Bedriegers
Peter Breedveld
De Amsterdamse uitgeverij Sherpa doet in strips met literaire pretenties. Meestal in zwart-wit ook nog, en daarom heeft Sherpa aan mij nooit een grote afnemer gehad. Literaire strips, dan krijg je bijvoorbeeld Lorenzo Matotti, een over het paard getilde grafisch artiest’ die zijn leegheid en beperkingen probeert te verbergen achter een hoop interessantdoenerij. Bewierookt door de discriminerende stripfan, uiteraard, want die krijgt een stijve van alles dat maar een klein beetje intelligenter is dan de Smurfen. Alleen Baudoin is een auteur in het fonds van Sherpa die ik erg kon waarderen, maar ja, die lees ik dan toch liever in zijn eigen taal, het Frans.
Twee jaar geleden begon Sherpa echter met het heruitgeven van Arman & Ilva, de flower power science fictionstrip van Lo Hartog van Banda en Thé Tjong-Khing. Arman & Ilva is onderhoudend, maar het is vooral tekenaar Khings sierlijke elegantie die haar hoog boven de middenmoot uittilt en in de onberispelijk uitgegeven boeken van Sherpa komt zijn werk volledig tot zijn recht. Haarscherp afgedrukt (geen vanzelfsprekendheid in de stripwereld) en in een mooi groot oblongformaat, met harde kaft (Nederlandse stripliefhebbers hebben liever een zachte kaft, is goedkoper), op mooi papier – helemaal goed.
Scène uit Arman & Ilva
De sympathieke Mat Schifferstein, oprichter van Sherpa, belde me een tijdje terug om te vragen of hij mijn interview met Lo Hartog van Banda mocht gebruiken in één van de delen van Arman & Ilva, ik zei ja, het interview is uiteindelijk niet gebruikt, maar sindsdien krijg ik van Sherpa regelmatig haar nieuwe uitgaven toegestuurd. Gratis strips! Wie wil dat nou niet?
Laatst arriveerde er een enorm pakket van Sherpa met drie kloeke boeken in A3-formaat (heet dat, geloof ik). Het gaat om alweer keurig verzorgde heruitgaven van echte klassiekers, te weten Cromwell Stone van de door stripfans bewierookte Duitse Fransman Andreas, Rode Spijkers van de aanbeden Barry Windsor Smith en De Legers van de Veroveraar, van het mij onbekende Franse duo Gal en Dionnet. Elk boek voorzien van een fraaie kleurenprent op dik, glanzend papier en informatieve achtergrondartikelen
Andreas was één van mijn voorbeelden in de tijd (toen ik op de middelbare school zat) dat ik nog droomde van een carrière als striptekenaar. In het weekblad Kuifje las ik zijn strip Rork, waar ik geen reet van snapte, maar die me intrigeerde door de fraaie arceringen, de gekke perspectieven en de ongebruikelijke lay-out van Andreas strippagina’s. Een conventionele strip bestaat uit vier horizontale rijen (soms drie) plaatjes die je van links naar rechts leest, maar Andreas experimenteert er lustig op los met over de hele pagina uitgerekte, verticale kolommen, overlappingen, inzetten, kantelende plaatjes die dwarrelend papier of brekend glas suggereren en mozaïekachtige constructies. Dat gaat bij veel tekenaars fout omdat de boel onleesbaar wordt (vaak is het onduidelijk wat de goede leesvolgorde is), maar Andreas beheerst de kunst perfect. Zijn maffe pagina-indelingen zijn ook altijd functioneel, want hij weet er allerlei effecten mee te bereiken: claustrofobie, hoogtevrees, disoriëntatie, filmische effecten en snelheid.
Scène uit Cromwell Stone
Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat ik er, na lezing van de integrale Cromwell Stone, eerder uitgebracht in drie afzonderlijke delen (waar Andreas in totaal bijna vijfentwintig jaar over heeft gedaan), achter ben waarom ik indertijd niks van de strips van Andreas begreep. Dat is omdat er niks te begrijpen valt. Schifferstein suggereert in zijn voorwoord dat Cromwell Stone een soort geheim bevat: de lezer wordt uitgenodigd aandachtig te lezen, met oog voor alle details, en de achterliggende geschiedenis zelf te reconstrueren aan de hand van alle informatie die Andreas geeft in teksten en tekeningen’.
