Duyvendakjaren
Frans Smeets
Foto: UrbaNudismo
In de jaren 80 ging ik studeren in Amsterdam. Het was een onveilige wereld waar de Zeedijk en Nieuwmarkt voor de politie no go areas waren, fietsendiefstal iets was om trots op te zijn, winkeldiefstal nog proletarisch winkelen heette en waar de buitenwijken geleidelijk volstroomden met kinderzeulende jurken. De eerste minaretten verschenen en de autochtonen vertrokken geleidelijk naar Almere. De nieuwkomers werd de uitkering nog zonder vragen aan huis gebracht, soms tot in Turkije en Marokko aan toe, en studeren met een bijstandsuitkering was dè ideale manier om zonder schuld te eindigen.
Studenten kregen nog een consult van de krakersadviesgroepen en de virtuele promotielectuur van de pedofielenvereniging Martijn lag in de etalage van de seksshop. Een legertje aan lager wal geraakte hippies probeerden nog als laatste redding de grootheid van hun identiteit te bevestigen door mij als provinciaaltje te leren hoe een joint te roken. En dat was toen al… gaaaaap.
Het was een diverse, maar verzuilde wereld. Een anarchistisch rijk van duizend eilandjes, zonder cohesie en onderling contact. De overheid was een orgaan dat al die eilanden institutionaliseerde, koesterde, in stand hield. Straffen en eisen waren er nauwelijks. Een rijk waarin elk eiland zijn eigen waarheid tot universele proporties kon oppompen. En die, beschermd door een naïeve overheid, zijn gang kon gaan. Een soort spaghettiverzuiling.
Tussen die eilanden zwom ik, net als de grote massa, verloren en vol ongeloof rond.
Zoals de overheid die eilandjes koesterde, zo waren ze ook een bron waar de ambtsdragers van de toekomst uit geselecteerd werden. Het CDA had haar platteland, de PvdA en CPN/PSP/PPR (vanaf 1989 GroenLinks) hadden het eilandenrijk Amsterdam.
Op mijn eigen eiland, dat van studenten, werd het organiseren van een jaarlijkse Maagdenhuisbezetting – wat zijn we toch origineel – en een Kleine Mars’ met de trein naar het Binnenhof als een uitstekende opmars naar een politieke carrière gezien.
De nieuwkomers die zo slim waren hun eigen eilandje te creëren, werden direct als serieuze gesprekspartner gezien en vaak financieel ondersteund. Al snel hadden de partijen ook hun eigen allochtone spaghettizuilen. Het waren meestal allochtonen die helemaal niemand vertegenwoordigden behalve hun eigen familie of clan.
De spaghettiverzuiling nam alles op: vrouweneilanden, homo-eilanden, Turkeneilanden, Marokkaneneilanden, krakerseilanden, studenteneilanden, kunstenaarseilanden, enzovoort. Onder elk van die eilanden hing vervolgens een waslijst van elkaar bestrijdende subgroepen die òòk allemaal een plaats moesten krijgen. En niemand kende elkaar, wilde elkaar kennen of ging met elkaar om. De massa keek er naar en zuchtte.
Het was een oppervlakkige wereld die zonder taboes leek, maar in werkelijkheid bestond uit een groot zwijgen en een desinteresse voor alles wat buiten de eigen kleine cirkel plaatsvond. Een vrijwillige blindheid die gebaseerd was op twee absolute waarheden die elk protest tegen de spaghettiverzuiling de kop in moesten drukken.
De eerste waarheid was de les van de Tweede Wereldoorlog, die perfect propagandistisch werd weergegeven in de film Soldaat van Oranje van Paul Verhoeven uit 1977. De Nederlanders als good guys (natuurlijk een enkele NSB-er daargelaten ) en de Duitsers als bad guys. Duitsertje pesten was populair en werd vanuit de media actief gestimuleerd met allerlei goedkope Nazigrappen. Wie in werkelijkheid naar Duitsland ging zag een volk dat actief met zijn geschiedenis had afgerekend en hiervoor bereid was verantwoording af te leggen. Zelf weigerden we in die tijd te erkennen dat er iets fout’ was gegaan in Nederlands-Indië.
