza te nuken.

In plaats daarvan meldde zich aan het eind van het debat de verbijsterende domoor Raja Felgata die, nadat ze had aangekondigd te willen eindigen met een boodschap van hoop, zonder een spoor ironie beweerde dat de nadruk, die er werd gelegd op de antisemitische leuzen tijdens de demonstraties, eigenlijk net zo erg is als roepen dat Joden aan het gas moeten.

Peter Breedveld heeft helemaal geen hekel aan vrouwen, maar hij denkt wel dat het niet voor niks is dat God de man boven de vrouw heeft geplaatst (koran 4:34).

Tweet

Peter Breedveld, 27.01.2009 @ 16:55

[Home]
 

Δ