Welnee, Cromwell Stone is gewoon een hoop pseudofilosofische onzin die nergens naartoe leidt. Het is een aanschakeling van situaties die Andreas kennelijk zin had om te tekenen: rennende en vallende mensen, angstig om zich heen kijken mensen waarbij dan wordt ingezoomd op een oog, slagschaduwen, mensen die van onder worden belicht, dingen die van grote hoogte op mensen vallen, gapende afgronden, kilometershoge torens, gigantische bloedzuigers, obsessief gedetailleerde, Frankensteinachtige laboratoria vol rare instrumenten, erlenmeyers en vreemde wezens op sterk water, Escherachtige vormenspellen enzovoort, enzovoort. Maar het gaat dus he-le-maal nergens over. Schifferstein is heel erg onder de indruk van het feit dat Andreas een schip Leviticus’ heeft genoemd en die naam, heeft een oplettende lezer op een internetforum ontdekt, is een verwijzing naar de bijbel! Zo dan! Daar moet natuurlijk wel een heleboel diepzinnigheid achtersteken, NOT!
En dan zien Andreas pagina’s er op het eerste gezicht heel imponerend uit, maar wie goed kijkt, ziet dat Andreas gewoon heel knap zijn beperkingen weet te maskeren met al die arceringen, schaduwen en duizelingwekkende camerastandpunten. Mensen tekenen kan hij eigenlijk niet, maar in kikvorsperspectief lijkt het heel wat. Zijn personages lijken soms zoveel op elkaar dat ik ze met elkaar verwarde en het is me ook vaak gebeurd dat ik er maar niet achterkwam waar ik nou eigenlijk naar zat te kijken, hoe lang ik ook naar een tekening staarde. Ik heb een katerig gevoel overgehouden aan Cromwell Stone, als een slechte wijn waarvan ik tegen beter weten in ben blijven doordrinken.
Hetzelfde geldt voor Rode Spijkers van Barry Windsor-Smith, een man die grote cultstatus onder stripliefhebbers geniet, maar ook hij houdt zijn lezers voor de gek met zijn overvloedig gedetailleerde tekeningen. Dat zie je goed in deze verstripping uit Smiths jonge jaren (begin jaren zeventig) van een verhaal van Conan de Barbaar van pulpschrijver Robert E. Howard. Smith kan, net als Andreas, geen mensen tekenen. Zijn personages hebben allemaal dezelfde koppen, een standaardhoofd voor mannen en een standaardhoofd voor vrouwen. Van anatomie heeft hij geen kaas gegeten. Ik zag een hand die eruitzag alsof die in Conans dikke pols was geschroefd, en een oog ziet er bij Smith van de zijkant precies zo uit als van voren. Over het verhaal kan ik kort zijn: ik heb het net uit, maar ik weet nu al niet meer waar het over gaat. Irritante onzin, dat weet ik nog wel. Een volstrekte verspilling van mijn tijd.
Scène uit Rode Spijkers
Aan De Legers van de Veroveraar van Gal en Dionnet ben ik na Cromwell en Conan met tegenzin begonnen, maar dat album was een aangename verrassing. Mooi, sfeervol tekenwerk en heel aardige verhalen met soms verrassende ontknopingen. In de jaren zeventig verschenen ze in het Franse stripblad Métal Hurlant waarin ook werk verscheen van levende striplegendes als Moebius en Richard Corben. Het zijn verhalen in het fantasy-genre, over een Romeinsachtig leger dat weliswaar weinig gewapende tegenstand ondervindt, maar dat uiteindelijk toch steeds verliest omdat het als het ware wordt opgeslokt’ door de landen die het verovert. Ziekte, ontberingen en de ‘stille kracht’ van de plaatselijke bevolking eisen hun tol.