De tweede absolute waarheid was kritiek op het internationalisme of cultuurrelativisme. Alles waar internationaal of buitenland (met uitzondering van Duitsland) voor stond, was per definitie onfeilbaar en uitgesloten van kritiek. De Europese Gemeenschap en de VN konden in die tijd geen fouten maken. Een verzoek van mij tot onderzoek naar het gebrek aan legitimiteit van de EEG werd afgedaan met de mededeling dat dit niet kon bestaan en dat een dergelijke nationalistische manier van denken toch ècht nìet kòn. En dan hebben we het over de universiteit. Tegenovergesteld aan dit internationalisme werd elke uiting van eigen cultuur en identiteit in de hoek van bekrompenheid en nationalisme weggezet. Voor ons nationalisme hadden we immers ons eigen heldhaftig Duitsertje Pesten. Het was niet voor niets dat de studie antropologie zo’n populaire studie was in die tijd.
De opkomende problemen met de multiculti werden simpelweg met karaktermoord van de boodschappers aangepakt. De SP, die de problemen aankaartte, werd als racist weggezet en zag zich genoodzaakt in de beginperiode niet vanuit het systeem te gaan werken.
En niet te spreken van Hans Janmaat die op een misselijkmakende en fysieke manier verketterd werd. Niemand gaf hem een hand of was bereid een woord met hem te wisselen. Zijn levenspartner Wil Schuurman moest een been missen na een aanslag door de vriendjes van Duyvendak. Niemand veroordeeld. De VVD-fractie schijnt daar nog om gelachen te hebben en geen enkele andere fractie of individueel kamerlid dat een bloemetje stuurde.
Janmaat werd in de tweede kamer een kamer op zolder gegeven, zodat hij zijn levenspartner, die in een rolstoel zat, twee keer per dag de trap op moest zeulen. Niemand die een hand toestak. Dat was solidariteit in de jaren 80. De pers, van rechts tot links, weigerde elk interview met de man. Pas halverwege de jaren 90 is Janmaat door de pers ontdekt, waarna men concludeerde dat hij een paranoïde en verbitterde man was. Hoe zou dat toch komen?
Soms waren er de momenten dat alle eilandbewoners in gezamenlijkheid hun morele superioriteit konden uiten. Zo was er natuurlijk de strijd tegen apartheid, waarin het hele linkse spectrum samenklonterde om zichzelf tot good guys te bombarderen. Deze demonstraties waren altijd blanker en homogener dan de Klu Klux Klan. Aan het eind van de demonstraties kwamen de Turken en Marokkanen met de bezemwagens de troep opruimen, terwijl de leiding aan de bar op de goede afloop aan het bier zat. Op de vraag of ze misschien iets opviel?’ reageerde ze als door een mug gestoken. Het was Links dat vanuit zijn eilandarchipel bezig was om over de rug van raciale onderdrukking zijn morele gelijk te behalen. Dit, terwijl de segregatie in de wijken al tot grote problemen leidde. De anti-Apartheidsstrijd was bovenal een aparte’ strijd.
Soms waren er incidenten die de eilandbewoners verbroederden, zoals de moord op Kerwin Duynmeyer. Buiten het feit of dit nou wel of geen racistische moord was, is het erg goedkoop om je eigen moraal te ijken op een moord, begaan door een 16-jarige puber. De laatste massale stuiptrekking vond plaats met de Wij zijn woedend‘-dagen in 1992. Het had allemaal een erg groot kijk-mij-eens-goed-zijn-gehalte.
Het was deze wereld van eilanden waarin de krakerswereld van Duyvendak kon floreren. Met hun Anti-fascistisch-collectieven waren de krakers een kleine subgroep die zich vooral in de staatsliedenbuurt concentreerden. Een aantal keren ben ik met ze in aanraking gekomen.
Zo ben ik eens een keer uitgenodigd voor een afbraakfeest (de dag voor de ontruiming). Altijd in voor een feestje, had ik mijn felste hawaii-blouse aangetrokken en ben ik vol goede moed op pad gegaan. En net als bij een discotheek was er een dresscode: alleen nu van zwart met zwart en zwart. Voor een pakje sigaretten werden de principes opzij gezet, waarna ik tegen een muur van hanenkammen, gescheurde broeken en Dr Martens-schoenen (collectieven zijn altijd èrg modegevoelig) aanliep. Na een paar verdachtmakingen van collaboratie (“een stille”) afgekocht te hebben met een flesje imperialistisch Heineken, kwam ik als niet-drinker tot de ontdekking dat er slechts bier werd geschonken. Zelfs water was er niet. Een gezonde toiletgang werd gedaan uit het raam op de binnenplaats. Klagende buren werden heldhaftig bekogeld met lege bierflessen. En naarmate de bezopenheid toenam, werd de actieradius van de bierfles ook groter en aangevuld met wat ondergekotste huisraad.