Behalve de verhalen rond dat leger zijn er in het album ook twee andere korte verhalen van Gal en Dionnet opgenomen. Eén speelt zich af in een Middeleeuws dorpje in Auvergne, prachtig sfeervol getekend, met oog voor detail (huizen uit natuurstenen die blaken in het Zuid-Franse zonlicht, en je hoort de krekels als het ware tsjirpen) en het andere verhaal (dat zich eveneens afspeelt in de Middeleeuwen) gaat over een architect die een kathedraal moet bouwen voor een despotische bisschop. Verrassende ontknoping, bijzonder goed getekend.
De verhalen van Gal en Dionnet zijn nogal moralistisch, maar dat stoorde me geen moment. De moraal (betracht nederigheid, hoogmoed komt voor de val, gedenk te sterven, ‘wat u niet wilt dat u geschiedt..’) past goed bij hun onderwerpkeuze. Goed getekend, goed geschreven, ik heb er twee zeer aangename uren mee doorgebracht.
Scène uit De Legers van de Veroveraar
Peter Breedveld leest thans ’n net Meisje
Algemeen, Peter Breedveld, strips, 02.02.2008 @ 18:19
51 Reacties
op 02 02 2008 at 20:19 schreef Hosseyn:
Hosanna voor de Aziatische meisjes met hun zijige vachtjes. Wanneer wordt de westerse vrouw weer wijzer?
op 03 02 2008 at 10:32 schreef barry:
Waarom toch al die naakte aziatische meisjes Peter? Vanwege dat verhaaltje van Mu Zimei of ben je in de ban van Lust and Caution?
op 03 02 2008 at 11:48 schreef Peter:
De meeste Westerse vrouwen die ik ken, hebben gewoon schaamhaar, Hos.
Het gaat om steeds hetzelfde naakte Aziatische meisje, Bar. Tang Jiali heet ze en ik ben in haar ban, de komende twee weken.
Lust and Caution heb ik nog niet gezien, maar ik ga het zeker doen, want ik ben een grote fan van Ang Lee.
op 03 02 2008 at 12:41 schreef Hosseyn:
Ik ook hoor, Peter. Maar wij zijn al weer wat ouder, gelukkig. De laatste keer dat ik zo’n glad schildje mocht beroeren, was ik zelf verantwoordelijk voor het scheren. Dat was in ’86 of daaromtrent, ter bestrijding van een platjesplaag die mijn vriendin en ik precies tegelijk kregen. Ik vond het best lekker trouwens – alles, de plaag, het scheren, de jeuk…
Ondertussen zet ik mijn kruistocht voort.
op 03 02 2008 at 14:44 schreef Tofuburger:
On topic: het probleem van kunstopleidingen is dat ze de studenten opleiden tot pseudo-filosofen. Dat vage literaire strips vaag zijn, is daarom een voorbeeld van garbage in, garbage out. Nog een factor: moderne literatuur is al vrij saai en plotloos, als de plaatjes dan ook nog eens voorgekookt worden, wordt het voor je het weet nog erger. En dan is het soms ook nog eens humorloos.
Een boekformaat een klein beetje groter dan A4, als je dat bedoelt, heet folio.
op 03 02 2008 at 17:38 schreef Peter:
Deze boeken zijn een slag groter dan A4, tabloidformaat, eigenlijk. Alle stripboeken zouden dit formaat moeten hebben.
Ik vind moderne literatuur niet saai en plotloos. Ik lees elk jaar wel een paar romans die ik zeer opwindend vind en die een strak plot hebben. Ik moet wel zeggen dat ik me met de Nederlandstalige literatuur nauwelijks nog bezighoud.
Literaire strips zijn niet per definitie saai. Corto Maltese van Hugo Pratt staat als een huis. In de VS worden mooie dingen gemaakt: Acme Novelty Library, Eightball, Love & Rockets en natuurlijk het werk van Robert Crumb.
Europeanen hebben gewoon de neiging om te gaan neuzelen, en niemand die durft te zeggen dat-ie er niks van snapt, want dan hoort-ie er niet meer bij. Collectivisme in werking.
In de stripwereld is er nog iets anders aan de hand: stripfans schamen zich eigenlijk nog steeds voor hun liefhebberij. Strips, dat is in de ogen van het grote publiek lectuur voor domme kinderen. Dus zo’n Andreas wordt binnengehaald als de nieuwe messias, want zie je wel: sommige strips zijn óók onbegrijpelijk en ontoegankelijk, net als grotemensenkunst!
op 03 02 2008 at 21:05 schreef Theo Ichtus:
Of topic: Ik geraakte helemaal in de carnavaleske sferen met het prachtverhaal "Alaaf" van Lagonda.