Het feestje eindigde met het zingen van de nationale krakershymne ME weg ermee’ tegenover een dertigtal agenten. En nu moet ik zeggen, dat leek me wel wat, om als boer toeschouwer te zijn van een gezonde stadse matpartij. Stoeltje erbij en genieten. Het enige wat echter gebeurde was dat bij elke stap van de ME iedereen als ratten ervandoor stoof, waarna ik als enige feestganger over bleef.
Een andere ervaring van mij met het krakerswereldje vond plaats in de Utrechtse Dwarsstraat. Dit keer waren het al oudere krakers die zich niet zo interesseerden voor de strijd’ en vooral bezig waren met voortplanting en geld. De voorkant van het kraakpand was een homocollectief en de achterkant een pottencollectief. Het homocollectief werd nog bewoond door twee personen die er heel goed voor zorgden dat er niemand bijkwam. Zo hadden ze een heel grachtenpand met zijn tweeën. Buiten het ruimtelijke aspect zou dat ook veel meer geld opleveren in de onderhandelingen van uitkoop met de gemeente. De heren wilden echter per se kinderen en omdat ze meermalen hun zaad ter beschikking hadden gesteld aan het pottencollectief dachten ze zelf ook recht op een draagmoeder te hebben. Daar ging het de hele godganse dag over. En als je de labiliteit van die twee zag, je zou ze nog niet de zorg over je goudvis toevertrouwen.
Het was binnen deze diverse wereld van opportunisten, bierzuipers, profiteurs en drugsgebruikers dat de serieuzere, Duyvendakachtige types hun strijd bij Onkruid, Bluf en Rara uitvoerden. En zolang ze binnen het ijkpunt van de tweede Wereldoorlog en het cultuurrelativisme bleven, werd ze weinig in de weg gelegd.
Ik heb me lang afgevraagd wat de eilandbewoners dreef om zolang in een maatschappelijk drogbeeld te blijven hangen. Het antwoord heb ik vorig jaar gekregen van de kunstenaar Armando bij het concert van Johan Heesters, toen er protesten waren van mensen die je zo uit de jaren 80 kon plukken. Op een suggestieve vraag van een reporter over hoe hij over de protesten dacht, zei Armando: Er zijn schijnbaar nog altijd mensen die zestig jaar later verzetsstrijder willen worden.
En dat was misschien wel de kern van de jaren 80. Een star eilandenrijk dat de lafheid van Nederland tijdens WOII wegpoetste door zichzelf een duidelijke wereld van goed en slecht te creëren, waarin ze op een gemakkelijke en goedkope manier zichzelf kon neerzetten als verzetsheld.
Het is pas vanaf 2001 dat het eilandenrijk geleidelijk begint te zinken in de verwaarloosde massa om haar heen. Chris van der Heyden publiceert Grijs verleden (dit zou in de jaren 80 onmogelijk zijn geweest) en rekent af met het beeld van Nederlanders in de oorlog. Fortuyn en de afwijzing van de grondwet betekenen het einde van het eilandenrijk, al willen ze dat daar zelf nog steeds niet weten. En zelfs onze filmhoer Paul Verhoeven ziet dat het eilandenrijk gezonken is, en past als een Leni Riefenstahl van de Lage Landen in de film Zwartboek zijn historisch besef keurig aan de nieuwe omstandigheden aan.
Duyvendak staat symbool voor deze verandering. Het is grappig om te zien hoe hij binnen enkele dagen van een moreel superioriteitsgevoel naar een onderdanig, excuserend mannetje is geëvolueerd. Het is in vergelijking met de jaren 80 een totale Umwertung Aller Werten. Bekrompen en banaal Rechts, dat met een paar onbewezen verdachtmakingen, insinuaties en stereotyperingen karaktermoord pleegt op Links. Precies zoals Links dat twintig jaar lang gedaan heeft bij iedereen die zijn kop boven het morele maaiveld uitstak. Toch nog gerechtigheid.