Waar is dat opeens gebleven?
(En waarom zet ie het niet op z’n eigen site? De fans smachten en wachten!)
PS: Nog iets op TV vanavond?
op 03 02 2008 at 22:07 schreef Peter:
‘Alááf’ zet ik er van de week weer op. Vond het een beetje teveel in één keer.
Jezus, off topic vragen over het redactioneel beleid voortaan graag in een mailtje aan de hoofdredacteur.
op 04 02 2008 at 06:57 schreef Hosseyn:
Ik moet zeggen dat ik tot ongeveer mijn achtendtwintigste, dertigste heel veel strips verzamelde en las. Ik heb ze op een dag ergens opgeslagen en ben eigenlijk plotseling gestopt met ze te lezen. Volledig mijn belangstelling verloren. Geen idee waarom. Misschien komt het nog wel eens terug. Ik geloof trouwens niet dat mensen zich ervoor schamen. Iedereen groeit op met strips de afgelopen vijftig jaar.
op 04 02 2008 at 11:39 schreef Peter:
Ik geloof trouwens niet dat mensen zich ervoor schamen. Iedereen groeit op met strips de afgelopen vijftig jaar.
Da’s waar, maar zo rond je dertiende word je verondersteld je met serieuzer zaken bezig te houden. Wie daarna nog strips leest, wordt beschouwd als een enigszins sneue figuur. Je ziet dat ook op stripbeurzen, waar het publiek voornamelijk bestaat uit alleenstaande mannen met linnen tasjes.
In België, Frankrijk en Spanje is het veel normaler om strips te lezen. In Spanje zie je zelfs lekkere wijven in stripwinkels. In België heeft de cultuurminister fondsen beschikbaar voor stripprojecten. Mijn Vlaamse vriend Geert de Weyer leeft van zijn artikelen over strips in De Morgen. Paginagrote interviews met stripauteurs, van een hoog niveau. Ik ben vreselijk jaloers.
Ik denk er trouwens opeens aan dat hij me laatst mailde, en dat ik vergeten ben hem te antwoorden. Geert! Als je dit leest, ik mail je morgen!
Gisteren was ik ’n net Meisje aan het lezen toen mijn geliefde een blik in het boek wierp, naast me ging zitten en niet meer ophield met meelezen. Vrouwen zijn best geïnteresseerd in strips, zolang ze maar niet over typische jongensdingen gaan: cowboys, superhelden, hard-boiled detectives, gespierde barbaren met grote zwaarden en wijven in prehistorische bikini’s met ballonnen van tieten die spotten met alle natuurwetten.
op 04 02 2008 at 12:16 schreef sikbock:
de avonden van gerard reve vind ik in stripvorm dan wel weer een verrijking
op 04 02 2008 at 12:18 schreef Hosseyn:
Het is waar, rond 1980 was ik een tijd in italie, daar heb ik de taal geleerd door honderden strips te lezen. De tijdschriften waren steengoed en er waren er vele. Waar je maar kwam lagen ze op stapels. Je kon die Ital tijdscriften zelfs in Nederland krijgen, in stationskiosken. Het is ook onderhevig aan mode, denk ik. Misschien zijn gewoon heel veel voormalige lezers voor de buis gaan hangen of voor Internet.
op 04 02 2008 at 12:25 schreef Peter:
In Italië doen strips als Dylan Dog het nog steeds goed. Italianen kopen die om te lezen in de bus of op de wc, daarna gooien ze ze weg. Dat is anders in Frankrijk, waar lezers dure hardcovers kopen en de bladzijden als het ware met een pincet omslaan.
Kwestie van cultuur. In Nederland is nooit een stripvriendelijke cultuur geweest en die zal er ook nooit komen. Strips zijn in Nederland voor kinderen, maar die spelen tegenwoordig hun eigen verhalen met computergames. Ik zou het ook wel weten, als ik dertien was. Mijn zoon speelt Bioshock en daar zit oneindig veel meer in dan in Lucky Luke of de Rode Ridder. Ik durf zelfs te stellen dat Bioshock zeer nuttig is voor de filosofieles of voor maatschappijleer.