Frans Smeets heeft de vreemde opvatting dat hedendaagse kunst behalve oeverloos gezwets en geld ook nog schoonheid in zich mag herbergen.
Algemeen, 28.08.2008 @ 10:36
27 Reacties
op 28 08 2008 at 12:21 schreef Metatron:
Tja, wat valt hier nog aan toe te voegen. Gebrek aan humor? Ik moet er bijna van huilen. Smeets heeft als ‘observant obscure’,een naargeestig sfeerbeeld van de 80-er jaren neergezet. Het lijkt wel het vervolg van het 70-er jaren drama ‘Wir Kinder von Bahnhoff Zoo’. Een totaal losgeslagen en desintegrerende samenleving. Zwart was de kleur. De atoombom, No Nukes, No Future, Anarchie, I’m a Loser, kapitalism down en nog meer van die sound bite meuk. Als dat niet om te lachen was dan weet ik het niet meer!
op 28 08 2008 at 12:28 schreef DBC01:
Een lang stukje dat geen seconde verveeld. Geen woord teveel, geen ruimte voor overdaad. Klasse.
op 28 08 2008 at 14:13 schreef Peter:
In mijn jaren tachtig scheen ’s zomers altijd de zon, heupwiegden de meisjes op de muziek van Doe Maar en moedigde iedereen, die ik kende, luid de ME’ers op televisie aan die bezig waren krakers te meppen.
En op maandag lag er altijd een Eppo voor me klaar.
op 28 08 2008 at 14:13 schreef A.V:
Heel mooi stuk, haalt echt de principes waar krakers en andere do-gooders zich op beroepen op een scherpe wijze onderuit. Al zijn vele eilandjes gezonken, de leugenachtige onafhankelijkheid, tergende morele superioriteitsgevoel en vooral gebrek aan humor die krakers scene kenmerken zijn hardnekkig blijven aanhouden. Wat er nu wel vaak nog bijgekomen is door kritiek als "Voor een pakje sigaretten werden de principes opzij gezet" en "imperialistische Heineken", is een nog dwingender consequentie die zo consequent mogelijk uitgedragen dient te worden. Behalve No Nukes of No Future laat de krakers scene zich boven alles samenvatten als ‘No Fun’.
op 28 08 2008 at 14:51 schreef Marc:
Wat ik me afvraag is waarom het juist die generatie was die het zo nodig vond om "de lafheid van Nederland tijdens WOII" weg te poetsen. Volgens waarheid nummer 1 was Nederland toch niet laf? Verder waren de meesten toch van de na-oorlogse generatie en hadden ze part nog deel gehad aan WOII? Ik weet niet van welke leeftijd de meeste anti-fascisten, krakers, etc waren in die tijd (ik maakte dezelfde zomers mee als Peter, al kwam bij mij de Eppo op woensdag), maar ik stel me zo voor dat er weinig ouder waren dan 30 a 35.
op 28 08 2008 at 15:41 schreef Wichard:
Wat voor nostalgische en/of cynische teksten zouden er over 25 jaar over 2008 gehouden worden?
Het blijft wel altijd schattig dat krakers, die vol passie de individuele vrijheid uitstralen, zelf zo uniform gekleed gaan dat het leger er nog een puntje aan kan zuigen.
op 28 08 2008 at 15:45 schreef Loesje:
"Ik kreeg zelfs geen bloemetje uit het fonds voor medewerkers uit de Kamer…
In de Tweede Kamer zat de fractie van de VVD me uit te lachen, toen ik voor het eerst binnenkwam met mijn kunstbeen. We zijn als monsters behandeld."
Mevr. Schuurman, op bladz. 139, in het boek van Carel Brendel; "Het verraad van links".
op 28 08 2008 at 16:35 schreef Smeets:
Marc
"Wat ik me afvraag is waarom het juist die generatie was die het zo nodig vond om "de lafheid van Nederland tijdens WOII" weg te poetsen."
Goede vraag, zou het niet weten..
Misschien een tweede generatiecomplex??