Overigens leest hij ook gewoon, maar in die zin is hij wel een uitzondering.
op 04 02 2008 at 12:42 schreef Theo Ichtus:
off topic vragen over het redactioneel beleid voortaan graag in een mailtje aan de hoofdredacteur
Sorry – wil me nergens mee bemoeien, maar ben een beetje een Lagonda fan aan het worden…
op 04 02 2008 at 13:17 schreef Hosseyn:
In Nederland is nooit een stripvriendelijke cultuur geweest en die zal er ook nooit komen.
Geloof mij Peter, dat was in de jaren zeventig/tachtig wel degelijk zo. Hoewel het meeste uit België en Zuideuropa kwam. Er werd verschrikkelijk veel vertaald.
op 04 02 2008 at 13:23 schreef Peter:
Ik was erbij, in de jaren tachtig. Er was meer dan nu, dat is waar, maar het bleef de hobby van een beperkte groep mannelijke excentriekelingen. Ik denk dat Nieuwe Revu het verst gekomen is met publiekssuccessen als Joop Klepzeiker en De Familie Doorzon, overigens uit de stal van Ger ‘Xtra’ van Wulften. Maar zelfs dan kun je nog lang niet spreken van een stripvriendelijke cultuur in Nederland.
op 04 02 2008 at 13:43 schreef Hosseyn:
Ik heb bij Van Wulften gesolliciteerd in 1980. En nooit wat gehoord. GROTE FOUT jongens! Bij de Eppo ook, en daar werd ik aangenomen, maar toen werd mijn vriendin zwanger. En kwam het niet meer uit.
op 04 02 2008 at 13:43 schreef Peter:
Krijg nou wat. Vertel daar eens wat meer over, Hos. Als wat werd je aangenomen? Wat wilde je voor Van Wulften gaan doen?
op 04 02 2008 at 13:45 schreef Hosseyn:
Of was het nu de PEP? Ik moest als test stripscenario’tje schrijven en stukjes vertalen. Overigens heb ik op mijn veertiende al eens een hoofdprijs gewonnen met stripscenaro voor de TINA. Onder naam van mijn zussen uiteraard, haha.
op 04 02 2008 at 13:53 schreef Hosseyn:
Nee, die test etc. dat was voor de Eppo.
Ik solliciteerde ‘wild’ bij van Wulften, die hadden toen een prachtig fonds. Daar gebeurde het allemaal. Maar too bad, ze antwoordden niet – we hadden de wereld uit haar voegen kunnen lichten, lezen jullie dat, sukkels?
op 04 02 2008 at 14:02 schreef Hosseyn:
Espee was het toch?
op 04 02 2008 at 14:23 schreef Peter:
Klopt.
De man achter uitgeverij Espee was Ger van Wulften, die een hele generatie tekenaars heeft beïnvloed en geïnspireerd. Hieronder zien we een plaatje uit Peter Pontiacs ‘The Amsterdam Connection‘ – in de inzet is Ger van Wulften getekend die bij hem op bezoek komt om hem over te halen een verhaal over hard drugs te maken.
Bron: Lambiek.net
op 04 02 2008 at 14:27 schreef Hosseyn:
Ja die Pontiac was steengoed. Had ook al die beroemde achterplaten van de Muziek Express, super. ‘Tokyo Kitty?’ in de amsterdam connection. En zoals de heroïne toen was, zou ze later nooit meer zijn, maar dat ligt vast aan mij. Leeft die van Wulften nog?
op 04 02 2008 at 14:29 schreef Peter:
Jazeker leeft Van Wulften nog. Vraag maar aan Wampie.
op 04 02 2008 at 14:32 schreef Hosseyn:
Aha. Nu je het zegt… Zeg Wampie, hebben wij elkaar ook niet al eens op de Uitmarkt gesproken, afgezien van die ijssalon?
op 04 02 2008 at 14:58 schreef Wampie:
Hos, dat die ontmoeting me niet is bijgebleven, wijt ik dan maar aan de Uitmarkt-drukte.
op 04 02 2008 at 15:49 schreef Hosseyn:
Nee, Wampie, dan was jij het niet. Ik herinner me dat een vrouw me aansprak die achter het Xtra standje stond. Ze zei: "Jij bent toch (echte naam van Hosseyn el-Beyar)?" En toen heb ik een tijdje met haar gesproken. Maar dat kun jij niet geweest zijn, want jij kent mij al.
op 05 02 2008 at 12:14 schreef Wampie:
Hos, weet je zeker dat het niet de schone Mara was van concollega Oog & Blik?
Ger zal ik flink inpeperen dat hij een gouden kans heeft laten lopen. Onder meer op een scenario voor een spetterend historisch stripepos.
In die tijd verscheen er bij Espee/CIC ook een gids over de rosse buurt. Daar had hij jou ook met een gerust hart voor op pad kunnen sturen.
op 05 02 2008 at 12:39 schreef Hosseyn:
Wampie, nee het was echt Xtra. Dat laatste is ook waar, ja. Nu heb ik het maar zonder plaatjes gedaan… En wat die gouden kansen betreft, we leven allemaal nog hoor!
op 05 02 2008 at 12:49 schreef Hosseyn:
Die rossebuurtgids ken ik niet. Wel de doe-het-zelfdodingsgids. Maar daar hadden we het al eens over geloof ik.
op 05 02 2008 at 14:27 schreef Wampie:
Een gouden kans voor hém, bedoel ik. Literastrips!
op 05 02 2008 at 14:30 schreef Peter:
Een strip over Floris de Vijfde, getekend door Fred de Heij, ik zie het wel.
op 05 02 2008 at 14:40 schreef Thomas:
Volgens mij is Andreas in Oost-Duitsland in Weissenfels geboren. Het is dus geen Zwitserse Fransman. Ik ben zelf overigens al een jaar of tien klaar met de man. Heb vroeger weken lang nagedacht waar de eerste pagina uit Cyrrus toch over zou gaan. Wat was de diepere boodschap, waarom begreep ik het niet. Lees je later dat het gewoon een droom van hem was die hij in een strippagina had gegoten. Ja, geen wonder dat ik er niets van snapte. Het gaat gewoon nergens over. Dat geld feitelijk voor vrijwel al zijn strips. Er wordt diepgang gesuggereerd, maar die is er niet. Dan kun je als lezer lang zoeken, maar je wordt gewoon voor de gek gehouden.
op 05 02 2008 at 14:47 schreef Peter:
Kijk aan, nog iemand die Andreas gewoon ziet voor wat-ie is. Bedankt voor de correctie van Andreas’ afkomst. Da’s het mooie van Internet: honderden gratis eindredacteurs.
op 05 02 2008 at 17:18 schreef Hosseyn:
Bedoelde ik ook, Wampie! Het kan toch nog? Of is hij uit het vak gestapt?
op 05 02 2008 at 17:51 schreef Wampie:
Ger is nog superactief, dus die strip over Floris de Vijfde getekend door Fred de Heij naar een scenario van Hosseyn el-Beyar met een voorwoord van Peter Breedveld kan er gewoon komen.
op 05 02 2008 at 17:56 schreef Wampie:
Fred de Heij weet wel raad met de bedscènes waarin de 14-jarige Floris zijn kakelverse echtgenote Beatrijs van Vlaanderen tot de zijne maakt.
op 05 02 2008 at 18:22 schreef Hosseyn:
Wampie, dis is magic. Ik heb toevallig zoiets liggen… Als je er ooit over wilt praten; ik ben inmiddels weer thuis.
op 05 02 2008 at 18:28 schreef Hosseyn:
En met toevallig bedoel ik: over Floris de V-de. Een verhaal over liefde, dood, sinistere arabieren en staalgetande kuisheidsgordels.
op 06 02 2008 at 10:58 schreef Peter:
Dat belooft wat, al kan Fred de Heij uitstekend zelf scenario’s schrijven, heb ik zojuist ontdekt. Na het hilarische ’n net Meisje ben ik meteen doorgestoomd naar Afgezaagd en man, wat kan hij goed een verhaal vertellen. Over ‘meesterlijke dialogen’ gesproken! En de gezichtsuitdrukkingen! Subliem. Deze man staat in de Nederlandse stripwereld op vrij eenzame hoogte.