Peter, "Doe maar"??, Schaam je
Wichard:
Over 25 jaar wordt geenstijl aangepakt omdat ze privelevens geruineerd hebben van mensen die een kleine scheve schaats gereden hebben of een keer publiekelijk een wipje gemaakt hebben terwijl een mongool met zijn mobieltje staat te filmen…
op 28 08 2008 at 16:42 schreef Peter:
Ik kan er toch niks aan doen dat meisjes heupwiegden op Doe Maar? Zelf was ik Bowie-fan. Nog.
op 28 08 2008 at 16:53 schreef Smeets:
Tja, de meisjes gaan altijd voor..Zo stond ik voor de dames te stofzuigeren op die vreselijke Cure…psssst, Niet doorvertellen.
op 28 08 2008 at 17:18 schreef Tjerk:
Stuur maar op naar de Groene Smeets. Het heeft er zeker de klasse voor. Goed stuk. Scherpe analyse, goed geschreven. Beetje aan de lange kant, maar het nodigt uit tot doorbijten en kauwen. De Groene dus.
op 28 08 2008 at 17:27 schreef J.J. v.d. Gulik:
Als Janmaat niet was gedemoniseerd, had de politiek er nu mogelijk anders uitgezien. In een paginagroot artikel in de Volkskrant van 19-2-1994 over de stemming van de kiezer staat o.m.:
"Het aantal mensen dat op de Centrumdemocraten gaat stemmen is beperkt, maar de opvattingen die kenmerkend zijn voor de partij worden door opmerkelijk veel Nederlaners onderschreven".
en
"Zo blijkt dat de leuze ‘buitenlanders moeten zich aanpassen of verdwijnen’ massaal wordt aangehangen..(..)..door 74 % van alle ondervraagden wordt onderschreven.
op 28 08 2008 at 17:36 schreef Metatron:
Tja, als de revolutie huishoudt en bastilles geslecht worden en onschuldige mensen hieronder ten val komen, moet men niet raar opkijken als de storm bedaard is, dat de kinderen van de slachtoffers wraak zullen nemen. Dat dan weer wel!
Gelukkig heeft het internettijdperk kansen geboden aan het gepeupel. De elite van het revolutietijdperk heeft niet alleen meer de waarheid in pacht. Vrije nieuwsgaring weet u wel. Dat er ook hier weer onschuldigen met het badwater wegspoelen is collateral damage. En natuurlijk ook sensationmacherei!
op 28 08 2008 at 18:35 schreef Benfatto:
Mooi stuk, kleurrijke anekdotes, leuk leesvoer.
(ook mooie borsten trouwens:)
op 29 08 2008 at 11:05 schreef Marc:
Frans " misschien een tweede generatiecomplex?"
Ik weet het niet. In mijn beleving was het oorlogs verleden a la L de Jong, Nederland was Bezet, het verzet was groots en Wilhelmina een sterke vorstin in oorlogstijd, etc. De herziening van dat verhaal kwam denk ik pas veel later.
Was het misschien voor een groot deel van die "tegengeneratie" niet een sterk gevoel van "in orde zijn" of een gevoel van enorme morele superioriteit dat wellicht verslavend werkt(e) voor veel mensen in die beweging.
Zoals je soms ziet bij streng gelovigen, die geen twijfel meer kennen en zich wentelen in een soort glimmende opgeblazen superioriteit ten opzichte van mensen die niet hetzelfde geloven, waarbij ze een soort "klamheilige" vreugde uitstralen bij het idee dat diegenen iets vreselijks kan en zal overkomen in het hiernamaals.
Het idee om ver boven een ander verheven te zijn spreekt op een of ander manier een hoop mensen aan denk ik. Wat is er nou beter om jezelf helemaal oke te voelen, ook al heb je niets wezenlijks gepresteerd en weet je dat stiekem zelf ook, door alleen maar met de (op dat moment heersende en dus tijdelijke) morele meerderheid mee te lopen…de superioriteit van het maaiveld en de daarbij behorende absolute zekerheden, ……lekker toch?
op 29 08 2008 at 11:54 schreef smeets:
Marc
Misschien was het dit duidelijk goed-slecht kader van Lou de Jong waarin meelopers zo,n ideaal klimaat vonden om zich te profileren?
op 29 08 2008 at 11:58 schreef wablief?:
In de 80’er jaren heerste er inderdaad ee groot moreel superioriteitsgevoel. Aan de oppervlakte ging dit vooral over "fatsoen". Onder die oppervlakte zijn er denk ik nog nooit meer sub-stromingen geweest als in die jaren, met ieder hun eigen superioriteitsgevoel met betrekking tot hun eigen morele overtuigingen.
op 29 08 2008 at 14:35 schreef Bert Brussen:
Doe Maar vind ik nu nog heftig.
op 29 08 2008 at 17:29 schreef Marc:
smeets
stofzuigeren op de Cure! oftewel stuivers rapen. Schuimde jouw palmboomkapsel ook als het begon te regenen? Altijd weer je reinste pracht: natgeregende wavers bij de onbeschutte bushalte; veel schuim, heel veel schuim
Bert
Doe Maar heftig? Dan heb je je zeker maar niet aan de grote-stads-romantiek van De Kecks, De Dijk en De Scene gewaagd, pure metal.
op 29 08 2008 at 18:46 schreef Bert Brussen:
De Kecs en De Scene heb ik weinig mee, al vind ik Thé Lau soms uit het niets verontrustend heftige dingen maken.
De Dijk, ja, daar kan ik nog op wegdrijven.
op 29 08 2008 at 19:26 schreef Benedictus:
Heel goed stuk! Er is toch nog veel aan mij voorbijgegaan. Hier in ons "dorp" werd zonder geweld gekraakt, overigens maar enkele keren. Zelfs door iemand die Wijnand Duyvendak heeft aanbevolen als TK-lid, hij zit namelijk in de sollicitatiecommissie van Groen Links. In de steden werd veelvuldig geweld gebruikt. Vooral daar ging het mis. Maar er was in de jaren 80 wel veel woningnood in Amsterdam.
Macht corrumpeert zo goed als altijd. Zoals in het stuk tot uitdrukking komt ging het vooral om macht. Zogenaamd voor gelijkheid, maar niet als het niet uitkomt. Vooral het eigenbelang laten prevaleren.
Jammer, ik heb nu het idee, dat het kind met het badwater wordt weggegooid. Er is teveel misgegaan en dan gaat de slinger weer helemaal de andere kant op. Buitenparlementaire akties en de milieubeweging kunnen geen goed meer doen. Natuurlijk hebben velen het zelf verknald en werden "ons kent ons" clubjes verwend met tonnen subsidie waarvan niemand weet hoe het geld is besteed.
Intussen zijn er weer onvoldoende huizen voor starters en zijn er zeker 2 inkomens nodig om het hoofd boven water te houden na koop van een huis. Huurhuizen zijn nu vooral buiten de grote steden schaars. Weer woningnood dus, vooral voor laagbetaalden. Vroeger was 1 inkomen voldoende om een premiekoophuis te kopen. Overigens zijn dergelijke huizen al tientallen jaren niet meer te koop.
Tenslotte zou jammer zijn als elke buitenparlementaire aktie verboden gaat worden. Links EN rechts kunnen daar baat bij hebben. Een gezonde democratie heeft belang bij tegenwicht. Dat is niet altijd parlementair mogelijk. Wel ben ik van mening, dat het gebruik van geweld nooit toelaatbaar is en de punten van Schuyt opgevolgd moeten worden. Duyvendak heeft dus niet juist gehandeld. Het gehakketak t.o.v. Kramer/Cramer is m.i. overdreven.
op 29 08 2008 at 19:42 schreef Knallenburg:
Dr. Martins, Dr. Smeets. Niet Dr. Marten…en ook geen Roots.
op 29 08 2008 at 20:00 schreef Peter:
Voor Dr Marten ben ik, de eindredacteur, verantwoordelijk. Ik heb net nog eens gegoogled, en volgens mij is het echt Dr Martens. De missende ‘s’ is een typo.
op 29 08 2008 at 22:50 schreef Karl Kraut:
De jaren ’80 waren toch een beetje de echo van de jaren ’60, toen er op familie-niveau navelstaarderig werd doorgeëmmerd over de Tweede Wereldoorlog. Aangezien men de Eerste Wereldoorlog had gemist, werd obsessief de mythe van het dappere Nederland gecultiveerd, terwijl in werkelijkheid de joden dankzij de nauwkeurigheid van de burgerlijke stand zonder probleem goeddeels waren uitgeleverd. Hoe de staat nadien de overlevenden ook nog eens beroofde, is inmiddels ook bekend.