op 06 02 2008 at 11:14 schreef Hosseyn:
Ik begin nu toch wel heel nieuwsgierig te worden naar die De Heij.
op 06 02 2008 at 11:26 schreef Peter:
We moeten snel eens samenkomen, jij, Ger, Wamp, De Heij en ik (ik alleen maar om me overal tegenaan te bemoeien, verder heb ik geen nuttige bijdrage te leveren) en dan krijg je vast wat te lezen mee. IK bedoel dit serieus, trouwens.
op 06 02 2008 at 11:28 schreef Hosseyn:
Ik ook, Peter. Laat het me maar weten.
op 06 02 2008 at 13:07 schreef Wampie:
Ha, ik zie hier een meesterwerk ontstaan. Ik zal Fred een berichtje sturen dat hij deze draad even moet volgen. Hos, mail me waar ik de door Peter genoemde boeken heen kan sturen, als je wilt.
op 06 02 2008 at 13:19 schreef Wampie:
Ik ken ook niemand die zo snel werkt als Fred.
op 06 02 2008 at 13:25 schreef Hosseyn:
Wauw, heel graag Wampie! Kun je mij even op hosseyn.el.beyarapestaartjegmail.com mailen? Ik heb je adres niet meer nu ik thuis ben…
op 06 02 2008 at 15:47 schreef Hosseyn:
Wat gebeurt hier nu weer voor enigmatisch met de code?
op 06 02 2008 at 15:55 schreef Wampie:
Ik dacht dat je gewoon van apestaartjes hield.
op 06 02 2008 at 16:02 schreef Peter:
Ik heb met je mailadres gerotzooid om te voorkomen dat cybots ‘m spotten, waarna je wordt bestookt met spam.
op 06 02 2008 at 16:07 schreef Hosseyn:
OK, dank je. Overigens is Hosseyn een doorstuuradres dat de spam heel afdoende afvangt! Leve Gmail!
op 08 02 2008 at 14:59 schreef barry:
Even off topic
Lust and Caution is in tegenstelling tot wat Jos vd Burg in het Parool beweert een meesterwerk. Hij vond de regie zo een "levensloze indruk" hebben. Maar de regie en het weergaloze acteerwerk is juist het sterke punt van die film die nog dagenlang in mij is blijven voort woekeren. Niet vanwege de veel besproken sexscenes die van een hoog softporno sm gehalte zijn en des ondanks zoveel toevoegen aan de karakters zoals nog zelden in de filmgeschiedenis is vertoond, en ook niet door die quasie film noir en vogue styling, maar vanwege het bijzonder pijnlijke verhaal en de psychologische gelaagdheid van de personages in de film.
Van te voren heeft Ang Lee Tony Leung beloofd een aantal karakters te scheppen die nog niet eerder op het witte doek te zien zijn geweest en daar is hij bijzonder goed in geslaagd.
Tony is een soort human human rights offender.
Tussen neus en lip zegt hij ergens dat Eileen Chang de schrijfster van dit verhaal een dergelijke relatie heeft gehad met een met de Japanners collaborerende lid van het marionettenregime en die haar na twee jaar heeft gedumpt. Met dit in het achterhoofd zijn het haar subjectieve keuzes die het verhaal mede zo onverteerbaar maken. Eileen Chang schijnt dertig jaar aan dit 35 pagina’s tellende verhaal geschaafd te hebben.
De tot nu toe onbekende Tang Wei, naamgenoot van het meisje dat zich al een week lang op Peters site uitslooft, is prachtig in haar schakeringen van anonieme fletsheid tot intrigerende schoonheid.
De transformatie die zij doormaakt als zij voor het eerst op het toneel staat in een patriotistisch stuk is bijzonder aanstekelijk en heel wat anders dan de gebruikelijke meligheid in spel in spel scenes.
De Muziek geeft ook nog een clue. Gebaseerd op een aria in Verdi’s Don Carlo. Ella giammai m’amo
En caution blijkt in het chinees ook nog ring te betekenen.
RSS