Ter zake: tot pak hem beet ’85 kun je eigenlijk niet genoeg de nadruk leggen op de sinds ’70 heersende heroïne-epidemie! Maar voor de rest vind ik het artikel goede schets van de idioterie, dat elk tijdperk achteraf toch meestijds blijkt te zijn geweest.
En op 29 08 2008 schreef Marc ‘klamheilige’. Wat een leuk neologisme! Want ‘klammheilig’ heeft als begrip een beladen geschiedenis. Goed dat de ironie dus nog niet helemaal zoek is.
http://www.duitslandweb.nl/dossiers/RAF/Balans/Jacco_Pekelder.html
Iedereen zou er voor de nuance goed aan doen (nog eens, toch eens?) ‘Bewegingsleer’ te lezen, tegenwoordig voor nop op het net:
http://thing.desk.nl/bilwet/bilwet/Bewegingsleer/inhoud.html
op 29 08 2008 at 23:44 schreef Tarak:
Het stuk waarin de hoofddoek met cosmetische ingrepen vergeleken werd, vond ik afschuwelijk, maar dit vind weer een prachtig stuk.
Ik noem het te vaak, maar de documentaire Wonderland van Robert Oey geeft ook een soortgelijk naargeestig beeld van de jaren tachtig. Ik vond het een prachtige documentaire. Het pikante – pikant sinds de Duijvendak affaire is gaan spelen – is natuurlijk dat Robert Oey de echtgenoot van Femke Halsema is.
op 04 09 2008 at 14:22 schreef Yorick:
Liet de Tweede kamer Hans Janmaat zijn vrouw twee trappen opzeulen? Ziek zeg.
op 04 09 2008 at 17:31 schreef Vincent:
Het waren eind jaren 60, begin jaren 70 van de vorige eeuw de europese nazaten van de hippies, (die zich "freaks" noemden) die "outgedropt", dus in feite dakloos waren en een min of meer nomadisch bestaan leidden, die begonnen met kraken, ’s winters, als buiten slapen wat moeilijker werd. Grote panden werden ook gekraakt om daar een andere, meer op samenwerking gerichte samenlevingsverbanden uit te proberen. De tegenstand was vanuit de gemeentes groot. Deze "beweging" ging ten onder aan heroine en drugshandel en hun plaats werd ingenomen door studenten (voornamelijk van linkse en/of artistieke signatuur), die met de voornoemde beweging vermengd waren. (Het waren trouwens juist genoemde hippies/freaks die zich afzetten tegen de hypocrisie van de generaties die 2 wereldoorlogen hadden voortgebracht. een "schuldcomplex" speelde in die na-oorlogse generatie niet mee, althans ik heb nooit gemerkt dat dat speelde). Met de komst van de studenten werd ook het kraken steeds meer politiek, tot het in de jaren tachtig volkomen ondergeschikt raakte aan de politieke "beweging" zoals we die uit de jaren tachtig kennen en die meer een organisatie dan een beweging genoemd mag worden. Interessant te vermelden dat er binnen de actiewereld miden jaren 80 al een scheuring ontstond tussen degenen die vonden dat geweld en illegale acties geoorloofd waren en zij zich daarvan distantieerden. De kraakbeweging/organisatie koos in grote meerderheid voor de eerste optie en verwerd tot een paranoïde dictatoriaal (woongroep) "systeem" dat zichzelf daarmee vernietigde. Het is grappig hoe deze discussie – geweld of geen geweld bij het bereiken van politieke doelen – nu opeens in een heel ander jasje weer op komt duikelen. Beschamend ook hoe er door de bewuste personen nu een beetje omheen wordt gedraaid: De keuze voor illegale acties en geweld of daartegen was in de jaren tachtig een bewuste keuze. Er werd in (algemene, actie-)vergaderingen over gediscussieerd en groepen raakten erdoor van elkaar verwijderd.
Mijn excuses voor dit verhaal, het zal wel als mosterd na de maaltijd komen en er zit ook niet echt een clou in.
RSS